Stories op Boekrolle

By Ronel Janse van Vuuren

Sameswerings. Toorkrag. Gevaar.

 

In 'n tyd waar mites en toorkrag teen die wet is, ontdek 'n Jagter van Toorkrag 'n kis vol boekrolle wat 'n hele nuwe manier om oor toorkrag en feë te dink onthul.

 

Maar met elke woord wat sy lees wat teen haar sienswyse gaan, kan die Jagter dieselfde bly?

 

Gebruik die skuifbalk boontoe en vind uit!

 

*Hierdie boek sluit aan met die volkskunde en wêreld van die skrywer se ander boeke en is 'n goeie inleiding vir lesers oor die wesens van volkskunde wat in haar werk gevind word.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Ronel Janse van Vuuren
• Release date: Aug 22, 2022
• ISBN: 9798201203429

Book preview

Voorwoord

Toorkuns is eeue gelede verban. Tog is dit deel van die wêreld. Slegs enkele uitverkorenes weet hoe om toegang daartoe te kry. Almal anders vrees dit. En so is daar op die towerkuns en die gebruikers daarvan jag gemaak. Jagters het die nuwe beskermers van die volk geword. Alle melding van die bestaan ​​van towery is uit die geskiedenisboeke uitgewis.

Maar towery weier om stil te wees. So nou en dan gebeur daar iets om almal aan die bestaan ​​daarvan te herinner.

En Jagters word gestuur om dit te vernietig.

Ek is 'n Jagter. Mense vrees en respekteer my in gelyke mate. En dit is 'n goeie ding: ek is hul beskermer, nie hul vriend nie. Maar dit kan ook lastig wees. Veral wanneer hulle bang is vir teregstelling wanneer hulle op iets onwettigs afkom, in plaas daarvan om dit dadelik aan te meld.

'n Kis is gevind in die donkerste hoek van die onderkelder, onder die kerkers, van die oudste kasteel wat bestaan. 'n Kasteel wat volgens gerugte deur hekse gebou is ... Die kis is deur towery verseël.

Ons het gesoek en vrywilligers gevind om te help om dit oop te maak. Nuuskierigheid blyk 'n effektiewe teenmiddel vir vrees te wees.

Nadat baie towenaars en ander wat gawes het probeer het om die kis oop te maak en misluk het, het 'n Buitengewoon Onbegaafde Een die kis sonder moeite oopgemaak. Binne die kis was ongerepte boekrolle met leerbande saamgebind. Hulle moes eeue oud gewees het, maar tog was hulle net so perfek soos die dag toe hulle in die kis geplaas is.

Elke boekrol bevat dele van die geskiedenis wat vergete is. Die dele van die geskiedenis wat uit die geskiedenisboeke uitgewis is. Dele van die geskiedenis wat bewys dat 'n mens nie iets moet ignoreer net omdat jy nie daarvan hou nie.

Ek kruip weg in 'n kasteelruïne en lees hierdie boekrolle en wonder of ek so trots moet wees soos wat ek is om 'n Jagter te wees. Veral nadat die kis 'n vloek vrygestel het wat alle ander aanwesiges doodgemaak het. Behalwe vir die Buitengewoon Onbegaafde Een en myself. Sy het gevlug, waarskynlik ondergronds gegaan om nooit weer terug te keer nie.

Ek is nie seker wat om te doen nie, behalwe om oor my situasie te dink nie. Keer ek terug na die lewe van 'n Jagter nadat ek hierdie boekrolle gelees het? Kan ek vergeet wat ek gelees het? Of gebruik ek my nuwe kennis om diegene wat ek al gejag het, te red? Is toorkuns nie goed of sleg nie - slegs die persoon wat dit gebruik? En waarom het die vloek my nie beïnvloed nie?

Miskien lê die antwoord in die boekrolle ...

Boekrol 1: Dag van die Swart Son

Rillings kriewel oor my rug toe ek wakker word. Ek weet dat hierdie dag die einde sou wees. As die son deur die maan bedek word, ssl die nekromant daarin slaag om sy meester terug te bring. En almal sal ly voordat hulle afgryslike sterftes sterf.

'n Sug ontsnap voordat ek dit kon keer. Dit was nie te lank gelede dat ek en my broers die nekromant se meester gekeer het om die wêreld te vernietig nie. Om te dink dat 'n astrale gebeurtenis soos die sonsverduistering al ons werk ongedaan kan maak ...

My wapenrusting klingel terwyl my dienskneg dit alles op die tafel neersit om my daarin aan te trek. Dit irriteermy dat ek myself nie kon aantrek nie. My ontbyt word smaakloos en ek los dit om gereed te maak vir die dag wat voorlê.

––––––––

Die sonsverduistering sal teen twaalfuur vir ongeveer agt minute volslae wees. As ons die nekromant dan nog nie gevind en gestop het nie...

Ons bevelvoerder kyk van die een paladyn na die volgende, sy oë sê wat hy nie kan nie. Maar ek verstaan. En so ook my wapenbroers. Die hanger van die karneoolsteen voel warm teen my vel. Ek bid dat die beskermende eienskappe daarvan hierdie dag waar sal wees.

Wel, gaan dan. Wie die nekromant vind en stop, kry 'n bevordering, sê ons bevelvoerder voordat hy wegdraai.

Ek voel hoe die skok deur die groep gaan. Promosies was skaars. Om 'n paladyn te wees, beteken om te veg vir eer en glorie. Tog moet 'n man eet.

Die groep gaan uitmekaar, almal in hul eie rigting. Ek maak my oë toe. Die vergadersaal was nou die enigste plek in die hele kasteel en omgewing wat heeltemal leeg en stil is. Ek weet dat daar 'n manier was om die nekromant te vind. Ek maak my sinne oop en voel die emosies van die inwoners van die kasteel.

Donker lig vul die emosies van 'n paar inwoners van die kasteel. Dit laat my keel toe trek. Ek het nog nooit so iets teëgekom nie. Tog kan hulle nie almal die nekromant wees nie. Dit is iets anders. Ek voel koud en weet dat die sonsverduistering naby is. Die enigste ding wat saak maak, is om die nekromant te vind voordat hy sy meester met behulp van die sonsverduistering kan terugbring.

Van die oudste deel van die kasteel kom 'n klouende duisternis. Dit klou aan my soos teer. My hele wese sidder. Ek maak my oë oop en kyk na die son, asem die skoon lug in en laat die lig toe om my te suiwer.

Soms was die krag wat ek as paladyn besit, gevaarliker om te gebruik as 'n tweesnydende swaard.

Ek verlaat die vergadersaal. Lig breek oral deur; dit was 'n gevolg van wat ek gedoen het. Ek beweeg versigtig en vinnig na die oudste, en dus meestal verlate, deel van die kasteel. 'n Donker vorm in die lug laat my deur 'n venster kyk. Die maan het met sy vaart na die son begin.

Lig verblind my amper. Dit kom van binne die kasteel. Toe ek my oë vinnig knipper, sien ek dat dit 'n vreemde donker lig is wat van 'n edelhandelaar kom. Ek verstaan nogsteeds nie die obsessie van die koning om die rykste handelaars in die adel in te sluit nie - ek weet dat dit almal wat tot die posisie gebore is, irriteer.

My visie verhelder en ek sien dat hierdie edelhandelaar ook die vertroueling van die koning is. Rillings vul my terwyl die donker lig vir 'n oomblik nóg sterker flikker.

Niemand weet hoe die nekromant lyk nie.

Dit is 'n meestal verlate deel van die kasteel. Waarom sou 'n handelaar of 'n adellid daar wees? Iets is verkeerd.

Ek besluit om hom te volg.

––––––––

Ons kom aan die buitekant van die ou kasteel. Hy stap krummelende trappe op wat geen reling het nie, net die dalende afgrond na die onstuimige oseaan daaronder. Die imposante trap, die son wat al donkerder word, maak my versigtig vir die ruïnes vir ingeval ek sou val.

Die karneoolamulet gloei en my wapenrusting laat skyn. Ek was bly daarvoor. Die swart son tap my krag. Elke stap wat ek neem, was 'n poging. Dit was amper asof ek weggestoot word van waarheen ek oppad is.

Ek kan die edelhandelaar nie meer sien nie. Die volle sonsverduistering was amper op ons.

Die karneoolamulet om my nek lei my. Iets trek dit na die bokant van die trap. Ek hou nie daarvan nie. Tog volg ek.

Skielik oorstroom die edelhandelaar se donker lig die platform waarop ek pas getree het. Die lig is uit sy liggaam geruk en in 'n oranje skedel gegooi. Hy val op die grond; oë leeg en leweloos.

Ek weet toe dat die vertroueling van die koning nie die nekromant is nie. Tog kan ek sy