13 uur

By Deon Meyer

Om 05:36 hardloop die vrou teen die hang van Leeukop. Sy is jonk, beeldskoon, Amerikaans  – en beangs. Sy word soos ʼn dier gejag deur mans wat net ure gelede haar beste vriendin se keel afgesny het. Om 05:43 bel hulle vir speurder-inspekteur Bennie Griessel wakker. Hy moet kom, ʼn jong meisie se lyk lê langs St. Martini, die Lutherse kerk bo in Langstraat. Die vorige aand nog het hy gedink dit gaan vir hom ʼn spesiale dag wees: Die begin van ʼn nuwe era in sy loopbaan, as mentor van ʼn groep jong swart en bruin speurders. En hy verwag nuus oor sy bevordering. ‘Kaptein Bennie Griessel’. Dit klink vir hom reg. Behoort ʼn redelik normale dag te wees. Tot sy jong span polisiemense begin stry, baklei, struikel. Met die kerkmoord.  Met die middeljarige, alkoholis-vrou wat haar man, ʼn groot gees in die Afrikaanse musiekbedryf, twee keer met sy eie pistool deur die hart geboor het. Met die soektog na die Amerikaanse toeris. Terwyl die diplomatieke telefoonlyne vuurwarm gebel word en selfs die Minister begin druk toepas, sodat die hele mentor-ding soos mis voor die son verdwyn en Griessel self moet inklim om die gemors te probeer red. Om nie eens te praat van sy persoonlike probleme nie. Sy bankrekening lyk sleg, hy stoei nog met die dranklus, sy vervreemde vrou Anna bel uit die bloute en sê vanaand is die aand dat hulle oor die toekoms moet gesels. Weet sy van die 26-jarige rekenaartegnikus met die aansienlike borste wat hy gisteraand, in ʼn oomblik van swakheid, op sy sitkamerbank beetgekry het? Boonop kondig sy vriend en kollega Mat Joubert aan dat hy die SAPS gaan verlaat, en dan bel sy seun Fritz met die nuus dat hy klaar is met skool, hy gaan kitaarspeler word in ʼn rock-groep met die naam van ‘Wet & Orde’. En dan, net wanneer hy op die punt staan om die Amerikaanse meisie te red, skiet hulle vir Bennie Griessel. Reg in die hart. Redelik normale dag, jou tipiese dertien uur van Suid-Afrikaanse wetstoepassing.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Human & Rousseau
• Release date: May 10, 2012
• ISBN: 9780798157452

Deon Meyer

Internasionaal bekende skrywer Deon Meyer woon op Stellenbosch. Sy publikasies sluit in dertien misdaadromans (onder meer Spoor, 2010, 7 Dae, 2011, Kobra, 2013, Ikarus, 2015, Koors, 2016, Prooi, 2018, en Donkerdrif, 2020). Orion, Proteus en Infanta is met die ATKV-prosaprys bekroon en Prooi met die ATKV-prys vir Spanningsfiksie.

Book preview

13 uur

Deon Meyer

Human & Rousseau

Vir my broers, Bertus en Francois

05:36 – 07:00

1

Om 05:36 hardloop sy teen die steilte van Leeukop uit, die voeteval van haar sportskoene dringend op die gruis van die breë voetpad.

Op dié oomblik, wanneer die vroeë strale van die son haar soos ’n soeklig teen die berg vind, is sy die toonbeeld van sorgelose grasie. Van agter gesien, wip haar donker vlegsel teen die klein rugsak; haar nek is ’n diep sonbruin teen die poeierblou van haar T-hemp. Daar is energie in die ritmiese tred van haar lang bene in die denimkortbroek. Sy skep die indruk van atletiese jeugdigheid – lewenslustig, gesond, gefokus.

Tot sy skielik gaan staan en oor haar linkerskouer terugkyk. Dan verbrokkel die illusie, want daar is angs in haar gelaatstrekke. En uitputting.

Sy sien nie die indrukwekkende skoonheid van die stad in die sagte lig van die opkomende son nie. Haar oë soek wild en bang na beweging in die hoë fynbos agter haar. Sy weet hulle is daar, maar nie hoe naby nie. Haar asem jaag – van inspanning, skok en vrees. Dit is adrenalien, die verskriklike drang om te leef, wat haar dwing om weer te begin hardloop, om aan te hou, ondanks haar lam ledemate, die brand in haar bors, die tamheid van ’n nag sonder slaap en die disoriëntasie van ’n onbekende stad, ’n vreemde land, ’n ongenaakbare kontinent.

Voor haar vurk die paadjie. Haar instink dwing haar regs, hoër op, nader aan die Leeukop-rotskoepel. Sy dink nie, sy het nie ’n strategie nie, sy hardloop blindelings, haar slanke arms is die stange van die masjien wat haar aandryf.

* * *

Speurder-inspekteur Bennie Griessel slaap.

Hy droom hy bestuur ’n groot tenkvragmotor teen die afdraande af op die N1 tussen Plattekloof en Parow, te vinnig, nie heeltemal onder beheer nie. Wanneer sy selfoon lui, is die eerste skril toon genoeg om hom met ’n vlietende gevoel van verligting na die werklikheid te laat opstyg. Hy maak sy oë oop en kyk na die radiowekker. Dit is 05:37.

Hy swaai sy voete van die enkelbed af, die droom vergete. Hy sit vir ’n oomblik op die rand, stil, soos ’n man voor ’n afgrond, en dan staan hy op en strompel deur toe, af met die houttrap na die leefvertrek onder, waar hy sy selfoon gisteraand laat lê het. Sy donker hare, te lanklaas gesny, is deurmekaar. Hy het net ’n verbleikte rugbybroek aan. Sy enigste gedagte is dat ’n oproep dié tyd van die oggend slegte nuus moet wees.

Hy herken nie die nommer op die foon se paneel nie.

Griessel. Sy stem verraai hom, hees vir die eerste woorde van die dag.

Hei, Bennie, dis Vusi. Ek is jammer om jou wakker te bel.

Hy sukkel om te fokus, sy kop wollerig. Dis O.K.

Ons het ’n … liggaam.

Waar?

St. Martini, die Lutherse kerk bo in Langstraat.

"In die kerk?"

Nee. Sy lê buite.

Ek is nou daar.

Hy beëindig die oproep en stoot ’n hand deur sy hare.

Sy, het inspekteur Vusumuzi Ndabeni gesê.

Seker ’n bergie. Wat te veel van die een of ander iets gedrink het.

Hy sit die selfoon neer langs sy nuwe, tweedehandse skootrekenaar.

Hy draai om, nog nie heeltemal wakker nie, en stamp sy skeen teen die voorwiel van die fiets wat aangeleun staan teen sy pandjieswinkel-rusbank. Hy gryp dit voor dit omval. Dan klim hy die houttrappe uit, boontoe. Die fiets is ’n vae herinnering aan sy finansiële verknorsing, maar hy wil nie nou daaraan dink nie.

In sy slaapkamer trek hy die kortbroek uit en die muskusreuk van seks styg van sy middellyf af op.

Fok.

Die kennis van goed en kwaad kom lê skielik swaar op hom. Saam met die gebeure van die vorige aand, pers dit die laaste lomerigheid uit sy kop.

Wat het hom besiel?

Hy gooi die broek met ’n beskuldigende boog na die bed toe en loop by die badkamer in.

Griessel lig die deksel van die toilet ergerlik, mik, en urineer.

* * *

Skielik is sy op die teer van Seinheuwelweg en sy sien die vrou en die hond, honderd meter links van haar af, en haar mond vorm ’n uitroep, twee woorde, maar haar stem is verlore in die jaag van haar asem.

Sy hardloop na die vrou en die dier toe. Die hond is groot, ’n rifrug. Die vrou is dalk sestig, wit, met ’n groot pienk sonhoed, ’n wandelstaf en ’n klein sakkie op haar rug.

Die hond is skielik onrustig. Dalk ruik hy haar vrees; miskien voel hy die paniek in haar aan. Haar sole klap op die teer wanneer sy vaart verminder. Sy gaan staan, drie meter van hulle af.

Help me, sê die meisie. Haar aksent is sterk.

What’s wrong? Kommer in die vrou se oë. Sy tree terug. Die hond grom en beur aan die leiband, nader na die meisie toe.

They’re going to kill me.

Die vrou kyk verskrik rond. But there’s nobody.

Sy kyk oor haar skouer. They’re coming.

Dan meet sy die vrou en die hond en sy weet dit gaan nie ’n verskil maak nie. Nie hier in die oopte teen die berg nie. Nie teen hulle nie. Sy gaan almal in gevaar stel.

Call the police. Please. Just call the police, sê sy en dan begin sy weer hardloop, eers traag, haar liggaam onwillig. Die hond ruk vorentoe en blaf een keer. Die vrou trek aan die band.

But why?

Please, sê sy en skuifel op die teerpad, in die rigting van Tafelberg. Just call the police.

Sy kyk een keer om, wanneer sy sewentig tree weg is. Die vrou staan steeds daar, vasgenael en effens verwese.

* * *

Bennie Griessel spoel die toilet en hy wonder hoekom hy dit nie gisteraand sien kom het nie. Hy’t dit nie gesoek nie, dit het net gebeur, jissis, hy hoef nie so skuldig te voel nie, hy’s net ’n mens.

Maar hy is getroud.

As jy dit ’n huwelik kan noem. Van tafel en bed en woning geskei. Nee, fok weet, Anna kan nie alles hê nie. Sy kan hom nie uit sy eie huis jaag en van hom verwag om finansieel twee huise aan die gang te hou en dan boonop wil hê hy moet vir ses fokken maande lank nugter én selibaat bly nie.

Ten minste is hy nugter. Eenhonderd-ses-en-vyftig dae al. Dit is meer as vyf maande van stry teen die bottel, dag vir dag, uur vir uur, tot hier.

Here, Anna mag nooit uitvind van gisteraand nie. Nie nóú nie. Minder as ’n maand oor voor sy ballingskap uitgedien is, sy straf vir sy gesuip. As Anna moet weet, is hy heeltemal in sy moer in, al die gesukkel en swaarkry verniet.

Hy sug en gaan staan voor die spieëlkassie om tande te borsel. Sien homself. Die grys by sy slape, die plooitjies langs sy swart oë, die Slawiese gelaatstrekke. Was nog nooit ’n oil painting nie.

Hy maak die kassie oop, haal borsel en tandepasta uit.

Wat het sy in hom gesien, die Bella-vroumens? Daar was ’n oomblik gisteraand toe hy gewonder het of sy by hom lê omdat sy hom jammer kry, maar toe was hy te lus, te fokken dankbaar vir haar sagte stem en haar groot borste en haar mond, Here, daardie mond, hy het ’n ding oor ’n mond, dis waar die moeilikheid begin het. Nee, dit het by Lize Beekman begin, maar gaan vertel dít vir Anna.

Jissis.

Bennie Griessel borsel sy tande haastig en dan klim hy onder die stort in en draai die krane wyd oop sodat hy die beskuldigende reuke van sy lyf kan afwas.

* * *

Dit is nie ’n bergie nie. Griessel se hart ruk vir ’n oomblik as hy oor die skerpgepunte traliewerk van die kerkmuur klim en die meisie daar sien lê. Die sportskoene, die kakiekortbroek, die oranje kamisool en die vorm van haar bene en arms sê sy is jonk. Sy herinner hom aan sy dogter.

Hy loop met die smal, geteerde paadjie op, verby die hoë palm- en dennebome en ’n geel bordjie, STRICTLY AUTHORISED. CARS ONLY. AT OWNER’S OWN RISK, na waar sy op dieselfde teer, links van die mooi grys kerkgebou, uitgestrek is.

Hy kyk op, na die perfekte oggend. Helder, byna geen wind nie, net ’n vae bries wat vars seereuke teen die berg opstoot. Dit is nie ’n tyd vir dood nie.

Vusi staan langs haar, by Dik en Dun van Forensies, ’n polisiefotograaf en drie in SAPS-uniform. Agter Griessel se rug, op die Langstraat-sypaadjie, staan nog uniforms, minstens vier in die wit hemde met swart epoulette van die Metro-polisie, ewe selfbelangrik. Saam met ’n klompie omstanders leun hulle met arms op die traliewerk en kyk na die stil figuur.

Môre, Bennie, sê Vusi Ndabeni op sy sagte manier. Hy is van dieselfde gemiddelde lengte as Griessel, maar hy lyk kleiner: skraal en netjies, die swart broek se nate skerp, spierwit dashemp, die skoene blink. Sy peperkorrel-hare is kort, hoekig geskeer, die bokbaardjie onberispelik geknip. Hy’t chirurgiese rubberhandskoene aan. Griessel het hom verlede Donderdag vir die eerste keer ontmoet, saam met die ander vyf speurders vir wie hy in die volgende jaar moet mentor. Dit was die woord wat John Afrika, streekkommissaris: Speurdienste en Misdaadintelligensie, gebruik het. Maar toe Griessel alleen in Afrika se Alfredstraat-kantoor gesit het, was dit: Ons is in die kak, Bennie. Ons het die Lotz-saak opgefok en nou sê topstruktuur dis omdat dit te lekker gaan in die Kaap, ons moet onse vingers uit onse gatte trek, maar wat kan ek doen? Ek verloor my beste mense en die nuwes weet nog niks, hulle is rou. Kan ek op jou reken, Bennie?

En ’n uur later later, in die kommissaris se groot vergaderlokaal met ses van die beste nuwe mense wat onbeïndruk in ’n ry op grys staatsdiensstoele sit, toe versag John Afrika die boodskap: Bennie sal julle mentor wees. Hy’s 25 jaar al in die Mag, hy was lid van die ou Moord en Roof toe die meeste van julle nog op laerskool was. Wat hy al vergeet het, moet julle nog leer. Maar julle moet mooi verstaan: Hy’s nie hier om jou werk vir jou te doen nie. Hy’s jou raadgewer, jou klankbord. En jou mentor. Die woordeboek sê dis … en die kommissaris het vir ’n oomblik na sy notas verwys, "… a wise and trusted counsellor or teacher. Dis hoekom ek hom Provinsiale Taakspan toe geskuif het. Want Bennie is wise en jy kan hom trust, want ek trust hom. Daar’s te veel kennis wat verlore gaan, te veel nuwe mense en ons hoef nie elke keer die wiel van voor af uit te vind nie. Leer by hom. Julle is met die hand uitgesoek; daar’s nie baie wat die geleentheid gaan kry nie."

Griessel het na hulle gesigte gekyk. Vier lenige swart mans, een gesette swart vrou en een breedgeskouerde bruin speurder, almal in hul vroeë dertigs. Daar was nie veel gulhartige dankbaarheid nie, met die uitsondering van Vusumuzi (maar almal noem my Vusi) Ndabeni. Die bruin speurder, Fransman Dekker, was openlik vyandig. Maar Griessel is al gewoond aan die onderstrominge van die nuwe SAPS. Hy het daar langs John Afrika gestaan en vir homself gesê hy moet dankbaar wees hy het nog ’n pos, ná die ontbinding van die Ernstige en Geweldsmisdaadeenheid. En dat hy en Mat Joubert, sy voormalige bevelvoerder, nie na ’n stasie toe geskuif is soos die meeste van hul kollegas nie. Die fokken nuwe strukture wat nie nuut is nie, dis weer soos dit dertig jaar gelede was, speurders by stasies, want dis hoe hulle dit deesdae in die buiteland doen en nou moet die SAPS dit ook so doen. Maar ten minste het hy nog werk en Joubert het vir hom opgeskryf vir bevordering. As sy geluk hou, as hulle verby sy drinkrekord en die regstellende aksie en al die politiek en kak kan kyk, sal hy vandag hoor of hy kaptein gemaak het.

Kaptein Bennie Griessel. Dit klink vir hom reg. En hy het die verhoging nodig. Baie.

Môre, Vusi, sê hy.

Hei, Bennie, groet Jimmy, die lang, maer witjas van Forensies. Ek hoor hulle roep jou nou die ‘Oracle’.

"Soos daai antie in Lord of the Rings, sê Arnold, die kort dikke. Saam staan hulle in Kaapse polisiekringe bekend as Dik en Dun, gewoonlik in die holgeryde grap van Forensies sal deur Dik en Dun by jou staan".

"The Matrix, jou aap," sê Jimmy.

Whatever, sê Arnold.

Môre, sê Griessel. Hy wend hom tot die uniforms onder die boom en hy trek sy asem in, reg om vir hulle te sê: Dis ’n misdaadtoneel; kry julle gatte anderkant die muur, en dan onthou hy dis Vusi se saak dié; hy moet stilbly en mentor. Hy gee die uniforms ’n vuil kyk wat geen effek het nie en draai na die lyk toe.

Die meisie lê op haar maag, haar kop weg van die straat af. Haar blonde hare is baie kort. Op haar rug is twee kort snywonde, horisontaal, eweredig links en regs op haar skouerblaaie. Maar dit was die gewelddadige sny oor haar keel wat haar dood veroorsaak het, diep genoeg om die slukkanaal te ontbloot. Haar gesig en bors en skouers lê in die wye plas bloed. Die reuk van dood is al teenwoordig, bitter soos koper.

Jissis, sê Griessel, want al sy vrees en weersin stoot in hom op, en hy moet asemhaal, stadig en rustig, soos dok Barkhuizen vir hom geleer het. Hy moet sy afstand kry, hy moet dit nie internaliseer nie.

Hy maak sy oë vir ’n oomblik toe. Dan kyk hy weer op, na die bome. Hy soek objektiwiteit, maar dit is ’n verskriklike manier om dood te gaan. En sy kop wil vir hom die gebeurtenis wys soos dit gebeur, die mes wat flits en so seepglad en diep deur haar weefsel sny.

Hy staan vinnig op, gee voor hy kyk rond. Dik en Dun stry oor iets, soos gewoonlik. Hy probeer luister.

Here, sy is so jonk. Agttien, negentien?

Watter soort waansin vat dit om só ’n kind keelaf te sny? Watter soort perversie?

Hy dwing die beelde uit sy kop, dink aan die feite, die implikasies. Sy’s wit. Dit beteken moeilikheid. Dit beteken media-aandag en die hele siklus van misdaad-wat-handuit-ruk-beskuldigings wat weer van voor af begin. Dit beteken groot druk en lang ure en te veel mense met vingers in die paai en elkeen wil net sy eie gat beskerm en hy’s nie meer lus vir al die dinge nie.

Dis moeilikheid, sê hy sag vir Vusi.

Ek weet.

Dit sal beter wees as die uniforms agter die muur bly.

Ndabeni knik en loop na die uniforms toe. Hy vra hulle om met ’n ompad, agter die kerk om, uit te gaan. Hulle is traag, want hulle wil deel wees van dié ding. Maar hulle loop.

Vusi kom staan by hom, notaboek en pen in die hand. Al die hekke is gesluit. Daar’s ’n motorhek daar anderkant, by die kerkkantoor, en die hoofhek hier voor die gebou. Sy moes oor die traliemuur gespring het; dis die enigste manier om hier in te kom. Vusi praat te vinnig. Hy wys met sy vinger na ’n bruin man wat anderkant die muur op die sypaadjie staan. Die ou daar … James Dylan Fredericks, hy’t haar gekry. Hy’s die day manager van Kauai Health Foods in Kloofstraat. Hy sê hy kom in met Golden Arrow se bus van Mitchells Plain af en dan stap hy van die stasie af. Hy’t hier verbygekom, vyf oor vyf, iets het sy oog gevang. Toe spring hy oor die muur, maar toe hy die bloed sien, toe loop hy terug en bel die Caledonplein-stasie, want dis die nommer wat hy op speed dial het vir die winkel.

Griessel knik. Hy vermoed Ndabeni is senuagtig oor sy teenwoordigheid, asof hy hier is om die swart man te evalueer. Hy sal dit moet regstel.

Ek gaan vir Fredericks sê hy kan maar gaan; ons weet waar om hom te kry.

Dis goed, Vusi. Jy hoef nie … ek waardeer dit dat jy my die detail gee, maar ek wil nie hê jy moet … jy weet …

Ndabeni raak aan Griessel se arm, asof hy hom gerus wil stel. Dis O.K., Bennie. Ek wil leer …

Vusi bly ’n oomblik lank stil. Dan voeg hy by: I don’t want to blow this, Bennie. Ek was in Khayelitsha vir vier jaar, I don’t want to go back. Maar dis my eerste … witte, versigtig, asof dit ’n rassistiese stelling kan wees. Hierdie is ’n ander wêreld …

Dit is. Griessel is nie goed met dié soort van ding nie, altyd onseker oor waar die regte, politiek-korrekte woorde lê. Vusi red hom: Ek het probeer voel of daar iets in haar broeksakke is. Vir ’n ID. Maar daar’s niks. Nou wag ons net vir die patoloog.

In die bome sketter ’n voël skerp. Twee duiwe kom land naby hulle en begin dadelik pik-pik. Griessel kyk rond. Daar is een voertuig op die kerkterrein, ’n wit Toyota-mikrobus wat aan die suidekant, teen ’n baksteenmuur van twee meter, geparkeer staan. Die woord Adventure staan in groot rooi letters op die kant daarvan.

Ndabeni volg sy oë. Hulle parkeer seker net hier vir die veiligheid, en hy beduie na die hoë mure en geslote hekke. Ek dink hulle het ’n kantoor af in Langstraat.

Kan wees. Langstraat is die hoofkwartier van rugsaktoerisme in die Kaap, jongmense, studente van Europa, Australië en Amerika wat goedkoop blyplek en avontuur soek.

Griessel hurk weer by die lyk, maar só dat haar gesig weg van hom af lê, want hy wil nie na die verskriklike wond of haar fyn gelaatstrekke kyk nie.

Sy moet asseblief tog nie ’n buitelandse kind wees nie, dink hy.

Want dan gaan dinge handuit ruk.

2

Sy het oor die Kloofnek-pad gehardloop en ’n oomblik lank besluiteloos gestaan. Sy wou rus, sy wou haar asem terugkry en die angs probeer beheer. Sy moes besluit: Regs, weg van die stad af, na wat die padpredikant as Camps Bay aandui en wat ook al daardie kant van die berg lê, of links, min of meer terug na van waar sy gekom het. Haar instink was regs, weg, verder weg van haar agtervolgers, van die skrikwekkende gebeure van die nag af.

Maar dit is wat hulle sal verwag, dit is wat haar dieper die onbekende sal inneem, verder van Erin af en sy het links gedraai sonder om verder te dink, haar sportskoene luid op die teer se afdraande. Vir 400 meter het sy aan die regterkant van die dubbelbaanpad gehou en toe het sy regs geswaai, afgeskarrel teen ’n klipperige helling, oor ’n lappie veld, na die normaliteit van Higgovale, ’n woonbuurt hier hoog teen die berg, groot, duur huise met digte tuine en hoë mure. Haar hoop het opgevlam; hier sal mense wees wat kan help, wat skuiling en beskerming en hulp kan bied.

Die hekke was toe, elke huis ’n fort, die strate verlate so vroeg in die oggend. Die pad het skerp bergop gekronkel, haar bene wou nie meer nie, kon nie meer nie, en toe sien sy die oop hek van die huis regs van haar en haar hele wese het gesmag na rus. Sy het oor haar skouer gekyk en daar was niemand nie. Sy het by die hek ingeswaai. ’n Kort, steil oprit, ’n motorhuis en ’n afdak. Regs was digte struike teen die hoë muur; die huis het links gelê, agter ’n ysterstaafheining en ’n toesluit-traliehek. Sy het in die struike ingekruip tot teen ’n gepleisterde muur, diep, tot heel agter, waar sy onsigbaar van die straat af sal wees.

Sy het eers afgesak op haar knieë, met haar rugsak teen die muur. Haar kop hang, sy is doodmoeg, haar oë toe. Toe sak sy verder, sodat sy op haar boude sit. Sy weet die klamheid van die bakstene, die verrottende blare gaan haar blou denimkortbroek bevlek, maar sy gee nie om nie. Sy wil net rus.

Sy het in haar kop skielik weer die toneel gesien wat sy meer as ses uur vantevore vasgelê het. Haar liggaam het geruk van skok en sy het haar oë oopgemaak, want sy kan nie nou daaraan dink nie. Dit is té … alles. Deur die gordyn van diep groen blare en helder, groot rooi blomme het sy ’n motor onder die afdak sien staan en sy het daarop gefokus. ’n Vreemde vorm, slank en elegant en nie nuut nie. Wat sou dit wees, só het sy haar eie aandag van die terreur in haar kop probeer aflei. Haar asem het bedaar, maar nie haar hartklop nie. Uitputting het soos ’n groot gewig op haar gedruk, maar sy het haar teëgesit; sy kon nog nie dié luukse bekostig nie.

Om 06:27 hoor sy die gehardloop in die straat, meer as een mens, in dieselfde rigting as wat sy gekom het, en haar hart ruk weer.

Sy hoor hoe hulle na mekaar roep daar buite in die straat, in ’n taal wat sy nie verstaan nie. Die voetstappe verlangsaam en word stil. Sy beweeg, effens vorentoe, soek ’n baan deur die blare om te kan sien, kyk stip na die oop hek. Een van hulle staan daar, skaars sigbaar, mosaïekstukke wat wys hy is swart.

Sy sit doodstil.

Sy sien die mosaïek beweeg. Hy loop by die hek in, geluidloos op sy sportskoensole. Sy weet hy sal sy oë laat soek na die wegkruipplekke, die huis, die motor onder die afdak.

Die vae vorm halveer. Buk hy af? Sodat hy onder die motor deur kan sien?

Die stukkies wat hom vorm, verdubbel, die buitelyn word groter, hy is besig om nader aan haar te kom. Kan hy haar sien, hier heel agter?

Hey!

Sy skrik vir die stem, ’n hamerslag in haar bors, sy weet nie of sy op daardie oomblik beweeg nie.

Die donker figuur beweeg weg, maar sonder haas.

What do you want? Die stem kom daar van die huis af, bo. Iemand wat met die swart man praat.

Nothing.

Get the fuck off my property.

Geen antwoord nie. Hy staan stil, beweeg dan, stadig, traag, tot sy verbrokkelde vorm wegraak deur die blare.

* * *

Die twee speurders deursoek die kerkterrein van die suidekant af. Vusi begin voor, teen die Langstraat-grens met die gepunte barokreling, Griessel agter, teen die hoë baksteenmuur af. Hy loop stadig, tree vir tree, kop omlaag, oë wat heen en weer beweeg. Hy sukkel om te konsentreer, daar is ’n ongemaklikheid in hom, ’n ontwykende ding, vaag en sonder vorm. Maar hy moet nou hiér fokus, op die kaal grond, die graspolle om die bome se stamme, die stukkies teerpaadjie. Hy buk nou en dan om iets op te tel en in sy vingers te hou – ’n prop van ’n bierbottel, twee ringetjies van koeldrankblikkies, ’n geroeste metaalwasser, ’n leë wit plastieksakkie.

Tot agter die kerk, waar die straatgeraas skielik gedemp is. Hy kyk op na die toring. Daar is ’n kruis aan die punt. Hoeveel keer het hy al hier verbygery, nooit regtig gekyk nie. Die kerkgebou is mooi, ’n argitektoniese styl waarvoor hy nie ’n naam het nie. Die tuin goed versorg, die groot palmbome, denne en selonsrose hoeveel jare gelede al geplant? Hy loop agter om die kantoorgeboutjie en dan is die straat se geluide weer terug. In die noordelike hoek van die terrein gaan staan hy en kyk op en af in Langstraat. Dis nog die ou Kaap dié, die geboue so half Victoriaans, die meeste net twee verdiepings, sommige nou in helder kleure geverf, seker om vir die jonges aantreklik te wees.

Wat is dié vae onrustigheid wat nou in hom lê? Dis nie oor gisteraand nie. Dis nie die ander ding wat hy al ’n twee, drie weke lank ontwyk nie, oor Anna en terugtrek en of dít hoegenaamd gaan werk.

Is dit die mentorkwessie? Om op ’n moordtoneel te kom staan, jy mag kyk, maar jy mag nie vat nie? Hy gaan sukkel, dit weet hy nou.

Of miskien moet hy net iets te ete kry.

Hy kyk suid, na die Oranjestraat-kruising. Net voor sewe op ’n Dinsdagoggend en die straat is besig – motors, busse, taxi’s, bromponies, voetgangers. Die energieke gewoel van middel-Januarie, die skole wat heropen, vakansies verby, vergete. Op die sypaadjie het die moordtoeskouers aangegroei tot ’n klein skare. Twee persfotograwe het ook aangekom, kamerasakke oor die skouers, lang lense soos wapens voor hulle. Hy ken die een, ’n drinkebroer uit sy suipdae, wat jare vir die Cape Times gewerk het en nou vir ’n poniekoerant sensasie jag. Wat een aand in die Fireman’s Arms gesê het as jy die polisie en die media vir ’n week op Robbeneiland toesluit, stort die drankbedryf van die Kaap in duie.

Hy sien ’n fietsryer wat behendig deur die verkeer vleg, ’n resiesfiets, die onmoontlike dun wiele, die ryer in ’n stywe swart broekie, helder, kleurvolle hempie, die skoene, die valhelm, die fokker het selfs hand-skoene aan. Sy oë volg die fiets tot by die verkeerslig van Oranjestraat met die wete dat hy nooit só belaglik wil lyk nie. Hy voel al klaar simpel genoeg met net die pispot-helm op sy kop. Hy sou dit nie eens gedra het as hy dit nie verniet saam met die fiets gekry het nie.

Dok Barkhuizen, sy borg by Alkoholiste Anoniem, het die hele ding begin.

Griessel het uit frustrasie vir dok gesê die verlange na die bottel word nie minder nie, want die eerste drie maande was lankal verby, die sogenaamde krisisperiode, en sy smagting was nog net so groot soos die eerste dag. Toe resiteer dok die dag op ’n slag-rympie en Griessel sê hy het meer as dít nodig en dok sê: Jy moet afleiding kry; wat maak jy saans?

Saans? ’n Poliesman hét nie ’n saans nie. En wanneer hy wel wonder bo wonder vroegaand by die woonstel aankom, dan skryf hy vir sy dogter, Carla, of hy sit een van sy vier CD’s in die rekenaar en hy vat die baskitaar en speel saam.

"Saans is ek besig, dok.

En soggens?

Ek stap partykeer in die park. Daar bo by die reservoir.

Hoe gereeld?

Ek weet nie. Nou en dan. Een keer per week, miskien minder …

Die probleem met dok is dat hy welsprekend is. En geesdriftig. Oor alles. Een van daardie positiewe die glas is halfvol-ouens wat nie rus kry voor hy jou geïnspireer het nie. Ek het so vyf jaar gelede begin fietsry, Bennie. My knieë hou nie van draf nie, maar die fiets is sag op ’n ou man se ledemate. Ek het stadig begin, vyf, ses kilo’s ’n dag. En toe begin die ding my vang, want dis lekker. Die vars lug, die reuke, die son, jy vóél die hitte en die koue, jy sien dinge uit ’n ander perspektief, want jy beweeg teen jou eie tempo, dis asof jou wêreld tot ruste kom. Jy’t tyd om te dink …

Toe raak hy hier ná dok se derde toespraak meegevoer en gaan soek einde Oktober vir hom ’n fiets. Op sy gewone manier: Bennie Griessel, Bargain Hunter, soos sy tienerseun, Fritz, hom versigtig spot. Eers die pryse van nuwe goed gaan navors by die winkels en twee dinge agtergekom – hulle is belaglik duur, en hy hou meer van die bonkige bergfietse as die maer moffie-resiesgoed. Toe gaan kyk hy by pandjieswinkels, maar alles is afgeleef, goedkoop Makro-gemors, selfs toe dit nuut was. Toe kyk hy in die Cape Ads en hy sien die advertensie – blommerige taal oor ’n Giant Alias, 27 ratte, superligte aluminiumraam, Shimano shifter en skyfremme, ’n gratis saalsakkie met gereedskap, gratis valhelm en just one month old, original price R7 500, upgrading to DH, wat die eienaar later vir hom oor die telefoon sê staan vir Downhill, asof hy presies sal weet wat dit beteken. En toe dink hy wat de fok, R3 500 is ’n helse bargain, en wat het hy die afgelope ses maande vandat sy vrou hom uit die huis uit geskop het vir homself gekoop? Niks. Net die sitkamerstel by Mohammed Love Lips Faizal se pandjieswinkel in Maitland. En die yskassie. En die baskitaar wat hy vir Fritz vir Kersfees wou gee, nog ’n Faizal-winskoop wat hy toevallig in September al raakgeloop het. Dis al. Noodsaaklike goed. Jy kan nie die skootrekenaar tel nie, want hoe anders moet hy met Carla kontak hou?

Toe dink hy nie aan Kersfees en al die uitgawes wat nog voorlê nie. Hy stry die fietseienaar met nog tweehonderd rand af en hy gaan trek die geld en hy gaan koop die ding en hy begin soggens ry. In sy ou rugbybroek en T-hemp en sandale en die koddige fokken valhelm en hy kom agter hy bly nie op die perfekte plek vir fietsry nie. Die woonstel is kwartpad teen Tafelberg se hang op. As jy afry see toe, moet jy terug op teen die bult. Of jy kan eers op ry, Kloofnek se kant toe, om later die af te geniet, maar ly sal jy ly. Hy’t dit amper ná ’n week gelos. Tot dok Barkhuizen vir hom die raad van vyf minute gegee het.

Dis my strategie, Bennie. As ek nie lus is nie, sê ek vir myself: ‘Net vyf minute.’ As ek dan nie verder wil ry nie, draai ek om en ek kom terug.

Hy het dit probeer – en nie een keer omgedraai nie. As jy eers aan die gang is, dan gaan jy aan. En einde November, toe raak dit skielik vir hom lekker. Hy het ’n roete gekry waarvan hy hou – net ná ses in die oggend, af met St. Johnsstraat, wederregtelik deur die Kompanjiestuin, voor die oorgretige sekuriteitswagte op diens is. Dan vat hy Adderley en hy waai vir die blommeverkopers by die Goue Akker wat voorraad van die bakkies aflaai en hy ry tot heel onder in Duncanstraat by die hawe, kyk watter skepe vandag by die kaai lê. Dan ry hy deur die Waterkant Groenpunt toe – en al langs die see af tot by Seepunt se swembad. En hy kyk vir die see en die berg en die mense, die mooi, jong, drawwende vroue met lang, sonbruin bene en wippende borste, pensionarisse wat doelgerig stap, ma’s met babas in stootkarretjies, ander fietsryers wat hom groet, ondanks sy primitiewe kleertjies. En dan draai hy om en hy ry terug, sestien kilometer in totaal en dit het hom goed laat voel. Oor homself. Oor dié stad, wat hy vir so lank net van die gatkant af gesien het.

En oor sy slim aankoop. Toe kom sy seun, Fritz, twee weke voor Kersfees en sê nee, hy’t besluit bass is nie meer vir hom nie, hy wil kitaar speel. Lead guitar, Pa, jissie, Pa, ons het Vrydagaand vir Zinkplaat gesien, daar’s hierdie lead, Basson Laubscher, awesome, Pa. Effortless. Genius. Dis my droom, Pa.

Zinkplaat.

Hy’t nie eens geweet daar bestaan só ’n orkes nie.

Dít nadat Griessel al amper twee maande lank die baskitaar wegsteek wat eintlik Fritz se Kersgeskenk moes wees. Toe moes hy weer met Hot Lips Faizal gaan praat, wat op dié kort kennisgewing net een kitaar gehad het, ’n fokken Fender, omtrent nog splinternuut en net so duur. En wat jy vir Fritz gee, moet jy vir jou dogter, Carla, ook stuur in Londen en toe’s hy skielik finansieel in sy moer in, want Anna laat hom onderhoud betaal soos ’n geskeide man en die manier hoe sy haar berekeninge gedoen het, is vir hom duister en hy het ’n sterk vermoede hy word gemelk, hy word geboor, want sy verdien goeie geld as assistent by die prokureurs. Maar as hy sy bek oopmaak, sê sy: Jy het geld vir drank gehad, Bennie, dit was nooit ’n probleem nie …

Die morele hoë grond. Sy het dit en hy nie. Daarom moet hy betaal. Dis deel van sy straf.

Maar dis nie die ding wat nou hier in sy buik draai nie.

Griessel sug en begin aanstap, terug na die moordtoneel toe. En as sy kop fokus op die groeiende skare van omstanders wat beheer sal moet word, herken hy skielik die nuwe onrustigheid hier binne.

Dit is nie sy seksdade, sy finansies of die honger nie. Dit is ’n voorgevoel. Asof dié dag ’n onheil in hom het.

Hy skud sy kop. Hy’t hom nog nooit aan sulke twak gesteur nie.

* * *

Die Metro-polisiemanne help met ywerige hande om ’n jong bruin vrou in ’n wit baadjie oor die skerp traliewerk van die muur te kry. Sy neem haar tas, knik haar kop in dank en kom na Griessel en Ndabeni aangestap. Hulle ken haar nie.

Tiffany October, sê sy en steek ’n klein handjie na Bennie uit. Hy sien dit bewe effens. Sy het ’n smal swartraambril op. Onder die grimering is spore van aknee. Sy is skraal, tengerig onder die wit baadjie.

Bennie Griessel, sê hy en beduie na die speurder langs hom. Dit is inspekteur Vusumuzi Ndabeni. Dis sy toneel.

Noem my Vusi.

Aangename kennis, sê sy en skud die swart speurder se hand.

Hulle kyk vraend na haar. Sy snap skielik: Ek’s die patoloog.

Jy’s nuut? vra Vusi ná ’n ongemaklike stilte.

Dis my eerste solo. Tiffany October glimlag senuagtig. Dik en Dun van Forensies kom nuuskierig nader om haar te ontmoet. Sy skud elkeen se hand hoflik.

Is julle klaar? vra Griessel ongeduldig.

Ons moet nog die paadjie en muur doen, sê Jimmy, die skraal een. Hy kyk vir sy korter kollega. Bennie is nie ’n morning person nie.

Griessel ignoreer hulle. Altyd iets te sê.

Tiffany October kyk af na die liggaam.

Ai, sê sy.

Die speurders sê niks nie. Hulle kyk net vir haar terwyl sy haar tas oopmaak, handskoene uithaal en by die meisie kniel.

Vusi kom nader. Bennie, ek het vir die fotograaf gevra om foto’s te neem wat … nie die skade wys nie. Van haar gesig. Ek wil dit rondwys hier in Langstraat. Ons moet haar identifiseer. Miskien die foto’s vir die media ook gee.

Griessel knik. Goeie idee. Maar jy moet druk op die fotograaf sit. Hulle is stadig …

Ek sal. Ndabeni buk af na die patoloog toe. Dokter, as jy so min of meer kan sê hoe lank sy al dood is …

Tiffany October kyk nie op nie. Dis te vroeg …

Griessel wonder waar prof. Phil Pagel, die hoofpatoloog, vanoggend is. Pagel sou daar gesit het en vir hulle ’n skatting gegee het wat binne dertig minute van die werklike tyd van dood was. Hy sou ’n vingerpunt in die bloedplas gedoop het, hier gevat en daar aan die lyk gedruk het en gesê het dit is die klein spiertjies wat eerste rigor mortis wys en hy dink sy’s so min of meer sus of soveel uur al dood, hy sal dit later bevestig. Maar Tiffany October het nie Pagel se ervaring nie.

Gee ons net ’n raaiskoot, sê Griessel.

Reviews for 13 uur

[bsquaredinoz · Rating: 5 out of 5 stars]

The story takes place across a single day. In the early Cape Town morning almost simultaneously a young girl's body is found in a churchyard and a record producer is discovered dead in his home with his alcoholic wife sleeping nearby. Both cases are high profile and require urgent action, the first because it soon becomes clear that there is another young girl, an American tourist called Rachel Anderson, on the run from the people responsible for the dead girl and the second because if the man's wife didn't kill him then the most likely suspect is a celebrated gospel singer. Two relatively new detectives, Vusumuzi Ndabeni (Vusi) and Fransman Dekker, are put in charge of one case each. Both are being mentored by Benny Griessel who is something of a dinosaur in 'the new South Africa' but who has lots of knowledge and experience to share if Vusi and Dekker choose to learn from him. Benny is under enormous pressure from himself and everyone around him. Can he still cut it when it matters?

A few weeks ago I described my perfect thriller. I said

If a thriller has

* A twisty, turn-y plot that clips along at a decent pace and offers a pay-off for my investment of time (e.g. family reunited/world saved/justice done)
* At least a couple of characters who, if not exactly three-dimensional, provide enough humanity that I care whether they live (or die), triumph over adversity (or fail) or right a wrong (or don’t).

it will probably get a rating of 3 (= decent/solid entertaining read) on my personal scale. There is a chance of extra points for humour, above-average excitement levels, deeper than usual exploration of a theme that interests me, a male character who doesn’t viewevery woman he meets as a potential bed mate or a female character who doesn’t look like a supermodel yet, miraculously, proves to have some value to the world anyway. Keeping the car chases short and detailed descriptions of weaponry to a minimum also scores bonus points.

Thirteen Hours gets a tick for each and every one of these points and a bonus for something I didn't include above (but should have): an ending that didn't make me roll my eyes and/or wish I'd stopped reading 30 pages beforehand. In essence it's a perfect example of its genre and I absolutely loved it.

In thrillers plot is king and here the story is fast, unpredictable and has just the right level of complication. We switch back and forth between the two cases with often breathtaking speed and there are no convenient spots at which to pause for respite. This is the kind of book that the 'page-turner' cliché should be reserved for as I literally tore pages in my haste to find out what would happen next.

What excites me even more than a great story though is characters who involve and engage me and Thirteen Hours has bunches of them. Benny Griessel is intriguing: a recovering alcoholic struggling to re-connect with his family as well as find a place for himself in the newly restructured police force. But far from being dour or melancholic he's funny and philosophical while still driven to do his job well for all the right reasons. His two mentees are equally interesting though vastly different people from Benny. Vusi is a quiet man reflecting on his mother's simple view of the new world while finding his feet in a city new to him and Dekker is angry about prejudices he has been subject to as a coloured man in a black and white South Africa. There are plenty of other deft portrayals too and never knowing who would be a minor character and who would play a larger role made them all the more interesting.

Perhaps it didn't hurt that the buzzing of the dreaded vuvuzela accompanied my reading of the last few chapters of the book (during the opening moments of the football world cup final) but another of the things that the book does beautifully is create a sense of its location. It is done more subtly than in Meyer's previous books, such as when Rachel's parents learn about South Africa's crime rate from the internet and an when an elderly man who briefly helps Rachel discusses the country's past and future, but it has no less of an impact for that. All the complications of a country in a state of great change where people of all backgrounds are both eager for and fearful of the new ways are played out in a myriad of small but fascinating details.

It's not often that I feel like describing a book as perfect but I simply cannot think of a single thing I would change about Thirteen Hours. It has everything you'd want in a thriller and loads more besides, and is the hefty object I shall be hurling at the very next person who says in my hearing that crime fiction isn't real literature.

[ebyrne41_1 · Rating: 5 out of 5 stars]

Another good crime thriller from Meyer, this time it's a race against the clock to find the fleeing girl before the bad boys who have killed her friend do. This is slightly different to the norm insofar as the story is set in a 13-hour timeframe, like the title says! So the sense of tension is always building; how long can she evade her pursuers, what is it they are after, are the police to be trusted, can Detective Griessel get to her on time? Another murder investigation on the side lends interest, with the outcome a little surprising, or not! Can't say more! Like others of his books, the workings of the different arms of the South African security forces adds to the interest. The various characters, police and others, are all interesting, particularly I thought the female Inspector. If you were to know Cape Town, you might benefit from the knowledge as you follow the pursuit. A good, pacy, action-packed thriller.

[rascalstar · Rating: 5 out of 5 stars]

This is a sophisticated, well-written suspense story set in Cape Town, South Africa, though it might have been in any town but for the details. For those who like this genre, the author should be well known and loved. He writes so much better than many in the genre. The story details are well-researched and the plot flows along with natural dialogue, keeping the reader guessing at every turn, and there are many. The characters seem real; I know people who could step right into some of these roles. Not only will the chapters keep you guessing, but readers will find surprises near the end.

If you haven't read this author and like suspense, crime, thrillers, this book is a good place to begin. Then you'll want to read more of his work, as I do. It's nice to read something in a foreign setting in this genre. The reader can travel a bit as he reads and understand some of the local tensions, issues, and atmosphere. I found the book riveting.

[tysonadams · Rating: 5 out of 5 stars]

This would be the first book I've read by a South African author. Well, aside from Bryce Courtenay. And of course Wilbur Smith. Can't forget that Tolkein was born in South Africa. Anyway, aside from those authors Deon Mayer is one of the first South African authors I have read. I did read Rhodes' biography as well...

Before I become too Monty Python (Ni!) I should say that Deon has served up a particularly good crime thriller. He wastes no time or space in this book, his writing mimics the tension of the characters and the confusion of the investigation running against the clock. But he also digs into the music industry and some political issues whilst setting up some interesting secondary characters, who will no doubt shine in later novels.

I picked up this novel because it was sitting next to a Matt Hilton Joe Hunter novel. The cover and blurb looked interesting and I took the cover recommendation by Michael Connelly at its word. So it was via random browsing that I came across this fantastic novel. For crime fans, Deon Mayer is definitely worth checking out.

[mugsynoir · Rating: 5 out of 5 stars]

Thirteen Hours is a tense, exciting read with interesting characters that you can root for. Even with a subplot that garners too much attention and could have been reduced by half, Thirteen Hours is a phenomenal South African thriller that I'll remember for a long time to come. Meyer does a nice job injecting the racial tensions that exist without ever having it impede his story. Highly recommended.

[callmecayce · Rating: 5 out of 5 stars]

My dad recommended this to me, though I don't think he realized this was a second book in a series (this is the second time I've read a second book by mistake). Regardless, I didn't realize it until I entered it into LT that it was a second -- which bodes well for the series. The novel, set in South Africa, is about an inspector named Benny Griessel and two different cases that end up being intertwined together. Ignoring everything else, Meyer's two mysteries are fantastic and gripping, but when you add to that all the drama that make up good mysteries (police politics, family life of your detective and so on), plus multiple points of few and all the issues of race that come with a story set in South Africa, you get a truly fantastic mystery. It get brutal toward the end, but I didn't mind because it worked within the story and the world Griessel inhabits. I also like that Meyer gives you clues as to how the stories are connected and who might be involved, but doesn't spell anything out. The moments of brilliance that make up good crime stories are also quite well done. I've gotten a copy of the first book (Devil's Peak) and I can't wait to read it.

[herschelian · Rating: 5 out of 5 stars]

This is Deon Meyer's best book yet - a real roller-coaster ride through Cape Town as SAPS Captain Benny Griessel goes in search of a young American tourist who is being hunted down by a group of violent blokes who want something she has, and who have already killed her travelling companion. A clever plot which twists and turns and in doing so exposes some of the problems which have come to the fore in post-apartheid SA. Who knew the Afrikaans music industry had so much money swirling around .

[maneekuhi · Rating: 5 out of 5 stars]

"Thirteen Hours" is a great book. After reading a number of plot descriptions and favorable comments, I still wasn't excited about getting into this longish book. I had read two others by Meyer, liked Blood Safari very much and thought Devil's Peak was good but not as good as BS. So I was pleasantly surprised at how quickly I got into this story and how the pace never let down. Good storyline, a few feints along the way, tension, great characters, and even after an excellent conclusion I still wanted more. The next book, Trackers, I believe is not a Benny-book, but I am hoping for at least one more. Two American girls on tour throughout Africa are chased through the streets of Capetown by a gang of 5-6 whites and blacks, one is caught and is murdered, the other escapes and is on the run. Meanwhile a recording studio exec is found murdered next to his passed out, drunken wife, and Benny must deal with this 2nd crime concurrently. Benny comes close to rescuing the girl but misses her by minutes. Then the climax in the warehouse - try reading those scenes without clenching your fists. Top notch. Benny has other plates to juggle this day as well - will he get that protoion? (today is decision day), and he has a critical meeting set with his estranged wife. All this in Thirteen Hours.

[labibliophille · Rating: 3 out of 5 stars]

Thirteen Hours is one of a number of books by South African author Deon Meyer that has been translated from Afrikaans into English. For me, though, there was still a difficulty with the names of the characters and places. The names are difficult to pronounce, and it was hard to remember who was who. There are also many cultural references in this novel that I just didn't get.Those are not criticisms of the book, just a warning to any reader who might be similarly challenged. Thirteen Hours is a crime novel which takes place in the space of, you guessed it, thirteen hours. The first chapter, then, is 05:36-07:00. And so it goes. There are two new murders this morning in Cape Town. Detective Benny Griessel is mentoring the two new detectives who are investigating these crimes.The first murder is that of an American tourist. Soon, Griessel learns that her friend is being hunted by a group of men who, presumably, are responsible for the murder. Find the girl, find the killers. But the girl is afraid of the police, and is hiding from them as well.The second murder reported is that of a music mogul, whose body has been found in his bedroom by his hung-over wife. Signs point to her as the killer, but that is too obvious. There is much more to this than an aggrieved wife.Most importantly, are these two crimes connected? How? Corruption is rampant in the Cape Town Police, and it may prevent Griessel from getting to the bottom of it all.Thirteen Hours is a complex and compelling story. It just took me a while to get into and through it. If you have the time and the inclination, I'd recommend it.

[jmyers24_1 · Rating: 5 out of 5 stars]

Sometimes you know when you read the first page of a book that it’s going to be a great read. Thirteen Hours by Deon Meyer is just that—a thrilling police procedural that is difficult to put down. The story opens with Rachel Anderson, an American teenager, running for her life down the streets of Cape Town, South Africa, chased by five men who have just slit the throat of her best friend, Erin Russel. How did their backpacking trip of a lifetime all go so wrong? Detective Inspector Benny Griessel, a recovering alcoholic separated from his wife, has been assigned to oversee the unseasoned detectives investigating Erin’s death and to find and save Rachel from the same fate.At about the same time, in another part of the city, the famous Afrikaans music producer, Adam Barnard, is found dead in his library. Lying nearby, awakened from her drunken sleep by the housekeeper’s screams, is his wife, Alexandra, with a pistol on the floor beside her. Now there are two murders to investigate but no additional detectives. And Rachel’s time is running out; Benny knows she can’t evade her pursuers much longer.Thirteen Hours is a breakaway entry in a field of also-ran read-alike thrillers. In rapid-fire bursts detailing simultaneous actions occurring across the Cape Town landscape, Meyer lets you experience the events as they happen so that even as you are caught up in the questioning of Alexandra you are wondering what is happening to Rachel and whether Benny is making any progress in the race to save her. And all the principal characters are fully drawn--from white Benny with his domestic failures, to the angry black Dekker, to the eager "coloured" Vusi--Meyer paints a very vivid portrait of the cultural and political complexities in post-Apartheid South Africa. This is the most satisfying thriller I can remember reading. I can't wait to read the award-winning Meyer's other novels.

[auntmarge64 · Rating: 4 out of 5 stars]

The second in a new police series starring a Cape Town detective dealing with marital problems, alcoholism, and race relations in the new South Africa. A young American hiker is found with her throat slashed, and her traveling companion is seen in the hills above the city running from assailants. Meanwhile, a famous music producer is found murdered in his home, his alcoholic wife lying unconscious near the gun, but it's clear the murder took place elsewhere. Over 13 hours the detectives struggle with both cases, made more complicated by jealousies and racial tensions among their own ranks. This last, the difficulties caused by the end of apartheid, was one of the most interesting and disturbing facets of the book. The mystery is very well-handled, as it proceeds deliberately and steadily to show the police trying to make sense of the puzzle, culminating in a can't-put-it-down final 100 pages.

[joycepa_1 · Rating: 5 out of 5 stars]

Africa enjoys a number of very fine mystery/police procedural/thriller writers. One of the best is Deon Meyer, writing in Afrikaans, who turns out exciting, fast-paced, well-written thrillers set in today’s South Africa.His latest is 13 Hours, a sequel, in a way, to Devil’s Peak, whose events take place before this book. But it isn’t necessary to read Devil’s Peak before this book, although I recommend it as an outstanding book on its own.Detective Bennie Griessel of the South African Police Services (SAPS) in Cape Town has been nearly 6 months sober and is spending his time on the force mentoring the new detectives that have been hired or promoted through a push to infuse the SAPS with more blacks and colored staff. While mentoring a colored detective on one puzzling murder, Bennie is charged as well with assisting a young Xhosa detective on the brutal murder of a teenage American tourist, Erin Russel, whose friend and companion, Rachel Anderson, is on the run from Erin’s killers.Once into the story, the suspense builds and builds and the pace never lets up. Not only does Meyer write a superb thriller but you also get, free of charge, a penetrating look into the South Africa of today--the racial politics, the discrimination, the tensions, the crime--and, a fascinating tour of the South African Afrikaaner music scene.Meyer is a top-flight writer in this genre. Highly recommended.

[imsodion · Rating: 5 out of 5 stars]

Captured by the detective genre for many years now, I truly enjoyed Meyers novel. His pace was fast and steady, weaving the storytelling every few paragraphs in keeping time with the unfolding events while heightening the thrill of the chase and solving of two murders. A very satisfying, unpredictable crime novel. In reading some of the other reviews, I may have read a condensed version as my copy was 408 pages. I must agree with the other reviewers comments about the impenetrable Afrikaans words Meyer used; I only found the glossary at the very rear of the book when I completed the book!

[smik_3 · Rating: 5 out of 5 stars]

When the story opens at 5:36 am, the girl has been running for over 3 hours. On Signal Hill Road she meets a woman with a dog, and asks for help. "They're going to kill me.... Call the police", and she runs on.Detective Inspector Bernie Grissel is woken at about the same time. A girl's body has been found in the grounds of the Lutheran Church.South Africa's Serious and Violent Crimes Unit has recently been dissolved, and Benny has a new job in the Provincial Task Force, mentoring six high flyers, trying to make good detectives out of them. He's luckier than his former boss Mat Joubert who seems to have gone into head office limbo. Benny's protege is already at the scene of the crime, and making minor mistakes.By 7 am there's another body - this time the victim is the head of a record company. He has been found lying on his living room floor, shot three times, and his wife, and alcoholic is lying next to his body. Another detective for Benny to mentor.Both cases are headline catchers, particularly when the dead girl is confirmed as an American backpacker, and the girl she is travelling with is found to be missing. These cases will confirm whether Bernie Grissel is any good as a mentor, whether the new scheme will work, and whether 3 of the new detectives have what it takes. There are local and international reputations riding on successful outcomes.The cases are worked at a frenetic pace throughout the day, and the reader is made aware of the passage of time by section headings such as 05:36 - 07:00. The action moves swiftly, and reaches crisis point in both cases by the end of the day.I enjoyed my second outing this year with Bernie Grissel (see my review of DEVIL'S PEAK). He is a likeable and very human character. In THIRTEEN hours he is nearing the end of his 6 months without alcohol, and wondering if his wife Anna will take him back. He realises though that he really has come to enjoy his independence.You are probably wondering if you need to read the preceding title first. While I always recommend reading a series in order, there is no doubt that THIRTEEN HOURS works quite well on its own. It seems to me that Deon Meyer has seen to it that there is sufficient backstory to keep most new readers happy.

[picathartes · Rating: 5 out of 5 stars]

Jissis, this is a good one. A nail-biter all the way through.I am really impressed by Deon Meyer's writing and story-telling, and I presume that the translation is spot-on.