Kobra

By Deon Meyer

Die laaste ding wat kaptein Bennie Griessel van die Valke nodig het, is moeilikheid. Want hy suip dalk al weer, hy lieg vir sy kollegas en sy AA-borg, en die intrek by Alexa Barnard was ’n fout. ’n Karnallie van ’n fout.

Maar die gastehuis-bloedbad buite Franschhoek was die werk van ’n professionele laksman – drie slagoffers, drie perfekte kopskote. En dis nie net die onverklaarbare gravering van ’n spoegkobra op die koeëldoppies – en die komende mediasirkus – wat Griessel laat bloed sweet nie.

Twee van die oorledenes is lenige militêre tipes. Spesmagte. Of Spoke.

Moeilikheid.

Heel agter, in die hoofslaapkamer, is tekens van ’n gestoei, en te veel bewyse dat iemand ontvoer is. Bes moontlik ’n buitelander.

Groter moeilikheid.

Maar die paspoort is vals, die Britse konsulaat speel spioenasiespeletjies, en dieselfde huurmoordenaar slaan toe by die Kaapse Waterfront. Boonop neem die staat se duistere Sekuriteitsagentskap die ondersoek oor, en die Valke moet ’n vlugtende, baie vaardige Kaapse sakkeroller dringend opspoor om hul eer – en die demokrasie – te red.
Maksimum moeilikheid.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Human & Rousseau
• Release date: Nov 20, 2013
• ISBN: 9780798165051

Deon Meyer

Internasionaal bekende skrywer Deon Meyer woon op Stellenbosch. Sy publikasies sluit in dertien misdaadromans (onder meer Spoor, 2010, 7 Dae, 2011, Kobra, 2013, Ikarus, 2015, Koors, 2016, Prooi, 2018, en Donkerdrif, 2020). Orion, Proteus en Infanta is met die ATKV-prosaprys bekroon en Prooi met die ATKV-prys vir Spanningsfiksie.

Book preview

1

Die reën dawer op die sinkdak neer, tien oor agt in die oggend. Kaptein Bennie Griessel maak sy moordtas oop op die muurtjie van die hoë, breë stoep, haal eers die skoenbeskermers uit, dan die dun, deursigtige rubberhandskoene. Hy trek dit aan, vaagweg bewus van die eerbiedige oë op hom, die uniforms en twee stasiespeurders wat anderkant die slierte reën in die oop motorhuis skuil. Sy tamheid en kommer vervaag, sy fokus is op wat hier in die groot ou huis wag.

Die swaar voordeur staan oop. Hy stap tot op die drumpel. Die grou oggend gee ’n diep skemer aan die voorportaal sodat die tweede slagoffer ’n donker, vormlose massa daar binne is. Hy staan ’n oomblik lank met ingehoue asem, oordink Dok Barkhuizen se refrein: Moet dit nie internaliseer nie. Hou jou afstand.

Wat beteken dit nóú?

Hy soek ’n ligskakelaar, kry dit binne net langs die kosyn en sit dit aan. Hoog teen die barok-plafon skyn ’n kandelaar wit en helder. Dit verdryf nie die koue nie. Op die gloeiende eikehoutvloer lê die man uitgestrek, vier meter van die deur af. Swart skoene, swart broek, wit hemp, liggrys das, boonste knoop oop. Arms uitgestrek, in die regterhand ’n pistool vasgeklem. Middel dertigs. Lenig.

Griessel tree versigtig nader. Hy sien die skietwond in die voorkop, skuins bokant die linkeroog. ’n Dun straaltjie bloed wat na regs afloop, nou byna swart. Onder die kop wat na regs rus, is ’n plas, dikker, so groot soos ’n piering. Uitskietwond.

Hy voel verligting weens die eenvoud van dié dood, die snelheid daarvan.

Hy sug lank, ’n poging om die spanning uit sy lyf te kry.

Dit werk nie.

Hy betrag die voorportaal. Op ’n antieke tafel regs staan ’n ligblou vaas met ’n massa vars varkore in groen en wit. Oorkant, teen die linkermuur, is ’n hoedestaander langs ’n sambreelrak. Ses outydse portrette teen dié muur, in swart, ovaal rame. Statige mans en vroue staar uit elkeen.

En agter, na binne, maak ’n sitvertrek tussen die twee pilare oop.

Hy maak sy berekeninge oor die manier wat die lyk lê, die waarskynlike trajek van die skoot, sodat hy kan trap waar dit die onsigbare bloedsproei en -spatsels so min moontlik sal versteur. Hy loop om en gaan buk by die pistool, sien die Glock-logo op die loop, daarnaas 17 Gen 4 Austria 9x19.

Griessel ruik aan die loop. Dit is nie afgevuur nie. Hy kom regop.

Die skieter het bes moontlik in die deur gestaan, die slagoffer min of meer in die middel van die portaal. As die moordwapen ’n pistool was, sou sy doppie na regs uitgewerp het. Hy soek daarvoor, kry dit nie. Dalk het hy ’n rewolwer gebruik. Dalk het dit van die muur af teruggespring, lê dit onder die liggaam. Dalk het die skieter dit opgetel.

Die uitskietwond beteken die koeël sou iewers vasgeslaan het. Hy trek ’n denkbeeldige lyn wat hom lei na die sitvertrek.

Hy trap versigtig, loop wyd om die lyk, verby die pilare, kry die vae reuk van hout wat gebrand het. Die portaal se kandelaar verlig net ’n smal baan in die groot vertrek en dit gooi ’n lang Griessel-skaduwee, sodat hy weer vir ’n skakelaar soek. Hy sien drie in ’n ry, net agter die pilaar, druk hulle een vir een, en draai om. Sagte beligting. Dik balke teen die plafon. Rakke teen die mure, gevul met leergebinde boeke. Massiewe Oosterse tapyt, silwer en blou, groot sofas en gemakstoele in twee sitruimtes verdeel. Koffietafels, glimmende, goue hout. Te veel vase en lampies, saam met die besige muurpapier daarop gemik om ’n indruk van ouwêreldse elegansie te skep. In die middel, statig en indrukwekkend, is die groot kaggel, die vuur uitgebrand. En na regs, net sigbaar agter ’n diepblou stoel – die skoene en broekspype van die derde slagoffer. Daaragter, teen die spierwit muur van ’n gang, sien hy ’n helder waaier van bloedspatsels, soos ’n vrolike, surrealistiese kunswerk.

Griessel merk die ooreenkomste, en die onrus kom lê in sy bors.

Die liggaam in die gang het dieselfde militêre haarstyl, dieselfde bou van breë skouers en fikse slankheid as die een in die voorportaal. Ook die swart skoene, swart broek en wit hemp. En ’n Glock wat bebloed langs ’n vergruisde hand lê. Net die das is afwesig.

Nog ’n kopwond, tussen die slaap en die regteroog. Maar die eerste koeël moes die hand getref het − twee litte van ’n vinger lê aangerol teen die witgeverfde vloerlys.

En dan sien hy die twee doppies wat dof lê en blink, op die soom van die tapyt in die sitkamer. Die skieter s’n, moet wees, as hulle dáár lê, binne tien sentimeter van mekaar.

Sy kop wat dan met hom neuk, hy sien en hoor en ruik hoe dit alles gebeur. Die moordenaar is ’n skaduwee wat deur dié ruimte sweef, pistool voor hom uitgestrek, hy sien die man in die gang, twee skote, die hand is ’n klein, rooi ontploffing, intense pyn, kortstondig, voor die dood kom, daar was nie tyd vir vrees nie, net die kort, klanklose gil die ewigheid in.

Griessel maak ’n geluid, doelbewus en hard bo die dreuning van die reën, om alles te onderdruk. Dis die min slaap. Die fokken stres van die laaste weke. Hy sal homself moet regruk.

Hy loop versigtig na die liggaam, gaan buk weer by die pistool. Presies dieselfde as die ander een. Glock 17 Gen 4. Hy ruik. Geen kordietreuk nie.

Hy staan op, soek met sy oë, en kry dieper die gang af die twee kolle teen die regtermuur.

Hy moet mooi trap, want die liggaam, die vinger, die pistool en die bloed lê die breedte van die gang vol. Hy hop van die een voet na die ander tot hy deur is. Buk af na die kolle toe. Al twee die koeëls sit daar, diep in die pleister ingebed. Dit sal help.

Dan gaan soek hy na die vierde slagoffer.

Die eerste kamer, links bo in die gang, se deur is oop, die gordyne toe. Hy sit die lig aan. Daar is ’n tas op die dubbelbed, oopgemaak. ’n Grysblou das en swart, leë skouerholster lê op die spieëlkas. In die en-suite-badkamer is skeergoed en tandeborsel netjies uitgestal. Verder niks.

Hy loop na die tweede kamer. Ordelik. Twee enkelbeddens. ’n Klein reistas by die een se voet. ’n Baadjie aan ’n hanger, ingehaak aan die donkerbruin klerekas se deurhandvatsel. ’n Toiletsakkie hang aan ’n reling in die aangrensende badkamer.

Hy loop weer uit in die gang, maak ’n deur na regs oop. Dit is ’n groot badkamer, spierwit, ’n bad op bal-en-klou-pote, ’n wasbak op ’n marmerblad, ’n bidet en ’n toilet.

Die volgende twee slaapkamers is leeg, met geen teken dat daar mense was nie. Die laaste een is heel onder, links. Die deur is oop, die vertrek byna heeltemal donker. Hy sit die lig aan.

Buite hou die reën meteens op, die stilte onheilspellend.

Dit is ’n groot vertrek. En chaoties. Die los tapyt lê golwend eenkant geskop. Die dubbelbed staan skeef, die matras en beddegoed afgegooi. Die stoel voor ’n mooi, stokou lessenaar lê op sy rug, die staanlamp op die blad het omgeval, al die laaie is oop. En die massiewe jonkmanskas se deure is oop, klere op die grond. ’n Groot reistas in die hoek, omgekeer.

Benna! Skerp in die sag-druppende stilte, van die voordeur af, en hy ruk van die skrik.

Kaptein Vaughn Cupido het aangekom.

Ek kom, roep hy terug. Sy stem eggo hees deur die leë kasarm.

* * *

Cupido staan op die drumpel, in sy lang swart jas, sy nuwe gewaad wat hy selferkend opgetel het by ’n factory shop in Soutrivier, vir ’n bargain, pappie; classic detective style, the Hawk in Winter, ek sê jou.

En soos Griessel versigtig deur die portaal navigeer, is hy skielik bewus van sy eie gekreukelde broek. Die dik blou trui en baadjie verberg darem die hemp. Gister se klere. En Cupido sal dit nie miskyk nie.

Hoesit, Benna. Hoeveel is daar?

Griessel loop uit op die stoep, begin die handskoene aftrek. Die donker wolkmassa is weg, die son wil deurkom, sodat hy sy oë moet knip. Die uitsig is skielik asemrowend, die Franschhoek-vallei ontsluier voor hom.

Een van die plaasmense lê in die wingerd. Dit het te veel gereën, ek kon nog nie daar uitkom nie. En daar’s twee binne.

Jissis … Dan kyk Cupido skerp na hom. Jy O.K., Benna?

Hy weet sy oë is rooi, en hy het nie geskeer nie. Hy knik. Net bietjie sleg geslaap, lieg Bennie Griessel. Kom ons gaan kyk na die een daar buite.

* * *

Die eerste slagoffer lê op sy rug, tussen twee rye wingerd – ’n bruin man, geklee in wat lyk na ’n donkerrooi uniform met silwer insetsels. Cupido en Griessel gaan staan op die soom van die grasperk, net vier meter van die liggaam af. Hulle kan die groot uitskietwond tussen die oë sien.

Hy is van agter af geskiet. En gesleep tot dáár. Griessel wys na die twee vae, uitgewaste slootjies wat tot by die man se skoenhakke strek. En dié is die spore van die werker wat hom vanoggend sien lê het.

Dis ’n brother, sê Cupido, en dan, beskuldigend: In ’n slave outfit.

Hy werk by die gastehuis. Volgens die …

Dis ’n gastehuis dié? Ek dog dis ’n wine farm.

Dis ’n wynplaas mét ’n gastehuis …

As if they don’t make enough money. Jy seker jy’s orraait?

Ek is reg, Vaughn.

Was jy huis toe gisteraand?

Nee. Volgens die …

Was daar ’n case waarvan ek nie weet nie?

Vaughn, ek het laat gewerk. Jy weet hoe die admin ophoop. En toe raak ek aan die slaap. Hy hoop dat Cupido dit nou sal los.

In jou kantoor? Skepties.

Ja. Die stasie …

So dis hoe jy die call so vroeg gekry het?

Dis reg. Volgens die stasiespeurders moes hierdie werker gisteraand so negeuur se kant nog kaggelhout kom pak en seker maak al die gaste is tevrede. Toe hy nie huis toe is nie, het sy vrou gedink hy het gaan kuier op die dorp … Toe kry die oggendskof hom hier. En toe sien hulle die ander een in die portaal lê. Die probleem is, hulle sê daar was drie.

Now you’re losing me. Ek dog da’ is drie?

Daar was drie gaste. Binne.

So da’ moes vier victims gewees het?

Ja …

So where’s number four?

Dis die vraag. Die ding is … Ons het drie kopskote, Vaughn. Die ander een daar binne is deur sy pistoolhand én in die kop geskiet, die twee doppies lê só naby aan mekaar …

Dit neem ’n oomblik voor Cupido snap. Jissis, Benna. Double tap.

Op ’n bewegende teiken …

Cupido skud net sy kop in verwondering. Daai is fyn skiet, pappie …

Wat my die meeste pla: Die laaste slaapkamer wys daar was ’n gestoei. Nou hoekom sal ’n ou wat só kan skiet ’n man gaan stoei?

Cupido kyk bekommerd na Griessel. You thinking what I’m thinking?

Bennie wil dit nie sê nie, want die implikasies is wyd. Hy knik net.

Daar’s ’n koerantfotograaf by die hek, Benna.

Fok, sê Griessel.

Kidnapping. Wanneer laas het ons dít gesien?

Daar’s nog moeilikheid. Al twee die ouens daar binne lyk … As ek kyk na die bou, die haarstyle, die klere, al twee het Glock Sewentiens gedra. Ek dink hulle is wetstoepassing. Óf Weermag, óf Spoke …

You’re kidding me.

En ’n ou wat só skiet, foutloos … Hy’t opleiding gehad. Taakmag, spesmagte, Intelligensie … So iets. ’n Pro.

Cupido draai om en staar na die huis. Shit. Trouble, Benna. Big trouble.

Griessel sug. Dis reg.

Ons sal moet roer, pappie.

Ek sal Die Giraffe moet bel. Hulle sal die media moet bestuur.

Hulle beweeg nie. Hulle staan langs mekaar, hoofde geboë – Cupido ’n kop langer as die bonkiger Griessel – besig om al die implikasies te deurdink, huiwerend voor die chaos wat hulle weet gaan kom.

Tot Cupido, met die pante van sy Hawk-in-Winter-jas wat uitbol in die koue wind, sy hand beskermend om Bennie se skouer sit.

Benna, daar’s darem een silver lining.

Hoe bedoel jy?

Oor jy so sleg lyk vanmôre, toe dog ek jy het weer begin suip. Maar ’n dronkgat sal nie al daai kon uitgefigure het nie …

Hy begin in die rigting van die gastehuis stap.

2

Tyrone Kleinbooi sien die auntie in die derdeklas-wa opklim, hier waar Metrorail-trein 3411 by Bellville-stasie se Platform 4 staan, net voor 08:50 op die Maandagoggend. Sy is duidelik in haar beste klere uitgevat, met ’n stemmige kopdoek, en ’n groot handsak is in al twee haar hande vasgeklem. Hy skuif so ’n bietjie om die oop sitplek langs hom aanlokliker te laat lyk.

Sy kyk na die sitplek, en na hom, en dan kom sy nader, soos hy geweet het sy sal. Oor hy ordentlik lyk. Even features, soos uncle Solly dit genoem het. Jy’t even features, Ty. Dis ’n boon in hierdie industry.

Industry. Asof hulle vir ’n maatskappy gewerk het.

Sy kom sit sugtend, laat die handsak op haar skoot rus.

Môre, auntie, sê hy.

Môre. Sy kyk sy lang, skraal lyf op en af, en sy vra: Nou wa’ kom jy vana’?

Van die stad af, auntie, sê hy.

En wa’ gaan jy heen?

Stellenbosch, auntie.

Swot jy da’?

Nee, auntie?

Nou wat gaan jy da’ maak?

Ek ga’ my suster sien, auntie.

Nou wat maak sý?

Sy swot, auntie. B.Sc. Human Life. Eerstejaar.

Ma’ dis ’n grand kursus, nè. Wat doen mens daarmee?

Die trein ruk, en vertrek.

Da’s baie wat jy kan doen, ma’ sy wil ’n dokter word. Sy’t nie die selection gemaak laas jaar nie, nou try sy só inkom.

’n Medical doctor?

Ja, auntie. Sy’s ’n slim kind.

Ek sal so sê. Medical doctor nogal. En jy? Wat doen jý?

Ek’s ’n pickpocket, auntie.

Sy vat haar handsak ’n oomblik lank stywer vas, maar dan lag sy. Aag, jy, sê sy en stamp hom met haar elmboog in die ribbes. Wat doen jy rêrig?

Ek’s ’n painter. Ma’ nie pictures nie. Huise.

Ek het jou nogal nie gevat vir ’n manual labourer nie. Maar dis ’n goeie, eerlike werk, sê sy, vir ’n jong lat soos jy.

Nou wa’ gaan die auntie heen?

Ook Stellenbosch toe. Ook na my suster toe. Sy sukkel so met die gout lat sy moet gaan lê … En Tyrone Kleinbooi, donker soos diepgeroosterde koffiepitte, en met sy even features, knik hoflik en luister aandagtig, want dit is vir hom baie lekker. Hy is net vaagweg daarvan bewus dat die reën gewyk het. En dis goed. Reën is sleg vir sy industry. Dit was tot dusver ’n baie skraal maand gewees.

* * *

La Petite Margaux se moderne nuwe opstal is hoër op teen die berg, minimalistiese, opeengestapelde glasvierkante in byna onsigbare rame van staal en beton.

Die Duitse eienaar ontvang vir Griessel en Cupido by die deur, sigbaar ontsteld. Hy stel homself voor as Marcus Frank, ’n groot bleskop man met ’n gewigopteller se skouers en nek. It is a great tragedy, sê hy, met net ’n skeut van ’n Teutoonse aksent, en lei hulle na die sitkamer. Die plafon is twee verdiepings hoog. Na weerskante is ’n wye, indrukwekkende uitsig oor berg en vallei.

Twee vroue staan op toe hulle inkom, die een jonk en aantreklik, die ander ouer – eienaardig, eksentriek.

Captain Cupido, captain Griessel, this is Christel de Haan, our hospitality manager, sê Frank, en vat simpatiek aan die jonger een se arm. Haar oë is rooi agter die byderwetse donkerraambril. Sy klem ’n snesie in haar linkerhand vas en knik net, asof sy nie haar stem vertrou nie.

And this is ms Jeanette Louw, sê hy met ’n infleksie wat net té neutraal is, sodat Griessel skerper fokus en die lyftaal sien. Daar is ’n atmosfeer hier wat nie heeltemal pas nie.

Louw staan nader en steek haar hand uit. Sy is dalk vyftig, met groot blonde hare uit ’n bottel, bonkig, die kakebeen sterk. Geen grimering nie, en sy dra ’n man se swart ontwerperspak, met ’n wit hemp en ’n rooi-en-swart strepiesdas daarby. Hallo, sê sy ernstig in ’n diep rokerstem, haar greep sterk toe sy die speurders groet.

Christel and I will leave you now, at ms Louw’s request, sê Frank. We will be in my office, when you need us.

No, sê Cupido, we need to talk to you now.

Ek wil net eers alleen met julle praat, sê die blonde vrou met ’n sekere gesag.

Please. My office is just here. Frank beduie in die gang af.

No. We don’t have time for this, sê Cupido.

Dit was my mense in die gastehuis, sê Louw.

Hoe bedoel jy ‘jou mense’?

Vaughn, kom ons hoor wat sy sê. Griessel het nie die energie vir ’n konfrontasie ook nie. En hy het die toon tussen dié mense gesnap. By die verlies is daar wrywing. En spanning. De Haan begin huil.

Cupido knik teësinnig. Marcus Frank stuur sy gasvryheidsbestuurder besorgd die gang af.

Sit, asseblief, sê Jeanette Louw, en gaan neem self stelling in op een van die hoekige banke.

Griessel gaan sit, maar Cupido bly staan, vou sy arms voor sy bors. Wat gaan hier aan? vra hy, duidelik nie gelukkig met die toedrag van sake nie.

Ek is besturende direkteur van Body Armour, ’n persoonlike-sekuriteitsmaatskappy in die Kaap. Ons het die gastehuis bespreek, en ons kontrak met La Petite Margaux sluit ’n NDA in. Hulle het geen …

’n Wát? vra Cupido.

’n Non-disclosure agreement, sê sy asof sy haar redelikheid met moeite behou.

Vir wat? vra Cupido.

As jy my kans gee, sal ek alles verduidelik …

Ons werk teen die horlosie, mevrou.

Ek besef dit, maar …

Ons is die Valke. Ons het nie tyd vir ginnegaap en monkey business nie.

Ginnegaap? Griessel sien hoe haar beheer begin verdwyn en haar gesig vertrek, ’n versnit van kwaad én rou. Sy sit vooroor, steek met ’n verwytende vinger na Cupido. Jy dink ek wil ginnegaap terwyl van my mense in daardie gastehuis lê? Los jou houding, en sit, sodat ek vir jou die inligting kan gee wat jy nodig het. Of ek loop, dan kan julle my kom soek as julle lus het.

Ek vat nie orders van ’n …

Asseblief, sê Griessel skerp.

Louw sak stadig terug in die bank. Dit duur ’n rukkie voor Cupido teësinnig O.K. sê, maar hy bly staan met sy gevoude arms.

Dit neem Louw ’n oomblik om haar emosies in bedwang te kry, dan wend sy haar tot Griessel: Kan ek eers vra: Hoeveel liggame is daar in die huis?

Twee, sê Griessel.

Net twee?

Ja.

Sy knik asof sy dit verwag het. Kan jy hulle asseblief beskryf?

Middel tot laat dertigs, kort hare, skraal, skoongeskeer, al twee het blykbaar Glocks gedra …

Louw hou haar hand in die lug, sy het genoeg gehoor. Haar oë gaan toe, dan weer oop. Dis al twee my mense. B.J. Fikter en Barry Minnaar.

Ek is jammer, sê Griessel. En dan: Jy bedoel hulle het vir jou gewerk?

Ja.

Watse werk presies? vra Cupido.

Hulle was lyfwagte.

Wie was die derde persoon in die huis? vra Griessel.

My kliënt. Paul Anthony Morris.

Wie’s hy dat hy bodyguards nodig het? vra Cupido.

Ek … Hy’s ’n Britse burger. Dis al …

Shit, sê Cupido, want hy sien die implikasies.

Louw verstaan sy reaksie verkeerd. Kaptein, dit is al inligting wat hy bereid was om te gee.

Mevrou, sê Griessel, in dié stadium vermoed ons dat hy … vermis word. En hy is ’n uitlander. Dit beteken … Hy soek na die regte woord.

Big trouble, sê Cupido.

Dis reg, sê Griessel. Ons het so gou moontlik al die inligting nodig wat ons kan kry.

Dis hoekom ek hier is, sê Louw. Ek sal alles gee wat ek het.

Ma’ nie voor die plaas se mense nie? Why? vra Cupido.

As gevolg van die geheimhoudingsklousule het La Petite Margaux geen kennis van wie in die gastehuis was nie. En ek het ’n diskresieverpligting teenoor my kliënt. Dit is waarom ek alleen met julle moet praat.

Cupido rol sy skouers.

Vertel ons wat jy weet, sê Griessel.

Sy knik, en haal diep asem, asof sy haar kragte bymekaarmaak.

3

Verlede Woensdag net voor sestienhonderd-uur het Morris per telefoon met my kontak gemaak, en navraag gedoen oor die aard van ons dienste en die agtergrond van ons personeel. Met ’n … mens noem dit seker ’n Oxford-aksent. Ek het hom na ons webwerf verwys, maar hy het gesê hy het dit reeds bestudeer, en wou seker maak dit is nie net bemarking nie. Ek het hom verseker dit is alles feitelik korrek. Hy het enkele vrae oor die opleidingsagtergrond van my personeel gehad, wat ek beantwoord het …

Hoe is hulle getrain? vra Cupido.

Die meeste van my mense is voormalige SAPD-lyfwagte, kaptein.

O.K. Proceed.

Morris het toe gesê hy het, en ek haal aan so goed as wat ek kan onthou, ‘a need to get out of circulation for a while, and enjoy the benefit of very vigilant, discreet and professional bodyguard services’. En hy het dit vanaf verlede Vrydag nodig gehad. Ek het gesê ons kan hom akkommodeer, en gevra of ek deur die standaardprosedure kon werk om ons diens volgens sy behoeftes te bepaal. Hy wou weet wat die prosedure behels. Ek het gesê dit is ’n reeks vrae oor sy beroep, omstandighede, naasbestaandes wat in geval van nood gekontak kan word, moontlike bedreigings, tydsduur en begrotingsbeperkinge. Sy reaksie was dat daar geen begrotingsbeperking was nie, en dat hy die diens vir ’n paar weke wou gebruik, maar dat hy sou verkies om nie enige verdere inligting te verskaf nie. Ek het gesê ek sal dadelik ’n konsep en kwotasie voorberei, en vir hom e-pos. Hy het verkies om terug te skakel, wat hy ’n uur later gedoen het.

Griessel hoor die amptelike intonasie, die presiese woordkeuses. Asof sy toevlug neem in die bekende terrein van die amptelike verklaring. Daar is iets militaristies aan haar. Hy wonder of sy ook in die Diens was.

My aanbeveling was hierdie gastehuis, en ’n span van …

Hoekom dié een? vra Cupido.

Ons gebruik dit gereeld. Dit voldoen aan al die vereistes. Dit is minder as ’n uur van die lughawe af, maar buite die stad. Dit is afgesonder, met goeie toegangsbeheer, ’n oop, bestuurbare perimeter, en personeel wat ons behoeftes en vereistes verstaan.

O.K. Proceed.

My aanbeveling aan Morris was ook ’n span van twee gewapende lyfwagte per dag- en nagskof. Hy het dit onmiddellik aanvaar, en gevra wat die volgende stap is om die transaksie mee af te handel. Ek het hom versoek om ’n deposito van een week se dagtariewe elektronies te betaal. Hy het …

Hoeveel? vra Cupido, ontvou sy arms, en kom sit in ’n stoel langs Griessel s’n.

Hoeveel was die deposito?

Ja.

Net meer as vyfduisend-tweehonderd pond. So sewentigduisend rand.

Vir ’n week? In ongeloof.

Dis reg.

En hy het dit betaal?

Binne ’n halfuur. En hy het die volgende dag, die Donderdag, ’n skandering van sy paspoort se fotoblad per e-pos aangestuur, wat ek aangevra het vir identifikasie- en registrasiedoeleindes. Dit wys dat hy ’n ses-en-vyftigjarige Britse burger is. Hy het ook die Donderdag geskakel met besonderhede oor sy aankoms. Ek het hom tydens dié oproep in kennis gestel van prosedure by die lughawe, en vir hom ’n beskrywing gegee van my mense wat hom sou ontmoet. Dit was die somtotaal van my kommunikasie met hom. Fikter en Minnaar het hom Vrydagmiddag by die lughawe gaan ontmoet – hy was op vlug SA337 van Johannesburg wat om vyftienhonderd-tien geland het. Hulle het …

Johannesburg? vra Cupido. So hy het nie uit Engeland uit gevlieg nie.

Dis moontlik dat hy van Brittanje na Johannesburg gevlieg het, en ’n aansluiting gekry het Kaap toe. Ek kan dit nie bevestig nie.

O.K. Proceed.

Fikter het Vrydagmiddag om vyftienhonderd-sewentien ’n SMS aan my gestuur om te bevestig dat Morris veilig aangekom het, en weer om sestienhonderd-twee-en-vyftig dat hulle in La Petite Margaux se gastehuis was, en alles was in orde. Hulle het daardie Vrydagaand die nagskof behartig, en Stiaan Conradie en Allistair Barnes die dagskof. Elke span het aan die begin en einde van die skofte per SMS gerapporteer. Daar was geen probleme nie. Ek het Sondagoggend, na afloop van die nagskof, met Fikter ’n selfoongesprek gehad om te hoor hoe dit gaan. Hy het gesê Morris is ’n baie beskaafde, hoflike man, en dat hy ontspanne en joviaal voorkom. Conradie en Barnes is op die oomblik hier onder, by die hek. Hulle is gereed om met julle te praat sodra die SAPD hulle toelaat om by die plaas in te kom.

* * *

So let me get this straight, sê Cupido. Al wat jy weet, is lat hierdie ou ’n Brit is met ’n fancy aksent en seventy thousand to burn. No address, no job description, niks. For all we know kan hy ’n serial killer wees.

Dis reg.

Ma’ julle is happy om vir so ’n ou bodyguard services te verkoop?

Kaptein, as jy kontant het en ’n nuwe motor wil gaan koop, vra die handelaar nie of jy ’n kriminele rekord het nie.

’n Cop met cash vir ’n kar? Fat chance. And it’s not the same.

O?

Bodyguard services is soort van personal, don’t you think?

Louw begin weer vorentoe sit, en Griessel vra: Toe jy met hom oor die telefoon gepraat het – het hy bang geklink? Angstig?

Sy skud haar kop. Nee. Ek het tydens die gesprek net twee afleidings gemaak. Die eerste was dat hy nog nie vantevore dié soort diens gebruik het nie, en die tweede was dat hy so min moontlik oor homself bekend wou hê. Sy kyk na Cupido. En dit is nie uitsonderlik nie. Persoonlikesekuriteitsdienste is uit die aard daarvan diskreet. Die meeste van ons kliënte is sakemense wat dit nie aan die groot klok wil hang nie …

Why not?

’n Behoefte aan ’n lae profiel. En ek dink dit is ook omdat hulle nie hul gashere aanstoot wil gee nie. Hulle kom vir sake met plaaslike maatskappye, en die baie publieke vertoon van sekuriteit skep die indruk dat hulle dink Suid-Afrika is ’n gevaarlike plek.

Nou hoekom gebruik hulle die service? Da’s omtrent niks crime teen tourists nie.

Dis ’n algemene wanpersepsie onder buitelanders …

Which you are happy to indulge. Kon jy uit die email address sien wa’ hy werk? Wat was die domain name?

Dit was ’n Gmail-adres. En die naam was Paul underscore Morris vyftien of so iets.

En die deposit se betaling? EFT?

Ja. Van ’n Switserse bank, Adlers, as ek reg onthou. Ek sal gaan seker maak.

Mevrou … begin Griessel.

Asseblief. Ek is nie ’n mevrou nie. Noem my Jeanette.

Die twee lyfwagte daar binne …

B.J. Fikter en Barry Minnaar.

Ja. Hoe lank terug is hulle weg uit die SAPD?

So sewe, agt jaar …

Hoe lank werk hulle al vir jou?

Vir dieselfde tydperk. Ek kan jou verseker die aanval het niks met hulle te …

Nee, dis nie wat ek bedoel nie. Hoe … goed was hulle?

Sy snap wat hy wil weet. Ek stel net die bestes aan. En vir die soort werk wat hulle doen, is daar jaarliks verfrissingsopleiding en toetsing, en die standaarde vir fiksheid, wapenhantering en selfverdediging is hoog. Ons doen selfs sesmaandelikse dwelmtoetse. Ek kan jou verseker Fikter en Minnaar was uitstekende operateurs.

And yet … sê Cupido skepties.

Jeanette Louw verloor finaal beheer. Sy plant haar voete uitmekaar, leun vooroor, sit haar elmboë op haar knieë. Ek sê nou vir jou, as jy nie ’n poliesman was nie, het ek jou vandag gebliksem.

* * *

Die jong vrou, nie veel ouer as Tyrone Kleinbooi nie, kyk na die stapeltjie note, en dan na die rekenaarskerm. You owe seven thousand rand, sê sy.

Hoekom gooi jy Engels – ek dog dis ’n Afrikaanse universiteit dié, sê Tyrone. Hierdie is al wat ek nou kan betaal. Eenduisend-tweehonderd-en-vyftig.

Sy vererg haar so ’n bietjie. Dit maak nie saak in watter taal mens dit sê nie, meneer, die rekening is agterstallig. Uitslae word net beskikbaar gestel wanneer dit ten volle vereffen is.

Dis frustrasie wat hom met haar laat karring. Nou gooi jy wit Afrikaans, en ek kan sien jy’s ’n Cape Flats girl.

Ek kom van die Pniel af, nie die Flats nie. En ek’t gesien jy’t nog geld in jou wallet. Weet jou pa jy maak só?

Jirre, sê Tyrone Kleinbooi. Watse naam staan da’ op jou computer, dollie?

‘Nadia Kleinbooi’. En ek is nie jou ‘dollie’ nie.

Lyk ék vir jou soos ’n Nadia?

Hoe moet ek weet? Daar’s snaakse name in dié computer.

Nadia is my suster, dollie. Ons het nie ma nie, en ons het nie pa nie. Hierdie is geld wat ek met my eie hande ge-earn het, versta’ jy? En wat oor is in my wallet, moet ek vir haar loop gee vir haar flat se rent. So moenie jy vir my da’ sit en judge nie. En have a heart, ons betaal soos ons kan, sy’t flippen hard gewerk, dis háár results, nie julle s’n nie – vir wat mag sy dit nie sien nie?

I don’t make the rules.

Ma’ jy kan hulle darem seker ’n bietjie bend. Vir ’n brother.

En my werk verloor? Nie vandag nie.

Hy sug, en wys na die skerm voor haar. Kan jy dit sien da’?

Die uitslae?

Ja.

Ek kan.

Het sy gepass?

Haar gesig verklap niks.

Ag, please, sister, sê hy.

Sy kyk eers rond, dan sê sy sag en vinnig: Sy’t goed gepass, en sy vat die geld en begin tel.

Dankie, sister, sê hy, en draai om.

Jy kan nie net loep nie, jy moet eers jou receipt vat.

Sien jy, ek het geweet jy kan Flats gooi.

4

Hulle voel die druk, die dringendheid van tyd wat wegglip.

Cyril was a friend to me, sê Marcus Frank, die Duitse eienaar. A valued employee.

Bennie Griessel weet die risiko is groot dat Cupido iets gaan vra soos So why did you make him wear a slave uniform? en daarom sê hy: You have our condolences, mister Frank. Now, one of the …

Our reputation is in tatters, sê Frank. The media is waiting at the gate.

I understand. But one of the guests is missing, and we have to move as fast as possible. Can you tell us what mister January was doing at the guesthouse last night?

Frank maak ’n hulpelose handgebaar in

Reviews for Kobra

[juju2cat · Rating: 5 out of 5 stars]

I had a hard time getting into this book and wondered what Michael Connelly saw in it. It didn't take long to become utterly absorbed in this though! Meyer is a master of suspense. Loved every minute and was so sorry when it ended.

[martinhughharvey_1 · Rating: 4 out of 5 stars]

Another thoroughly enjoyable book from this South African author. A quick read, solid but not complex characters, a couple of seemingly disconnected stories that coalesce, and well paced for a uncomplex but not overly simple read.

[maneekuhi · Rating: 3 out of 5 stars]

Before commenting on the plot and writing I wish to offer some comments germane to the ebook version of COBRA. I found the e-book production quality of COBRA unacceptable. After so many years of ebook availability, I feel it is about time for publishers to overcome these seemingly trivial challenge First, the pages of COBRA are not numbered, so the reader is once again stuck with location numbers. . Secondly, there were a number of typos. One example - for some strange reason, any word beginning with "fl" seemed to be followed by a number of spaces and then the rest of the characters. So, "flat" becomes "fl at"; ditto for "fl ower" etc etc. In addition, there were other typos including missing spaces between words. Finally, and worst of all, the ebook version did not have line spacing between paragraphs when a setting changed within a chapter. On a number of occasions, I would be two or three paragraphs into a different scene before realizing it. Very distracting, causing me to backup and re-read every so often, and unfortunately losing the thread of the story on occasion. I am not a publishing expert but it seems to me that given the price of ebooks and the reduced costs of production since printing, binding and shipping charges are non-existent suggest to me that it is not unreasonable to expect better quality.I have been a fan of Deon Meyer for several years now and I have read most of his books. COBRA is good and once again the protagonist is Benny Griessel, a Cape Town police detective, supported by the usual crew. The plot concerns the kidnapping of a visiting UK VIP, during which two members of his security team are assassinated. The killer has left casings behind with the figure of a particularly deadly cobra etched on them. As the case unfolds, other government and police organizations become involved and Benny and team are told to butt out. There is further complexity added with the introduction of a pickpocket with a heart of gold who unwittingly becomes involved.Two hints to ease your reading if you decide to invest in COBRA. First you might want to keep a scorecard of the characters along with a mini bio of each; there are a lot of them and the local names don't make it easy to differentiate them. Secondly, do a quick Google lookup of the Cape Town metro system (find a map) and I think this also make it easier to follow "who's on first" as the story approaches the climax.As usual, the story is fast-paced and interesting, the writing is very good, and the reader gets some insights into South African life. I do have some nits with the writing, however. I have no idea why Meyer felt compelled, in the middle of the story, to give a quick overview of each of the six steps involved in a human male's urination process. I can only wonder what the next book might hold. There is a final scene between a cop (not Benny) and the pickpocket, which is total fantasy, belonging perhaps only in the movie version. Lastly, the revelation of who is behind this whole kidnapping/killing/chase is an incredible stretch and, I believe, says maybe too much about Meyer's political beliefs and might be too much even for the movie version. So, my usual Meyer score is a 5, but a 1 point deduct for production quality, and a 1 point deduct for too much of the same vis-a-vis other Benny episodes. Think I'll give this series a break for a while.....Finally, I intend to comment on ebook production quality in future reviews until fixed and I suggest other reviewers do the same.

[herschelian · Rating: 5 out of 5 stars]

One of Deon Meyer's best - crime in post-apartheid South Africa, with Detective Benny Griessel and his colleagues, under-staffed, under-paid and dodging the challenges from various political factions. Written with a generous sprinkling of the local humour and vernacular. Beautifully translated from Afrikaans. Murder in the winelands - who done it and why? Clever use of modern technology required to catch the bad guy (guys)! A cracking read, couldn't put the book down.

[kroan-1 · Rating: 5 out of 5 stars]

Man, I love Deon Meyer's books. What a fantastic series.

[mikedraper · Rating: 4 out of 5 stars]

Deon Meyer provides the reader with his ninth police procedural in "Cobra."A famous English mathematician is kidnapped and his bodyguards killed in the picturesque Franschhoek wine valley of South Africa. The man was traveling under an alias and tried to keep his identity unknown. He has developed a formula that will help trail financial transactions and make terrorist and secret government financial actions more difficult to hide.When police arrive, the only apparent clue is the shell casings from the bullets. They are engraved in such a way that the police refer to the kidnapper/killer as the Cobra, a known assassin.Through Meyer's writing we see the rivalry between the Hawks, members of SAPS (South African Police Service" and the SIS, the government security service. It is akin to the territorial rivalry between local municipalities and our government agencies of CIA and FBI.Detective Benny Griessel leads the investigators with his colleagues. Benny is the central character along with Tyrone Kleinbooi, a 'coloured' pickpocket who is trying to pay for his sister's tuition at the university through his thievery. He's an interesting character as we see him plan for his needs and then steal what is necessary.Meyer tells us about Benny's past fall into alcoholism but he has been sober for over 400 days and even helped his girlfriend overcome her difficulty with the same ailment.We also see the tensions between white and black and the attitude many have where in the University they are teaching more English than Africanis.The action is well done and when Tyrone picks the wrong person to rob and the Cobra wants it back, it gets personal and suspense mounts. Tyrone tells the Cobra off and tells him not to mess with his sister.This is a very visual story with good action and good descriptions.”

[ebyrne41_1 · Rating: 4 out of 5 stars]

This is the fourth in the Captain Benny Griessel series based in and around post-apartheid Cape Town. In this thriller/police procedural, Griessel is in a race against time (isn't he always?) to find a kidnapped British scientist (Adair) before further killings ensue. Further that is to those that occurred when the scientist was kidnapped by an assassin, or group of, whose call signs are bullet casings engraved with a spitting cobra. They seem to be a very professional and ruthless group of hitmen determined to recover a memory card which has fallen into the hands of a pickpocket who plies his trade in an effort to support his sister who is attending college. With his sister's life also under threat, the pickpocket pursues his own means of safeguarding her life while maybe trying to profit from having the memory card in his possession. Invaluable information regarding global terrorism seems to be what's at stake, and maybe even the involvement of big business. Thus the mystery; who is behind efforts to recover the memory card and the kidnapping of the scientist? Will we find out? This is a pacy, well plotted suspenseful thriller, as are Deon Meyer's books usually. Much of the story revolves around the kidnapper and his role in proceedings, you might say at a cost to Griessel's own role. Griessel is a recovering alcoholic who does not always see eye to eye with his superiors, traits common it seems to principal police characters in crime/thriller novels. The ending is violent, but will it leave you satisfied? Read and see!