Die Duiwel in Eden

By Paul Zunckel

Wanneer die Afrika nag op sy donkerste is, jag hy juis die mense wat hom jag.

Piet van Zyl, safari jagter, moet sy vrou, Peggy verlaat, alleen op hulle kleinhoewe. Hy moet 'n moordenaar wat skuil in die skadu konfronteer, wat die duiwel genoem word deur die vreesbevange mense waarop dit jag.

'n Vinnige pas aangee riller wat jou op jag sal neem vir 'n mensvreter, en jou die nag inlei van waar jy dalk nie kan terugkeer nie.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Vanilla Heart Publishing
• Release date: Apr 14, 2016
• ISBN: 9781507134283

Book preview

Die Duiwel in Eden

deur Paul Zunckel

Kopiereg 2016 Paul Zunckel

Gepubliseer deur: Vanilla Heart Publiseerders

Eboek Uitgawe, Lisensie Notas

Hierdie eboek is gelisensieer vir jou persoonlike genot. Hierdie eboek mag nie weer verkoop of weggegee word vir ander mense nie. As jy graag met ‘n ander persoon hierdie boek wil deel, asseblief koop ‘n bykomende afskrif vir elke persoon wat jy dit mee wil deel. As jy hierdie boek lees en het dit nie gekoop nie, of dit was nie aangekoop net vir jou gebruik nie, dan moet jy terugkeer na die handelaar en jou eie kopie koop. Dankie vir die respek vir die harde werk van hierdie skrywer. 

Alle regte word voorbehou. Geen gedeelte van hierdie boek mag gereproduseer of in enige vorm of op enige manier, elektronies of meganies, insluitende fotokopiëring, opname of deur enige inligting gestoor en herwinning stelsel gedoen word, sonder skriftelike toestemming van die uitgewer nie, behalwe vir die insluiting van kort aanhalings in ‘n hersiening.

Inhoudsopgawe

Opgedra en Erkennings

––––––––

Voorwoord

Hoofstukke

Epiloog

Nog Boeke deur Paul Zunckel

Ontmoet die Skrywer

Opgedra aan

Hierdie boek word opgedra aan al my lesers. Ek hoop julle geniet die rit.

Aan my pragtige vrou, Lucie vir al haar ondersteuning.

Aan my broer Mark, wat uitgevind het dat lees pret kan wees.

Vir die Groot Katte van Afrika vir hulle inspirasie.

Erkennings

Weereens, Lucie, vir al die harde werk.

Vanilla Heart Publiseerders, wat in my glo.

Die Here, vir die talent waarmee ek geseën is.

Voorwoord

In die dorp van grasdak en modder hutte, hardloop halfnaakte kinders rond en speel in die modder, lag en skreeu op mekaar, terwyl hoenders voor hulle uitspat. Vrouens hou hulle self besig voor die kosvure in die middel van die eenheid, terwyl die mans onder die groot boom sit, besig om te rook en tuisgemaakte bier te drink. 

Op die horison, versamel massiewe storm wolke, die wind waai swiepend  deur die mielielande in ‘n wilde waansin en stuur stof duiwels op in die donker lug. Die dorpenaars vind haastig skuiling in hulle hutte, en hurk binne om te wag vir die storm om verby te gaan. 

Die nag is donker soos die donderweer rol deur die lug. Die weerlig verander die nag na dag en die swaar reën val neer deur die dakblare van die bome. Die moordenaar beweeg stil na die dorp. 

Niemand sal die gille vanaand hoor as die donderweer drom deur die lug nie, en die moordenaar beweeg stadig maar seker deur die bos in die rigting van die slapende dorp. Hy aarsel voordat hy deur die dik blare wat die dorp omring deurbreek. Stadig ondersoek hy die gebied. Sy blik beweeg oor die modder hutte, en hy ruik die hout vure wat binne brand. Hy luister, luister na die klanke van die mense wat slaap as hy stadig maar seker nader beweeg oor die modderige oop area na ‘n hut wat die naaste aan die rand van die bos is. 

Hy aarsel by die ingang na die hut, sy reuksintuig vertel hom dat die mense binne sieklik en swak is. Hy probeer die deur, maar dit is stewig gesluit van die binnekant af, en hy beweeg na  die agterkant van die hut toe, staan, toets die moddermure. 

Hy druk sy gewig vas teen die muur, en die muur begin verkrummel. Vreesbevange stemme klink van binne af op, en skreeu ‘die duiwel is hier’, en die klank van hulle vrees dryf hom aan. Met ‘n sprong, gaan die moordenaar die donker binnekant van die hut binne. 

Die vreesbevange gille van die insittendes is nie in staat om die deur die nag te dring nie as gevolg van die donderweer en weerlig wat alle klank verdrink. Daar sal geen hulp van die ander inwoners wees nie. Die moordenaar gryp ‘n ou vrou aan die skouer en sleep haar deur die gebreekte muur, uit in die duisternis. 

––––––––

Die weerlig slaan. Die leeu staan ​​met sy slagoffer tussen sy voorpote, kyk terug na die hut, na die ineengehurkte mense in die binnekant, reik ‘n diep grom uit asof hy hulle uitdaag om hom te volg, dan reik hy af en sleep die steeds skreeuende vrou in die bos in. 

––––––––

Die donderweer rol, die geskreeu in die nag val op dowe ore, en die moordenaar vreet.

Hoofstuk 1

Die opkomende son bring ‘n warmte wat die nat aarde bak, die voetspore van die nag se besoeker sit stewig vasgedruk in die modder.  Dan die klanke van mense wat ween en die vernietiging van die hut wat hulle sien, skep chaos en vrees. 

Weereens het die duiwel ‘n besoek aan hierdie afgeleë dorpie gebing, en nog ‘n keer, is ‘n lewe geneem om die voorvaders te paai. Die duiwel het vyf keer besoek gebring in die afgelope drie maande, altyd na volmaan, wanneer die nag op sy donkerste is. Die mense slaap in vrees binne die dorp, en die deure word vasgedruk en gesluit voor die son sak. 

‘n Groep van die dapperder mans kom bymekaar buite die hut waar die aanval plaasgevind het, gewapen met spiese en knop kieries. Hulle beweeg af, terwyl hulle die voetspore volg  van die spoor in die droë modder, na die rand van die bos se dik blaartapyt, meer vir ‘n vertoning as enige iets anders  want hulle weet dat hulle niks anders sal vind as die plek waar die duiwel sy maaltyd gehad het nie. 

Die gras in die gebied is plat waar die leeu geëet het, en die stortreën van die vorige aand het  enige tekens van bloed weg gewas. Al wat oorbly van die ou vrou is ‘n stukkende armband wat weggegooi lê in die lang gras. 

Die spoor van die nag besoeker het verdwyn in die bos en geen spoor kan verder gevind word  van hom wat ooit daar was nie. 

Vrees en bygeloof versprei sy leeragtige vlerke oor die dorp. 

Die leeu beweeg stadig deur die bos na sy lêplek. Die blare onder sy pote bedek sy spore terwyl hy na die voetheuwels beweeg oppad na sy bestemming. Hy hoor die klanke van ‘n groot en oorvloedige waterval en hy versnel sy pas. Hy is byna by die huis, verskans  van die oë van ‘n mens. 

Die Duiwel is ‘n volgroeide swart maanhaar mannetjie, wat uit die trop gewerp is deur ‘n jonger mannetjie, en in die proses het hy sy linkeroog in die stryd verloor. Hy vind dit nou makliker om jag te maak op die mense in die dorpe eerder as op sy natuurlike prooi, en hy het ‘n smaak vir menslike vleis ontwikkel, baie soos ‘n supermark, hy loop net in en help homself wanneer die behoefte ontstaan. Hy het geen vrees vir die mens nie. Hulle is die bron van sy kos, en daar is meer as genoeg in die Zambezi-vallei.

Die geluid van ‘n byl wat hout tref  weergalm deur die bos. Meer byle van die mans van die dorp sluit aan by die koor, die ritme van die geluid van hout wat getref word lui deur die bome. Een vir een, val die bome op die grond, en word inderhaas verander in dik penne wat gebruik word om die mure van die modder hutte te versterk om die duiwel op ‘n afstand te hou. 

Stadig begin die werk wat die wonings versterk in die dorp vorm aanneem terwyl die son klim na sy hoogste punt in die lug, en dan begin hy sy afkoms na die verre horison, en daarmee saam, kom ‘n koue kombers van vrees wat die dorp dek soos die duisternis toesak . Die tyd van die duiwel het aangebreek. 

‘n Houtkruis is in die middel van die dorp geplaas, en as ‘n offergawe is ‘n bok daar vasgemaak, in die hoop dat die duiwel dit sal aanvaar as ‘n offer en toelaat dat die dorpenaars bly leef. 

In vrees bondel hulle saam binne die hutte, die vure binne brandend, dit gooi groteske skaduwees teen die mure en buite is daar niks anders as stille vrees wat deur die dorp sypel in die duisternis in nie. 

Twee nagte later, brand die vlamme van die hoof vreugdesvuur in die middel van die dorp en dans in die nag. Die bok blêr in angs as die vuur die skaduwee van ‘n leeu oor die oop stuk grond gooi wat teen die mure van die hutte klim as dit verby loop, hy ignoreer die bok in sy pad. 

Die hut staan ​​aan die een kant, en die reuk van die mens binne ruik na vrees en siekte. 

Binne-in die hut, brand die vuur stadig uit tot kole. Die man lê onder sy komberse op ‘n gevlekte matras, bewend met die aanslag van malaria. Hy hoor die geluid van beweging buite die hut, en hy kyk hoe die lig van die buitense vuur afgesny word toe ‘n liggaam verby die kraak in die deur beweeg. Hy hoor hoe iets teen die buitemuur skuur, en met oë wat uitbult van angs, kyk hy toe hoe die verste muur van die hut beweeg deur die gewig wat toegepas word. Die houtpale hou teen die gewig, en die geraas verdwyn. Alles is weer stil. 

Hy lê terug in sy bed, en hoor die geluid weer, maar hierdie keer is dit nie afkomstig van die kant van die hut nie, of die deur nie. Die krap geluid kom uit die grasdak van die hut, en stadig, met elke stukkie gras wat terug getrek word, begin hy om die naglug te sien deur die gat. Afgebeeld  teen die sterre is die massiewe kop van die duiwel. 

Die man se gille verbrysel die Afrika nag toe die leeu in die hut spring, en op hom val terwyl  hy in sy bed lê. Die gille word so skielik afgesny dat die dorpenaars in die naaste hutte self nie seker is wat hulle nou net gehoor het nie. 

Die leeu verlaat die hut op dieselfde manier as wat hy ingekom het, deur die dak, met sy slagoffer by hom. Al wat oorbly is ‘n bloedbevlekte matras, en bloed wat besmeer is oor die vloer, en skielik verdwyn deur die gat in die dak.

Hoofstuk 2

Die eerste aanval het plaasgevind  langs ‘n stowwerige grondpad wat lei na die dorp. Drie nagte ná die volmaan verdwyn het uit die lug, was die lug nog warm, en bedompig toe  twee jong seuns die beskadigde fiets op die pad gestoot het in die groeiende donker na die huis, onbewus daarvan dat die dood vir een van hulle in die hoë gras langs die kant wag. 

Die moordenaar kon geen prooi kry vir langer as ‘n week nou, en honger het hom nader aan die dorp gebring. Hy het die reuk van bokke, kook, en die klanke van die mens gevolg. 

Die seuns het verby die leeu in die lang gras geloop, geselsend soos wat alle seuns doen, en die moordenaar stap uit die nag, op die pad agter hulle aan. Nie in staat om ‘n lae grom terug te hou nie wat deur die lug dra, loop hy agter sy vars prooi aan. 

Soos een draai die seuns om na die bron van die grom, en kyk hoe hyaangeloop kom in die pad na hulle, die donker vorm van ‘n dier van die nag. Die dood het kom kuier onder die maanlose lug. 

Die fiets is vergete, terwyl hulle gille van angs na die rigting van die dorp lui, uitroepe van die duiwel, die duiwel wil ons hê, word aangevoer na die dorpenaars, wat soos een haas om die seuns te help, gewapen met stokke. 

Die moordenaar is op die twee seuns in ‘n flits. Een kind word op die grond neergetrek onder die gewig van die aanvallende leeu en sy kake sluit om die kind se kop, breek sy skedel, en sny sy gille van vrees af.  Die ander een vlieg grond toe deur die krag van die aanval, bewusteloos toe die groep inwoners op die toneel afkom. 

Rillings loop deur hulle toe hulle die moordenaar ​​in die pad sien staan, die lewelose liggaam van die kind by sy voete, sy snoet vol bloed, en in die fakkel se lig, gluur net een oog terug na hulle. 

Die moordenaar brul sy uittarting uit na die groep, snou in hulle rigting, en dan in ‘n vinnige beweging tel hy die dooie seun in sy kake op, draai om en verdwyn in die lang gras met sy prooi. 

Die moordenaar vreet. Dit was ‘n maklike prooi. En onder die maanlose lug, word ‘n mensvreter gebore.

Terug by die dorp, is die gehuil van ‘n ma wat nou net ‘n kind verloor het, hard en rou.Die bang dorpenaars kom bymekaar by die hut van die hoof. Hulle is seker dat toordery hierby betrokke is. Hulle het die duiwel gesien met een oog voor hulle, vreesloos. En het die toordokter wat die hoof verban het uit die dorp nie net een oog gehad nie? 

Bygeloof en vrees swiep deur die dorp. Die toordokter het teruggekeer in die vorm van ‘n duiwel om wraak te neem op diegene wat hom uitgegooi het. Die mense vra die hoof om woord te stuur na die toordokter, sodat hy weer binne die dorp kan bly voordat meer verslaan word in sy soeke na wraak. 

My mense moenie toelaat dat die duiwels van die donker  julle harte betree nie, want die toordokter is maar ‘n mens, en môre sal ek saam met ons jongmanne ‘n jag lei vir die moordenaar van Mubei, en ons sal dit doodmaak, en terugkeer na die dorp triomfantlik met die liggaam van die sogenaamde duiwel.

Die oggend bring ‘n groep manne gewapen met spiese bymekaar by die toneel van die moord.  Die lug is gevul met opwinding van die jag, en hulle bloed wellus is reg. Hulle is gretig om dood te maak. Die hoof lei die groep in die lang gras in. Hulle maak hulle pad stadig vorentoe. Daar is geen wete waarop hulle kan afkom nie. Almal het hulle spiese gereed. 

Die bloedige spoor is maklik om te volg in die lang gras, totdat hulle onder ‘n groot boom kom wat tekens toon dat dit is waar die leeu sy ete klaar gemaak het in ‘n oop kol. Die gras is gevlek met die bloed van die seun. Wat die leeu agter gelaat het, het die hiënas weg gewerk. Niks bly oor in die klein oopte, behalwe die bloed bevlekte gras. 

Versigtig soek hulle vir tekens wat die rigting waarin die moordenaar geloop het sal aandui, en hulle beweeg af in die bos na die ooglopende spoor na die rivier.Hulle breek deur die bos, op ‘n rotsagtige gebied, na ‘n natuurlike water poel met die watervalle wat donder voor hulle, en beweeg oor die rotse op soek na ‘n teken van sy gang, maar die roete eindig en hulle het niks om te volg nie.

‘n Oog hou die manne dop wat omdraai en terugkeer deur die bos. ’n Lae grom ontsnap uit sy keel toe die leeu sy lippe aflek in afwagting vir die volgende maaltyd wat sal kom, maar vir nou, het dit geëet en slaap eis die wrede dier.

Hoofstuk 3

Die mans keer terug na die dorp, en die woord versprei van die duiwel wat in die nag wandel, en verdwyn in die lug, wat geen spoor laat van waar dit gegaan het nie. Die dorpenaars weer smeek die hoof om die toordokter se posisie in die dorp te herstel om enige verdere moord te stop. Die hoof weier. ’n Week gaan verby sonder enige voorval en die dorpenaars keer terug na hulle normale roetine, net om hulle lewens te laat verpletter met die volgende aanval. 

Die vrou is besig in haar hut toe die paniekerige gille van mense buite deurbreek deur haar dagdrome. Sy draai om en sien hoe die sonlig uitgewis word in haar deur met die massiewe vorm van die moordenaar. 

Die grom wat uit die dier kom is so hard dat sy haar ore bedek om die klank af te sny toe dit vorentoe in die hut in beweeg, tande word ontbloot in ‘n bose gegrom. Sy kyk reguit in die gesig van die duiwel.

Die gille buite die hut verminder terwyl die mense vlug vir hulle lewens, en die vrou word aan die genade van die leeu uitgelewer. 

Haar eie gille van angs word verdrink deur die gebrul van die dier toe hy sy groot lyf op haar gooi, sy slagtande op soek na haar sagte keel, dit vind, en dit uitskeur, en sny so alle klank uit die vrou af. 

Die moordenaar sleep sy prooi uit die hut, in die middel van die dorp, waar hy die lyk voor sy voete laat val en rond kyk na die leë dorpie en brul sy goedkeuring voordat hy weereens sy vangs terugsleep in die lang gras in. 

Die bloed smere op die grond is die enigste teken dat hy ooit daar was. 

Die hoof stuur vir die toordokter. 

Die volmaan klim in die lug en skyn neer op die Zambezi-vallei, en uit sy sitplek kyk dit af na die vure van verskillende dorpe wat gesaai is oor die vallei. Die aarde is in vrede met homself en die lewe gaan aan. 

‘n Trop olifante nader die watergat, tot groot genot van die groep wat weggesteek is in die vel saam met Piet van Zyl,