Deur ruite van die reis

By Melanie Grobler

Melanie Grobler verstaan die kuns om die leser los te maak van die aarde en die aardse: Die reistema, geografies sowel as deur streke van die gees, is dan ook ’n bindende en fassinerende faktor in haar nuwe digbundel. Ook die reis na die gedig, en telkens sien die leser die digter onderweg na die gedig. Die spreker van die verse vereenselwig haar dikwels met sjamaan-figure of mistici of gestorwe voorouers en hul transendentale reise. Die digter se reis stem dus by implikasie ooreen met dié van die sjamaan wat die doderyk besoek om iets waardevols vir die lewendes terug te bring.
Grobler se beelde is verrassend en lewenskragtig, en dit lok die leser om teen vermoedens in na betekenis te soek. In ’n sekere sin is hierdie soeke na ’n ewig ontwykende betekenis die ware betekenis van ’n gedig. Betowerende en evokatiewe verse.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Human & Rousseau
• Release date: Mar 1, 2013
• ISBN: 9780798158565

Book preview

deur ruite van die reis

melanie grobler

Human & Rousseau

Die uitleg van gedigte in hierdie digitale uitgawe van deur ruite van die reis mag verskil van dié van die gedrukte uitgawe, afhangende van die instellings op u leestoestel. Die uitleg vertoon optimaal indien die standaardinstelling op u leestoestel gebruik word. Lesers kan egter eksperimenteer met die instellings vir verskillende perspektiewe op die gedigte.

as die weerligvoëls my jaag

Dis waar die landskap kom om te sterf

waar die verlate wind aanhoudend kla

in die broeiende bloekombos

dis waar die koue maan snags versteen

aan die koue horison van oerdrome hang

in die vooroorgeboë en halsstarrige stilte

van die nag hoor ons die kastraat se hoë stem

deur die voorvaderlike begraafplaas swerf

nagvalkies bewe in die versadigde lig

van die melkweg en swartkraaie tuimel

deur die donker lading sterre

verby die punt van middernag

maar hier in my middeljare neem lomp

weerligvoëls my na die donker bronne

onder die denke, na gate in die grond

na grotte vol swerms geheime

ek die donkeroog-kartograaf

van familieverjaardae en doodsdae en doopdae

kom by die deur wat langsaam oopmaak

dan trap ek diep in die opdrifsels van sneeu

die soutwater van lang wintersmaande.

die slaaplopers

Die woestyne van die aarde tuimel deur die hemelruim

nag na nag verpleeg hul die gedigte

die geslaapte weergawe van die werklikheid

donker gedaantes bevolk die hoeke van hul oë

hulle haal hulself oor om by die mond van die rivier te gaan sit

en kyk hoe die nag om ’n skeefgetrekte aarde sirkel

die slaaplopers dra die smeulende winter agter hul ooglede

hul tonge breek die koue klippe en die verhemelte

word die vlak waaroor hulle dun fluitgange stuur

die slaaplopers se lywe is ’n ark wat sal sink en van waar

geen duif sal vlieg om terug te keer met ’n palmtakkie nie

hul gedigte groei uit die stof en bloed en sneeu en berigte

wanneer die aarde soos ’n plaag om hul vou en hul vingers

soos ’n tong in ’n rokerige mond na betekenis soek

is die gedig by sy einde, ’n sweer wat soos ’n ryp vy

uit die mik van ’n boom val. die gedig is die geskarrel

van hoenders in die hok, die plek bewerk deur erdwurms

wat ons leer om die toekoms agteruit in te gaan.

ses kwatryne

Die draaijakkals is gebore om agter

die geluid van larwes aan te grawe

om ná die somerreën onder die blou

van die hemelboog in die rondte te tol.

Met pote soos dié van ’n kameel sit sy

soos ’n hond op haar skraal agterstewe

van ouds af maak sy haar kleintjies groot

op die melk van ander singende diere.

’n Somber dier soos verbeel deur Kafka

lyk op ’n afstand soos ’n tweekopslang

met hierdie vers vlug die reptielpaar

deur die tweespalt van hul gedagtes.

Die diere wat ek vertroetel en name gee

brul onbeskaamd in my binneste

leeu