Pablo se pleidooi

By Erick Carballo

"Pablo se pleidooi" is 'n roman waarin die eensaamheid, afknouery, ondeug en selfsug van 'n vader verweef is, en die onverskilligheid van 'n moeder wat haar seun aan sy lot oorlaat om 'n nuwe lewe met 'n man wat 'n belowende toekoms verseker.

Pablo is 'n agtjarige seun wat net een vriend het wat hy kan vertrou, maar 'n reeks gebeure lei hom tot 'n tragiese lot.

• Language: Afrikaans
• Publisher: BadPress
• Release date: Oct 29, 2020
• ISBN: 9781071573150

Book preview

Die verhaal in hierdie boek is 'n fiksie. Sommige name, karakters, plekke en gebeure is die vrug van die outeur se verbeelding of is fiktief gebruik en moet nie as eg beskou word nie. Enige ooreenkoms met lewende of dooie mense, werklike gebeure, plekke of organisasies is bloot toevallig.

Hoofstuk 1

Dit was twee die middag. Juana was in die kommersiële plein op die punt om haar werksdag te begin; maar sy was nie alleen nie. Sy is vergesel deur Joaquín, 'n man van ongeveer vyf en veertig jaar, 1,75 lank, met 'n wit hoed, 'n wit hemp met blou blokkies, blou jeans, 'n bruin gordel en bruin cowboystewels. Die twee gesels stil.

Kom saam met my na die Verenigde State.

Maar ek is getroud en het 'n seun.

En jy is gelukkig? Vra Joaquin hom.

Nee, ek is nie, antwoord Juana met trane in haar oë. Ek kan my man nie meer verdra nie. Hy kom altyd dronk by die huis.

"Dink dan nie daaraan nie en laat ons na die Verenigde State gaan.' Kom ons gaan vanaand. Kyk! By my sal jy alles hê. U sal absoluut niks kortkom nie. Kom ons begin 'n nuwe lewe saam.

Maar Juana was bedagsaam.

Ek weet nie. Laat my daaroor nadink, het Juana gesê met haar kop omlaag. Ek bel jou op my rustyd.

Dit is goed; Ek sal wag vir u oproep, sê Joaquín en leun sy regterhand op sy vragmotor.

Dankie, antwoord Juana rustiger. Ek moet gaan, ek is al 'n paar minute laat.

Ja, dit is goed, sê Joaquín toe hy Juana nader om haar 'n soen te gee.

Bye, ek sal jou bel.

Ok, totsiens, antwoord Joaquin en steek sy hand op.

Juana het na die supermark gegaan waar sy gewerk het terwyl Joaquín in sy voertuig geklim het en toe van die winkelplein weggery.

Toe Juana by die supermark aankom, ontmoet sy die kassa-toesighouer, wat kla dat sy vyftien minute laat was.

"Maar vrou, hoe laat moet dit aankom? Dink jy jy is die bestuurder van die winkel?

Geen manier nie, baas, antwoord Juana, skud haar kop en plaas haar tas op haar skouer. Wat gebeur, is dat ek probleme het.

Ja, vrou; maar waarsku dat u laat gaan wees. Ons het almal probleme. Maar dit is nie die rede waarom ons ons werk gaan verwaarloos nie. Onthou dat ons van die werk leef.

Ja, ek weet, baas. Jammer.

Dit is goed. Ek aanvaar u verskoning, maar maak dit die laaste keer dat u laat is, anders moet ek die bestuurder vra om u af te dank.

Ja baas; Dit is goed, "antwoord Juana.

Nou, trek nou jou uniform aan.

Seker, baas.

Juana haas haar na die kleedkamer en dink aan Joaquín se voorstel. Na 'n paar minute begin sy haar werkdag.

Vier uur later kom sy rustyd; Hy het die winkel verlaat en die eerste ding wat hy gedoen het, was om na een van die openbare telefone langs die ingang van die parkeerterrein te gaan.

Toe hy by die openbare telefoon kom, tel hy die telefoon op. Hy sit twee munte in en wag.

Hallo? 'N Mansstem antwoord.

"Hoe Joaquin? Vra Juana onseker.

Ja, hy praat, antwoord Joaquin.

Ek is Juana Ek het al daaraan gedink. Ek wil wel saam met u gaan.

Uitstekend!

Maar nie vanaand nie.

"Hoekom nie?

Omdat ek my dokumentasie en 'n paar klere moet voorberei. Ek moet ook 'n paar take doen.

"Dit is goed; moenie bekommerd wees nie... Wil jy hê ek moet jou kom haal as jy van die werk af kom?

As jy wil...

Natuurlik wil ek, antwoord Joaquin."

Okei. Ek sal half tien op jou wag, het Juana gesê.

Ek sal daar wees.

Dankie, soentjies.

Jy is welkom, 'n soen. Totsiens.

Tot siens, sluit Juana af en hang die telefoon neer.

Na afloop van die oproep stap Juana na die eetkamer van die winkel en eet 'n gebraaide hoender met rys wat sy by die afdeling vir voorbereide kos gekoop het. Sy lees 'n paar artikels in 'n vermaakstydskrif wat sy in haar beursie dra. En 'n kwartier later keer hy terug na sy werk.

Hoofstuk 2

Tien kilometer van die plek waar Juana was, was Luis, 'n man van vyftig, kort en oorgewig, met 'n verbleikte jeans aan wat deur konstruksiewerk gedra is, 'n wit hemp met rooi strepe en skoene. van werk. Hy was op die punt om sy werkdag te voltooi. Hy het allerhande metselwerk gedoen; maar hierdie keer is gesien hoe hy die mengsel uit die betonmenger in 'n plastiekemmer leegmaak.

Nadat hy die mengsel ingegooi het, gaan hy na die vyfde verdieping van 'n gebou wat al 'n paar maande in aanbou is; en toe hy daar aankom, neem hy 'n messellepel en begin die mengsel op een van die sementblokke gooi. Hy het 'n blok geplaas en daarop gemeng om die