ROEP VAN DIE UIL
Linda klop aan die voordeur, reg onder die naambordjie: Kanieklanie.
Dis ’n dubbelverdieping, massief soos ou huise op klein dorpies kan wees. Luike voor die vensters. Bome staan die voortuin vol.
Die deur swaai oop. “Jittetjie! Is dit jy, Linda?” Die vrou het haar hand oor haar mond.
“Dis reg – mevrou Maree?”
“Ag, net Essie. Het jy al die pad van die stasie af gelóóp met die grote tas?”
“Dit het wieletjies!” Linda volg Essie die huis binne.
In die sitkamer kyk ’n jong man en nog jonger meisie van hul skaakspel op. Albei is amper onwaarskynlik aantreklik, die donker oë en hare ’n kontras teen die ligte velle.
“My seun Stephen en my doggie Leanne,” sê Essie. “Sy’s in matriek. En dis ons nuwe loseerder, Linda. Sy’t al die pad van die stasie af gelóóp met die grote
