தனியாக ஒரு தவறு!

By Rajeshkumar

முதல் நாள்: ராத்திரி 9.10
 ராமாமிர்தத்தை கீழ் போர்ஷன்காரர் விசாரித்தார்.
 "என்ன ராமாமிர்தம் ஸார்... மேல் போர்ஷன் பையனை ரெண்டு நாளா காணோம்...?"
 ராமாமிர்தம் குழப்பமான முகத்தோடு சொன்னார்.
 "எனக்குத் தெரியலை... என்கிட்டே ஒண்ணும் சொல்லலை... நேத்துலர்ந்தே ஆளைக் காணோம்..."
 "ஒரு வேளை ஊருக்கு போயிருப்பானோ...?"
 "போயிருந்தாலும் போயிருக்கலாம்..."
 "வாடகையெல்லாம் ஒழுங்கா தந்துடறானா...?"
 "குடி வந்த அன்னிக்கு மூணு மாச வாடகையை மொத்தமா குடுத்தான்... நேத்திக்கு இந்த மாசத்துக்கான வாடகையை வந்து வாங்கிக்கச் சொன்னான்... இன்னிக்கு வரைக்கும் ஆளைக் காணோம்...?"
 "பணம் நீங்களா கேட்டீங்களா?"
 "நான் மெல்லக் கொடுத்தா போதும்னு சொன்னேன். அவனாகதான் நாளைக்கே தர்றேன்னு சொன்னான்... ஒருவேளை பணம் பத்தாம ஊர்ல போய் வாங்கிட்டு வருவானோ என்னமோ...?"
 ஐந்தாம் நாள்: மத்யானம் 3.00 மணி.
 "ராமாமிர்தம் ஸார்..."
 "சொல்லுங்க..."
 "எனக்கென்னவோ நம்பிக்கையில்ல அவன் வருவான்னு...

ஏன் அப்படி சொல்றீங்க...?"
 "வேறென்ன...? சொல்லாம கொள்ளாம அஞ்சு நாளா ஆளைக் காணோம்னா வேறு என்னவாம்...?"
 "போறவன் சொல்லாம கொள்ளாம ஏன் போகணும்...? அப்படி என்ன அவன் எனக்கு வாடகை பாக்கி வச்சிருக்கானா...? இல்லே வேற ஏதாவது தகராறா...? சொல்லிட்டே போயிருக்கலாமே...?"
 "வருவான்னு சொல்றீங்களா...?"
 "கண்டிப்பா வருவான்..."
 ஒன்பதாம் நாள்: சாயந்திரம் ஐந்து மணி.
 "ஸார்..."
 "ம்...?"
 "இன்னும் காணோம் பையனை?"
 "ஆச்சர்யமாயிருக்கு..."
 "பேசாம பூட்டை உடைச்சிட்டு வேற குடி வைக்கப் பாருங்க..."
 "அதெப்படி... நாளைக்கு அவன் வந்து ஏதாவது கேட்டான்னா நான் என்ன பதிலை சொல்ல முடியும்...?"
 "சரி... அப்ப என்னதான் செய்யப் போறீங்க...?"
 "இன்னொரு அஞ்சு நாள் பார்ப்போம்..."
 பத்தாவது நாள்:
 காலை 7.00.
 முன் அறையின் ஜன்னலோரம் பாலிமர் இருக்கையில் உட்கார்ந்திருந்த ராமாமிர்தத்தின் கைகளில் அன்றைய செய்தித்தாள் இருந்தது. மூலையிலிருந்த ரேடியோ ஸ்டேஷனை கரகரத்துக் கொண்டிருந்தது.
 "என்னங்க... ரேஷன்ல இன்னிக்கு சர்க்கரை போடறானாம்... கொஞ்சம் போய் வாங்கிட்டு வந்திருங்க.சமையல் அறையிலிருந்து வந்த மனைவியின் குரலால் எரிச்சலோடு பேப்பரினின்றும் கலைந்து நிமிர்ந்தார் ராமாமிர்தம்.
 "இதோட நீ மூணு தடவை இதையே திரும்பத் திரும்ப சொல்லியாச்சு..."
 "அதுக்கில்லைங்க... தீர்ந்து போச்சுன்னா கிடைக்கறது கஷ்டம்!"
 "கடை ஒன்பது மணிக்குத்தான் திறப்பான்..."
 "அது தெரியும்ங்க... இப்ப போனாலே வால் மாதிரி க்யூ நிக்கும்... உங்களுக்கு இன்னமும் குடும்பப் பொறுப்பே பத்தாதுங்க... ஒவ்வொருத்தரைப் போய்ப் பாருங்க... காலைல எந்தரிச்சதும் பல்லுகூட தேய்க்காம போய் நின்னு விடாப்பிடியாய் வாங்க வேண்டியதை வாங்கிட்டுதான் மத்த வேலையைக் கவனிக்கறாங்க..."
 "பெட்ஷீட், தலையணையெல்லாம் எடுத்துகிட்டு போய் ரேஷன் கடை வாசல்ல ராத்திரியே படுத்துக்கிடட்டுமா...?"
 "உங்களுக்கு எப்ப பார்த்தாலும் கிண்டலும் கேலியும்தான்... பேசிட்டிருக்கிற நேரம் ரேஷன் கடைக்கு போகலாமில்லையா...?"
 "இரு... இந்தப் பேப்பரை முடிச்சுட்டுதான்..."
 "பேப்பர்... பேப்பர்... அப்புறம் வந்து படிக்கறதுதானே? பேப்பர் எங்காவது ஓடியா போகப் போகுது?"
 "சரி... நீ முதல்ல கூப்பன், பையெல்லாம் எடுத்து வை..."
 சொல்லிவிட்டு செய்தித்தாளின் இரண்டாவது பக்கத்தைப் பிரித்தார். பார்வை செய்தி வரிகளில் பதிந்தபோது...
 'தட்'டென்று மூளையை உலுக்கியது அந்தப் போட்டோ.
 ராஜசேகரின் போட்டோ, பெரிதாக பிரிண்ட் செய்யப்பட்டு... கீழே உரத்த எழுத்துக்களில் 'யார் இவர்' என்ற கேள்வி வாக்கியம்.
 பக்கவாட்டில் செய்தி ஓடியிருந்தது

• Language: தமிழ்
• Publisher: Pocket Books
• Release date: Dec 15, 2023
• ISBN: 9798223443681

Book preview

1

அந்த காம்பௌண்டின் பிரவேச கதவின் நிலைப்படி தலையில் இடிக்காமலிருக்க வேண்டும் என்கிற கவலையோடு குனிந்து நுழைந்தான் ராஜசேகர் (கதவு நிலைப்படி உயரம் ஆறடி.) ஃபைல் ஒன்று அவன் கைகளில் உட்கார்ந்திருந்தது. தாடைப்பகுதியில் பரவலாய் பயிராகியிருந்த அந்த ‘கருகரு’ தாடி அவனுடைய நிறத்தை எடுப்பாக்கி காட்டியது.

சாந்தி தியேட்டர்ல ஓடற படம் நல்லா இருக்காமே கோமளா...?

ஸார்... இந்த கிணத்துல இன்னொரு உருளை கயிறு போட்டுட்டா... தண்ணி சேந்தறது சுலபமா இருக்கும்... பத்து குடித்தனம் காம்பௌண்டுக்குள்ள இருக்கு...

ஏன் ஸார்... மேல மாடி ரூம்ல இருக்கற வேலை தேடற பையனை சேர்த்துகிட்டா பதினொண்ணு ஆகலை...?

அந்தத் தம்பி இருக்கிறதும் தெரியலை, போறதும் தெரியலை... அதனால கணக்குல சேர்த்திக்க வேண்டாமேன்னு பார்த்தேன்...

காம்பெண்டின் முன்பக்கத் திண்ணைகளில் நடந்து கொண்டிருந்த விதவிதமான சாம்பாஷணைகள் ராஜசேகர் பிரவேசித்த நிமிஷம் - ‘கப்’பென அணைந்து போனது. எல்லோருமே அவனையே பார்வையில் தடவிக் கொண்டிருக்க...

அவன் யாரையும் கவனிக்காமல் சொற்ப தூரம் தள்ளி இருந்த மாடிப்படியை நோக்கி நடந்து போனான். படிகளில் தடதடக்க ஆரம்பித்தான். தடதடப்பு சத்தம் மாடியை நோக்கி உயர உயர - கீழே மறுபடியும் பேச்சுக்குரல்கள் ஆரம்பித்தன.

நிஜமாவே இவன் என்னதான் பண்றான் கோபி? காலைல ஒம்பது மணி ஆச்சின்னா போதும்... ஆஃபீஸ் போகிற மாதிரி ஃபைலை தூக்கிட்டு கிளம்பறான்... சாயந்தரம் ஆறரை மணிக்கு ரூமுக்கு திரும்ப வந்துடறான்...!

வேலை தேடிட்டிருக்கலாம். ஆச்சரியமா இருக்கு! வேலை தேடறதுக்காக மெனக்கெட்டு ஒரு ரூம் போட்டு - மாசாமாசம் வாடகை அளந்து... ஹோட்டல்ல சாப்பிட்டு...

நமக்கென்ன? கிராமத்திலிருந்து சம்பாதிச்சு சம்பாதிச்சு அனுப்பறாங்க. அவன் செலவழிக்கிறான்...

இங்கே குடி வந்து மூணு மாசம் இருக்குமா?

ஹவுஸ் ஓனரைத் தவிர வேற யார்கூடவும் அவன் பேசிப் பார்த்ததில்லை...

ஹூம்... அவன் உண்டு... அவனோட வேலை உண்டுன்னு இருக்கான்... இந்த மாதிரி பெண்டும் பிள்ளையுமா இருக்கற குடித்தனங்களுக்கு மத்தியில இந்த மாதிரி பசங்களைத்தான் குடிவெக்கணும்...

பையனைப் பார்த்தா நல்ல மாதிரியாத்தான் தெரியுது...

மனசுல என்ன கஷ்டமோ... மூஞ்சி எப்பப் - பார்த்தாலும் வாடின மாதிரி இருக்கு...

சரி இந்தப் பையன் எப்படியோ இருந்துட்டு போகட்டும். பேப்பர் படிச்சீங்களா... மாவெஸ்ட் பிரச்சனை வரவர சூடாயிட்டே போகுது...

வீட்டுப் பிரச்சனையிலிருந்து அவர்கள் உலகப் பிரச்சனைக்கு தாவிக் கொண்டிருந்த அதே விநாடி...

ராஜசேகர் மாடியிலிருந்த ஒற்றை அறையின் கதவிலிருந்து பூட்டை விடுவித்து - உள்ளே நுழைந்தான். சுவர்ப் பரப்பிலிருந்த சுவிட்சைத் தட்டிவிட -

வெளிச்சத்துக்கு வேலை வாய்ப்பு கொடுத்தது அந்த ட்யூப் லைட்.

நீல நிற தடுப்புக்குப் பின்பக்கம் போய் - பேண்ட், சர்ட்டுக்கு விடுதலை கொடுத்து - லுங்கி பனியனுக்கு மாறிக்கொண்டான். அங்கேயே இருந்த ஸ்டவ்வுக்கு மேல் ஏற்றினான்.

பிரயத்தனப்பட்டு எரிகிற அந்த ஸ்டவ்வை விட்டுவிட்டு - ஸ்க்ரீன் தடுப்புக்கு வெளியே வந்தான். ஃபைலை எறிந்துவிட்டிருந்த கயிற்றுக் கட்டிலில் உட்கார்ந்து ஃபைலைப் பிரித்தான்.

உள்ளே முழுக்க அப்ளிகேஷன் ஃபாரம்கள்.

‘நல்ல மார்க் எடுத்திருக்கீங்க... பட், இப்போதைக்கு எங்க கம்பெனியில உங்களுக்கு, தகுந்த மாதிரி வேலை எதுவுமில்லை... வேகன்ஸி இருக்கும் போது பேப்பர்ல விளம்பரம் கொடுப்போம்... அதப் பார்த்துட்டு வந்தா போதும்!’

அன்றைய அனுபவக் கீறல்களை மனசு ரீப்ளே பண்ண - உடம்பு பூராவும் நொந்தான் ராஜசேகர். ஃபைலை கட்டிலுக்கே திரும்பக் கொடுத்துவிட்டு - எழுந்தான். (பால் கொதித்திருக்குமோ இந்நேரம்?)

ஸ்க்ரீன் தடுப்புக்கு அந்தப் பக்கம் போனான்.

ஸ்டவ்வை அணைத்தான். ஸ்டவ்வினின்றும் பாலை இறக்கி - காபி கலந்து - டம்ளரில் வார்த்துக் கொண்டிருந்த -

அதே நிமிஷம் –

‘தட்... தட்... தட்...’

அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது.

‘யாரது...?’

யோசிப்புடன் ராஜசேகர் வெறுமனே சாத்தியிருந்த கதவைப் பார்த்தான்.

அங்க்ள்... அங்க்ள்... மழலைக் குரல்.

அவன் கதவைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே -

உள்ளே நுழைந்தாள் அந்த ஏழு வயதுச் சிறுமி. புது மாதிரி காஸ்ட்யூமில் அழகாக நிரம்பியிருந்தாள். துருதுருத்தனம் மஸ்லின் துணி மாதிரி அவளைப் போத்தியிருந்தது.

அவன் புன்னகைத்தான்.

அவள் ஒரு சில்வர் பாத்திரத்தைத் தாங்கிக்கொண்டிருந்த பிஞ்சுக்கைகளை ராஜசேகருக்கு முன்னால் நீட்டினாள்.

இந்தாங்க அங்கள்...

என்ன இது...?

ஸ்வீட்...

எதுக்கு?

"எங்க வீட்ல செஞ்சது... அம்ம. உங்களுக்குக் கொடுத்துட்டு வரச் சொன்னாங்க...

நீ எங்கிருக்கே...?

அவள் இவனை புருவத்தை சுருக்கிக்கொண்டு பார்த்தாள்.

"என்ன அங்கள் என்னைத்