Hitlers laatste stuiptrekkingen

By Alles over historia

Op 25 augustus 1944 trekken Franse en Amerikaanse eenheden Parijs binnen. De uitgeputte soldaten worden gekust en krijgen bloemen, wijn en baby's in handen gedrukt. De Duitse stadsbestuurder heeft zich overgegeven, en de zwart met rode hakenkruisvlag wordt vervangen door de Tricolore op alle officiële gebouwen wanneer de bevrijders de Duitse bezettingsmacht verdrijven. De rest van het land is echter nog lang niet vrij, en in grote delen van Europa woedt de oorlog voort. In de ochtenduren van 16 december barst de hel los in de Ardennen in België. Zwaar Duits geschut maakt de weg vrij voor tanks, die dwars door de Amerikaanse linies breken. Het is de laatste stuiptrekking van de Führer. Als het offensief mislukt, hebben de geallieerden vrij baan.In dit deel volgen we de beslissende veldslagen aan alle fronten in de tweede helft van 1944, voordat de race naar Berlijn begint.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Sep 3, 2020
• ISBN: 9788726460704

Book preview

Hitlers laatste stuiptrekkingen

Copyright © 2019, 2019 Alles over historia and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726460704

1. e-book edition, 2019

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

SAGA Egmont www.saga-books.com – a part of Egmont, www.egmont.com

Parijs onthaalt zijn bevrijders

Op 25 augustus 1944 trekken Franse en Amerikaanse eenheden Parijs binnen. De uitgeputte soldaten worden gekust en krijgen bloemen, wijn en baby’s in handen gedrukt. De Duitse stadsbestuurder heeft zich overgegeven, en de zwart met rode hakenkruisvlag wordt vervangen door de Tricolore op alle officiële gebouwen wanneer de bevrijders de Duitse bezettingsmacht verdrijven. De rest van het land is echter nog lang niet vrij, en in grote delen van Europa woedt de oorlog voort. In de ochtenduren van 16 december barst de hel los in de Ardennen in België. Zwaar Duits geschut maakt de weg vrij voor tanks, die dwars door de Amerikaanse linies breken. Het is de laatste stuiptrekking van de Führer. Als het offensief mislukt, hebben de geallieerden vrij baan.

In dit deel volgen we de beslissende veldslagen aan alle fronten in de tweede helft van 1944, voordat de race naar Berlijn begint.

1. Bom moet hitler doden

Kolonel Claus von Stauffenberg smokkelt in juli 1944 een bom Hitlers hoofdkwartier in Oost-Pruisen binnen. De bom moet een einde aan het leven van de Führer en aan de oorlog maken. In Berlijn staat een groep handlangers klaar om de macht te grijpen.

Het is warm in de kamer en kolonel Claus von Stauffenberg staat te zweten in zijn uniform. Als de eerste bom klaar is stopt hij hem in zijn aktetas. Maar hij moet er nog een maken als hij er zeker van wil zijn dat de Führer het overleg in de nabijgelegen ruimte niet overleeft.

Net als hij het tweede pakket springstof op tafel heeft gelegd, zwaait de deur open en stapt de sergeant-majoor binnen. Hij is gestuurd om Von Stauffenberg tot spoed te manen, en ziet verbaasd dat deze druk in de weer is met allerlei spul- len. In paniek besluit Von Stauffenberg om het dan maar bij die ene bom te laten. De tweede bom, die niet op scherp staat, stopt hij in de tas van zijn adjudant.

Von Stauffenberg haast zich naar de bijeenkomst – de aktetas met dodelijke inhoud stevig onder zijn arm geklemd. Hij weet zeker dat het deze keer gaat lukken Hitler om te brengen, de oorlog te beëindigen en zijn geliefde Duitsland van de ondergang te redden.

Aanslag moet einde aan oorlog maken

Kolonel Claus Schenk von Stauffenberg is een Wehrmacht-officier uit een vooraanstaande Duitse familie en beschouwt militaire dienst als zijn belangrijkste plicht. Toen de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, was hij 25 jaar. Als nationalistische, conservatieve officier van adel bewonderde hij Hitler, die beloofde na de vernederende Vrede van Versailles en de nasleep van de Eerste Wereldoorlog het leger weer op te bouwen en Duitsland in ere te herstellen.

Maar de manier waarop de nazi’s politiek bedreven en hun ideeën joegen Stauffenberg schrik aan, en zijn bewondering voor Adolf Hitler brokkelde af. Als Duits officier kon hij echter moeilijk in verzet komen tegen de leiders van zijn land; hij had immers zelf een eed afgelegd tegenover Adolf Hitler.

Von Stauffenberg deed dan ook zijn plicht toen de oorlog uitbrak, en werd bevorderd en onderscheiden vanwege beto- onde moed. Bij een geallieerde luchtaanval in april 1943 raakte hij echter gewond en verloor hij zijn rechteroog, rechterhand en twee vingers van zijn linkerhand, waardoor hij geen actieve dienst meer kon vervullen.

Tijdens zijn revalidatie kwam Von Stauffenberg in contact met officieren die, net als hij, bezorgd waren over het verloop van de oorlog. Centrale figuur in deze groep was generaal-majoor Henning von Tresckow.

Vanaf 1943, toen Duitsland aan de verliezende hand was en aan het Oostfront klop kreeg, deelden de officieren hun zorgen steeds vaker met elkaar. Hitler zou Duitsland niet redden, maar in de afgrond storten, meenden ze. De Duitse nederlaag tekende zich af en er was maar één oplossing: de Führer doden en de nazi’s hun macht ontnemen.

In de lente van 1944 was de Tresckow-groep er klaar voor. Er moest zich alleen nog een goede gelegenheid voordoen. Von Stauffenberg was bereid om de aanslag op Hitler uit te voeren, en toen hij op 1 juli 1944 werd benoemd tot stafchef van het Ersatzheer (reserveleger), viel alles op zijn plaats. Omdat het reserveleger in Duitsland was gestationeerd, kon hij makkelijk dicht bij Hitler komen.

Toen na de geallieerde invasie van Normandië op 6 juni en de Russische aanval aan het Oostfront een Duitse nederlaag dreigde, vroegen de leiders van het complot zich af of een staatsgreep nog wel zin had. Von Stauffenberg besprak deze kwestie met Von Tresckow, die zich aan het Oostfront bevond. De generaal-majoor meende: ‘We moeten hem hoe dan ook vermoorden. Zelfs als het mislukt, moeten we proberen de macht te grijpen in Berlijn. Het Duitse verzet moet de wereld en de geschiedenis laten zien dat het met gevaar voor eigen leven deze beslissende stap heeft durven zetten.’

Op 20 juli kreeg de kersverse kolonel Von Stauffenberg in Berlijn een uitnodiging om deel te nemen aan een krijgs- beraad in de Wolfsschanze, het hoofdkwartier van Hitler in Oost-Pruisen. Hij bereidde zich goed voor op zijn missie: een aanslag met twee kilo springstof op de Führer, waarna hij naar Berlijn zou vliegen en zich bij de Tresckow-groep aansluiten, die klaarstond om de macht te grijpen en de bevolking op de hoogte te stellen. De officieren wilden een regering vormen en zo snel mogelijk contact opnemen met de geallieerden, voor de oorlog nog meer Duitsers het leven kostte.

Het succes van het plan stond of viel met een geslaagde moordaanslag op Hitler. De vraag was dan ook: hoe pak je dat aan, in het hol van de leeuw – de Wolfsschanze.

Hitlers jas bedekt lijk

De bijeenkomst in Hitlers barak is al begonnen als Von Stauffenberg binnenkomt, buiten adem en met zijn aktetas in de hand. De stafchef van Hitler, luitenant-generaal Heusinger, bespreekt de situatie aan het Oostfront. De 24 toehoor- ders staan dicht bijeen om alles zo goed mogelijk te kunnen zien op de landkaart die Heusinger op de eikenhouten tafel heeft uitgerold.

Von Stauffenberg zet zijn aktetas onder de tafel, gaat naast Hitler staan en doet alsof hij alles aandachtig volgt. Dan zegt hij dat hij moet bellen, verlaat de kamer en wacht de explosie af. De bom ontploft om 12.42 uur met zo’n dreun dat het honderden meters verderop te horen is. Tussen dichte rook- en stofwolken door wordt er een lijk naar buiten gedragen, bedekt met Hitlers jas. Von Stauffenberg weet het zeker: de Führer is dood.

Hij stapt snel in zijn auto, en met zijn adjudant Werner von Haeften achter het stuur vertrekt hij naar het vliegveld om de vlucht naar Berlijn te halen. Daar zal hij zich aansluiten bij de overige samenzweerders. Onderweg gooien de twee de niet op scherp staande bom uit het raam van de auto in de bosjes.

De bom kost vier mensen het leven en er vallen veel gewonden. Hitler zelf stond echter over de tafel gebogen, achter een dikke tafelpoot – wat hem het leven heeft gered. Hij heeft slechts oppervlakkige brandwonden, wat splinters in zijn benen en gescheurde trommelvliezen.

Hier wreekt zich dat Von Stauffenberg in paniek de andere, niet op scherp staande bom in de tas van zijn adjudant had gestopt. Had die in zijn eigen aktetas gezeten, dan was hij ontploft en had niemand in de kamer de aanslag overleefd. Hitler is er nu van overtuigd dat hij wordt beschermd door hogere