Bloedbaden en terreur

By Alles over historia

"De hemel is blauw en de lucht fris als twee vliegtuigen zich kort na elkaar in de Twin Towers van het World Trade Center in New York boren. Terwijl miljoenen mensen machteloos toekijken, begint een overlevingsstrijd van 102 minuten voor de mensen die nog opgesloten zitten."'Bloedbaden en terreur' geeft enkele van de gruwelijkste momenten uit de geschiedenis weer. Het beschrijft de aanslag op de Twin Towers van het World Trade Center in New York, het bloedbad van München in 1972, de terroristische aanslag in Mekka in 1979, het leven van Osama bin Laden en Mohamed Atta, en de man die twee decennia lang de meest gevreesde terrorist ter wereld was - Carlos.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Feb 8, 2021
• ISBN: 9788726752175

Book preview

Bloedbaden en terreur

Original title: Massakrer og terror

Original language: Danish

Cover image: Bob London / Alamy Stock Photo

Copyright © 2019, 2020 Alles over historia and SAGA Egmont

This work is republished as a historical document. It contains contemporary use of language.

ISBN: 9788726752175

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga Egmont - a part of Egmont, www.egmont.com

1. ‘MIJN NAAM IS CARLOS – U KENT ME VAST WEL!’

Twee decennia lang was Carlos de meest gevreesde terrorist ter wereld. Moorden, ontvoeringen, bomaanslagen, hij deinsde nergens voor terug. Carlos was aanvankelijk een idealist, maar het geld lokte, en al snel veranderde hij in een kille handelaar in de dood.

Hoewel er olieministers uit de hele wereld bijeen zijn, wordt het hoofdkantoor van de Organisatie van olieexporterende landen (OPEC) in Wenen slechts beveiligd door twee Oostenrijkse politieagenten en is er geen veiligheidscontrole bij de ingang. Niemand verwacht dat er iets bijzonders zal gebeuren op deze vredige zondag in december 1975 – totdat plotseling een groep zwaarbewapende mensen het gebouw binnenstormt.

Een van de politiemannen werpt zich heldhaftig op de voorste terrorist en grijpt zijn machinepistool. Een tel later valt de agent neer met een schotwond in zijn hals. Een paar terroristen lopen verder naar de vergaderzaal waar de olieministers zich bevinden. Onderweg komen ze een afgevaardigde uit Libië tegen, die een jonge, gezette terrorist zijn mitrailleur probeert af te pakken.

De terrorist trekt een pistool en schiet de Libiër twee keer in zijn schouder. Daarmee is hij uitgeschakeld, maar dat vindt de terrorist niet genoeg. Hij doodt zijn slachtoffer met nog drie schoten.

Wild schietend rennen de indringers de vergaderzaal binnen. De aanwezigen werpen zich op de grond en vrezen dat hun laatste uurtje heeft geslagen. Maar dan stoppen de pistoolsalvo’s. De leider van de terroristen, de mollige man, stapt met een zelfgenoegzame blik op zijn gezicht naar voren. Hij geniet duidelijk van de situatie. ‘Mijn naam is Carlos,’ zegt hij. ‘U kent me vast wel.’

De jonge marxist

Carlos of ‘de Jakhals’, zoals hij ook wordt genoemd, heet eigenlijk Ilich Ramírez Sánchez. Hij werd op 12 oktober 1949 geboren in Venezuela. Zijn vader was de marxistische advocaat José Ramírez Navas – een welgesteld man. Carlos’ moeder was de diepkatholieke Elba Maria. Beide ouders verwenden hun kinderen door en door.

Josés grote voorbeeld was Vladimir Iljitsj Lenin, de leider van de Russische Revolutie. Daarom noemde hij zijn drie zonen Vladimir, Ilich en Lenin.

Het jaar voordat Ilich werd geboren, viel de Venezolaanse regering door een militaire coup. De jongen groeide op in een land van geweld, corruptie en grote klassenverschillen en nam de ideeën van zijn vader over – vooral toen hij in 1962 op het Liceo Fermín Toro begon, een school met vooral linkse leerlingen. Ilich nam vaak aan demonstraties deel. Het leger en de politie gebruikten wapenstokken en traangas tegen de demonstranten, die antwoordden met stenen en molotovcocktails.

José vreesde voor de veiligheid van zijn kinderen en stuurde zijn gezin in 1966 naar Londen, waar de jongens naar goede privéscholen gingen. Na hun eindexamen meldden Ilich en Lenin zich aan bij de internationale Patrice Lumumba-universiteit in Moskou. Deze universiteit nam duizenden jongeren aan van over de hele wereld.

De familie Ramírez was geen lid van de communistische partij in Venezuela, omdat José het op een paar belangrijke punten oneens was met de standpunten ervan. Wel onderhield hij al jaren een persoonlijke vriendschap met de twee oprichters van de partij, en dankzij die connectie werden Ilich en Lenin ondanks dat ze geen lid waren ingelijfd bij de delegatie van de Venezolaanse communistische partij in Moskou.

Op vrouwenjacht in Moskou

Begin 1968 begon de 19-jarige Ilich in Moskou met de studies wiskunde en scheikunde. Het waren echter niet de colleges of de kennismaking met de sovjetsamenleving die de meeste indruk op hem maakten, maar de meisjes. De internationale universiteit was in Ilichs ogen één groot speelparadijs met mooie meisjes uit alle werelddelen. Hij voelde zich als een kind in een snoepwinkel en begon systematisch het grote aanbod aan jonge vrouwen af te werken. Sommige meisjes wezen Carlos af, maar vaker had hij succes. Soms had hij twee of drie vriendinnetjes tegelijk. Met zijn mollige voorkomen was Ilich geen schoonheid, maar hij ontpopte zich als een ware Don Juan. Veel meisjes beschreven hem als uiterst charmant.

Terwijl Ilich zich uitleefde in Moskou, vochten guerrillaleider Douglas Bravo en zijn mannen in de bergen van Venezuela. De communistische partij van het land, die de voorkeur gaf aan een politieke strijd met vreedzame middelen, wees hun acties af. Maar Ilich bewonderde Bravo en besloot een geheime groep op te richten die zich na verloop van tijd bij hem zou aansluiten. Ilich was het studeren al beu. Het beroep van guerrillastrijder trok hem zeer aan, en hij hoopte in het Midden-Oosten samen met zijn kameraden een militaire training te kunnen doorlopen.

Op de universiteit had Ilich een Palestijnse student ontmoet die lid was van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, het PFLP. Die had de juiste contacten. De plannen raakten in een stroomversnelling toen Ilichs geheime groep werd ontdekt en hij samen met ongeveer 20 andere Venezolanen de Sovjet-Unie uit werd gezet.

Gerekruteerd door het PFLP

In juli 1970 kwam Ilich aan in Beiroet, en slechts een paar weken later bevond hij zich in een PFLP-trainingskamp in Jordanië. De eerste stap in de duistere wereld van het terrorisme was gezet.

Het PFLP had zo’n 6000 gewapende mannen in Jordanië en acteerde enige tijd als een soort staat in een staat. Maar toen het Jordaanse leger aanstuurde op openlijke oorlog, kreeg Ilich te horen dat zijn trainingskamp werd ontruimd en dat hijzelf moest