Het Rattenkwartier: Een Blik in het Nest van de Bende van Nijvel

By Charlie Hedo

Begin jaren tachtig bewoont de clan Bogaert enkele woonwagens in het zogenaamde Rattenkwartier in Negenmanneke, Sint-Pieters-Leeuw. Een lid van die clan was ooit de hoofdverdachte in het dossier van de vuilniszakmoorden van Bergen. Familielid Anna Bogaert was tot begin jaren tachtig gehuwd met Philippe De Staerke, de enige in verdenking gestelde crimineel voor de aanslag van de Bende in Aalst. De clan De Staerke is afkomstig uit het Rattenkwartier.

Beide families zijn verwant met de clan Becker. Robert Becker woonde begin jaren tachtig in een woonwagen in het Rattenkwartier. Hij werd genoemd als leider van de Bende van de Borinage, de enige criminelen die voor het assisenhof verschenen inzake de in 1983 gepleegde aanslagen en moorden van de Bende van Nijvel.
Het Rattenkwartier is het nest van de Bende van Nijvel.

En dan leren de bewoners van dat nest, - vechtersbazen, inbrekers en overvallers, - via de verzamelde criminele activiteiten een echte psychopaat kennen. Een onverbeterlijke seriemoordenaar. Een meedogenloze massamoordenaar. Charlie Hedo toont in dit boek aan dat hij betrokken is bij de twee grootste misdaaddossiers van ons land die bovendien beide onopgelost zijn.

Charlie Hedo was in 1985 op de dag van de bloedigste aanval aanwezig in Aalst. De Bende liet de stad in trauma achter. Charlie volgde sindsdien alle verwikkelingen in de zaak op de voet. Toen de daders na 20 jaar nog steeds vrij rond liepen besloot hij zich te verdiepen in de zaak en kwam tot verrassende ontdekkingen. Hij werkte tien jaar aan dit boek waarin hij de daders bij naam noemt.

• Language: Nederlands
• Publisher: Charlie Hedo
• Release date: Sep 1, 2015
• ISBN: 9781310780417

Charlie Hedo

Charlie Hedo is een Nederlandstalige schrijver. Hij woont en werkt in Oostende, Vlaanderen.

Book preview

Op 9 november 1985 was ik in Aalst. Geparkeerd langs de De Bethunelaan. Rond 18 uur ging ik naar huis om andere kleren aan te trekken. Daarna vertrok ik naar het stadion van Anderlecht voor een match tegen Club Brugge. Tijdens die trip moet ik de Bende van Nijvel gekruist zijn. Om 22 uur zat ik in de auto en hoorde ik hét op de radio. De Bende van Nijvel had toegeslagen in Aalst. Er waren meerdere slachtoffers. Verscheidene doden.

Sinds die dag liet het mysterie mij niet meer los. Zou de Bende van Nijvel nog terugkeren? Elke Belg had in die dagen de kans om ze tegen het lijf te lopen. De Bende breidde haar zone uit. Van Nijvel tot Aalst al. Het aantal doden steeg. Van één gedode directeur van Colruyt tot acht vermoorde klanten van Delhaize. Wij hadden allemaal het gevoel dat de gangsters dichter tot ons kwamen. Dat de terroristen nog grotere aanslagen beraamden.

En ineens was het opgehouden. De Bendeleden werden niet gearresteerd maar ze verdwenen zoals ze gekomen waren. Plots! Alsof hun taak volbracht was.

Af en toe werd er iemand gearresteerd. Vaker werd iemand weer vrijgelaten. Het mysterie bleef. In 2005 zouden de misdaden verjaren, maar de Belgische politici hadden de verjaringstermijn verlengd tot dertig jaar. De deadline was nu 2015. Nog tien jaar en de daders zouden definitief vrijuit gaan.

Toevallig had ik in dat jaar 2005 meer tijd en ik besloot me te verdiepen in het dossier. Ik had alles altijd op de voet gevolgd, maar nu wilde ik ook de details kennen. Ik wist toen niet dat ik vertrokken was voor een speurtocht die een decennium zou duren.

Enkele jaren later waren twee forums op het internet actief die zich aan het onderwerp van de Bende van Nijvel wijdden. Een zegen voor iemand als ik die twintig jaar te laat begonnen was met het onderzoek en niet de juiste contacten had.

Op de beide forums waren niet enkel geïnteresseerden en specialisten actief, maar ook slachtoffers en verdachten. Via bendevannijvel.com en tueriesdubrabant kon ik dus in contact komen met die personen die mij interesseerden. En kwam ik van getuigen dingen te weten die zelfs ervaren speurders niet wisten. Meestal omdat ze er simpelweg niet om vroegen, bij gebrek aan interesse.

Dankzij al deze mensen is het mogelijk geworden het spannendste Bendeboek ooit verschenen aan de lezer te presenteren. En omdat spanning een uitweg moet vinden zetten wij geen punt achter deze tekst alvorens de daders te ontmaskeren. Het oprollen van de Bende van Nijvel is trouwens al lang geen probleem meer van een gebrek aan bewijzen. Dat er na al die jaren geen veroordelingen zijn uitgesproken komt omdat de wil ertoe ontbreekt.

Oordeel zelf!

Chapter 1

Het ondenkbare herhaalt zich af en toe

Nu en dan maken de Belgen kennis met een nieuwe volksvijand nummer één. Een monster dat niet thuishoort in onze maatschappij van brave huisvaders, onschuldige kinderen en lieve mama’s.

Nordine Amrani pleegt eind 2011 een aanslag in Luik waarbij zeven mensen omkomen. Ronald Janssen begin 2010, Kim De Gelder begin 2009: hun daden verschillen van die van gewone moordenaars in omvang en zinloosheid.

Het fenomeen monstermoorden is niet nieuw. In de jaren zestig leerde het land Michel Bellen kennen, de wurger van de linkeroever. Hij pleegde drie moorden en kwam vrij in 1982 waarna hij nog een vierde slachtoffer maakte.

Staf Van Eyken, de vampier van Muizen, kreeg zijn bijnaam net door de onbegrijpelijkheid en zinloosheid van zijn daden en de omvang ervan, namelijk drie moorden kort na elkaar. Enkele jaren na hem moordde Freddy Horion in Sint-Amandsberg een volledige familie uit. Eind jaren zeventig was dat. Freddy Horion werd in die tijd de onmenselijkste misdadiger van de eeuw genoemd.

In 1996 mochten wij kennis maken met Marc Dutroux, de grootste psychopaat aller tijden. De moorden op familieleden die dominee Andras Pandy rond 1986 pleegde kwamen pas na de zaak Dutroux aan het licht.

Voor voornoemde misdadigers zijn er geen superlatieven genoeg. En toch is geen van voorgaande moordenaars het grootste in leven zijnde monster in onze samenleving. De grootste Belgische misdadiger van deze eeuw, de voorbije en alle andere ervoor loopt nog vrij rond.

Massamoordenaars maken in één keer veel slachtoffers. Anders Behring, dader van de slachtpartij op het eiland Utoeya (Noorwegen, juli 2011) is daar een voorbeeld van.

Een seriemoordenaar doodt op verschillende tijdstippen. Hij maakt ook veel slachtoffers maar niet op dezelfde dag. De Slachter van Bergen is een voorbeeld van een seriemoordenaar. Gedurende een tijdsspanne van twee jaar vermoordde en versneed hij minstens vijf vrouwen. Sommige van zijn slachtoffers bewaarde hij in de diepvries zodat hij ze in de lente van 1996 samen met de andere kon dumpen. Daarmee is de Slachter van Bergen een van de grootste seriemoordenaars die België heeft gekend, maar hij is niet de meest monsterlijke doder van het land. Die twijfelachtige eer is voor iemand anders weg gelegd.

De zogenaamde Killer van de Bende van Nijvel is massa- en seriemoordenaar tegelijk. Een unicum. Hij doodde het merendeel van de 28 gekende Bendeslachtoffers. Deze moordenaar vertrok thuis op zaterdagavond met de bedoeling een stuk of vijf mensen om te brengen. In de periode 1982-1985 spendeerde hij meerdere weekends op die monsterlijke manier.

Als we politiek en religieus terrorisme buiten beschouwing laten hoort hij bij de grootste criminelen aller tijden. Wereldwijd.

De koele Killer van de Bende leidt waarschijnlijk een normaal leven. Hij heeft ongetwijfeld vrienden met wie hij op café gaat en een gezinsleven, wellicht met vrouw en ondertussen het huis uit zijnde kinderen.

Zolang de Killer van de Bende niet wordt ontmaskerd, blijft het predicaat de grootste moordenaar uit de Belgische geschiedenis gereserveerd voor een vrouw. Marie Becker werd in 1938 te Luik ter dood veroordeeld voor de vergiftiging van elf mensen.

Ze is ondanks haar niet frequente familienaam geen aanverwante van de Becker-clan die verderop wordt besproken. Marie Becker bleef kinderloos en behoorde tot de gegoede klasse van Luik. De Beckers die hier worden besproken leven in woonwagens. Toeval bestaat en dus is het opletten geblazen bij het leggen van verbanden en trekken van conclusies.

De reeks misdaden van de Bende van Nijvel begon in 1982. Vanaf september 1982 werd ze driester, begon het blinde moorden.

Twee uitgangsprincipes vormen de reden om dit essay toe te voegen aan de al bestaande literatuur over de Bende van Nijvel. Het eerste is het streven naar synthese, iets wat zoveel jaren na datum en dankzij het onderzoekswerk van politie en enkele gedreven journalisten makkelijker is dan ten tijde van de bloedige aanslagen zelf.

Het beschikbare materiaal aangevuld met nieuw onderzoekswerk maakt het mogelijk dat een buitenstaander met een frisse kijk een nieuwe interessante hypothese kan formuleren.

Het tweede uitgangsprincipe is een vergelijking van de gerechtelijke procedure in een aantal recente misdaaddossiers met de gang van zaken in het Bendedossier. Het lijkt wel alsof het gerecht strenger is voor wie minder moorden pleegt. Er zijn ooit bekentenissen afgelegd over Bendemisdaden. Toch werd niemand veroordeeld. In maart 2015 nog werd een man die nooit bekende tot levenslange opsluiting veroordeeld in de zaak Caroline Vyncke.

In dit boek wordt de meest evidente maar minst bewandelde weg besproken. De Bende van Nijvel bestaat uit gangsters die overvallen plegen voor het geld en voor de kick. De verschillende complottheorieën worden overboord gegooid als te vergezocht, motief- en doelloos.

Alle actoren in het verhaal rond de Bende vertonen de neiging om van het dossier een hutsepot te maken. De Bende zelf, in het begin van haar bestaan eerder uit domheid, later bewuster; de onderzoekers omdat zij nu eenmaal verplicht zijn geen enkele mogelijkheid uit te sluiten; de journalisten gedreven door een zekere sensatiezucht.

Complottheorieën, extreemrechts terrorisme, sekstapes, Van Den Boeynants, Baron de Bonvoisin, de Mossad, CIA en Gladio: alle mogelijke motieven, opdrachtgevers en daders worden bij de zaak betrokken. Te veel namen noemen echter is eerder schadelijk dan heilzaam.

Het is mijn stelling dat de complottheorieën het oplossen van de Bendemisdaden hebben bemoeilijkt. Marc Dutroux bewees dat een gek volstaat om de meest ondenkbare dingen te doen. De psychopaat heeft geen netwerk nodig om de maatschappij te destabiliseren en honderdduizend geschokte mensen op straat te bewegen tot een Witte Mars.

We herinneren ons de aanslagen van de CCC. Een extreemlinkse terreurgroep die niet zozeer slachtoffers wou maken, eerder staats- en kapitalistische gebouwen vernietigen. Naïeve misdadigers die de maatschappij wilden veranderen. In één ding waren ze niet naïef: om hun politieke overtuiging kenbaar te maken dienden ze hun aanslagen op te eisen. Bommen leggen zonder pamfletten rond te strooien: de mensen zouden kunnen denken dat je extreem rechts bent in plaats van extreem links.

De Bende heeft nooit een aanslag opgeëist. Het opeisen van een terroristische aanslag is een noodzakelijke voorwaarde om van een terroristische aanslag te kunnen spreken. Het behoort tot de definitie ervan.

Voor alle andere complottheorieën kan een weldenkend mens dezelfde redenering maken. De misdaden van de Bende van Nijvel stroken er niet mee. Het doen verdwijnen van sekstapes? Er bestaan efficiëntere manieren dan met dat doel voor ogen warenhuizen te overvallen. Bovendien ben je niet zeker dat na de overval de tape en zijn kopieën geheel zijn verdwenen.

Andere hypotheses: Van den Boeynants die nog een keer premier wil worden en liefst van een dictatuur. Via een inbraak in Maubeuge, Frankrijk, de diefstal van een eendenroer, het op sadistische wijze ombrengen van de conciërge van het kasteel van Beersel lukt dat niet. Evenmin gaat dat door het liquideren van gewone burgers die hun weekendaankopen doen. Wil men een staatsgreep plegen dan is het beter politici en andere gezagsdragers te vermoorden, wat de Bende nooit deed.

Men zegt ook dat de Bende-aanslagen tot doel hadden de macht van de Rijkswacht te vergroten. De enige uitkomst die het niet oplossen van zware misdaden tot gevolg had was net het verdwijnen van de Rijkswacht. De eengemaakte politie kwam er niet enkel na de zaak Dutroux maar ook ‘dankzij’ nalatigheden in andere dossiers die veroorzaakt werden door het bestaan van twee politiediensten.

Twee jaar lang, in 1982 en het grootste deel van 1983, kregen de overvallen van de Bende maar weinig aandacht in de pers. Kleine artikeltjes van amper twee kolommen besteedden de kranten aan overvallen die later door de Bende bleken gepleegd. Dat veranderde pas na de overval in Nijvel toen de Bende haar naam kreeg.

Met andere woorden: twee jaar lang was er totaal geen sprake van paniekzaaierij en dus ook niet van paniek onder de bevolking. Hoe kan men dat rijmen met terrorisme van extreemrechts dat tot doel heeft de maatschappij te ontwrichten?

Een andere theorie is die van de afpersing van Delhaize. Er wordt al eeuwen afgeperst, tegenwoordig zijn het hackers die banken bedreigen, vroeger ging het per brief. Maar altijd is het resultaat eender. Ofwel betaalt het getroffen bedrijf de afpersers in stilte waarna het chanteren ophoudt, ofwel dient het klacht in bij de politie waarna de zaak in de pers komt. In het dossier van de Bende is van geen van beide acties sprake.

Mossad, Libanese falangisten en CIA die zich inlaten met supermarktmoorden in dit onbetekenende landje? Het levert hen geen enkel nut op.

De waarheid is verbijsterend eenvoudig. De misdaden begaan door de Bende zijn het werk van doodgewone gangsters. Doodgewoon inzake politieke, religieuze of andere motieven die niets met onmiddellijk geldgewin te maken hebben. Vanzelfsprekend niet doodgewoon op vlak van gewelddadigheid, meedogenloosheid en onmenselijkheid.

Die laatste kenmerken maken de Bende speciaal. De reden voor de onmenselijkheid van de Bendedaden is niet te vinden in de motieven. Ze is te vinden in het karakter van minstens één Bendelid. Zoals een Dutroux een paar meelopers achter zijn misdadig beladen kar kon spannen, zo kan het ook dat enkele gewone criminelen meededen met een psychopaat die voor het plezier moordde. Al valt het niet uit te sluiten dat de Bende meerdere psychopaten onder haar leden telt.

In de jaren tachtig kende men de term psychopaat amper. Althans in de Belgische pers. Daar kwam verandering in na de zaak Dutroux. Bende-onderzoeker Eddy Vos over nieuwe onderzoeksmethodes in Knack van september 2003: 'Op de jongste bijeenkomst met de nabestaanden van de slachtoffers - in september 2002 - heeft voorzitter Lacroix inderdaad uiteengezet dat wij nu vooral zoeken naar een psychopaat met twee of drie handlangers. De media leidden daaruit af dat wij het spoor van het terrorisme verlaten hadden. Niets is minder waar. De vraag blijft immers of deze kleine bende al dan niet geïnspireerd of gestuurd werd, en zo ja door wie.'

Profiling van misdadigers is ook al zoiets dat in de jaren tachtig nog niet in de mode was. Sigrid Noelanders en Carla Verbandt van de dienst gedragswetenschappen van de federale politie maakten in november 2007 een daderprofiel op in de zaak Annick Van Uytsel en dat leunde akelig dicht aan bij de persoon van Janssen. 'U zat er eigenlijk 'boenk' op met uw daderprofiel,' zei meester Jos Vander Velpen tijdens het Ronald Janssen-proces.

De profilers verduidelijkten die procesdag hun schets van de potentiële moordenaar van Annick: 'Inzake motief oordeelden we dat het mogelijk seksueel van aard kon zijn. Het slachtoffer werd naakt teruggevonden, en bovendien was er de manier van de dader om zich van het lichaam te ontdoen. Het zou een toevallig slachtoffer zijn, en de dader een man die alleen handelde, met een leeftijd geschat tussen 25 en 40 jaar. Het kon een onbekende dader zijn of een dader die het slachtoffer oppervlakkig kende van zien, zonder dat zij hem daarom echt kende.

Betreffende antecedenten hadden we melding gemaakt van seksuele misdrijven waarvoor de dader al dan niet werd gevat, en zijn woonplaats lag veeleer dicht bij de plek waar het slachtoffer verdween. De dader woonde eventueel alleen, waardoor hij over de privacy beschikte om het slachtoffer een tijdje bij te houden en de man had geen relatie of een problematische relatie. Zijn persoonlijkheid bevatte vermoedelijk psychopathische trekken en in zijn gedrag voor de feiten zagen we mogelijk alcoholgebruik.’

Dat profiel trok inderdaad goed op het monster achter de schijnbaar brave leraar en ideale buurman Janssen.

Chapter 2

Profiling

In het dossier van de Bende komt een aantal criminelen voor dat met zekerheid feiten heeft gepleegd die gelijkaardig zijn aan de Bendemoorden. En dit in de periodes voor en na 1982- 1985. Door de manier waarop die criminelen eerdere feiten pleegden zetten zij een handtekening die ons in staat kan stellen latere, nog onopgeloste misdrijven te herkennen. We zullen zien dat in de jaren voor de Bende ‘begon’ enkele gelijkaardige nutteloze moorden werden gepleegd in dezelfde streek.

Iedereen is in staat een moord te plegen als er voldoende aanleiding is. Er zijn echter sadistische moorden die enkel gewelddadige criminelen met een hoek af kunnen begaan. En sommige moorden kunnen enkel worden gepleegd door een ware psychopaat.

Het feit dat de Killer van de Bende een psychopaat is die werkte met kompanen maakt dat er maar een tiental namen in aanmerking komen. Een psychopaat die actief is in een criminele bende komt vroeg of laat in aanraking met het gerecht. Vroeg of laat immers begaat minstens een lid van die bende een fout.

In de praktijk betekent dit dat de Killer net als de andere Bendeleden zeker in aanraking gekomen is met het gerecht voor zware feiten en dit voor en na de aanslagen van de Bende. De lijst in aanmerking komende criminelen mag dan wel lang zijn, dat geldt niet voor de lijst psychopaten die ooit veroordeeld werden voor zware overvallen en moord.

Nog maar een jaar of acht heeft men van de Bende van Nijvel daderprofielen opgesteld. Volgens de eerste profilers waren alle aanslagen tussen 1982 en 1985 het werk van één enkele groep van niet meer dan vier of vijf daders die geen enkele connectie hadden met de georganiseerde misdaad, terrorisme of extreemrechts.

Volgens de analisten waren het marginale individuen, paria's in de rand van de samenleving: keiharde, doortrapte en brutale doders die niet berekend te werk gingen. Een zootje ongeregeld, kortom. Hun manier van werken zou bovendien niet wijzen op een poging om terreur te zaaien en de maatschappelijke spanningen te vergroten. Ze hadden slechts twee motieven: de buit - hoe beperkt die soms ook was - en het verlangen naar avontuur en geweld.

Die analyse beperkt het aantal profielen. De profilers zouden vooral denken aan half sedentaire familiale clans of georganiseerde bendes uit het zigeunermilieu. Maar een van de daders heeft volgens de profilers een heel ander profiel. Hij is de man die de meeste doden op zijn geweten heeft, de man die volgens de Cel Waals-Brabant 22 van de 28 Bendeslachtoffers heeft omgebracht.

Volgens profilers Crocq en Bouchard zou hij een geboren doder zijn, gedreven door een ziekelijk verlangen om mensen te vermoorden, een morbide obsessie die steeds sterker werd. Tijdens de laatste overval op de Delhaize in Aalst op 9 november 1985 vielen acht doden.

De profilers hebben volgens mij gelijk over de hele lijn. Ik ga hieronder op zoek naar deze psychopaat en krijg iemand bijzonder in het vizier.

Enkele misdaden van de afgelopen tien jaar bewijzen dat sommige gangsters er niet voor terugschrikken onevenredig geweld te gebruiken. Hiermee zijn we bij nog zo'n misvatting beland. De Bende opereert in 'militaire stijl' en het gebruikte geweld in verhouding tot de buit is 'onevenredig groot'.

Op woensdag 7 december 2011 worden te Grimbergen tijdens een inbraak in een Krëfel oorlogswapens ingezet door de gangsters van dienst. De meeste wapens van de Bende van Nijvel waren prullen die ook worden gebruikt door hobbyjagers. Er raakte in Grimbergen een politieman gewond. Niemand werd gedood. Een goede afloop die er niet was in het geval van de agente Kitty Van Nieuwenhuysen in 2007. Zij stierf na een mislukte wagendiefstal. Wagen-, niet wapendiefstal. Een zeer zinloze dood.

Een ander voorbeeld van misdaad met geweld levert de Scarfacebende. Die deed op een bepaald moment denken aan de Bende uit de jaren tachtig. Een groep criminelen die wisselde van samenstelling en overvallen pleegde met twee tot zes mannen. De naam van de gangsterbende verwijst naar de film Scarface waarin Al Pacino de gewelddadige drugsdealer Tony Montana speelt. De Scarfacebende ging tijdens haar acties gekleed zoals de personages in de film.

De bende was sinds begin 2011 actief in België. De groep stal een exclusieve BMW M5 en overviel daarna juweliers, een hotel en tankstations. Daarbij werd aanvankelijk nog slechts gedreigd met een vuurwapen.

In april sloeg de bende op een gewelddadige manier in Nederland toe. In Rotterdam werd een deur van een waardetransportbedrijf opgeblazen en op medewerkers van het bedrijf geschoten. Daarbij raakten twee medewerkers gewond. Tijdens de actie werd de politie opgewacht door de gangsters en onder vuur genomen met automatische wapens.

De overvallers vluchtten vervolgens met twee wagens. Na een woeste en langdurige achtervolging op de A2, waarbij één van de wagens in de prak werd gereden en de criminelen een toevallig passerende auto kaapten, wisten zij in de buurt van Eindhoven aan de politie te ontkomen.

Later bleek de bende voorafgaand aan de overval obstakels te hebben geplaatst voor het politiekantoor waardoor de agenten niet onmiddellijk naar de plaats van het misdrijf konden rijden. Zeer professioneel allemaal, om niet te zeggen zeer militair. Dat het in het geval van de Scarfacebende niet om extreemrechts terrorisme ging, noch dat de Mossad of de CIA er tussen zaten werd bewezen dankzij enkele arrestaties.

Het Nieuwsblad op vrijdag 9 december 2011: 'De Scarfacebende is op sterven na dood. Het gerecht en de politie van Dendermonde en Brussel hebben vier vooraanstaande leden van de bende in de boeien geslagen. Drie verdachten zijn nog voortvluchtig. Twee zijn naar Marokko gevlucht; van een derde ontbreekt elk spoor.

Volgens de politie heeft de Scarfacebende meer dan 80 misdrijven op haar actief. Die gingen van overvallen op shops van benzinestations over hold-ups op postkantoren en carjackings tot raids op koeriers die waardebons transporteren. (...) Een verdachte, een zekere Jeriri, probeerde gestolen waardebonnen te verzilveren, maar deze bonnen stonden geseind. Zo kon men hem arresteren. Hij praatte daarna zonder het te beseffen enkele handlangers aan de galg. In de gevangenis kon hij immers een gsm bemachtigen waarmee hij met zijn kompanen contact opnam.'

Er is een parallel te trekken tussen deze Scarface-bende en de echte Bende. Er lopen inderdaad misdadigers rond die er niet voor terugschrikken hard uit te halen. Het geweld is bij sommige criminelen niet altijd evenredig met de potentiële buit. Bij de Bende van Nijvel heeft men zich altijd afgevraagd of die evenredigheid er was. Dat hoeft dus niet.

Chapter 3

De Vilvoordse connectie, jaren negentig

Bij wijze van aperitief en alvorens het echte Bendeverhaal te beginnen nemen we een kijkje hoe in de jaren negentig enkele gangsters, zakenlui, politie en politici zich tegen elkaar aanschurkten. Veel van de namen zijn belangrijk in het onderzoek naar de Bende. Te veel namen om te onthouden echter maar geen nood, na een tijd komen de belangrijkste boven drijven.

Hoe kleiner het land, hoe groter het kluwen lijkt het wel. Belangenvermenging, normvervaging, beïnvloeding door criminelen van de gestelde lichamen zijn schering en inslag en zorgden er mede voor dat de Bendeleden nog steeds vrij rond lopen. Door deze belangenvermenging wordt het zomaar mogelijk dat twee belangrijke Antwerpse politici rakelings langs het Brusselse dossier van de Bende van Nijvel scheren.

In de zaak van de Bende worden alle Brusselse