Drie Thrillers Speciaal Deel 2

By Alfred Bekker and Neal Chadwick

Deze bundel bevat de volgende detectiveverhalen:





Commissaris Marquanteur en de huurmoordenaar (Alfred Bekker)

Varkensstad: Thriller (door Neal Chadwick)



Commissaris Marquanteur en de wurger van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

door Alfred Bekker




Drugsdealers worden in de Zuid-Franse stad Marseille op een bijna rituele manier gedood; ieder krijgt een strop om de nek, geknoopt van een springtouw. Een gevecht tussen twee drugsbendes? Daar lijkt het wel op, maar wie tegen wie? Want er zijn slachtoffers aan beide kanten? Is er een derde groep bij betrokken? Commissaire Marquanteur en de politie van Marseille staan voor een raadsel.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Aug 15, 2023
• ISBN: 9783745232639

Book preview

​Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Commissaris Marquanteur en de huurmoordenaar

Alfred Bekker

: Frankrijk Misdaadthriller

door Alfred Bekker

De voormalige politieman Gerard Larôche wordt vermoord. Al snel wordt duidelijk dat de moordenaar een huurmoordenaar was. Wie zit erachter? Larôche had veel vijanden gemaakt, en minstens één van hen blijft zijn clan regeren, zelfs vanuit de gevangenis. Maar dan zijn er meer moorden, en het spoor leidt in een andere richting.

Commissaris Marquanteur en zijn collega's uit Marseille pakken het spoor op.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Marseille heeft een mild mediterraan klimaat.

Zelfs in de winter is het niet bijzonder koud.

Dit was ook het geval op deze dag.

Het was niet echt koud, alleen regenachtig.

Maar de man droeg nog steeds handschoenen. Hij was lang en vrij krachtig gebouwd. Zijn korte blonde kapsel benadrukte zijn hoekige gelaatstrekken. Hij had zijn blauwe Peugeot aan de kant van de weg geparkeerd. Nu liep de blonde langs de rij rijtjeshuizen. Met zijn rechterhand hield hij het handvat vast van de automaat die in zijn diepe jaszak verborgen zat.

Hij moest voorzichtig zijn, want de man met wie hij te maken zou krijgen was niet zomaar iemand, maar iemand die zelf met een pistool overweg kon en alle trucjes kende.

Niet alle moordjobs waren hetzelfde.

2

De blonde stopte, liet zijn blik langs de huizenrij glijden en vond toen het juiste nummer.

Het kwam goed uit. Tien uur 's ochtends. Er stonden nauwelijks auto's geparkeerd in de straat, want de meeste bewoners waren naar hun werk. De blonde zou zijn werk kunnen doen zonder veel aandacht te trekken. Dat was precies wat bij zijn stijl paste. Hij werkte snel, precies en zonder sporen achter te laten.

Een oudere vrouw liep over straat. De blonde wachtte tot ze de volgende hoek om was en stak toen de weg over.

Even later stond hij bij de voordeur en belde aan. Normaal gesproken was Gerard Larôche - zijn slachtoffer - om deze tijd net opgestaan en zat nu aan het ontbijt. Precies het juiste moment voor zo'n bezoek ...

De blonde belde een tweede keer aan en verstevigde zijn greep op het pistool met de opgeschroefde geluiddemper dat in zijn jaszak zat.

Eindelijk kwam er iemand die de deur opende.

Maar het was Larôche niet, het was een vrouw die de moordenaar verbaasd aankeek.

Maar de verbazing was wederzijds.

Ze was mooi, vond de blondine. Lang, kastanjebruin haar, donkere ogen. Haar gezicht straalde teleurstelling uit. Ze had duidelijk iemand anders verwacht.

Jammer van haar, dacht de moordenaar. Maar hij kon haar onmogelijk laten leven.

Is Monsieur Gerard Larôche er niet? vroeg hij koeltjes.

Nee, het spijt me, antwoordde de vrouw terwijl ze de moordenaar grondig onderzocht. Er verschenen een paar rimpels op haar voorhoofd die duidden op een duidelijke dosis wantrouwen.

Hij had de vrouw niet verwacht. Hij vloekte binnensmonds. Als er iets was waar hij een hekel aan had, dan waren het wel dit soort verrassingen.

Wat wil je van Gerard? vroeg de vrouw.

Ik moet hem dringend spreken.

Waarover?

Ik zal het hem zelf moeten vertellen.

Bent u een kennis van Gerard?

De moordenaar aarzelde slechts een fractie van een seconde met zijn antwoord.

Ja, zei hij.

Liegen zonder blozen hoorde erbij.

Gerard is zo terug, meldde de vrouw. Hij is even weg om boodschappen te doen.

Ze wist niet wie Larôche werkelijk was. Ze kon niets weten over zijn verleden of wat hij nu deed. Dat was de blondine meteen duidelijk, want als ze het had geweten, was haar achterdocht groter geweest.

De blonde trok zijn wenkbrauwen op.

Kan ik bij jou op hem wachten?

Liever niet. Ik ben alleen en ik ken je helemaal niet. Bovendien is dit niet mijn flat en ik weet niet of Gerard het leuk zou vinden als ...

Aha!, dacht de blonde. Larôche kende de vrouw nog niet zo lang. Misschien pas sinds gisteravond. Het kon niet anders, anders had de blonde haar wel gekend. Hij had immers de omstandigheden van Larôche tot in detail onderzocht.

Het zou hem goed uitkomen! beweerde hij.

Nee, dat wil ik niet! zei ze vastbesloten.

Gerard en ik kennen elkaar al een half leven.

Maar ik jou niet. Het spijt me.

Ze probeerde de deur te sluiten, maar de blonde stak zijn voet ertussen. Een snelle greep en hij had de automaat uit zijn jaszak getrokken. De lange geluiddemper was recht op het bovenlichaam van de jonge vrouw gericht en deed haar terugdeinzen van afschuw.

De blonde kwam binnen en gaf de deur een duw met zijn schoffel zodat die luidruchtig in het slot viel.

De vrouw schudde zwijgend haar hoofd. Het duurde een paar seconden voordat ze weer rustig genoeg was om iets te zeggen.

Wat wil je? vroeg ze, terwijl ze slikte en nog een stap achteruit deed, waarbij ze tegen de ladekast botste die in de smalle gang stond.

Is er nog iemand anders in de flat? vroeg de blondine kil.

Ze schudde zwijgend haar hoofd.

Toen hief de blonde het pistool met geluiddemper een beetje op en haalde de trekker over. Er klonk een geluid dat leek op een krachtige nies en er verscheen een rode stip op het voorhoofd van de jonge vrouw die snel groter werd. Ze wankelde achteruit en viel in de lengte.

De blondine haalde diep adem. Het gedoe met de vrouw was niet gepland geweest, maar ze had zijn gezicht gezien. En dat was haar doodvonnis geweest.

De blonde klom over haar levenloze lichaam en keek de rest van de flat rond. De ene kamer na de andere nam hij in zich op. De vrouw had de waarheid verteld. Ze was inderdaad alleen geweest.

De moordenaar stopte het pistool in zijn zak, greep de jonge vrouw onder de armen en sleurde haar de woonkamer in. Toen liet hij zich in een van de lompe leren fauteuils zakken en wachtte.

Niet lang, hooguit tien minuten. Toen klonken er geluiden bij de voordeur. Een sleutel werd omgedraaid, iemand kwam binnen.

Dat moest Larôche zijn.

Vanessa?

Seconden later stond Larôche in de deuropening van de woonkamer. Hij hield een papieren zak vast met de opdruk van de nabijgelegen supermarkt. Larôche liet de tas vallen, reikte onder zijn leren blouson en haalde een P 226 tevoorschijn terwijl hij opzij zakte.

De blonde hoefde het pistool niet eens op te heffen. Hij bleef rustig zitten en haalde gewoon de trekker over. Het eerste schot raakte Gerard Larôche in de maagstreek en het tweede ging door de nek.

Larôche kwam hard op de grond terecht. Er vormde zich een plas bloed. Zijn hand hield nog steeds krampachtig het handvat van de P 226 vast. Een huivering ging door zijn lichaam. Zijn ogen waren glazig, zijn adem niet meer dan een zucht. Bloed liep uit zijn rechter mondhoek.

De blonde stond op, liep naar de stervende man toe en zorgde ervoor dat hij niet in de plas bloed stapte. Toen richtte hij op het hoofd en haalde de trekker nog een laatste keer over voordat hij het pistool terug stopte in de brede zak van zijn kasjmier jas, die hij speciaal op maat had laten maken voor de lange geluiddemper.

Een koude glimlach speelde nu rond zijn mond met dunne lippen, die eerder een rechte lijn had geleken.

Missie volbracht, dacht hij.

3

Ik ben commissaris Pierre Marquanteur. Samen met mijn collega François Leroc werk ik op een speciale afdeling van de recherche. Deze afdeling heet Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri, en is hier in Marseille gevestigd. We houden ons voornamelijk bezig met zware criminaliteit en georganiseerde misdaad.

In het kantoor van Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, onze baas hier in Marseille, had al een hele rij politiemensen plaatsgenomen. Naast François Leroc en mij namen ook onze collega's Stéphane Caron en Boubou Ndonga en onze medewerker interne zaken Maxime Valois deel aan de vergadering. Ik nipte van mijn koffie toen mijn collega's Josephe Kronbourg en Léo Morell binnenstormden.

Ze kregen een afkeurende blik van Monsieur Marteau omdat ze te laat waren.

Het spijt me, maar er was een ernstig ongeluk op de snelweg. Er was bijna geen doorkomen aan.

Het is al goed, antwoordde Monsieur Marteau. Ga zitten!

Josephe en Léo namen plaats en Monsieur Marteau legde uit: Gisteren werd Gerard Larôche doodgeschoten aangetroffen in zijn huis in La Villette samen met een jonge vrouw. De vrouw was Vanessa Cratisse, die Larôche de avond ervoor blijkbaar had ontmoet in een discotheek. Ze deelde een flat met een zekere Genevieve Allonge, wier aangifte van vermissing wordt gecrediteerd voor de uiteindelijke ontdekking van de doden door agenten van het politiebureau van La Villette - naar schatting een week na de moord. Monsieur Marteau wendde zich tot collega Valois. Maxime, wil je alsjeblieft verder gaan.

Graag. Maxime Valois zette een beamer aan, waarmee foto's van de twee overledenen en foto's van de plaats delict op de muur werden geprojecteerd. Deze zaak valt om twee redenen onder onze jurisdictie. Ten eerste was de man die het laatst in La Villette woonde onder de naam Gerard Larôche een voormalige FoPoCri-collega. Hij heeft jarenlang onderzoek gedaan naar georganiseerde misdaad en waardevolle hulp geboden bij het arresteren van enkele onderwereldgrootheden, vooral bij undercoveroperaties. De zaak DiAngelo is waarschijnlijk de bekendste.

Hij zit nu levenslang in de gevangenis, als ik me niet vergis, onderbrak mijn collega François Leroc.

Maxime Valois bevestigde dit.

We hebben zijn arrestatie te danken aan de inspanningen van Gerard Larôche, of Jean Antoine - dat was zijn echte naam. Als onderdeel van een van de gebruikelijke beschermingsprogramma's kreeg hij natuurlijk een nieuwe identiteit nadat hij klaar was met zijn werk als undercoveragent. Maxime liet de volgende foto zien. Hier zie je Larôches rijtjeshuis in La Villette. Er zijn geen sporen van braak gevonden op de deur, dus de afdeling moordzaken van het politiebureau van La Villette vermoedt dat de dader is opengemaakt. Het moordwapen is een automaat, kaliber 45.

Is het wapen al eerder gebruikt?, vroeg ik.

Maxime schudde zijn hoofd.

Nee, het pistool is schoon. Omdat niemand in de buurt een schot heeft gehoord, gaat het moordteam ervan uit dat de dader een geluidsdemper heeft gebruikt. Vanessa Cratisse ging op de avond van de twaalfde van deze maand met haar huisgenoot en twee andere vrienden naar discotheek El Bonito in La Villette. Tijdens de avond ontmoette ze Larôche, met wie ze naar huis ging. Vanessa Cratisse's huisgenoot Genevieve Allonge kreeg argwaan toen Vanessa zich de volgende dag niet meldde - laat staan terugkeerde. Ze stapte daarom naar de politie. De eenheid Vermiste Personen van het politiebureau van La Villet onder leiding van commissaris Georges Romain zette uiteindelijk een klopjacht in en vond na tips van bewoners de lichamen in het rijtjeshuis.

Vanessa Cratisse was waarschijnlijk toevallig in de flat toen de moordenaar zijn werk wilde doen, legde Monsieur Marteau uit. Gezien de omstandigheden is er alle reden om aan te nemen dat de aanval op Larôche gericht was.

Het aantal mensen dat een motief zou hebben om Larôche te laten vermoorden moet enorm zijn, zei ik.

Arturo DiAngelo ging door het lint in de rechtszaal toen Larôche - toen nog Antoine - zijn getuigenis aflegde, rapporteerde Monsieur Marteau. DiAngelo moest uit de rechtszaal geleid worden. Hij zit in de gevangenis, maar niemand twijfelt eraan dat hij nog steeds de gezaghebbende figuur is in de familie DiAngelo, die zijn zaken voortzet en de grote beslissingen neemt. De DiAngelo-clan is echter niet de enige klant waarmee rekening moet worden gehouden. Larôche/Antoine had echt een indrukwekkende staat van dienst.

Ik heb met hem samengewerkt in de zaak Benny Andreotti, vertelt Stéphane Caron. "Hij was er door zijn gezaghebbende manier in geslaagd om het vertrouwen te winnen van de belangrijkste Italiaanse cocaïne-importeur in Marseille op dat moment, zodat we Benny Andreotti konden arresteren toen hij de deal van zijn leven wilde sluiten, waarbij Larôche optrad als vermeende zakenpartner.

Onze collega Boubou Ndonga kon dit alleen maar beamen.

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die de oude video-opnames bekijkt die destijds zijn gemaakt om bewijsmateriaal te bewaren, het moeilijk zal vinden om te geloven dat Larôche ooit iets anders zou hebben gedaan dan drugs verkopen. En toch was hij onze man!

De zaak zat vaag in mijn geheugen. François en ik werkten op dat moment aan een andere zaak en waren daarom niet verder betrokken bij de zaak Benny Andreotti.

Je mag gerust eens rondvragen in de zaak Andreotti, Stéphane, stelde Monsieur Marteau voor.

Benny Andreotti stierf aan een overdosis heroïne in de gevangenis, hoewel hij nooit verslaafd was, herinnerde Stéphane zich. Onze vlassige collega sloeg zijn benen over elkaar en krabde aan zijn kin. Men vermoedde destijds dat hij vermoord was om te voorkomen dat hij andere zakenpartners erbij zou betrekken.

Hoe dan ook, ging Monsieur Marteau verder. Larôche - of Antoine, wat u verkiest - verliet de FoPoCri-dienst vijf jaar geleden. Hij nam ontslag en ging met pensioen, wat je kunt begrijpen als je zijn dossier hebt gelezen. Iedereen die jarenlang ondergronds heeft geleefd, moet weten wanneer het tijd is om te stoppen. Sommigen vragen zich echter af waarom hij de goedbetaalde baan als docent aan de politieacademie, die hem in staat zou hebben gesteld om zijn ervaring door te geven aan aspirant-collega's, heeft afgeslagen.

Het is ook vreemd dat Jean Antoine zijn nieuwe leven als Gerard Larôche is begonnen in de directe omgeving van zijn voormalige werkgebied, in plaats van te zorgen voor een fysieke afstand, reflecteerde Stéphane.

Ik ben ervan overtuigd dat hem iets anders werd aangeraden toen hij vertrok, legde Monsieur Marteau uit.

Wat heeft hij de afgelopen vijf jaar gedaan?, vroeg ik.

Dit is één van de vragen die iedereen in deze kamer bezig zal houden, kondigde Monsieur Marteau aan. Want ze hebben in totaal vijf verschillende paspoorten bij hem gevonden. Twee Amerikaanse, één Zweedse, één Franse en één Marokkaanse...

Dat was wel opmerkelijk.

Denk je dat Larôche van kant is veranderd?, vroeg ik.

Monsieur Marteau haalde zijn schouders op.

Aan wie dan ook - maar het vermoeden is dat hij zelf betrokken was bij dubieuze transacties.

Misschien had hij de verschillende paspoorten gewoon nodig voor zijn persoonlijke veiligheid, stelde François voor. Hij zou niet de eerste zijn die paranoïde wordt omdat hij weet dat een maffiaclan achter hem aanzit.

Zeker, knikte mijnheer Marteau. Als hij de laatste vijf jaar een baan had gehad of een adres onder een van zijn namen, dan zou ik het ermee eens zijn. Maar het enige wat hij had was een bankrekening waarop alleen contant geld werd gestort. Maar altijd kleine bedragen, die niemand opmerkte en net genoeg waren om zijn vaste bestellingen te betalen. Aan de andere kant vloog hij regelmatig naar Zürich. We vermoeden dat hij daar een genummerde rekening had. Norbért onderzoekt het.

Onze collega Norbért Navalle was onze expert op het gebied van bedrijfsadministratie en een specialist in het opsporen van verborgen geldstromen. In veel zaken op het gebied van georganiseerde misdaad waren het alleen zijn inzichten in economische dwarsverbanden die de onderzoeken tot succes hadden geleid.

Blijkbaar investeerde hij zijn geld liever in het buitenland, trok François een voor de hand liggende conclusie.

In ieder geval leek Larôche een man die niet koste wat het kost zijn kaarten wilde laten zien. En daar moesten redenen voor zijn. Net als voor de kogel in zijn hoofd.

Monsieur Marteau nam opnieuw het woord. Maxime heeft voor elk van jullie een dossier samengesteld over Larôche en de belangrijkste zaken. Er zijn zoveel mogelijke onderzoekslijnen in deze zaak dat we ze onmogelijk allemaal kunnen volgen en ons vanaf het begin moeten beperken tot de belangrijkste aanwijzingen.

4

Het eerste wat op de agenda stond voor François en mij was een intensieve lezing van het dossier. Samen met Josephe en Léo zaten we in het kantoor dat ik deelde met François.

Ondertussen waren Stéphane en Boubou al op weg naar La Villette voor een ontmoeting met commissaris Georges Romain van het politiebureau van La Villette om de plaats delict te inspecteren. Onze eigen FoPoCri-herkenners Pascal Montpierre en Jean-Luc Duprée zouden hen assisteren.

De reeks zaken waaraan Larôche had gewerkt, of waarin de FoPoCri had gehandeld op basis van informatie die uiteindelijk op zijn werk was gebaseerd, was ontzagwekkend. Vooral de zaak DiAngelo was natuurlijk spectaculair. De laatste waarbij Larôche als actieve collega betrokken was.

Het onderzoek had een waterdichte bewijsbasis gecreëerd waardoor de aanklager de rechtszaal over de hele lijn als winnaar kon verlaten.

Arturo DiAngelo's leger van gerenommeerde advocaten had hem niet kunnen redden van het zware vonnis: levenslang - onder andere voor meervoudige samenzwering tot moord. De grote baas van de DiAngelo familie stond bekend om zijn bijzonder meedogenloze aanpak. De andere misdrijven waarvan hij werd beschuldigd - drugshandel, witwassen van geld, afpersing van zogenaamd beschermingsgeld - leken tamelijk onschuldig.

Ik denk dat DiAngelo de eerste plek is om te beginnen, zei François. Hij of iemand van zijn clan zou het geld en de contacten hebben om Larôche te ontmaskeren en vervolgens een professional in te huren om hem te vermoorden.

Ik knikte. François had helemaal gelijk. Je was altijd verbaasd over wat er ondanks de strenge regels in en uit de strengbeveiligde vleugels zwierf.

Narcotica, bijvoorbeeld.

Een moordcontract was zeker geen probleem dat niet op de een of andere manier opgelost kon worden.

We hebben een lijst nodig van de bezoekers die DiAngelo heeft gehad, stelde Josephe voor.

We zullen met hem moeten praten, zei Léo. Maar het feit is dat we tot nu toe geen enkele aanwijzing hebben die in de richting van DiAngelo wijst.

En DiAngelo's clan? Ik denk dat we die ook serieus moeten nemen, zei François.

Natuurlijk, stemde ik in. Maar voordat we te veel opschudding veroorzaken, moeten we misschien iets meer te weten komen over Larôches omgeving.

François trok zijn schouders op.

Wat voor omgeving, Pierre? Volgens de onderzoeksresultaten van de collega's van La Villette had hij geen kennissen in de omgeving.

Larôche had slechts één zus onder zijn levende familieleden. Volgens de informatie in het dossier waren zijn ouders enkele jaren geleden omgekomen bij een verkeersongeval. Er was geen contact met zijn zus.

Laten we beginnen met de kamergenote van het tweede slachtoffer, deze Genevieve Allonge, was mijn suggestie. De anderen keken me een beetje verbaasd aan terwijl ik het dossier dichtsloeg. Ik haalde mijn schouders op. In dit geval is dat immers net zo veelbelovend als elke andere aanpak, denk ik. Larôche bracht de avond door in een discotheek met Genevieve Allonge en haar vriendinnen. Vanessa Cratisse leek zijn favoriet, hij nam haar tenslotte mee naar huis. Maar dat betekent niet dat Larôche niets tegen de anderen zei. Misschien is hen ook iets opgevallen, of kunnen ze ons vertellen of hij vaak in deze discotheek te vinden was.

François zuchtte.

Klinkt niet als een snelle doorbraak, Pierre.

Maar het is beter dan niets, antwoordde ik.

5

Léo en Josephe reden naar de gevangenis nadat Monsieur Marteau een afspraak had gemaakt om hen daar te ondervragen. Arturo DiAngelo wilde niets zeggen zonder zijn advocaat, waardoor de ontmoeting wat vertraging opliep. Ondertussen zorgde de gevangenisadministratie ervoor dat alle documenten over de bezoeken die DiAngelo tijdens zijn verblijf in de gevangenis tot nu toe had ontvangen, beschikbaar waren toen onze collega's aankwamen.

François en ik gingen daarentegen naar La Villette om Genevieve Allonge te ondervragen.

Samen met Vanessa Cratisse deelde ze een flat op de vierde verdieping van een flatgebouw.

We parkeerden de sportwagen in een zijstraat. Een paar minuten later opende een jonge vrouw met donker, lang haar de flatdeur voor ons.

Genevieve Allonge?, vroeg ik.

Ja.

Pierre Marquanteur, FoPoCri. Dit is mijn collega François Leroc. We willen u graag een paar vragen stellen over de moord op uw kamergenoot.

Genevieve Allonge slikte en wierp een snelle blik op de identiteitskaarten die we haar voorhielden.

Kom binnen! Ze leidde ons de woonkamer in. We deelden de flat. Ieder van ons had een kamer. We deelden de woonkamer, keuken en badkamer.

Ik wil graag de kamer van Vanessa Cratisse bekijken, kondigde François aan.

Genevieve wees naar een deur aan de andere kant van de woonkamer.

Alstublieft, Mr Leroc. De politieagenten die de aangifte van vermissing hebben opgenomen, hebben daar ook al rondgekeken om naar aanwijzingen te zoeken. Maar er was niets, helaas.

De jonge vrouw worstelde merkbaar met tranen. Wat er met haar kamergenoot was gebeurd, moest een bijna traumatische indruk op haar hebben gemaakt.

François knikte kort naar me en verdween naar de volgende kamer. Hij liet de deur open zodat hij elk woord kon horen dat ik met Genevieve Allonge uitwisselde.

Ga zitten! bood ze aan, wijzend naar de zithoek.

Ik zette me neer op een lage bank. Genevieve vouwde haar armen voor haar borst. Ze liep naar de voorkant van het raam, keek in gedachten verzonken naar de straat en veegde kort haar ogen af. Toen was ze weer helemaal bij. Toen was ze weer helemaal bijgekomen. Ze draaide zich om en ging in een van de fauteuils zitten.

Gaat het, Madame Allonge?

Het is mogelijk. Maar het is niet zo makkelijk. Vanessa en ik waren goede vrienden.

Ik begrijp wat je doormaakt. Maar nu gaat het erom dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de dood van je vriend worden berecht.

Als ik je daarmee kan helpen...

Dat zullen we nog wel zien. We nemen aan dat het echte doelwit van de moordaanslag Monsieur Gerard Larôche was.

De man met wie Vanessa die avond ging.

Ja.

Dan was ze gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment?

Zo ziet het eruit. En daarom is het belangrijk dat je me elk detail vertelt van die avond dat Vanessa Gerard Larôche ontmoette.

We wilden ons die avond vermaken met wat vrienden en gingen naar El Bonito. Daar draaien ze ook latinmuziek. We wilden echt dansen, wat misschien een beetje vreemd klinkt.

Waarom?

Nou, omdat Vanessa en ik al professioneel bezig zijn met dansen. Ik heb een bijrol in een musical in het theater. En Vanessa verdiende haar geld bij Les Perles, een tafeldansbar op Pointe-Rouge. Maar ik weet het niet meer precies, want ik ben er maar één keer geweest. Vanessa had me meegenomen om te kijken hoe het er aan toe ging. Ze dacht dat het misschien iets voor mij zou zijn, als bijbaantje, op mijn vrije avonden. Maar ik had al snel door dat het gewoon niet mijn wereld is, hoewel ik het geld heel goed had kunnen gebruiken. Ze zuchtte. Waarom denk je dat ik hier in La Villette woon en elke dag door Marseille rijd? Maar dit halve appartement hier is alles wat ik me kan veroorloven. Nu Vanessa weg is, zal ik of een nieuwe huisgenoot moeten zoeken of iets anders moeten vinden.

Laten we teruggaan naar de avond waarop je Vanessa voor het laatst zag!, probeerde ik het gesprek terug te sturen naar de dingen die me belangrijk leken. Ze was tenminste langzaam aan het opwarmen en leek me te kunnen vertrouwen.

Deze Larôche had Vanessa al eerder gefascineerd. We kenden hem alleen in het voorbijgaan en bij zijn voornaam - Gerard.

Dat betekent dat Larôche vaker naar El Bonito ging?, vroeg ik me af.

Ja, hij was er vaak. Vanessa en ik zijn daar een half jaar lang ongeveer elke één of twee weken een avond geweest, en ik zou zeggen elke tweede of derde keer dat we Gerard daar ook tegenkwamen. Vanessa dacht dat hij rijk moest zijn.

Waarom?

Maatpak, Rolex, royale fooien voor het personeel van El Bonito... Hij reed ook in een auto die er erg duur uitzag. Ik weet er niets van, maar het was een sportief ding met een luide motor en de deuren die naar boven opengingen.

Dus die avond werden Vanessa Cratisse en Gerard Larôche closer, vatte ik samen.

Zo kun je het ook zeggen. Ze hadden al vaker met elkaar geflirt, maar die avond moet de bliksem zijn ingeslagen. Ze waren echt onafscheidelijk en uiteindelijk zei Vanessa dat ze de nacht met Gerard wilde doorbrengen. Ze beloofde me de volgende ochtend te bellen. Dat heeft ze gedaan. Ze slikte, vocht weer tegen de tranen en streek met een schokkerig gebaar een lok haar uit haar gezicht.

Ze nam contact op en zei dat Gerard wat ingrediënten voor het ontbijt was gaan halen bij de supermarkt om de hoek. Ze vond dat bijzonder lief omdat hij haar eerder had verteld dat hij een ochtendmens was en meestal niet voor de middag opstond. Toen zei Vanessa plotseling dat ze het voor gezien moest houden, er stond iemand voor de deur. Ze hing op en beloofde later terug te bellen. Helaas had ze niet gezegd waar ze was. Geen adres - niets. Genevieve keek me eerlijk aan. Daarom duurde het bijna een week om haar te vinden. En als je naar de politie gaat en zegt dat je beste vriendin smoorverliefd is en is ondergedoken bij haar charmante prins in plaats van zich te melden, zet dat de agenten niet echt aan tot actie. Ze denken meteen dat je hysterisch bent.

Bedenk maar eens of je nog iets kunt bedenken in verband met Gerard Larôche. Kent iemand hem daar bij El Bonito een beetje beter?

Ze haalde haar schouders op.

Ik weet het niet. Een van de barmannen - Ron - kent zijn favoriete drankjes uit zijn hoofd, maar dat wil niets zeggen. Ik heb Ron dat zien weten van andere gasten die wat vaker komen. Hij moet een fenomenaal geheugen hebben.

Je zegt dat je hem verschillende keren hebt gezien bij El Bonito.

Ja.

Is het je opgevallen dat hij nog met iemand anders iets meer omging?

Ja, er was een man met een vrij lange snor, zo dik en lang dat je zijn lippen niet kon zien. Deze snor was helemaal zwart, maar bovenop zijn hoofd had hij alleen een smalle kroon van haar. Als ik erover nadenk...

Er ontstond een pauze.

Ga je gang en zeg wat er in je opkomt. Of het belangrijk is, kunnen we pas later zeggen. Maar aangezien we bijna niets weten over wat Gerard Larôche de afgelopen vijf jaar heeft gedaan, is elke hint, hoe vaag ook, belangrijk voor ons.

Larôche heeft deze zwartbaard verschillende keren ontmoet. We staken een beetje de draak met de man en dolden maar wat. Vanessa zei dat hij nooit iets kon drinken zonder doorweekt te raken met al dat haar onder zijn neus.

Weet je de naam van de man? Hij kan een belangrijke getuige voor ons zijn.

Ze schudde resoluut haar hoofd.

Hoe dan ook, hij was er nooit lang. Eén keer zag ik hem Gerard een envelop geven. Maar vraag me nu alsjeblieft niet wat erin zat. Ik ben tenslotte geen helderziende.

Wanneer was dat? vroeg ik meteen.

"Het is een tijdje geleden. Vier of zes weken, misschien. O ja, Vanessa zei dat ze de man met de snor al eerder had ontmoet in Les Perles. Blijkbaar was hij daar naartoe gesleept door zakenvrienden. Vanessa zei dat de man compleet geïntimideerd was en niet eens goed durfde te kijken toen ze voor hem op tafel danste. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt.

François kwam ondertussen uit de kamer van Vanessa Cratisse.

Wat heb je gevonden, François?, vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd.

Niets dat ons op welke manier dan ook een stap vooruit zou brengen.

Ik wendde me weer tot Genevieve Allonge en zei: We hebben nog steeds de namen en adressen nodig van je twee andere vrienden die op de bewuste avond een leuke tijd met je hadden in El Bonito.

Ja, natuurlijk. Rita Delors woont hier in La Villette en Madeleine Chabrol woont in Bompard.

Ik schreef de adressen van de twee vrouwen op.

We willen u graag een schetstekenaar sturen. Zijn naam is Monsieur Perouche en hij moet samen met u werken aan een compositietekening van de man met de snor.

Ik neem aan dat je collega Perouche het potlood echt niet meer oppakt? zei Genevieve Allonge.

Nee, collega Perouche werkt meestal met de laptop, antwoordde ik vriendelijk.

François belde het kantoor om onze tekenaar te laten komen. Ik gaf Genevieve Allonge mijn kaartje.

Misschien kun je iets anders bedenken waarmee we verder komen!

Ze knikte.

Ik hoop dat je de dader of daders vindt!

"Dat