Drie Thrillers Speciaal Deel 4

By Henry Rohmer and Jack Raymond

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.


Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:


De dode vrow zonder naam (Henry Rohmer)

sammenswering van de moordenars (Henry Rohmer)

moordenaar zonder scrupules (Jack Raymond)

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 15, 2023
• ISBN: 9783745229110

Book preview

Jack Raymond, Henry Rohmer

Drie Thrillers Speciaal Deel 4

UUID: f2fae1e2-07b5-455f-8782-50a6bee667db

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Drie Thrillers Speciaal Deel 4

Copyright

De dode vrouw zonder naam: Thriller

Samenzwering van de moordenaars: Thriller

Moordenaar zonder scrupules: Thriller

Drie Thrillers Speciaal Deel 4

Jack Raymond, Henry Rohmer

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:

De dode vrow zonder naam (Henry Rohmer)

sammenswering van de moordenars (Henry Rohmer)

moordenaar zonder scrupules (Jack Raymond)

Copyright

Ein CassiopeiaPress Buch: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker präsentiert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks und BEKKERpublishing sind Imprints von

Alfred Bekker

© Roman by Author

Cover A.Panadero

Jack Raymond is a pen-name of Alfred Bekker

Henry Rohmer is a pen-name of Alfred Bekker

© dieser Ausgabe 2023 by AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

Die ausgedachten Personen haben nichts mit tatsächlich lebenden Personen zu tun. Namensgleichheiten sind zufällig und nicht beabsichtigt.

Alle Rechte vorbehalten.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Folge auf Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Folge auf Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Erfahre Neuigkeiten hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Zum Blog des Verlags!

Sei informiert über Neuerscheinungen und Hintergründe!

https://cassiopeia.press

Alles rund um Belletristik!

De dode vrouw zonder naam: Thriller

Henry Rohmer

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Henry Rohmer is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

De dode vrouw zonder naam: Thriller

door Henry Rohmer

Het formaat van dit boek komt overeen met 105 paperback pagina's.

In de strijd tegen de misdaad vertrouwt de slimme rechercheur Bount Reiniger op ongewone methoden - maar af en toe ook op de schietkracht van zijn automaat.

Henry Rohmer (Alfred Bekker) is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

1

Een heldere gil doorbrak de stilte.

Bount Reiniger zoog de koude ochtendlucht in stevige trekken naar binnen terwijl hij in een gematigd tempo door het New Yorkse Central Park jogde. Rechts van hem lag de zogenaamde Pond, een vijver met aan de oevers een vogelreservaat. Het getjilp vormde een aangenaam contrast met de geluiden die anders de moloch New York domineerden.

Een oase van rust in de bruisende stad - maar niet op deze ochtend...

Van een afstand zag Reiniger drie mensen naar hem toe rennen, twee mannen en een vrouw. Maar het waren zeker geen joggers die uit plezier of gezondheid renden.

De drie kwamen snel dichterbij. De vrouw leek te vluchten voor de twee mannen die haar op enkele meters afstand op de hielen zaten. Maar deze afstand werd steeds kleiner.

Nee!

De vrouw hijgde en keek verwoed om zich heen. Ze droeg sportkleding. Haar lange, zwarte haar vloog door haar fijngeschoren, bruinachtige gezicht, terwijl haar achtervolgers haar bijna hadden bereikt.

Toen struikelde ze, struikelde en ging neer. De twee kerels bogen zich over haar heen en pakten haar ruw vast. Ze hapte naar lucht en had niet eens genoeg over om te gillen. De jonge vrouw was volledig uitgeput. Haar pogingen om zich los te maken leken machteloos.

Ze had waarschijnlijk toch niet veel kunnen doen tegen de ijzeren greep van haar twee tegenstanders.

Ondertussen was Bount met een korte spurt ter plaatse gekomen. Hij wilde weten wat er aan de hand was.

Wat doen jullie? vroeg Bount, zich richtend tot de twee mannen die hun slachtoffer inmiddels aan de armen omhoog hadden getrokken en op haar voeten hadden gezet. Ze beefde en er lag blote angst in haar ogen. Toen ze Bount zag, leek er iets als een sprankje hoop in op te laaien.

De twee mannen droegen elegante kleding en maakten een verzorgde indruk. De ene had donker haar en een snor. De andere was blond en had blauwe ogen. Zijn gezicht zag er grof en brutaal uit.

Blijf gewoon joggen! siste de donkerharige man. Vooruit, maak dat je wegkomt.

Nee! riep de vrouw, maar de blonde sloot haar mond met zijn grote poot.

Dit is een politieactie en geen act, meneer, beweerde de donkerharige man brutaal. Maar dat leek Bount niet erg geloofwaardig.

Dat lijkt meer op iets anders, antwoordde hij koeltjes.

Geloof wat je wilt!

Ze zullen toch wel dienstkaarten hebben!

Bount stapte dicht bij het trio. De twee wisselden een snelle blik met elkaar. Ze leken het niet leuk te vinden dat ze met Bount iemand hadden gevonden waar ze niet zo gemakkelijk vanaf kwamen.

De donkerharige man ontblootte zijn tanden en gromde: Natuurlijk, we hebben legitimatiebewijzen! Hij reikte in de binnenzak en in de volgende seconde had hij een 8-millimeter pistool in zijn hand.

Bount had zoiets verwacht. Zijn palmslag kwam dan ook in een flits en wierp het pistool uit de hand van de man. De volgende linker raakte hem vierkant in het onbedekte gezicht, waardoor hij naar achteren en op de grond wankelde. Hij leek een beetje versuft.

De jonge vrouw greep haar kans en rukte zich los. Ze had bijna geen kracht meer, maar toch probeerde ze weg te rennen. Ze struikelde en viel bijna neer van zwakte. Wie wist hoe lang ze al op de vlucht was....

Haar bewegingen zagen er krachteloos en uitgeput uit, maar haar wil om weerstand te bieden was ongebroken. Ze was vastbesloten al haar eieren in één mand te leggen.

De blonde zette Bount ondertussen met een vaardige judogreep op de mat en greep toen naar het schouderholster. Er ging slechts een fractie van een moment voorbij en Bount keek in een pistoolloop die fel flitste. Bount was echter al omgerold toen het schot op de grond viel. Voordat de man een tweede keer kon schieten, sprong Bount naar voren met zijn voet en dreef in de achterkant van de knie van zijn tegenstander. De blonde verloor meteen zijn evenwicht.

Zijn schot ging in de wolken. Voor hij het wist zat Bount bovenop hem, boog zijn wapenarm om en worstelde het pistool van hem af. De man haalde diep adem en bevroor toen. Hij was allesbehalve blij dat hij nu in de loop van zijn eigen pistool moest kijken.

Klootzak! gromde de blonde toen Bount opstond.

De donkerharige man had verder geen aandacht besteed aan zijn medeplichtige, maar pakte zijn pistool en hervatte onversaagd zijn achtervolging op de jonge vrouw.

Bount zag dat hij hen snel zou inhalen.

Hij draaide zich om naar de blonde die op de grond lag en doodsbang leek.

Bount maakte een duidelijke beweging met de loop van het pistool.

Ga weg! siste hij terwijl de man hem vol ongeloof aanstaarde. Kom op, luister je wel goed?

Bount deed een stap terug toen de blonde weer overeind kwam.

Hij leek Bount niet te vertrouwen, misschien verwachtte hij een kogel in de rug. In plaats daarvan brandde Bount er een aan zijn voeten. Nu sprintte de blonde weg, zich steeds weer omkerend.

Maar Bount bleef niet langer bij hem, maar ging achter de donkerharige man aan.

Bount was goed in vorm en haalde hem snel in. De donkerharige man had zijn pistool in zijn hand en had de vrouw bijna bereikt. Haar voorsprong smolt met de seconde. Ze snikte en strompelde slechts min of meer vooruit.

Toen Bount dichterbij kwam, stopte hij en richtte het pistool op hem.

Laat het pistool vallen! schreeuwde hij.

De donkerharige man antwoordde op zijn eigen manier.

Hij draaide zich in een flits om en vuurde onmiddellijk. Maar het schot was slecht gericht en ging een halve meter over Bount heen. Hij had zo'n reactie stiekem berekend en dus barstte zijn schot slechts een fractie van een seconde later los.

De kogel ging in de arm van de donkerharige man. Hij vloekte luid, probeerde het pistool weer omhoog te trekken, maar de arm gehoorzaamde hem niet echt.

Het wapen viel op de grond terwijl het bloed door zijn edele draad sijpelde.

Met een geknepen gezicht keek hij even om naar de jonge vrouw die op enige afstand van een bankje in het park tot stilstand was gekomen en naar adem snakte. Toen Bount dichterbij kwam, maakte de gewonde vrouw een hopeloze vlucht.

Blijf staan! riep Bount en schoot een keer op het hoofd van de vluchtende man. Maar de man stopte niet. Hij bleef gewoon rennen en Bount dacht bij zichzelf dat er nu misschien belangrijkere dingen waren dan een wilde achtervolging.

Hij draaide zich naar de vrouw die ineengezakt op de bank zat. Toen hij dichterbij kwam, keek ze op.

Haar ogen waren donker en vol angst.

Ze leek iets te willen zeggen, maar er kwam geen geluid van haar lippen. Ze veegde met haar hand haar haren uit haar gezicht.

Wees niet bang, zei Bount kalm. Het is voorbij.

Ze zuchtte, probeerde iets van een glimlach en knikte. Ze had kringen onder haar ogen, als iemand die dagen niet geslapen had. Ze moest deel uitmaken van een of ander drama, waarvan Bount geen flauw idee had.

Dank u, zei ze. Haar Engels had een minimaal accent.

Zuid-Amerika of Zuid-Europa, gokte Bount. Wie weet wat die kerels met me hadden gedaan als jij er niet was geweest!

Bount knikte.

Ja, dat scheelde niet veel.

Ik dacht altijd dat zuidelijk Central Park relatief veilig was, tenminste voor New Yorkse begrippen.

Hij is.

Ze haalde haar schouders op. Nou, het lijkt erop dat er hier ook gespuis is...

Bount woog het pistool in zijn hand dat hij van de blonde had afgepakt. Het was een Beretta. Het zou verstandig zijn om naar de politie te gaan, zei hij.

Maar ze schudde resoluut haar hoofd. Toen probeerde ze te glimlachen, deze keer met iets meer succes.

Het heeft geen zin, zei ze met een afwijzend gebaar.

Bount trok zijn wenkbrauwen op.

Waarom niet?

"Je weet hoe het is! Dit soort dingen loopt op niets uit!

Maar jij hebt wat de meeste mensen niet hebben, juffrouw... Bount verwachtte dat de donkerogige schoonheid hem nu misschien haar naam zou vertellen, maar dat deed ze niet.

Toch, zei ze, is er niets gebeurd.

Wat wilden die kerels eigenlijk van je?

Ze aarzelde even voor ze het antwoord klaar had. Ik veronderstel mijn geld! Wat nog meer?

Bount had de indruk dat ze zelf niet helemaal overtuigd was van deze versie. Zo zag het er voor mij niet uit, verklaarde de privé-detective dan ook op een toon van overtuiging.

De jonge vrouw haalde haar schouders op.

Wat weet ik, hoe het eruit zag of wat ze wilden! Ze keek een beetje geërgerd, stond op en keek Bount aan. Waarom vraag je me eigenlijk zo uit?

Sorry, het is waarschijnlijk een beroepsziekte. Ik ben een privédetective. Mijn kantoor is trouwens vlakbij. Je ziet eruit alsof je een kop koffie en ontbijt kunt gebruiken...

Ze leek een beetje geïrriteerd. Haar donkere ogen keken naar Bount alsof ze zijn gedachten probeerde te lezen. Waarom doe je dit? vroeg ze uiteindelijk. Het was tenslotte allesbehalve onschuldig. Je hebt je leven geriskeerd.

Ik had de indruk dat je hulp nodig had. En die indruk is niet veranderd door het feit dat die twee jongens zijn weggelopen!

De indruk is bedrieglijk.

Sorry, het was maar een aanbod.

Ik meende het niet, meneer...

Schoonmaker. Bount Reiniger. Bount keek haar eerlijk aan. Ik hoop dat je weet met wie je te maken hebt.... Die twee aanvallers waren zeker geen straatdieven. Het waren vissen van een paar maten groter.

Ze draaide haar hoofd een beetje en keek langs Bount heen. Hij volgde haar blik om te zien wat de aandacht van de jonge vrouw had getrokken.

Op enige afstand stond een gedrongen maar zeer sterk uitziende man met krullend haar. Toen Reiniger hem aankeek, draaide de man met het krulhaar zich opzij en liep met steeds snellere passen weg.

Kende je de man?

Nee. Waarom denk je dat?

Het leek erop.

Ze probeerde te glimlachen. Zie je, dit is niet de eerste man die achter me kijkt. Vindt u dat echt zo ongewoon? Ze pauzeerde en leek even na te denken. Toen zei ze plotseling: Misschien neem ik dat ontbijt toch maar.

Bount glimlachte. Te vriendelijk, dame! Wat veroorzaakte de verandering van stemming?

Ik geloof dat je te vertrouwen bent!

Of denk je dat die jongens op de hoek van de straat je weer zullen opwachten?

Geloof wat je wilt! Is je aanbod nog steeds geldig of niet?

Laten we gaan!

2

Korte tijd later bevonden zij zich in de woning van Bount, die als flat en kantoor dienst deed en zich op een droomverdieping aan de noordkant van 7th Avenue bevond.

Wel, werd de bekende privédetective begroet door zijn aantrekkelijke assistente June March. Breng je je klanten al terug van het joggen?

Bount grijnsde ondeugend in het gezicht van de blonde June.

Wie denk je dat ik ontmoet in Central Park in de ochtend! Als ik een zakenman was, zou ik daar mijn contacten onderhouden! Je hebt alle zaken op één plek!

June lachte.

En iedereen in een joggingpak...

...en zonder de draken in de vestibule die je ophouden met afspraken na het millennium!

Ze draaiden zich om naar de jonge vrouw die de kamer onderzocht.

Kan ik me eerst bij jou opfrissen?

Bount knikte.

Natuurlijk. Hij leidde haar naar de badkamer en toen hij terugkwam, vroeg June: Wie is de kleine?

Ze heeft het me nog niet verteld.

Je haar heeft echt een beetje geleden. Wat is er gebeurd?

Een paar jongens zaten achter haar aan en ik kwam ertussen! Hij legde de Beretta op tafel.

Ze lijken goed uitgerust, zei June bij het zien van het geweer en Bount knikte.

Dat kun je wel zeggen! Met wie die jonge vrouw ook te maken had - het waren geen simpele overvallers!

Is ze in shock?

Ik denk het niet. Ze lijkt me buitengewoon koel, gezien de situatie waarin ze zojuist verkeerde.

Toen de vreemdelinge even later uit de badkamer kwam, zaten Bount en June al aan het ontbijt. Ze ging bij hen zitten. Ze had een kleine schram op haar gezicht en haar kleren hadden een paar vlekken. Maar verder leek alles in orde met haar.

Wilt u ons uw naam niet vertellen? zei June, vol nieuwsgierigheid. De jonge vrouw hief haar hoofd op alsof ze moest nadenken en zei toen: Het is beter voor jullie en beter voor mij als jullie het niet weten.

June fronste verbaasd. Ze leek nauwelijks iets met dit antwoord te kunnen. Ondertussen wendde de jonge vrouw zich tot Reiniger en probeerde het gesprek zo snel mogelijk op een of ander onschuldig terrein te sturen. Ze moest wel erg bang zijn, en bovendien had ze een bijna grenzeloos wantrouwen.

Dus jij bent een privé-detective, mompelde ze gestrekt, terwijl ze ergens over na leek te denken.

Ja, knikte Bount.

Uw bedrijf lijkt het niet slecht te doen! Als ik naar uw woning hier kijk...

Ik mag niet klagen.

Wat zijn dit voor mensen die je hier komt opzoeken?

Mensen zoals jij.

Neem me niet in de maling!

Het is zoals ik zeg. Het zijn mensen met problemen, mensen die de politie niet vertrouwen en mensen die de politie niet kan helpen...

Iemand als jij werkt toch alleen voor miljonairs en grote verzekeringsmaatschappijen!

Ik heb niets tegen geld, antwoordde Bount. Maar ik heb ook voor kleine mensen gewerkt. Ik ben in de gelukkige positie dat ik mijn opdrachten kan kiezen.

Ze at haar ontbijt met grote eetlust. Vooral van de koffie kon ze nauwelijks genoeg krijgen. Ze was slaperig, maar leek vastbesloten wakker te blijven.

Ik ga zo naar kapitein Rogers van de stadspolitie, zei de privédetective terloops. Rogers is mijn vriend. Ik kan je een lift geven. Dat zou geen probleem zijn...

Wat moet ik daar doen?

Ze bekijken wat foto's. Misschien zijn deze jongens je eerder opgevallen. Dan kunt u ze identificeren... Het kost u niet meer dan wat tijd, juffrouw.

Ik heb al eens nee gezegd, meneer Reiniger.

Noem me Bount.

Bount.

Ze wilde geen politie en haar 'nee' klonk nogal definitief. Ze had waarschijnlijk haar redenen.

Ben je bang dat iemand wraak neemt als je deze twee neukt?

Ze zuchtte en streek haar blauwzwarte haar naar achteren. Een mooie vrouw, dacht Bount. Een heel mooie vrouw inderdaad. En toen werd zijn blik magnetisch naar haar getrokken.

Ik heb al eerder geprobeerd het je duidelijk te maken, Bount... zei ze nu op een iets mildere toon.

Probeer het nog eens, glimlachte Bount.

Ze hief haar armen smekend op. Ik ben u zeer dankbaar voor wat u voor mij heeft gedaan, maar de rest is mijn zaak. Mijn zaak alleen, begrijp je?

Om eerlijk te zijn: nee. Want het lijkt me dat er iets over je hoofd is gegaan. De kerels die je overvielen zijn zeker geen idioten. Je vindt ze overal. Geloof me!

Bount besefte dat hij tegen een muur opliep. Hoe meer hij probeerde tot haar door te dringen, hoe meer ze zich afsloot - om welke reden dan ook.

Plotseling zei ze: Ik denk dat ik nu moet gaan. Bedankt voor alles. Ik zal het een keer goedmaken, als ik kan.

Waarom zo'n plotseling vertrek? vroeg June.

De jonge vrouw probeerde te glimlachen. Het is niet plotseling, legde ze niet overtuigend uit. Ik moet nu gewoon gaan, dat is alles. Ze stond op en Bount volgde haar voorbeeld.

Zal ik je naar huis brengen? vroeg de privédetective.

Nee, dank je.

Zoals ik al zei, ik ben toch zo weer weg!

Neem me dan mee voor een ritje!

Oké, knikte Bount. Zijn blik zonk in haar donkere ogen en hij dacht na: Wat zou er in dat mooie hoofd om kunnen gaan? Je kon draaien en keren wat je wilde: hij kon deze vrouw gewoon niet doorgronden. Maar ze maakte het zich ook niet gemakkelijk!

3

Je moet me vertellen waar ik heen moet! zei Bount toen hij tien minuten later achter het stuur van zijn champagnekleurige Mercedes 500 SL zat.

De donkerogige schoonheid ging op de passagiersstoel zitten en zei kortaf: Ga jij maar vast. Ik zeg wel wanneer ik wil uitstappen.

Zoals ik al zei, het beste is om helemaal niet weg te gaan, maar met mij mee te gaan naar de politie.

Laten we dat niet doen.

Sommige mensen kunnen niet geholpen worden.

Het is mogelijk... Ze zuchtte. En wat doe je nu bij de politie?

Oh, het gaat over een line-up. Ik wil er graag in staan. Mijn vriend Rogers en ik kwamen in de buurt van een drugsbende. Nu komt het benenwerk. Maar het moet gebeuren. Want aan het eind van de dag kunnen veroordelingen ervan afhangen.

Wat heb jij met drugs te maken, Bount? Zijn mensen van jouw slag niet meer verantwoordelijk voor een geraffineerde moord of een spectaculaire diamantoverval?

Bount keek haar even aan.

Je vergist je, legde hij uit. Hoewel... Het was eigenlijk ook een soort moord.

Dat zul je me moeten uitleggen.

Een nogal wanhopige man kwam naar me toe. Zijn zeventienjarige zoon had zichzelf goud geschoten. Dat was de aanleiding van het hele gebeuren, daarom zit ik erin.

Maar dat is geen moord, zei ze. De jongen moet geweten hebben wat hij deed. Hij wilde het zo.

Geloof je dat echt?

Ja, zo zie ik het ook!

In dit geval was het zeker anders. De jongen was door zijn dealer plotseling voorzien van stof van een kwaliteitsniveau dat hij niet gewend was. Hij had niet meer dan zijn normale portie genomen en was nu dood. En dat was duidelijk moord, zelfs in juridische zin. Maar Bount had geen zin om het verder te bespreken. Het onderwerp lijkt je te interesseren, merkte hij op.

Ik ben in veel dingen geïnteresseerd.

Bount Reiniger gaf het gesprek een abrupte wending. Hoe lang ben je al op de vlucht?

Ze glimlachte. Je kunt er niets aan doen, hè?

Zoals ik al zei, beroepsziekte.

Ik heb deze jongens vandaag voor het eerst ontmoet.

Je hoeft niet tegen me te liegen.

Jij weet alles het beste, nietwaar?

Ik probeer het, glimlachte Bount. Weet je wat ik denk? Ik denk dat je al dagen voor ze op de vlucht bent.

Ze probeerde haar hand te leggen op kunstmatige vrolijkheid. Heb je bewijs?

Ben ik de aanklager?

Ze wees plotseling met haar slanke arm naar rechts en vroeg: Zie je die hoek daarachter?

Ja.

Laat me er uit.

En dan? Waar wil je heen?

Een straat verder is de metro.

Bount stopte aan de kant van de weg. De jonge vrouw wilde al uitstappen, maar Bount hield haar tegen.

Wat nog meer?

Neem dit. Ze nam het aan en keek er fronsend naar. Het was één van Reiniger's visitekaartjes. Misschien bedenk je je wel twee keer of ik je wel mag helpen...

Ze stak de kaart in haar zak.

Tot ziens, Bount.

En toen was ze al weg. Bount zag haar verdwijnen tussen de voorbijgangers. Ze bleef om zich heen kijken, alsof ze zich bekeken voelde. Men kon alleen maar hopen dat ze op een dag niet als drijver uit de East River gevist zou worden...

4

Kapitein Toby Rogers van Manhattan C/II Moordzaken was een enorme kolos wiens karakter hem uitermate geschikt zou hebben gemaakt om als Bud Spencer op te treden.

Je bent een beetje vroeg, Bount! We moeten nog op wat mensen wachten! Maar ik kan je een vers gezette koffie aanbieden!

Bedankt, maar ik heb net ontbeten.

Als het vandaag soepel verloopt, zijn we een heel eind op weg, zei Rogers. Ik heb er alle vertrouwen in...

Bount haalde de Beretta tevoorschijn die hij van een van de twee jongens in het park had afgepakt. Hij had het pistool in een plastic zak gestopt, hoewel het daar waarschijnlijk te laat voor was geweest. Bount had het pistool uiteindelijk opgepakt en gebruikt - waarschijnlijk bijna alle sporen vernietigend die iets konden vertellen.

Wat is er? vroeg Rogers.

Vanmorgen, tijdens het joggen, had ik de gelegenheid mijn hand-to-hand gevechtstraining een beetje bij te schaven, zei Bount sarcastisch, en vertelde Rogers in korte zinnen wat er was gebeurd.

En waar is de vrouw nu? vroeg de dikke kapitein.

Omhoog en weg. Bount haalde zijn schouders op. Wat moest ik dan doen, haar met geweld naar de politie slepen?

Overvallen worden is tenslotte geen misdaad!

Je zei het!

En wat moet ik nu doen met de Beretta?

Geef het gewoon aan het lab. Misschien komt er iets uit!

Toby Rogers haalde diep adem, zich opblazend als een walrus. Denk je echt dat het lab niet genoeg te doen heeft, Bount? Niemand is vermoord met dit pistool en als het uit de roulatie wordt genomen, zal dat ook nooit gebeuren. Hij tilde de Beretta op en bekeek hem van alle kanten. Het nummer is eraf gevijld... mompelde hij.

De ene hand wast de andere, Toby. Hoe zit het met het lab? Als ik het pistool aan jou overlaat, zijn mijn kansen om het onderzocht te krijgen groter dan wanneer ik het alleen probeer.

Rogers zuchtte en richtte zijn blik op Bount.

Oké, Bount.

"Bedankt.

Maar geef me dan alsjeblieft één vraag: waarom bemoei je je hiermee?

Pure nieuwsgierigheid, grijnsde Bount.

Een luitenant kwam binnen en wendde zich tot Rogers. Iedereen is verzameld, kapitein!

Rogers sloeg op zijn dijen en stond op. Daar gaan we dan!

Bount stak een sigaret in zijn mond en stak hem aan.

Laten we duimen dat Jim Lacroix vandaag naar het gat wordt gestuurd!

Ze gingen samen een onversierde kamer binnen, van waaruit men door een ruit naar een aangrenzende kamer kon kijken.

Rogers begroette een veertig- tot vijftigjarige zwarte vrouw van gedrongen postuur die een nogal verlegen indruk maakte.

U hoeft niet bang te zijn, mevrouw Grogan, beweerde Rogers. De zwarte vrouw knikte, maar leek de politiechef niet te geloven.

Dat is makkelijk gezegd, kapitein!

Je kunt niet gezien worden door dit glas, voegde Reiniger eraan toe.

Ze knikte en wendde haar blik opzij.

Martha Grogan was de hospita geweest van Ron Bogdanovich - die jongen die iemand een beetje aan de gouden greep had geholpen door hem te voorzien van pure, in plaats van de gebruikelijke, royaal verstrekte heroïne.

Ondertussen had zich aan de andere kant van de ruit een groep lange, asblonde mannen verzameld. Eén van hen was Jim Lacroix, Bogdanovich's dealer. Martha Grogan had tijdens haar eerste verhoor ter plaatse verklaard dat een man Bogdanovich regelmatig had bezocht en er kort voor zijn dood nog was geweest. Haar beschrijving paste Lacroix als een handschoen, maar nu moest ze hem nog identificeren, beschrijven als de man die kort voor zijn dood bij Bogdanovich was geweest en hem waarschijnlijk had bevoorraad.

Deze keer een dodelijke levering.

Wat is er? vroeg Rogers misschien iets te ongeduldig. Is de man bij u?

Martha Grogan slikte.

Ik weet het niet zeker!

Maar dat kan niet! Je zou hem precies kunnen beschrijven, schold Rogers.

Ze was bang, dat was duidelijk. Voor wat dan ook.

Misschien had Lacroix iemand vooruit gestuurd om haar onmiskenbaar duidelijk te maken hoe ze zich moest gedragen als ze gezond wilde blijven. Of misschien was ze gewoon gekocht.

Ik weet niet zeker of hij er is, zei ze niet overtuigend. Misschien die helemaal rechts. Of misschien die in het midden? Ze lijken allemaal zo veel op elkaar!

Luister! smeekte Rogers haar toen. Je hoeft echt niet bang te zijn! Als je één geluid zegt, kunnen we deze kerel in het gat stoppen!

Voor hoe lang?

Heel lang, want dan is het moord!

Kun je me dat garanderen? Of komt het er niet op neer dat een slimme advocaat hem toch vrij krijgt?

Ik ben geen rechter of jury, maar als je hem herkent, dan hebben we een kans!

Wat als ik hem niet kan identificeren?

Rogers viel stil en haalde diep adem. Hij deed twee of drie stappen heen en weer en mompelde toen: Ik ben bang dat hij dan door onze vingers zal glippen!

Ze leek weer na te denken. Je kon letterlijk haar gezicht zien terwijl de strijd in haar binnenste woedde. Toen was het besloten - en uiteindelijk, te oordelen naar het geluid van haar stem.

Het spijt me, het was niet een van deze mannen hier! zei ze streng.

Ze kneep haar lippen op elkaar. Haar gezicht was een masker geworden.

Rogers deed een laatste poging. Eén van deze mannen is een moordenaar en je weet welke. Ron Bogdanovich had jouw zoon kunnen zijn. Denk aan Ron's ouders, wat het voor hen betekent als zijn moordenaar vrijuit gaat!

Ze richtte haar ogen op Rogers en zuchtte. Ik wou dat ik u kon helpen, kapitein. Maar ik kan u alleen vertellen wat waar is, nietwaar?

De dikke kapitein besefte dat de zaak verloren was.

Natuurlijk, zei hij.

Kan ik nu gaan?

Rogers knikte. Ga je gang! Toen ze weg was, sloeg hij boos met zijn vlakke hand op de muur.

Het is echt een slecht begin van de dag, is het niet? zei Bount.

5

Het was twee dagen later toen Bount Reiniger de donkerogige schoonheid voor de tweede keer zag - maar deze keer alleen als zwart-witfoto in de krant. June had hem erop gewezen en de betreffende pagina onder zijn neus gehouden.

WHO KNOWS THIS WOMAN?, stond er in grote letters.

De foto was niet bijzonder goed, een krantenfoto, maar Bount had zoiets vaak genoeg gezien om op het eerste gezicht te zien dat het een foto was van een dode.

Ik vermoedde het al, mompelde Bount toonloos terwijl hij de begeleidende tekst las. Een jonge vrouw was vermoord in Yonkers. Ze was gevonden in een zijstraat met een kogel in haar hart. Helaas ontbrak bij de dode vrouw alles wat haar had kunnen identificeren. Ze had geen paspoort, geen labels in haar kleding, geen portemonnee, geen creditcard.

Het lijkt erop dat die twee jongens haar toch te pakken hebben, zei June. De krant zegt dat ze eergisteren is vermoord...

Niets specifiekers?

Nee.

Ik zette haar af bij een metrostation, zei Bount. "Ze moet