Alain Boulanger en de moordfoto van Parijs: Frankrijk Misdaadverhaal

By Henry Rohmer

door Henry Rohmer


Parijs wordt geteisterd door een reeks moordaanslagen en moorden. Maar de slachtoffers lijken niets met elkaar gemeen te hebben. Privédetective Alain Boulanger neemt de zaak over, maar plotseling wil niemand meer dat hij de zaak oplost.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 3, 2023
• ISBN: 9783745233773

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Henry Rohmer is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie !

1

Parijs 1995 ...

Toen Gerard Lefebre zich die ochtend door zijn chauffeur naar kantoor liet rijden, was zijn humeur niet bepaald goed.

Problemen, meneer?

Je kunt er beter niet met mij over praten.

Wat u maar wilt, baas.

Ik kan tenminste op je rekenen!

Ik ben blij dat u dat zegt, meneer.

Verder ben ik bang dat ik omringd ben door idioten!

Vertel mij wat, chef!

Nou, het hoeft niet jouw zorg te zijn!

Er waren problemen in zijn gezelschap en het leek erop dat hij met een ijzeren bezem zou moeten vegen om het op te ruimen. Maar op dit moment leken zijn gedachten ergens anders te zijn. Hij staarde peinzend uit het raam terwijl de chauffeur de zwarte limousine door het Parijse stadsverkeer stuurde.

Er was een moment waarop men zich afvroeg: Wat is het nut van dit alles?

En misschien was Gerard Lefebre op dat punt. Tussendoor wierp hij even een blik op zijn horloge. Hij was te laat. Als je naar buiten keek in de regen en naar de lawine van auto's die zich een weg door de straten baande, kon je het idee krijgen dat het iets te maken had met het feit dat Gerard Lefebre vandaag voor het eerst in jaren niet op tijd was.

Maar dat was niet de reden.

Lefebre had weer een kort bezoek gebracht aan zijn notaris. Weer iets waar hij zich niet prettig bij had gevoeld en lang voor zich uit had geschoven.

Wat maakt het ook uit, dacht hij. Nu heb ik dat tenminste achter de rug!

En het bedrijf liep tenslotte niet voor hem weg. Als iemand het zich kon veroorloven om te laat te komen, dan was hij het wel, want hij was de baas .

Dat zou je tenminste denken.

Het duurde niet lang voordat de auto stopte voor het machtige gebouw waarin de Lefebre Compagnie haar kantoren had.

De auto stopte; de chauffeur stapte als eerste uit om de deur voor zijn baas te openen. De deur ging enkele seconden later open.

Misschien heb ik je over een half uur weer nodig, zei Lefebre tegen de chauffeur. Dus wees er klaar voor!

Ja, baas!

Lefebre stapte uit met onhandige, ietwat onhandige bewegingen. Hij had minstens een tiental kilo's overgewicht en dat maakte hem traag. Hij hijgde zielig en zijn gezicht was zo rood als een biet toen hij eindelijk naast zijn chauffeur stond.

Toen gebeurde het.

Lefebre hoorde gierende banden en het gebrul van een andere auto. Onwillekeurig draaide hij zich om. Het was een tweezits sportwagen met verduisterde ramen, zoveel kon hij nog zien.

Al het andere duurde seconden!

Een van de schijven zakte een beetje naar beneden, iets langwerpigs duwde er een paar centimeter doorheen, en toen was er ineens een flits. Het was een flits zonder geluid van het afvuren. Alleen een geklak van de trekker, dat bijna volledig werd opgeslokt door de omgevingsgeluiden.

En toch was het een geluid dat Gerard Lefebres bloed deed stollen, omdat hij het maar al te goed kende. Het was een verdomd lelijk geluid, ook al was het nauwelijks hoorbaar.

Gerard Lefebre zag een kogel de lak van de limousine krassen, recht voor zijn ogen, bovenop het dak.

En voordat hij echt had begrepen wat er aan de hand was en dat de bestuurder van de vreemde auto het duidelijk op zijn leven had voorzien, werd er een tweede schot gelost. En een derde, en toen een vierde. Lefebre zag de chauffeur op de stoep liggen met een klein, rond gat in zijn hoofd. Zijn ogen staarden wijd open in de met smog bedekte lucht. Hij was dood.

Lefebre was verlamd.

Toen voelde hij een helse pijn in zijn linkerschouder. De kracht van de eerste treffer rukte hem omver. De tweede kogel ging in de zijkant van zijn borst.

Het laatste wat hij voelde was duizeligheid. Alles begon te draaien. En toen kwam de zwakte.

Zijn benen knikten onder zijn lichaam en hij zakte op de grond. Hij hoorde nog steeds mensen rennen en opgewonden praten. Iemand schreeuwde hysterisch.

En toen hoorde Lefebre de gierende banden van de sportwagen met de verduisterde ramen, die duidelijk aan het wegrijden was.

Toen werd het ineens stil om hem heen en donker voor zijn ogen.

Heel, heel donker.

2

De deur vloog open en Alain Boulanger kwam zwaaiend binnen. Hij had zijn jas al uitgetrokken, knoopte nu het bovenste knoopje van zijn overhemd los en maakte toen zijn stropdas een beetje los.

Goedemorgen, Jeanette! begroette hij Jeanette Levoiseur, zijn assistente, in een goed humeur.

Hoi, Alain!

Ik weet dat ik een beetje laat ben. Maar dit verdomde verkeer!

Jeanette stond op van haar stoel en liep naar Boulanger, die ondertussen zijn jas ergens had neergelegd.

Je hebt geluk, Alain!

Op welke manier?

De klant die al bijna een uur in je kantoor zit te wachten en voor wie ik al het derde kopje koffie heb gezet, ziet er zo wanhopig uit dat ze waarschijnlijk nog wel een paar uur langer had willen wachten.

Alain haalde zijn schouders op.

Mensen die een zorgeloos leven leiden en geen enkel probleem hebben zijn niet bepaald de typische klantenkring van een privédetective, toch?

Toen Alain Boulanger even later zijn kantoor op de 7e verdieping van de Rue Saint-Dominique bij het Parc Champ de Mars binnenkwam, wist hij wat Jeanette had bedoeld.

Er zat een jonge vrouw in de leunstoel voor hem die echt allesbehalve een vrolijk gezicht was. Ze had expressieve groengrijze ogen, een fijngesneden gezicht en haar lange blonde haar viel tot op haar schouders. Alain mocht haar wel.

Maar het was duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze erg bezorgd moest zijn.

Alain groette beleefd.

Bonjour, Mademoiselle...

Cathèrine Lefebre, zei ze.

Alain schudde haar hand en probeerde te glimlachen. Aangenaam kennis te maken.

U bent Alain Boulanger, de privédetective?

Juist.

Eigenlijk een stomme vraag. Want ik zag een paar dagen geleden uw foto in de krant. Ik heb gehoord dat u de beste bent, Monsieur Boulanger.

Je doet wat je kunt, antwoordde Alain bescheiden en ging achter zijn bureau zitten. Maar noem me Alain! En vertel me dan alsjeblieft wat je bezighoudt, Mademoiselle Lefebre.

Misschien heb je mijn vaders naam eerder gehoord - Gerard Lefebre.

Alain dacht er even over na, maar schudde toen zijn hoofd.

Nee, het spijt me. Hoe dan ook, ik kan er op dit moment niet aan denken.

Gerard Lefebre van de Gerard Lefebre Company.

Ik lees niet regelmatig het zakenkatern in de krant, maar ik heb de naam van het bedrijf gehoord. Hoe zit het met je vader?

Hij is gisteren vermoord. Het staat vandaag in de krant.

Alain zag het opgevouwen exemplaar van de krant Le Monde op zijn tafel liggen.

Ik ben er vandaag niet aan toegekomen om de krant in te kijken, gaf hij toe.

Er kwam een auto langs. Met verduisterde ramen. En toen werd er geschoten. De chauffeur werd gedood, maar het lijkt erop dat mijn vader het doelwit was. Mijn vader ligt nog steeds op de intensive care. Hij is nog niet uit de problemen.