Commissaire Marquanteur en het moordenaarsnetwerk: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Wie vermoordt mensen in Marseille door autosoftware te manipuleren? De dood van een politieagent is niet het enige dat rechercheurs Leroc en Marquanteur ter plaatse roept, want de aanwijzingen wijzen in de richting van een veroordeelde crimineel. Maar de dader stopt ook niet bij de medewerkers van FoPoCri, met verschrikkelijke gevolgen.



Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Dec 11, 2023
• ISBN: 9783745235807

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

De twee mannen stonden op een van de steigers in de jachthaven van Marseille.

Zie je die wolken daar?

Ik begrijp het.

Het is maar goed dat we vandaag op de motorboot zijn geweest. Dat zou ik morgen niet doen.

Denk je dat het slecht weer wordt?

Natuurlijk is er slecht weer. Wat is er anders? Als de wolken boven de zee zo zijn, dan is het slecht weer en moet u niet naar buiten gaan. In geen geval. Dan blijf je in de haven.

Dan moeten we blij zijn dat we vandaag naar buiten zijn gegaan.

Een zwerm vogels naderde de kust. Een chaotisch koor van verschillende vogelgeluiden werd langzaam luider en het werd al snel duidelijk dat dit geen gewone zwerm was.

Zeearenden vliegen samen met meeuwen en allerlei andere dieren!

Dat zie je zelden!

Het slechte weer jaagt ze weg. Ze zijn op de vlucht. Geen teken dat er iets op komst is.

Ik denk dat dat betekent dat je morgen een paraplu mee moet nemen!

Dat betekent dat u morgen het beste thuis kunt blijven.

Helaas zijn er altijd een paar dingen die dringend gedaan moeten worden.

Juist.

Hoe slecht het weer ook is.

Ook waar.

De vogels kwamen dichterbij. Het was een gigantische zwerm. Zoiets gebeurde alleen als het front van een naderende storm al behoorlijk dichtbij was gekomen.

De wind stak op.

Het werd merkbaar koeler.

Wanneer ga je eigenlijk dat ding doen waarvan je steeds zegt dat je het gaat doen, maar het nooit realiseert? vroeg een van de twee mannen.

Ik weet niet waar je het over hebt!

Ik denk dat je dat heel goed weet.

Licht me dan in! Echt waar! Ik weet helemaal niets!

Je wilde die Flic van de speciale afdeling vermoorden. Wat was zijn naam? Marquanteur! Pierre Marquanteur! Die stomme hond die de goede zaken met drugs verpest omdat hij de beste leveranciers heeft gearresteerd. De man die het nu moeilijk vindt om een geschikte huurmoordenaar of bottenbreker in te huren omdat alle goede mensen achter de tralies zitten in La Villette. De man die op je hoofd poept als hij dat wil, net als de vogels daar!

Je hoeft niets te overhaasten.

Dus dat betekent dat het allemaal lege woorden waren?

Nee, dat waren geen loze woorden.

Lege woorden zijn woorden die nooit gevolgd worden door daden. En in deze zaak hebt u nog geen actie ondernomen.

Mijn hemel, je werkt op mijn zenuwen.

Omdat ik je herinnerde aan wat je zelf zei? Meen je dat nu?

Luister...

Nee, luister voorlopig naar mij. Als iemand niet doet wat hij zegt, zet hij zichzelf voor schut. En u bent goed op weg om dat te worden. Wilt u dat mensen u uitlachen? Wilt u dat de mensen denken dat u bang bent voor deze markies? Wilt u dat mensen denken dat deze Pierre Marquanteur rond uw neus kan dansen? Dan zal ik u één ding vertellen: ik heb met de anderen gesproken. Ze stellen allemaal dezelfde vragen, wat misschien een beetje lastig voor u is.

Je moet op het juiste moment kunnen wachten.

Als je het nog niet gemist hebt.

Nee, dat heb ik niet gedaan. Daar kun je zeker van zijn.

Zo?

En er is nog iets waar u zeker van kunt zijn.

Ik ben opgewonden!

Ik zal deze Pierre Marquanteur op een dag doden. Terwijl ik hier sta!

U zult wel moeten. Anders neemt niemand in Marseille je meer serieus.

Er begon motregen te vallen en die werd snel heviger.

Tegen de tijd dat de twee mannen de steiger hadden verlaten en een kleine bistro bij de jachthaven hadden bereikt, waren ze helemaal doorweekt.

Die ochtend haalde ik zoals gewoonlijk mijn collega François Leroc op bij de afgesproken hoek. Deze reis is als het ware mijn ochtendroutine. Ik haal François op en dan rijden we samen naar het hoofdbureau van politie in Marseille, waar we ons kantoor hebben. Soms worden we natuurlijk onderweg opgeroepen voor een opdracht, maar meestal is het zoals ik net heb beschreven.

Het regende die dag.

Het regende pijpenstelen, zoals ze zeggen.

En dat is echt zeldzaam in deze vorm in Marseille.

Blauwe luchten, sprankelende Middellandse Zee, stralende zon - zo is het hier meestal.

Maar geen enkele regel is zonder uitzondering.

En vandaag was anders.

Niet alleen vandaag, maar al een paar dagen.

Sommige slimme mensen zeiden dat het klimaatverandering was.

Anderen denken te weten dat dit gewoon de normale schommelingen van het weer in Marseille zijn.

Marseille staat bekend om van alles en nog wat. Als de op één na grootste stad van Frankrijk en een belangrijke haven aan de Middellandse Zee, mag het belang ervan niet onderschat worden.

Dan staat Marseille bekend om culinaire hoogstandjes zoals bouillabaisse.

Maar Marseille staat om één ding echt niet bekend: Slecht weer.

Vandaag leek het alsof de zon niet eens tevoorschijn zou komen.

De regen werd heviger en heviger.

Soms konden de ruitenwissers het niet bijhouden. Je kon nauwelijks zien wat er buiten gebeurde.

Ik kon tenminste nog de remlichten van het voertuig voor me zien.

Het was een Mercedes busje.

We stonden bij een stoplicht.

En daar bleven we voorlopig.

De ochtend begint behoorlijk somber, zei François.

Dat kun je wel zeggen, antwoordde ik.

De stoplichtfase duurde en duurde.

Er leek geen einde aan te komen.

Het is niet ongewoon dat verkeerslichten er tijdens de spits niet in slagen om de verkeersstroom op te vangen. De rij metalen platen blijft dan meter voor meter aanhouden. Maar uiteindelijk gaat het tenminste verder, ook al gaat het niet bepaald snel.

We wachtten.

We wachten nog langer.

Ondertussen kletterde de regen onophoudelijk tegen de voorruit.

François keek op zijn horloge. Ik staarde naar het grauwe grijs dat ons omringde.

Dat werd tijd, zei François.

Je kunt de baas bellen en hem zeggen dat we straks op de vergadering zijn.

Dat zal hij niet leuk vinden.

We doen dit niet expres.

Ik denk niet dat het de baas iets uitmaakt.

Ik ben bang dat je gelijk hebt, Pierre.

Maar niet iedereen kan de nacht op kantoor doorbrengen, zoals onze baas soms doet.

Wie weet, Pierre. Misschien verwacht hij stiekem hetzelfde van ons.

Hij heeft het nog nooit zo duidelijk gezegd!

Er bestaat ook zoiets als stille verwachtingen, Pierre.

Stille verwachtingen zijn de verwachtingen waar je je beter helemaal geen zorgen over kunt maken, zei ik.

Maar je kunt ze ook niet negeren.

Stille verwachtingen zijn voorbehouden aan het privéleven, François.

En u denkt dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken omdat we allebei vrijwel geen privéleven hebben in onze banen?

Dat klopt.

De stoplichtfase duurde nu extreem lang.

Ik begon met mijn vingers op het stuur te tikken.

Iemand begon te toeteren. We bewogen echt geen centimeter en dat voor zo'n lange tijd. Dat was echt ongewoon.

Er moet iets gebeurd zijn, dacht François.

En ik was geneigd om het met hem eens te zijn.

We bleven wachten.

Het begon een beetje te regenen.

Ik hoorde autodeuren opengaan.

Blijkbaar stapten de eerste mensen uit om te zien wat er echt aan de hand was.

Eén van hen passeerde uiteindelijk onze auto.

Ik draaide het raampje naar beneden.

Er viel wat regen in mijn gezicht.

Bonjour! riep ik.

Bonjour, kwam het antwoord.

Wat is er?

Storing verkeerslicht. Luistert u niet naar de radio?

Waarom radio?

Zo is het in de hele buurt. De helft van Marseille heeft geen stoplichten.

Waarom is dat?

Softwarestoring. Er is een grote storing. Kwam op de radio.

Dank u.

Het is behoorlijk nat vandaag.

Gewoon rotweer.

Precies.

De man liep verder.

Nou, misschien moeten we 's ochtends maar weer naar de radio gaan luisteren, zei François Leroc.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris en maak deel uit van een speciale eenheid in Marseille die de ietwat omslachtige naam Force spéciale de la police criminelle draagt, kortweg FoPoCri , en die zich voornamelijk bezighoudt met georganiseerde misdaad, terrorisme en seriedaders.

De ernstige gevallen.

Gevallen die extra middelen en vaardigheden vereisen.

Samen met mijn collega François Leroc doe ik