Commissaris Marquanteur en de juwelen van Marseille: Frankrijk misdaadverhaal

By Alfred Bekker

Commissaris Marquanteur en de juwelen van Marseille: Frankrijk misdaadverhaal

door Alfred Bekker

 

 

Een reeks geraffineerde juwelendiefstallen houdt de politie van Marseille scherp. Wanneer een juwelier tijdens de overval wordt doodgeschoten, gaan Commissaris Marquanteur en zijn collega's van de speciale FoPoCri-eenheid aan de slag en stellen vast dat alle mogelijke getuigen worden vermoord. De verdenking wordt gericht op de peetvader van Pointe-Rouge, Monsieur Xian, maar er is geen bewijs.

Marquanteur moet met iets komen.

 

 

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Mar 12, 2023
• ISBN: 9798215579251

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Commissaris Marquanteur en de juwelen van Marseille: Frankrijk misdaadverhaal

door Alfred Bekker

––––––––

Een reeks geraffineerde juwelendiefstallen houdt de politie van Marseille scherp. Wanneer een juwelier tijdens de overval wordt doodgeschoten, gaan Commissaris Marquanteur en zijn collega's van de speciale FoPoCri-eenheid aan de slag en stellen vast dat alle mogelijke getuigen worden vermoord. De verdenking wordt gericht op de peetvader van Pointe-Rouge, Monsieur Xian, maar er is geen bewijs.

Marquanteur moet met iets komen.

––––––––

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Ik wandelde langs de haven, genietend van de zon en het prachtige uitzicht. De Middellandse Zee schitterde op een eigenaardige manier die me altijd deed denken aan juwelen.

Ja, dat klopt.

Van de schittering van juwelen als ze op de juiste manier in het zonlicht worden gehouden.

Mijn blik dwaalde over de vele jachten die voor anker lagen in de haven van Marseille. De ene nog mooier dan de andere. Het is altijd mijn droom geweest om er een te bezitten. Maar ik denk niet dat het zinvol zou zijn als ik er daadwerkelijk een zou kopen.

En het gaat niet in de eerste plaats om geld.

Nee, het gaat over een veel schaarser betaalmiddel dan geld.

Het werd tijd.

Ik zou geen tijd hebben om vaak genoeg op zijn jacht te zijn om de aankoop de moeite waard te maken.

Natuurlijk, dit heeft te maken met mijn werk.

Ik ben commissaris Pierre Marquanteur en ik werk bij een speciale afdeling van de recherche die FoPoCri heet. We bestrijden vooral de georganiseerde misdaad, maar we worden ook ingeschakeld bij de bestrijding van terrorisme of bij de opsporing van seriedaders. Soms hebben de grote zaken specialisten nodig. En wij zijn specialisten. Wij kennen de weg.

Helaas is dit soms een fulltime baan.

De criminele netwerken trekken zich zelden iets aan van de kantooruren van de overheid of de arbeidstijdenregelingen die de vakbonden handhaven. Sterker nog, deze criminele netwerken hebben hun eigen regels. En helaas hebben wij geen andere keuze dan ons in bepaalde opzichten aan de andere kant aan te passen.

Monsieur Marquanteur?

De man die me benaderde had een donkere huidskleur.

Hij droeg een bruine jas van kameelhaar. Het was veel te warm. Hier in Marseille hebben we het hele jaar door een mild klimaat. Niemand heeft zo'n jas nodig.

Hij keek me aan.

Wat wil je van me?, vroeg ik.

De man reikte onder zijn jas.

Ik greep naar mijn heup.

Tot waar mijn dienstwapen onder mijn jas zat.

Zijn beweging bevroor onmiddellijk.

Zijn mond vormde eerst een dunne lijn.

Dan een glimlach.

Een glimlach zo koud als de dood.

U bent een achterdochtig man, Monsieur Marquanteur.

Misschien.

Staat u mij toe om rustig uit mijn jaszak te halen wat ik eruit wilde halen? Het is geen wapen.

Oké... Maar voorzichtig.

Ik ben ongewapend.

Goed.

Hij haalde er een enveloppe uit. En gaf hem aan mij.

Dit is voor u, Monsieur Marquanteur.

Wat is er?

Kijk maar naar binnen. Of denk je dat het misschien een bombrief is. Wil je dat ik hem openmaak?

Nee.

Alstublieft, meneer.

Ik nam de envelop en liet het pistool erin zitten.

Toen keek ik naar binnen.

Er zat een bundel bankbiljetten in.

Wat ben je aan het doen?, vroeg ik.

"Dit is voor jou.

Wie ben jij?

Dat zal ik u niet vertellen. Ik zou dan vervolgd kunnen worden, omdat de indruk zou kunnen ontstaan dat ik een voordeel wil krijgen.

Dus dat wil je niet?

Hij was even stil.

Als je niet weet van wie het geld afkomstig is, kun je niet aannemen dat iemand er een voordeel mee wil behalen.

Uw identiteitskaart alstublieft. Ik ben een politieagent, zoals u waarschijnlijk weet.

De man haalde zijn identiteitskaart tevoorschijn. Het was een Zweeds paspoort. Het stond op naam van Ahmad Ben-Zenoussi.

Monsieur?

Ik gaf hem het paspoort terug. Hij kwam uit Zweden. Dat verklaarde tenminste de dikke jas.

Neem je geld terug.

Hij is van jou.

Niemand geeft zomaar geld aan een ander.

U leeft in een harde wereld met harde mensen, monsieur. Wie zegt u dat de regels die daar gelden overal gelden?

Neem het terug.

Au revoir, Monsieur.

En toen liep hij gewoon weg.

*

De volgende dag zat ik in het kantoor van mijn chef. Monsieur Marteau fronste terwijl hij luisterde naar wat ik te zeggen had. De enveloppe met het geld lag op tafel.

Hij heeft niets misdadigs gedaan, zei Monsieur Marteau.

Ik zei: En daarom kon ik hem niet aanhouden. Geld weggeven is geen misdaad.

Deze man komt uit Marseille, ook al woont hij nu in Zweden. Daar is trouwens een goede reden voor. Hij vermijdt contact met ons, Pierre...

Oh, zo is het...

Ze noemen deze man 'de Algerijn'. Vanuit Malmö werkt hij voor een groot crimineel netwerk dat half Europa omspant. Dit netwerk heeft ook zijn belangen hier in Marseille.

En waarom geeft hij me geld?

Hij geeft het niet weg.

"Dat dacht ik al.

Hij zal op een gegeven moment iets terugvragen.

Ik vermoedde al zoiets.

En als je ze weigert, ben je ten dode opgeschreven.

Hmm.

Het hoeft niet morgen of overmorgen te zijn. Maar het feit is dat hij je uit de roulatie wil nemen.

Met geld.

Kent u een effectief middel?

Ik schudde mijn hoofd. Nee, U hebt gelijk, natuurlijk, Monsieur Marteau.

Hoe moet ik me nu gedragen?, vroeg ik.

Monsieur Marteau haalde zijn schouders op.

Je zult gewoon moeten afwachten. Misschien neemt de Algerijn pas over een paar jaar weer contact met je op.

En als ik niet doe wat hij zegt, schiet hij me neer.

"Wordt neergeschoten.

Ah, het is een van die.

Of misschien geeft hij je gewoon meer geld. En meer. En meer. Totdat je het opgeeft en naar zijn kant overstapt. Er zijn anderen voor je die hetzelfde hebben gedaan, Pierre.

Ik begrijp het, mompelde ik.

Monsieur Marteau trok zijn wenkbrauwen op.

Zijn blik was kalm en ernstig.

Het hoort bij ons beroepsrisico, zei hij.

Ik wist dat een kogel tussen de oren krijgen bij het beroepsrisico hoorde. Maar niemand informeerde mij over het risico van het geven van geld.

Monsieur Marteau glimlachte voorzichtig.

Je bent nog aan het leren, zei hij.

*

Michel Beaumer schrok op toen hij het geluid hoorde. Zijn blik gleed omhoog. Hij keek op de klok. Half vier in de ochtend.

De nacht was bijna voorbij, en het was niet de eerste die Beaumer had doorgewerkt in het kleine, onopgesmukte kantoor.

Hij greep naar de lade van zijn bureau. Langzaam trok hij het eruit. Toen voelde hij de koude greep van een .38 revolver. Hij luisterde gespannen.

Het glas rinkelde.

Stappen.

Toen opende iemand de deur van het kantoor.

Beaumer hief het pistool en spande de haan.

Het angstzweet liep in dikke parels over zijn hoge voorhoofd. Zijn gezicht was vervormd tot een grimmig masker.

Zijn knokkels werden wit terwijl hij de druk op de trekker van het pistool opvoerde.

Buiten in de gang was het donker. Beaumer zag nog de korte flits van een snuit. Het werd gevolgd door een geluid dat klonk als een zwakke niesbui of de dreun van een