Commissaris Marquanteur en de hond: Frankrijk misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



In Marseille loopt een woest beest rond dat mensen doodt . Er wordt gezegd dat het een monsterlijke hond is . Tenminste, dat zeggen de ooggetuigenverslagen van de overlevenden. Maar de aanwijzingen zijn verwarrend, IT-specialisten en drugsdealers hebben eigenlijk niets met elkaar te maken. Commissaris Marquanteur en zijn collega's jagen op een spook.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 13, 2023
• ISBN: 9783745234138

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Honden zijn de beste vrienden van de mens, zeggen ze.

Maar dat is niet altijd het geval. En bovenal moet je je altijd afvragen welke hond van welke persoon op dit moment de beste vriend is.

Als je bijvoorbeeld een pooier uit Pointe-Rouge tegenkomt die zijn pitbull uitlaat, moet je altijd onthouden dat de pitbull de beste vriend van de ander is - en niet de jouwe.

Dat is precies wat er met mij is gebeurd.

Ik zat op de kademuur bij de haven om te vissen. Ik wil niet beweren dat ik veel gevangen heb, maar daar ging het me niet om. Mijn baan is behoorlijk stressvol en de zeldzame momenten op de kademuur zijn zoiets als een time-out van alles wat ermee te maken heeft, die ik mezelf af en toe gun. Af en toe betekent: wanneer ik wat kan wegwerken van de gigantische berg overuren die iedereen op onze afdeling op een bepaald moment voor zich uit schuift. Toch wordt die berg alleen maar groter, nooit kleiner.

Hoe dan ook. Mijn naam is trouwens Pierre Marquanteur en ik ben commissaris bij de Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri. Wij zijn gevestigd in Marseille en behandelen de moeilijke zaken. Alles wat te maken heeft met georganiseerde misdaad, bijvoorbeeld, of seriedaders. Kortom, alles waarvoor speciale middelen nodig zijn. Ik ken mijn collega François Leroc als geen ander in de wereld. We brengen meer tijd samen door op kantoor of in de bedrijfsauto dan de meeste getrouwde stellen. En dat is precies waarom ik blij ben als ik hem af en toe niet zie.

Tenminste voor een vrije dag.

Of voor een halve.

In dit geval had ik hem echter graag bij me gehad, want er is één ding dat je over François kunt zeggen: je kunt op hem vertrouwen.

Toen die pooier uit Pointe-Rouge aan de kademuur verscheen, had ik hem graag bij me gehad. De man was trouwens een oude bekende. Adrien Escogriffe Margeaux. Escogriffe omdat hij zo'n lange loner was. Jaren geleden deden we in het kader van een onderzoek tegen een drugskartel een inval in een bordeel waar Escogriffe bij betrokken was.

We hadden geen drugs gevonden.

Maar ze hadden een wapenarsenaal waarmee ze het NAVO-lidmaatschap hadden kunnen aanvragen.

En dus ging de lange Escogriffe voor een paar jaar de gevangenis in - voor het overtreden van de wapenwetten. Hij had al een strafblad. Er was geen kans meer op voorwaardelijke vrijlating.

Misschien verklaarde dat waarom hij een beetje boos op me was.

Nou, jij Salaud (bastaard)! zei hij toen hij me zag. Zijn pitbull ontblootte zijn tanden. Hij had hem niet aangelijnd.

Bonjour, Monsieur Margeaux, zei ik.

Wat is er zo formeel? zei hij. Praat je zo in een bordeel? En zo ken je me, jij Salaud!

Luister, ik zou een meer ontspannen gesprek met je kunnen hebben als je de hond aan de lijn zou doen.

Sorry.

Sorry voor wat?

Ik heb geen riem.

Luister...

Nee, luister: deze hond heeft een zintuig voor slechte mensen, begrijp je? Hij voelt wanneer iemand slecht is, en dan wordt hij ook slecht. Ik zei tegen de fokker: ik wil een hond die alleen slechte mensen verscheurt. In dat opzicht hoeven alleen slechte mensen zich zorgen te maken ...

Doe de hond aan de lijn of ga ergens anders wandelen.

Nah, ik ga vooral hier wandelen. Hier, waar jij bent. Zou ik me vergist hebben? Is deze idioot die Marquanteur heet helemaal niet slecht? Deze man die onschuldige zakenmensen in de gevangenis stopt? En dat allemaal omdat jij een paar wapens bezit om jezelf te beschermen?

Ze waren in het bezit van een arsenaal, waarvan sommige worden beschouwd als oorlogswapens, merkte ik op. Ik zou niet weten dat aanvalsgeweren nodig zijn voor zelfverdediging.

Ja, als je er geen beschermt?

We beschermen iedereen.

Je kunt niet iedereen beschermen! En wat betreft de aanvalsgeweren en MP's: de Tsjetsjeense clans hebben ze ook! En de Algerijnen! En de Roemenen! Het heet de balans van terreur. Ooit van gehoord? Ik hoop dat het op een dag niet zo erg wordt dat we kernbommen in de buurt nodig hebben.

Speeksel droop uit de bek van de pitbull. Hij gromde nu zo hard dat het moeilijk was om met hem te praten. Ja, denk er nu eens over na, mijn goede man, zei Margeaux. Is dat nu een goede man? Of hondenvoer? Nou?

Hij kwam dichterbij. De hond ook.

Ik legde de hengel opzij.

Nu had ik er genoeg van.

Ik reikte onder mijn jas en haalde mijn dienstwapen tevoorschijn.

Toen richtte ik het pistool op de hond.

Verdwijn nu maar met je hond!, zei ik.

Hé, dit is een vrij land! Iedereen kan lopen waar hij wil!

Dat zeg ik geen twee keer!

Agressieve hondenhater - of wat? Hij doet niets.

Hij misschien niet, maar ik wel. En als je nu niet minstens vijfhonderd meter verderop gaat staan, doorzoek ik je op wapens. Ik wed dat die bult onder je arm iets betekent...

Yo, man!

En dan wandel je zo terug naar Les Baumettes.

Dit is illegaal wat u doet, is mij nu verteld!

Doe de hond aan de lijn! Nu! En dan wegwezen. En ik raad je aan je niet te laten betrappen met het dier dat ergens poept, en je neemt de poep niet mee!

Het is goed, het is goed!

Hij haalde de riem uit de zak van zijn bomberjack.

De riem die hij zei dat hij niet had. Toen deed hij hem om de pitbull. Ja, dat is een slecht mens, je kunt hem een andere keer verscheuren. Vandaag niet. Hij vindt het niet leuk, de Salaud.

Toen trok hij zich terug.

De boze beledigingen die hij over zijn lippen had, werden grotendeels opgeslokt door de frisse wind die nu over het water van de zee kabbelde.

Ik stopte het pistool terug in mijn zak.

In ons werk maak je jezelf niet overal populair.

Maar daar kan het toch niet om gaan?

*

Jij zou Adrien Margeaux, die pooier uit Pointe-Rouge, bedreigd hebben met een pistool, zei Monsieur Jean-Claude Marteau toen ik de volgende dag met hem in de vergaderzaal zat. Mijn collega commissaris François Leroc was naast me gaan zitten.

Monsieur Marteau keek me aan.

Hij trok zijn wenkbrauwen op.

Dat is toch niet waar?

Nee, dat is het niet, zei ik. Ik heb Adrien Margeaux niet bedreigd, ik heb zijn hond bedreigd.

In korte woorden beschreef ik het incident aan mijn baas.

In elk geval wil Monsieur Margeaux je aangeven, zei Monsieur Marteau.

Laat hem maar.

Aangezien het getuigenis tegen getuigenis is, zal de hele zaak waarschijnlijk op niets uitlopen.

Zo zal het zijn.

Misschien verandert hij zijn strategie en klaagt hij je aan voor dierenmishandeling, onderbrak François. Ik bedoel, je hebt toegegeven dat je de hond bedreigd hebt in het bijzijn van getuigen hier, en als de hond nu psychologische schade heeft opgelopen omdat je niet verscheurd wilde worden...

Ja, zo ziet politiegeweld er tegenwoordig uit, knikte ik.

Ik denk dat je tot twee jaar kunt krijgen voor dierenmishandeling, zei François met een grijns. Dat zou zomaar geschorst kunnen worden, maar dan ben je wel je ambtenarenstatus kwijt!

Heel grappig, François!, zei ik.

We hadden onze eigen soort humor.

*

Een achtertuin in Pointe-Rouge, Marseille

Regine Elverte ging voorzichtig te werk. Ze opende haar blouson een beetje om bij het pistool te kunnen dat ze eronder in een schouderholster droeg als dat nodig was. Haar lange, blauwzwarte haar had ze in tientallen kleine vlechtjes gevlochten. Regine vervloekte de hoge hakken die ze droeg. Normaal gesproken was dat niet haar ding. Ze gaf de voorkeur aan praktische modellen waar je een hele dag op kon lopen als je platvoette tijdens een missie.

Ze sloop naar een geparkeerd busje met het uithangbord van een mobiele pizzaservice en probeerde geen geluid te maken. Een laag gegrom deed Regine even verstijven. Nog voor ze haar pistool kon trekken, kwam er iets donkers uit de schaduwen naast de container tevoorschijn. Regine werd tegen de grond getrokken, een schot werd gelost en verdween in het niets. Haar schreeuw stierf weg toen een paar hoektanden zich in haar keel boorden.

2

Het was al twee weken broeierig weer in Marseille. Je kon er alleen echt tegen in kamers met airconditioning of in een auto met airconditioning. Maar deze dag was