Commissaris Marquanteur en de gevaarlijke twee: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker


Een nieuwe zaak voor commissaris Marquanteur en zijn collega's uit de Zuid-Franse havenstad Marseille.


"Zeg nee tegen een leven vol zonde!" is het credo van een religieuze sekte waarin herhaaldelijk moorden worden gepleegd. Detectives Marquanteur en Leroc van de FoPoCri zijn op zoek naar daders die moorden als straf voor een leven vol zonde. Ze worden bijgestaan door een profiler die echter een heel andere mening heeft dan de twee rechercheurs.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jan 30, 2024
• ISBN: 9783745236354

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Het was laat in de middag in de gevangenis Les Baumettes, gelegen in de betoverende Zuid-Franse havenstad Marseille. De gevangenis strekte zich uit langs de weg naar de Calanque de Morgiou en bood een adembenemend uitzicht op de schilderachtige omgeving. De man met een opvallend litteken op zijn kin stond voor zijn getraliede raam en liet zijn blik over het landschap dwalen. De zon scheen fel uit de hemel en baadde de stad in haar karakteristieke mediterrane flair.

Terwijl hij daar stond, stroomden er gedachten vol woede en bitterheid door zijn hoofd. Op een dag zou hij uit deze gevangenis komen - daar was hij zeker van. En als die dag eindelijk kwam, zou zijn wraak volgen! Commissaris Marquanteur, die vervloekte onderzoeker, had hem vele jaren van zijn leven achter de tralies gezet en daar zou hij voor boeten!

Pierre Marquanteur - deze naam weerklonk als een sombere echo in het hoofd van de man. Hij kon niet vergeten of vergeven wat deze onderzoeker hem had aangedaan. Met elke dag van zijn gevangenschap groeide zijn verlangen naar vergelding.

Het leven van de man met het opvallende litteken draaide nu nog maar om één gedachte: wraak nemen op degene die zijn lot zo wreed had bezegeld. Elke ademhaling ging gepaard met deze haat - een haat zo sterk als een onstuitbare natuurkracht.

Terwijl hij uit het raam bleef kijken, zag hij de stad in al haar pracht voor zich. Maar voor hem was het niets anders dan een symbool van onrecht en verraad. De warme zonnestralen die op zijn huid vielen, waren als een bespotting van zijn innerlijke pijn.

De man met het litteken op zijn kin wist heel goed dat zijn weg naar de vrijheid moeilijk zou zijn. Maar hij was bereid om ervoor te vechten - koste wat het kost. Zijn vastberadenheid werd met de dag sterker en dreef hem ertoe om alle mogelijkheden te onderzoeken om te ontsnappen of om zijn wraakplannen uit te voeren.

Te midden van deze sombere sfeer in de gevangenis van Les Baumettes zwoer hij bij zichzelf: Op een dag zal commissaris Marquanteur zich moeten realiseren dat zijn eigen einde is gekomen. Het moment van vergelding nadert - onverbiddelijk als een lawine.

Hé, droom je ervan om weer wraak te nemen op deze inspecteur? vroeg zijn celgenoot uitdagend. De man met het opvallende litteken op zijn gezicht draaide zich langzaam om en richtte een doordringende blik op zijn medegevangene. Zijn ogen verraadden een mengeling van minachting en vastberadenheid.

Je hebt geen dromen, hè? antwoordde hij scherp. De woorden van zijn celgenoot hadden een gevoelige snaar geraakt - de vraag over zijn eigen ambities had hem van binnen opgewonden. Maar nu was het tijd voor de man met het litteken om zijn gedachten te onthullen.

Ik vraag me af, begon zijn celgenoot nieuwsgierig, waarom u alleen wraak wilt nemen op deze Commissaire Marquanteur? Waarom niet ook op zijn collega Monsieur Leroc?

De man met het litteken leek even te pauzeren en hard na te denken. Het was duidelijk dat hij er intensief over had nagedacht - niet alleen over de vendetta tegen Marquanteur alleen, maar ook tegen Leroc. Na vele uren in zijn gevangeniscel te hebben doorgebracht en zijn verhaal steeds opnieuw te hebben verteld, kende zijn medegevangene nu elk detail.

De twee politieagenten behoorden tot een zeer gespecialiseerde taskforce voor de bestrijding van georganiseerde misdaad, terrorisme en seriemisdrijven. Ze stonden bekend om hun succespercentage bij het oppakken van gevaarlijke criminelen en hadden al talloze zaken opgelost die andere rechercheurs voor bijna onoplosbare uitdagingen zouden hebben gesteld.

Maar dat maakte de man met het litteken niet uit. Hij was niet onder de indruk van haar reputatie of haar schijnbaar onoverkomelijke kracht. Zijn dorst naar wraak woog zwaarder dan alle andere gedachten in zijn hoofd.

Wie zegt dat ik deze Leroc niet ook zal doden? antwoordde hij uiteindelijk met een ijzeren vastberadenheid in zijn stem. De woorden galmden dreigend door de benauwde lucht van de gevangeniscel en stuurden een rilling over de ruggengraat van zijn celgenoten.

Het was duidelijk geworden - deze man zou geen middel onbeproefd laten om zijn verlangen naar wraak te bevredigen. Noch Marquanteur, noch Leroc zou veilig zijn voor zijn ongebreidelde haat en het plan was stevig in zijn hoofd verankerd.

Bonjour, Pierre!

Ik draaide me om.

Oh, jij bent het, François.

Wie nog meer?

Ben je me nu al aan het stalken op je vrije dag?

Ik heb ook een vrije dag.

Ik weet het.

Ik zat in de haven, dicht bij de kademuur, te vissen. Dat doe ik soms als ik mijn hoofd een beetje leeg wil maken. De grote containerschepen die van de Middellandse Zee naar de haven van Marseille varen, zijn altijd een indrukwekkend gezicht.

Ik heb nooit veel gevangen. Maar daar gaat het niet om.

Ik ben bang dat ik je geen stoel kan aanbieden, François, zei ik.

Laat maar.

Waarom?

Ik heb voorzieningen getroffen.

Voorzien?

Ik heb een klapstoel meegenomen.

Ik had het niet meteen gezien. François had het aan de kant gedragen die van mij af stond. Hij legde het neer en ging zitten. Ik hoop dat je het niet erg vindt, Pierre?

Tuurlijk.

Ik ben Pierre Marquanteur, commissaris in Marseille. En François Leroc is mijn collega. Wij behoren tot een speciale eenheid genaamd de Force spéciale de la police criminelle , afgekort FoPoCri, en wij houden ons bezig met de grote vissen, zoals ze zeggen. Georganiseerde misdaad bijvoorbeeld - of seriematige daders. We hebben niet veel vrije tijd, en in feite maken we voortdurend een enorme hoeveelheid overuren die we eigenlijk zouden moeten afwerken.

Het zal hoe dan ook nooit werken.

Maar nu hadden we een vrije dag genomen.

Waarom ben je hier? vroeg ik François.

Waarom niet?

Dat is geen antwoord.

Nee?

Dus, waarom ben je hier?

De eerlijke versie?

Dat is altijd het beste.

Ik verveelde me.

Ik begrijp het.

En toen zei ik tegen mezelf: laten we eens kijken wat Pierre doet. En omdat wat Pierre doet in dit geval vrij voorspelbaar is, kwam ik hier terecht.

En nu?

Ik kijk wel hoe je vist. Het is niet saaier dan het tv-programma.

Helaas heb ik geen tweede hengel. Ik wist niet dat je zou komen opdagen.

Het is beter zo. Kijken is genoeg.

Je had iets te eten mee kunnen nemen.

We kunnen later een broodje vis halen.

Je kunt toch niet zonder werk?

François knikte. Maar jij voelt hetzelfde.

Ik heb tenminste een hobby.

Nee, Pierre, je doet alsof je een hobby hebt. Dat is iets anders.

Twee mannen liepen langs de kademuur. Allebei in leer en met veel kettingen. En waarschijnlijk net zo gay als de Village People .

De twee zwaaiden naar ons.

François zwaaide terug.

Ik moest de hengel vasthouden.

Ze denken nu dat we een stel zijn, Pierre, zei François. Ze kunnen niet weten dat we stock-hetero zijn.

Zo zijn mensen nu eenmaal. Ze veronderstellen altijd dingen over anderen. En afgezien daarvan brengen we professioneel waarschijnlijk meer tijd samen door dan de meeste mensen die echt een stel zijn.

François lachte. Je hebt het gezegd!

Er zijn koppels waarvan niemand zou vermoeden dat ze een stel zijn. Bijvoorbeeld onze kantoormedewerker Maxime, die eigenlijk getrouwd is maar toch een affaire heeft met de secretaresse van onze baas! De twee doen alsof er niets aan de hand is.

Iedereen weet ervan!

Dat klopt.

En er zijn koppels die er voor de homoseksuele jongens vooraan bijvoorbeeld uitzien als een koppel, net als wij, maar niet echt een koppel zijn!

Precies.

Ik moest aan mijn eigen woorden denken toen we onze volgende zaak behandelden.

Er zijn niet alleen koppels die zich verstoppen en koppels die voor koppels worden aangezien of doen alsof.

Er zijn ook moordlustige koppels die samen misdaden plegen.

Op dat moment dacht ik dat ik geen andere keuze had - maar nu weet ik dat het moord was.

Regine Andrés hield het glas stevig in haar hand en bracht het langzaam naar haar mond. De cocktail glinsterde verleidelijk, alsof het een vers vruchtensap was dat erop wachtte om door haar geproefd te worden. Ze dronk het drankje met een doelgerichte zwier naar binnen en voelde meteen het tintelende effect van de alcohol.

Er ging een lichte deining door haar lichaam, maar Regine hield haar kalmte en liet het niet merken. Ze sloot even haar ogen en liet de smaak van de cocktail op haar tong smelten. De zoete mix van exotisch