Commissaris Marquanteur en de dode man in het water: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Een nieuwe zaak voor commissaris Marquenteur en zijn collega's uit Marseille.

Een undercover politieagent wordt vermoord en de verdenking valt onmiddellijk op de familie Assiente, waar hij was geïnfiltreerd. Commissaris Pierre Marquanteur en zijn collega François Leroc ontdekken een verhaal dat meer dan zeventig jaar oud is. Zal dit de FoPoCri helpen om de zaak op te lossen, of is alles toch nog heel anders? De aanwijzingen kloppen niet.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Nov 14, 2023
• ISBN: 9783745234923

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Heb je er ooit over nagedacht hoe het is om oud te zijn? vroeg mijn collega François Leroc me toen we tijdens onze korte lunchpauze stopten bij een Chinees restaurant. Het beste Chinese restaurant in Marseille, zeiden ze. Het eten was in ieder geval pittig. En op dit moment was dat precies waar ik trek in had.

Nu zullen sommigen misschien bezwaar maken: Hoe kan een Fransman in een Chinees restaurant eten? Er is tenslotte niets beters in de wereld dan de Franse keuken! Die is wereldberoemd. Maar soms heb je trek in iets anders. Iets wat je niet elke dag eet. En te oordelen naar het aantal Chinese restaurants in Frankrijk, ben ik niet de enige die er zo over denkt. Ze zouden niet alleen van de Chinezen in het land kunnen leven. Af en toe moeten er ook een paar Fransen verdwalen. Zoals ik op dat moment. Eerlijk gezegd zie ik daar geen patriottische heiligschennis in.

Ik vind dat iedereen zoveel moet eten als hij wil.

En dat is voor mij vandaag één ding en morgen iets heel anders.

Het belangrijkste is dat het goed smaakt en dat je achteraf geen boekpijn hebt.

Mijn naam is trouwens Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris bij de zogenaamde Force spéciale de la police criminelle , afgekort FoPoCri. Wij houden ons bezig met alles wat te maken heeft met georganiseerde misdaad, terrorisme of seriedaders. Onze afdeling is hier in Marseille gevestigd.

Ik keek met een frons naar mijn collega François Leroc.

Wat is er aan de hand? vroeg hij.

Wat is er aan de hand?

Smaakt het niet goed?

Waarom?

Je ziet er zo uit.

Nee, het smaakt goed.

Te pittig?

Nee, het is niet te pittig.

Waarom kijk je dan zo, Pierre?

Vanwege wat je vroeg. Over oud zijn. Waarom denk je dat nu?

Zomaar. Mijn oudtante is nu verhuisd naar een bejaardentehuis. Ze vergeet steeds wat ze van plan was. Soms vergeet ze wie ik ben als ik haar bezoek. Dat is verschrikkelijk. Een persoonlijkheid lost zo goed als op en uiteindelijk is er niemand meer thuis daarboven in je hoofd.

Zo gaat dat, François.

Ja, maar moet je de natuur altijd de vrije loop laten?

Wat probeer je te zeggen? Wil je je oudtante neerschieten?

Nee, natuurlijk niet. Overigens maakt ze een heel vrolijke indruk. Ondanks haar toestand.

Nou, zie je wel. Daar gaat het allemaal om.

Waarover?

Of iemand gelukkig is. En als je tante gelukkig is met haar leven, dan is dat prima.

Ik bedoel iets anders, Pierre.

Waarop?

Zou ik daar blij mee zijn? Zou ik willen dat het mij overkwam?

Hoe ga je dat tegenhouden? Ik bedoel, je kunt je best doen om redelijk fit te blijven. Maar uiteindelijk kun je jezelf niet beschermen tegen zoiets als dementie. Als het je treft, heb je gewoon pech.

Ja, maar ik denk niet dat ik het zo ver zou laten komen, ik zou er eerst zelf een eind aan maken.

Er is een probleem, François.

François Leroc trok zijn wenkbrauwen op.

En welke? Ik kan schieten. En dat zou ook een korte afstand zijn. Misschien gebruik ik liever vergif. Ik weet het niet.

Het probleem is dat je je misschien niet eens meer herinnert wie je eigenlijk wilde neerschieten als het zover is, antwoordde ik. Heb je daar ooit aan gedacht?

François keek nadenkend.

Uiteindelijk schudde hij krachtig zijn hoofd.

Nee, om eerlijk te zijn heb ik daar ook geen oplossing voor, gaf hij toe. Behalve dat je niet te lang moet wachten als je zoiets van plan bent.

Voorlopig zijn we nog niet op de leeftijd dat we ons daar zorgen over moeten maken, zei ik. In de tussentijd hebben we nog een paar strafzaken op te lossen.

Je kunt nooit vroeg genoeg beginnen om na te denken over wat er in de toekomst zal gebeuren.

Ik haalde mijn schouders op.

Het eten is hier zeker goed.

Op dat moment ging de gsm van François Leroc over.

Hij nam het gesprek aan. Twee keer kort na elkaar zei hij: Oké.

Ik wist alleen al door zijn toon tegen wie hij het had.

Het moest Monsieur Jean-Claude Marteau zijn, Commissaire général de police, onze directe superieur.

François beëindigde het gesprek. We moeten wat sneller eten, Pierre.

Laat me raden: Ons type is verplicht?

Dat is precies hoe het is.

Ik zuchtte. Het zou te mooi zijn geweest om ongestoord te kunnen eten, zei ik.

Maar ons werk was belangrijk.

En omdat het zo ongelooflijk belangrijk was, kwam het altijd op de eerste plaats.

Echt altijd.

In ons werk maken we soms heel vreemde dingen mee.

Er was bijvoorbeeld een vrouw. Waarschijnlijk een prostituee, maar dat wilde ze niet toegeven. In ieder geval was ze een belangrijke getuige omdat ze wist wat er gaande was in de club waar we de laatste keer waren binnengevallen. Daar werd drugs gedeald. Dat was ons duidelijk. Maar iets weten en er juridische stappen tegen kunnen ondernemen zijn twee verschillende dingen. Het één houdt slechts indirect verband met het ander.

Weet je, ik vind dat je vreemde vragen stelt, zei ze.

Ik stel de vragen die nodig zijn.

Je hebt geen idee, hè?

Waar denk je dat ik geen idee van heb?

Over wat er echt aan de hand is!

Ik weet echt niet waar je het over hebt.

Zie je wel! Dat is precies wat ik bedoel. Je weet niet wat er echt achter de schermen gebeurt?

Madame, ik...

Besef je niet dat we allemaal omringd zijn door engelen?

Nee, mevrouw, dat is me nog niet opgevallen.

Ze zijn overal. En je kunt met ze praten.

Mevrouw, ik moet u nu spreken. Ik moet onder andere weten waar u was op de 19e van deze maand en...

Het maakt niet uit waar u bent, meneer Marquanteur. Niet voor u en ook niet voor mij. We zijn allemaal met elkaar verbonden en ruimtelijke afstand is net zo goed een illusie als tijd.

Ik ben bang dat ik u niet naar filosofische onderwerpen vraag, mevrouw.

Elk jaar neem ik deel aan een seminar over hoe je contact kunt maken met de engelen om ons heen. En laat me je vertellen, het is heel gemakkelijk. Je moet gewoon de trucjes kennen.

Ah, ja.

Tegen het einde van het gesprek kende ik een paar trucjes, zoals zij ze noemde. Trucjes waarmee je je geest kon trainen zodat je alle engelen kon zien die we volgens haar hadden gekregen. Je kon ze je zelfs laten helpen en ze om raad vragen. En naar verluidt deed ze dit heel uitgebreid. Ondertussen leek het alsof ze zich nauwelijks met iets anders bezighield.

Zijn naam was Alphonse.

Hij was heel oud. Zo oud dat hij bewust de jaren dertig had meegemaakt.

Hij was spraakzamer geworden naarmate hij ouder werd. En dus praatte hij ook over dingen waarvan hij ooit had gezworen ze te verzwijgen.

Maar zo gaat dat als je heel oud wordt.

Sommige dingen vergeet je.

En sommige dingen worden des te levendiger herinnerd.

Alphonse was vergeten dat hij moest zwijgen.

Hij herinnerde zich des te levendiger wat hij had moeten verzwijgen.

Hij praatte nu constant over dingen waar hij niet over had moeten praten.

Het tragische was dat nu, na al die jaren, niemand hem meer geloofde.

Mensen dachten dat hij een mafkees was. Een oude man die vreemde verhalen vertelde.

Het was altijd hetzelfde verhaal met Alphonse.

Het verhaal van de schat in het meer - en van de mannen met machinepistolen.

Alphonse, zeg niet altijd zulke dingen, kreeg hij toen te horen. Je maakt de kinderen bang.

Maar het is waar!

Ja, tuurlijk!

Ik zag ze de schat naar het water dragen. Er waren zoveel dozen...

Doe het alsjeblieft niet nog een keer, Alfons!

Ik was toen nog maar een kleine jongen...

Hm...

Soms denk ik dat het gisteren was.

Herinneringen kwamen in hem op ...

Vele jaren geleden ...

De jongen pauzeerde in de donkere schaduwen van knoestige,