Alain Boulanger en het Parijse spook: Frankrijk misdaadthriller

By Henry Rohmer

door Henry Rohmer




Leo Renard is een onopvallende werknemer van een literair agentschap totdat hij op een dag verdwijnt nadat hij bedreigd is door twee vreemden. Een van de twee aanvallers is korte tijd later dood. De privédetective Alain Boulanger wordt gevraagd om Renard te zoeken. Na korte tijd blijkt dat er niets mis is met deze man. Plotseling wordt de privédetective het doelwit van Toni Cassalle , een wraakzuchtige onderwereldfiguur met wie Leo Renard een onafgemaakte zaak lijkt te hebben.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 2, 2023
• ISBN: 9783745234497

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Alain Boulanger en het Parijse fantoom

door Henry Rohmer

1

Parijs in 1991 ...

Alain Boulanger trakteerde zichzelf die ochtend op de luxe van een ontbijt in een bistro op de boulevards. Het was een luxe omdat hij eigenlijk een drukbezet man was. Een privédetective met een kantoor en een flat in de Rue Saint-Dominique vlakbij de Champs de Mars, een uitgestrekt park.

Maar de boulevards, dat was iets heel bijzonders.

Dat was Parijs.

Zoals je het je had voorgesteld. Zoals je ervan gedroomd zou kunnen hebben. Parijs, de stad van liefde en filosofen en savoir vivre.

Alain Boulanger zat voor zijn latte en genoot van de croissant die erbij zat. Of beter gezegd, de twee croissants die hij erbij at.

Twee croissants zomaar, met niets erop.

Dat was het terugbrengen tot de essentie.

Een ontbijt voor existentialisten, als je het filosofisch wilde begrijpen.

En Alain Boulanger was iemand die het op die manier begreep.

Hij keek naar de mensen.

Het was interessanter dan welke film in de bioscoop dan ook. Een menselijke komedie, zoals de grote Honoré de Balzac het zou hebben gezegd.

Alain Boulanger had daar uren kunnen zitten om deze indrukken in zich op te nemen. Maar daar had hij natuurlijk geen tijd voor.

Hoewel zijn zaken als privédetective goed gingen, was hij zeker niet rijk. Er stonden geen miljoenen op zijn rekening. Hij moest nog steeds werken.

En dat zou in de nabije toekomst zo blijven.

Maar...

Wie kon weten wat de toekomst zou brengen?

Zijn oog viel op een jonge vrouw met een ernstig gezicht en een geknoopt kapsel. Het kapsel rafelde een beetje. Een paar lokken waren eruit gestoken en de lichte wind die door de boulevards waaide, speelde met de lokken. Ze zag er erg geconcentreerd uit en was iets aan het schrijven in een notitieboekje.

Neem me niet kwalijk dat ik u aanspreek, Mademoiselle - maar wat doet u? vroeg Alain Boulanger.

Ze keek op.

Daarna zette ze de bril op die naast haar latte op tafel lag en onderwierp Alain Boulanger eerst aan een grondig onderzoek.

Ik ben aan het schrijven, Monsieur, zei ze.

Schrijf je?

Ja, ik ben aan het schrijven. Zie je dat niet?

Nou...

Ik schrijf een literaire tekst over mijn indrukken van dit moment.

Oh, dat verklaart een hoop.

Dus, wat?

De geconcentreerde uitdrukking op zijn gezicht, de absolute focus... Alain Boulanger glimlachte kort. Ik bedoel, als het een boodschappenlijstje was geweest...

...dan zou er geen reden zijn geweest om het niet met dezelfde concentratie te benaderen als een literaire tekst. Denk je niet?

Alain Boulanger haalde zijn schouders op.

Dat kan ik eerlijk gezegd niet beoordelen.

Kun je dat niet?

Ik laat mijn assistente boodschappenlijstjes schrijven en literair zou mijn capaciteiten en talenten ver te boven gaan, Mademoiselle.

Zeg dat niet!

Dus?

Er schuilt een auteur in ons allemaal. Iemand die iets te zeggen heeft. De meeste mensen durven alleen niet te zeggen wat hen beweegt.

De vraag is of alles wat in je zit eruit moet.

Nu glimlachte ze ook. Voor het eerst. Alain Boulanger registreerde dit heel goed. Ze zette haar bril weer af. Zonder bril leek haar blik een beetje wazig. Gedesoriënteerd.

Toen vernauwden haar ogen zich en haar blik verraadde iets als vastberadenheid.

Ik ben een schrijver, zei ze, en daar is voor mij geen twijfel over mogelijk.

Dus...

Je lijkt me vrij jong...

Voor een schrijver?

Ik dacht altijd dat je daarvoor levenservaring nodig had, zei Alain Boulanger.

En je kunt ze niet op jonge leeftijd krijgen?

Alain Boulanger haalde zijn schouders op.

Misschien als je Norman Mailer bent en de oorlog in de Pacific hebt meegemaakt, kun je iets schrijven als >The Naked and the Dead< als je 25 bent.

En een jonge vrouw die tot nu toe alleen maar in de cafés van Parijs heeft rondgehangen en waarschijnlijk zelfs haar colleges aan de universiteit heeft gemist, kan dat niet, zou je zeggen?

Ik weet het niet. Ik weet zeker dat jij meer van deze dingen begrijpt dan ik.

Moest dat nu ironie zijn?

Wie weet?

Ik geloof dat elk sentiment politiek is en als het wordt opgeschreven, wordt het literatuur.

Heb je al iets gepubliceerd?

Ik wil me niet onderwerpen aan de mechanismen van een commerciële markt - en dat zou ik wel moeten als ik een uitgever zou benaderen.

Ik begrijp het. Schrijf je dan alleen voor jezelf?

Af en toe verschijnt er iets van mij in een klein tijdschrift en organiseer ik lezingen.

Misschien heb je een agent nodig. Ik heb gehoord dat veel auteurs nu agenten hebben die de meer alledaagse aspecten van de literaire zaken voor hun auteurs regelen.

Probeert u zich voor te doen als een van die agenten, monsieur?

Alain Boulanger schudde zijn hoofd. Nee, zeker niet. Dat is niet mijn vakgebied.

Wat is jouw vakgebied dan?

Ik ben privédetective. Dat is mijn vakgebied.

Oh, zei ze, maar vertel me nu alsjeblieft niet dat mijn vader je heeft ingehuurd om te controleren of ik nog wel geneeskunde studeer, terwijl ik dat al anderhalf jaar helemaal niet meer doe.

Nee, maak je geen zorgen, zei Alain Boulanger. Ik ben hier puur privé. Ik zit hier gewoon te ontbijten.

Waar is haar kantoor?

In de Rue Saint-Dominique.

Kun jij je een kantoor in de Rue Saint-Dominique veroorloven? Dan moet je bedrijf wel bruisend zijn en ben je waarschijnlijk een van die arrogante hoge pieten waar er zoveel van zijn in Parijs.

Je kunt het je toch ook veroorloven om in Parijs te wonen!

Slaapzaal.

En papa betaalt.

Je moet gebruik maken van de mogelijkheden die de burgerlijke maatschappij je biedt zonder toe te geven aan de druk van sociale conformiteit.

Ja, dat denk ik ook, zei Alain Boulanger.

Een jonge man kwam nu bij haar aan tafel zitten. Hij droeg een Che Guevara-pet en een parka met een rode ster erop geborduurd.

Saluut, zei hij.

Salut, zei ze. Ze pakte haar spullen, betaalde en zei toen tegen Alain: Doe mijn vader de groeten als je hem ziet. Zeg hem dat niets me van mijn decryptie kan afbrengen.

Toen liep ze weg met de jongeman.

Vertel eens, wat was dat voor een buffer? vroeg hij haar.

Alain Boulanger kreeg het antwoord niet te horen.

*

Hij noemt zichzelf Renard, zei de donkerharige man in het bruine kasjmierjack terwijl zijn blik over de eenvoudige inrichting van de hotelkamer ging. Leo Renard . Hij werkt in een literair agentschap, woont alleen, heeft weinig contacten.

De andere man in de kamer boog zich over de wastafel, schraapte het laatste scheerschuim van zijn hoekige gezicht en pakte een handdoek. Toen kamde hij zijn dunner wordende lichtblonde haar naar achteren en draaide zich naar zijn partner.

Verder nog iets?

Je kunt op zijn minst kijken naar de foto's die ik gemaakt heb.

Alsjeblieft!

De blonde keek vluchtig naar de foto's en knikte toen.

Dat lijkt hem te zijn, mompelde hij.

Ik ben ervoor om er snel mee door te gaan, antwoordde de man in de bruine jas.

De blonde leek daar niet bepaald enthousiast over.

Dit kan op geen enkele manier fout gaan, zei hij. Ik ben ervoor om Renard nog wat langer in de gaten te houden.

Er valt niets meer over hem te weten te komen, antwoordde de ander kalm. We kennen zijn dagelijkse levensritme, we weten wanneer hij opstaat, wanneer hij naar zijn werk gaat, met wie hij de afgelopen twee weken heeft gebeld en bij welke winkels hij regelmatig komt.

De blonde vernauwde zijn ogen een beetje terwijl hij naar zijn open koffer liep en er een nieuw overhemd uit haalde. Nadat hij het had aangetrokken en dichtgeknoopt, pakte hij iets anders: een pistool en zijn schouderholster. Toen hij het pistool had vastgebonden, vroeg hij: Heb je al een plan?

De ander knikte.

Tot in het kleinste detail, beweerde hij.

Oké, mompelde de blonde. Ga je gang en schiet dan!

Ondertussen nam hij het pistool in zijn rechterhand, reikte met zijn andere hand