Commissaris Marquanteur en de Stichting: Frankrijk Thriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Dr Rouyer, een gynaecoloog die ook abortussen uitvoert, wordt vermoord. Een stichting wordt verdacht, die elke abortusarts als moordenaar beschouwt. Maar is de zelfbenoemde strijder van de Heer, pater Charles Rameau , werkelijk de opdrachtgever voor een moord? De zaak is ingewikkelder dan hij op het eerste gezicht lijkt.

Commissaris Marquanteur en zijn collega's uit Marseille onderzoeken...


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 20, 2023
• ISBN: 9783745232172

Book preview

Commissaris Marquanteur en de Stichting: Frankrijk Thriller

door Alfred Bekker

Dr Rouyer, een gynaecoloog die ook abortussen uitvoert, wordt vermoord. Een stichting wordt verdacht, die elke abortusarts als moordenaar beschouwt. Maar is de zelfbenoemde strijder van de Heer, pater Charles Rameau , werkelijk de opdrachtgever voor een moord? De zaak is ingewikkelder dan hij op het eerste gezicht lijkt.

Commissaris Marquanteur en zijn collega's uit Marseille onderzoeken...

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Je kunt al gaan, Manon.

Dokter Mathéo Rouyer zat achter zijn bureau en bekeek enkele labresultaten die net per koerier naar de praktijk waren gestuurd.

Tot morgen, Dokter Rouyer.

Ik kijk nog even naar de bevindingen en dan ga ik ook naar huis!

Mathéo Rouyer hoorde de voetstappen van zijn doktersassistente vervagen in de gang. Even later sloeg de deur dicht.

Rouyer bekeek de labresultaten. De telefoon ging. Rouyer bracht de hoorn naar zijn oor.

Mathéo Rouyer? kraakte een vervormde stem.

Spreken.

Jij kindermoordenaar!

Luister, ik...

Maar deze nacht zul je zelf dood zijn.

Het klikte. De verbinding was verbroken.

Rouyer zuchtte hoorbaar.

Meer heb ik die mafkees niet nodig! dacht hij.

Als gynaecoloog wiens praktijk ook abortussen uitvoerde binnen de wettelijke grenzen, was hij eraan gewend dat religieuze fanatici en zogenaamde pro-lifers hem als een welkom doelwit zagen voor hun campagnes. Dit was ook de reden waarom Rouyer zijn praktijk had gevestigd in een gebouw in Marseille-Le Blanc - een gebouw met eersteklas beveiliging. Gewapende bewakers van een particulier beveiligingsbedrijf zorgden er 24 uur per dag voor dat onbevoegden het gebouw niet konden binnendringen. Gangen, de entreehal en de liften waren uitgerust met een videobewakingssysteem, net als de ondergrondse parkeergarage die bij het gebouw hoorde.

Sinds Rouyer drie jaar geleden op een medisch congres door een fanatieke pro-life activist met een mes werd aangevallen, droeg hij vaak een revolver bij zich.

Rouyer legde de bevindingen naast zich neer. Hij kon zich nu gewoon niet concentreren op de resultaten.

Dat heb je tenminste bereikt, croaker!, dacht Rouyer.

Krächzer - zo had hij deze beller persoonlijk genoemd. Krächzer volgde hem al een hele tijd met zijn doodsberichten. Soms dagelijks, dan weer om de vier à vijf weken. De politie was nog niet achter de identiteit van de beller gekomen. Ze wisten alleen dat hij minstens drie keer had gebeld vanuit een bepaalde telefooncel bij een metrostation en verder verschillende prepaid mobiele telefoons had gebruikt. Bovendien was de oplichter een van de tientallen bellers die Rouyer min of meer regelmatig beledigden, beledigden of bedreigden. De politie had er twee opgepakt.

Rouyer nam de meesten van hen niet bijzonder serieus. Hun retoriek mocht dan krijgshaftig klinken, Rouyer schatte de meesten van hen in als ongevaarlijk. Mensen voor wie er alleen zwart of wit was en die niet eens bereid waren om te gaan met het leed dat een vrouw tot de beslissing zou kunnen brengen om een zwangerschap te onderbreken.

Maar Rouyer wist, tenminste sinds de mesaanval op het medisch congres, dat er een kleine minderheid in de gelederen van de abortustegenstanders was die bereid was om verder te gaan.

Eén keer was zijn auto in brand gestoken. De politie had de daders nog niet kunnen identificeren, noch de identiteit van de beller en de andere bellers. Sommigen van hen waren in de loop der tijd goede kennissen van Rouyer geworden.

Rouyer probeerde er zo min mogelijk aan te denken dat er misschien wel iemand op de loer lag.

De dokter was ervan overtuigd dat zijn werk belangrijk was en gedaan moest worden. Hij ging er dus mee door ondanks de gevaren en probeerde verder gewoon alle denkbare veiligheidsmaatregelen te nemen.

Mathéo Rouyer trok zijn witte jas uit, hing hem aan een haak aan de muur van zijn spreekkamer, ging naar de voorkamer en nam zijn jas en mantel van de kapstok. Net voordat hij de praktijk wilde verlaten, ging de telefoon weer.

Rouyer aarzelde. Een vrouw in nood of de krokodil - beide waren mogelijk. Uiteindelijk gaf Rouyer zichzelf een schok, liep naar de balie waarachter Manon gewoonlijk haar plaats had en nam het gesprek aan.

Onbekende beller stond er op het scherm.

Dokter Rouyer hier, meldde hij.

Aan de andere kant van de lijn was alleen zware ademhaling te horen. Toen klikte het en werd de verbinding verbroken.

De stille!, dacht Rouyer. Ik heb al een tijdje niets van je gehoord!

2

Rouyer ging naar de liften. Onderweg kwam hij vooral zaalwachters en leden van de beveiliging tegen. Slechts af en toe mengde zich een van de advocaten en architecten wier kantoren zich ook in dit gebouw bevonden.

Hij nam de lift naar de ondergrondse parkeergarage. Camera-ogen volgden hem overal.

Rouyer reed in een Porsche. Er was een vaste stoel voor hem gereserveerd.

Hij was nog geen twintig meter van de auto verwijderd toen plotseling het licht uitging. Het was pikdonker. Alleen duisternis omringde hem. Mathéo Rouyer reikte onder zijn jasje waar hij zijn revolver droeg. Hij haalde de .38 met korte loop tevoorschijn en was volledig gedesoriënteerd. Zijn pols bonkte in zijn keel. Er was niets waar hij op kon richten.

Hij zag geen hand voor ogen. Hij stond daar alsof hij blind was.

Hij greep naar zijn mobiele telefoon. Niet omdat hij hoopte verbinding te krijgen. In deze catacomben was elk netwerkcontact uitgesloten. Maar het scherm was een bron van licht - zij het niet bijzonder sterk.

Hij klapte het apparaat open. Een zwak schijnsel ging aan.

Slechts een fractie van een seconde nadat het scherm knipperde, klonk er een geluid dat leek op een krachtige nies. Snuitflitsen lichtten bloedrood op. Twee keer kort na elkaar gebeurde dit.

Rouyer viel met een plof op de grond. De mobiele telefoon en de .38 revolver gleden uit zijn handen en gleden over het asfalt. Even lichtte het display nog op, toen schakelde het automatisch uit.

Voetstappen weerklonken in de duisternis.

Er klonk een laatste, gedempt schot. Maar deze keer was er zelfs geen flits van de loop te zien, want de moordenaar had de loop recht op de slaap van het slachtoffer gehouden, die daar roerloos lag.

3

Ik pikte mijn collega François Leroc op de bekende hoek op, zoals ik bijna elke dag doe. Hij kon een geeuw niet onderdrukken. Ik was niet anders. Mijn naam is hoofdinspecteur Pierre Marquanteur. Mijn collega François Leroc en ik maken deel uit van een speciale eenheid genaamd Force spéciale de la police criminelle , kortweg FoPoCri , in Marseille.

Ik hoop dat Mandy's koffie ervoor zorgt dat we niet zo meteen in slaap vallen, zei François.

Ik grijnsde.

Dat is het nadeel van de comfortabele stoelen in het kantoor van Monsieur Marteau.

We hadden een lange nacht achter de rug. We hadden vele uren doorgebracht, samen met een dozijn andere collega's van het hoofdbureau van politie van Marseille, om Ricky Fratella, de baas van een drugsbende, op heterdaad te betrappen bij een deal. Fratella had gedacht dat hij de deal van zijn leven maakte. In werkelijkheid was hij in de val gelopen. Maanden van zeer kostbare onderzoeken waren daarmee waarschijnlijk ten einde gekomen.

Een half uur later bevonden we ons in de vergaderzaal van rechercheur Jean-Claude Marteau, het hoofd van onze afdeling. Naast ons waren ook commissarissen Stéphane Caron en Boubou Ndonga en collega's Josephe Kronbourg en Léo Morell aanwezig.

Monsieur Marteau wachtte tot Melanie iedereen een kopje koffie had geserveerd. De secretaresse van onze baas wilde net de kamer verlaten toen onze kantoormedewerker