Inspecteur Jörgensen en de laatste traan: Thriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Drie gangsters worden dood aangetroffen. Inspecteur Uwe Jörgensen vermoedt een verband, want: alle vermoorde mannen behoorden tot een beruchte Libanees-Turkse bende, allemaal hebben ze tatoeages in de vorm van een traan. En - elke traan staat voor een moord!


Detectives Jörgensen en Müller worden in deze zaak bijgestaan door Tarik Yagmur, die enkele jaren tussen de bendeleden heeft geleefd als undercoverrechercheur voor de drugseenheid ...




Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 4, 2023
• ISBN: 9783745233810

Book preview

Alfred Bekker

Inspecteur Jörgensen en de laatste traan: Thriller

UUID: 5a703975-75db-4b04-84a0-77abbe515e63

This ebook was created with StreetLib Write

https://writeapp.io

Table of contents

Inspecteur Jörgensen en de laatste traan: Thriller

Copyright

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

Inspecteur Jörgensen en de laatste traan: Thriller

door Alfred Bekker

Drie gangsters worden dood aangetroffen. Inspecteur Uwe Jörgensen vermoedt een verband, want: alle vermoorde mannen behoorden tot een beruchte Libanees-Turkse bende, allemaal hebben ze tatoeages in de vorm van een traan. En - elke traan staat voor een moord!

Detectives Jörgensen en Müller worden in deze zaak bijgestaan door Tarik Yagmur, die enkele jaren tussen de bendeleden heeft geleefd als undercoverrechercheur voor de drugseenheid ...

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Zou jij ooit een tatoeage laten zetten, Uwe? vroeg mijn collega Roy Müller me.

Voor mij is er geen sprake van, Roy.

Waarom niet?

Het is gewoon niets voor mij.

Mijn naam is Uwe Jörgensen. Ik ben hoofdrechercheur. Samen met mijn collega Roy Müller werk ik op een speciale afdeling genaamd de 'Federal Criminal Investigation Group', die hier in Hamburg is gevestigd. Ons kantoor bevindt zich in het hoofdbureau van de politie in Hamburg. We houden ons voornamelijk bezig met georganiseerde misdaad. Daar zijn we specialisten in.

Roy en ik zaten in de kantine van het hoofdbureau van politie in Hamburg te genieten van wat ze lunch noemen. Maar de laatste tijd gaat het meer om gezondheidsvoorlichting voor het personeel - en minder om de Hamburgse politie fit, vol en gelukkig te houden. Vegetarische dagen en zo. Het klinkt net zo afschuwelijk als het smaakt.

Nou, tatoeages zijn niets voor mij, zei ik. Ik denk dat het beter is om een lege lei te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik denk het wel.

Zie je wel!

Ik zag ooit een vrouw in een stripclub in St. Pauli die de reusachtige atlas op haar buik had laten naaien.

Ik begrijp het...

Je kent het wel. De reus uit de Griekse mythe die het Atlasgebergte draagt!

Ja. Maar mijn A-niveau is al een tijdje geleden!

In dit geval droeg de reus Atlas niet het Atlasgebergte, maar de borsten van de vrouw.

Grappig idee.

Dat denk ik ook, Uwe.

Wat zit er dan in?

" Nu is het een grappig idee en misschien ziet het er goed uit. Maar over twintig jaar, als de zwaartekracht zijn werk heeft gedaan: Wat dan? Dan draagt de Atlasreus de borsten niet meer, maar hangen ze in zijn gezicht en is de vrouw een lachertje."

Daarom zeg ik: handen af van de naald!

Roy schoof zijn bord aan de kant.

Wat is er mis?, vroeg ik.

Weet je wat?

Ja?

We komen snel terug voor een visburger op de trolley!

Ik wierp een blik op mijn bord en schoof het toen ook aan de kant.

Dat lijkt me een goed idee, Roy!

*

De kale man kwam de tattoostudio in Hamburg binnen. Er puilde iets uit onder de nauwsluitende blouson. Een pistool.

Hé, ik heb een traan nodig ! zei de kale man. En het is een beetje plotseling. Daar kun je je lunchpauze toch wel voor uitstellen?

Eén traan - dat betekende een succesvol uitgevoerde moord in opdracht van zijn bende.

Rahim Anas Menem keek op toen de kale man zijn shop - een tatoeagesalon - binnenkwam.

Ik ben eigenlijk al gesloten, zei Menem vriendelijk. Zijn stem klonk onverschrokken. Deze getatoeëerde bendeleden roken letterlijk de angst in hun tegenhanger en genoten ervan. Maar Menem was niet van plan ze die voldoening te geven. Niet meer. Deze gangsters konden angst bespeuren in elke subtiele verandering van toon, alsof ze er een zesde zintuig voor hadden, wat kwam doordat ze zelf vaak vreselijk vernederd en gemarteld waren voordat ze de kans kregen om anderen te pesten. Maar net zo goed voelden ze innerlijke kracht.

Menem was ongeveer vijftig jaar oud, de kale man geen vijfentwintig. Hij verschoof zijn pistool, ging op de stoel bij het raam zitten en keek de straat op. Minstens een dozijn tatoeëerders van verschillende gradaties van talent hadden al geknoeid met de zichtbare delen van de huid op zijn lichaam. Menem kon dat beoordelen. Hij was tenslotte een professional.

De kale man draaide zijn hoofd in Menems richting.

Nou, zal het snel zijn ?

Ik heb je hier nog nooit gezien.

Maakt niet uit, toch? Ik ben gewoon op doorreis. En dit is tenslotte ons territorium. Dus ik ben hier thuis. Hij grijnsde.

Menem had de stoel gekocht van een tandarts die zijn praktijk om leeftijdsredenen had gesloten.

Ik hoop dat u tegen pijn kunt, zei Menem . Hij haalde het schuifwagentje met de naald en drukte op een paar knoppen op de tandartsstoel, waarop de rugleuning iets naar achteren schoof en de man helemaal op werkhoogte werd gebracht.

Neem je me in de maling ?

Mijn rug is al gebroken. Ik buk niet meer om tatoeages te laten zetten. Sta nu stil en laat me zien waar de scheur moet komen !

Op dat moment reed er een auto naar buiten. Het was een blauw busje met getinte ramen. De zijdeur schoof opzij. Als een vlammentong flitste de loop van een MPi uit de schaduwen van het busje. De kogels verbrijzelden de ruit. De kale man, die precies op de juiste schiethoogte lag, wilde opspringen. Maar hij kreeg de kans niet. Zijn lichaam schokte onder een half dozijn treffers. Keer op keer sloegen de kogels door zijn kleren. Zijn bebloede hand greep nog steeds naar het handvat van zijn pistool, rukte het met slappe kracht uit zijn broeksband en haalde de trekker over. Een ongericht schot ging af en raakte een ingelijste, groot formaat portretfoto van een zwartharige jonge vrouw, waarna het op de grond viel. Een treffer op de slaap en een tweede op de halfopen mond deden de kale man achterover op de stoel zakken. Hij hing half over de rugleuning en het bloed droop uit zijn mond, neus en oren. Er waren nog een dozijn andere wonden verspreid over zijn romp en benen. Hij bewoog niet meer. Zijn ogen waren wijd open, zijn blik gefixeerd.

Menem lag in buikligging op de vloer achter de tandartsstoel. Instinctief had hij zijn gezicht met zijn armen beschermd. Nu voelde hij het bloed op zich neerdruppelen. Buiten liet de bestuurder van het busje de motor ronken. Het voertuig brulde weg. De remmen piepten toen hij de volgende hoek omsloeg.

Rahim Anas Menem bleef een hele tijd op de grond liggen en bewoog niet. Hij was verlamd. Pas toen hij een paar straten verderop de politiesirene hoorde, ontwaakte hij uit zijn verdoving en stond hij voorzichtig op.

De sirene werd weer stiller.

Deze operatie had waarschijnlijk niets te maken met het incident hier.

Nee, het ging door Menem's hoofd. Het kan een tijdje duren voordat iemand hier de politie belt.

Je zult niet gestorven zijn zonder de traan, dacht Menem . De traan van een moordenaar ...

Toen pakte de tatoeëerder zijn naald en begon met zijn werk.

2

Ah, dat is heet ! , zei Roy en trok zijn gezicht op. We zaten in een kebabrestaurant . Eigenlijk zaten we te wachten op een informant genaamd Nureddin Ghasil . Maar Ghasil was al een half uur te laat en normaal gesproken kon je op hem vertrouwen wat stiptheid betreft.

Ghasil, een geboren Libanees, had twee straten verderop een kapsalon. Elke dag ging hij om bijna precies 18.00 uur naar deze kebab snackbar om te eten. Met onregelmatige tussenpozen benaderden collega's van onze afdeling hem daar. Ghasil was begin zeventig, een oude man die zijn pensioen