Commissaire Marquanteur volgt een spoor: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



De georganiseerde afvalmaffia wordt gereorganiseerd. Daar lijkt het tenminste op, want verschillende doden en explosies spreken een duidelijke taal. Maar wat heeft de vrouw van wie DNA-sporen zijn gevonden te maken met de doden en de daaropvolgende explosies? De FoPoCri moet diep in de hiërarchie van de maffia duiken.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 5, 2023
• ISBN: 9783745231373

Book preview

Commissaire Marquanteur volgt een spoor: Frankrijk misdaadthriller

door Alfred Bekker

De georganiseerde afvalmaffia wordt gereorganiseerd. Daar lijkt het tenminste op, want verschillende doden en explosies spreken een duidelijke taal. Maar wat heeft de vrouw van wie DNA-sporen zijn gevonden te maken met de doden en de daaropvolgende explosies? De FoPoCri moet diep in de hiërarchie van de maffia duiken.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Monsieur Marquanteur, ik wil u graag onder vier ogen spreken, zei rechercheur Marteau, mijn directe chef bij de recherche van Marseille.

Ik ga er vandoor, zei mijn collega commissaris François Leroc.

Oké, zei ik.

Ik wacht in de gang.

Goed.

Tot zo.

Tot snel, Pierre.

Monsieur Marteau wachtte tot François Leroc de kamer verlaten had. Wat die geheimzinnigheid te betekenen had, wist ik niet. François en ik brengen meer tijd samen door dan sommige getrouwde koppels. En we hebben ook niet veel geheimen voor elkaar. Monsieur Marteau weet dat eigenlijk ook. Maar hoe dan ook. Op dat moment wou mijnheer Marteau ons onder vier ogen spreken.

"Monsieur Marquanteur, het gaat weer eens over die zogenaamde Albanees ..."

Ah ja...

De zogenaamde Albanees was een professionele moordenaar die iemand om de een of andere reden achter me aan had gestuurd en die me sindsdien probeerde te vermoorden. Tot nu toe zonder succes. Anders zou ik er nu niet over kunnen berichten en zou je mijn overlijdensbericht kunnen lezen.

De vraag was niet alleen wie er achter deze schuilnaam schuilging.

De vraag was ook wie de Albanees had ingehuurd.

Tot nu toe hadden we gewoon geen vooruitgang geboekt.

Ik had zoals gewoonlijk dienst. Natuurlijk hield ik in de gaten of er iets vreemds om me heen gebeurde. Ik was hoe dan ook voorzichtig en had onlangs al twee keer een andere fiets genomen. Maar elke voorzichtigheid heeft zijn grenzen. Je moet ook leven en je kunt je niet uit pure angst terugtrekken in een grot aan het einde van de wereld. De vraag zou zijn of ik daar sowieso veiliger zou zijn.

Ik hoef u niet te vertellen wat de Calabrische 'Ndrangheta is, Monsieur Marquanteur.

De machtigste maffiaorganisatie van Europa.

Klopt. Een van de hoofdberoepen is illegale afvalverwijdering.

Ja.

Onlangs is er echter concurrentie gekomen van de zogenaamde Shanghai Connection, die deze markt binnendringt.

Daar heb ik ook van gehoord.

"Een man die voor de 'Ndrangheta werkte is nu gevonden in Avignon. Doodgeschoten. We nemen aan dat het de Chinees was. De bijnaam van deze man was de Albanees , hebben we nu geleerd."

Oh ...

Wist je dat er sinds de Turkse oorlogen enkele oude Albanese taaleilanden in Calabrië zijn?

Nee.

Het Albanees dat zij spreken is natuurlijk nog op een quasi laat middeleeuws niveau en verschilt erg van het Albanees dat in Albanië en Kosovo wordt gesproken.

Hmm.

Maar deze dode moordenaar komt uit een van die Albanese dorpen. Vandaar zijn naam.

Denk je dat dit de Albanees kan zijn die achter me aan zit?

Monsieur Marteau haalde zijn schouders op.

Zou kunnen.

Dat betekent dat ik in de toekomst weer gerust kan zijn en niet elke keer hoef te controleren of iemand een explosief onder mijn auto heeft geplaatst.

Nee, dat zou ik niet aanraden, Monsieur Marquanteur. Ik blijf op de zaak. Maar als je geluk hebt, heeft een stroman van de zogenaamde China Connection of Shanghai Connection, wat je maar wilt, je een plezier gedaan.

*

Het geluid van een enorme ontploffing schalde door de nacht. Vlammen sloegen uit het dak van het grote pakhuis. Delen van het metselwerk braken uit en werden letterlijk naar buiten geslingerd. Alarmsirenes loeiden maar werden overstemd door het geluid van verdere ontploffingen. Het duurde slechts enkele ogenblikken voordat de vlammen zich verspreidden naar het volgende pakhuis. De nacht werd bijna daglicht.

Een bijtende geur hing in de lucht.

Er klonk geschreeuw.

Een man rende door de nacht als een levende fakkel, brullend van de pijn en kronkelend van wanhoop.

Niet ver van de ingang van het bedrijfsterrein, op veilige afstand van de vlammenzee, stond een jonge vrouw. Haar blonde haar viel over haar smalle schouders. Ze staarde meedogenloos naar de brandende man die zich nu op de grond wierp. Hij rolde over het asfalt en probeerde de brandende kleren te doven.

Een ander pakhuis barstte op dat moment met een luide knal in vlammen uit. Beglazing versplinterde, puin vloog door de lucht. Een metalen golfplaten deur brak uit zijn beslag. Een fontein van vlammen schoot naar buiten. Brandende vloeistof kroop als een hete lavastroom over het asfalt in de richting van een geparkeerde tankwagen.

Er verscheen een koude glimlach op het fijngesneden gezicht van de jonge vrouw.

Ja, het zal branden, fluisterde ze tegen zichzelf. Het zal branden, branden, branden...

Ze herhaalde dit ene woord staccato.

Ze haalde diep adem. Haar borsten drukten tegen de dunne witte stof van haar blouse. En haar lippen vormden dit ene woord steeds opnieuw, als in een dwangmatige herhaling.

Brandend... brandend...

De vlammen laaiden al op in de cabine van de tankwagen. De brandstoftank ontplofte als eerste. Het fungeerde als een eerste ontsteking voor de volgende detonatie, die de lading in het rond deed vliegen. De geur was bijna ondraaglijk.

Ondertussen was de man op de grond erin geslaagd zijn brandende kleren te doven. Hij kwam overeind, wankelde naar voren. Op de achtergrond klonken de sirenes van de hulpverleningsvoertuigen van de brandweer. Het zou een paar minuten duren voordat ze hier op het industrieterrein zouden aankomen.

Dan is er niets meer te redden, dacht de jonge vrouw met een triomfantelijke uitdrukking op haar gezicht. Niets! Ze zullen nog moeite hebben om te voorkomen dat de vlammen overslaan naar andere gebouwen.

Haar ogen traanden van de bijtende gassen die vrijkwamen bij het verbranden van de chemicaliën die hier waren opgeslagen. Ze dreven de nachtelijke hemel in als vuilbruine rook.

De man wankelde naar haar toe.

Hé, jij... kreunde hij, waarna een hoestbui hem door elkaar schudde.

Zijn woorden haalden de jonge vrouw uit haar roes. Er ging een schok door haar heen. Ze deed een stap achteruit.

Blijf staan! riep de man.

Hij strekte zijn hand uit in haar richting, wankelde naar voren. Zijn ogen waren wijd opengesperd, zijn gezicht, verlicht door de gloed van de vlammen, was vuurrood. De vlammen hadden hem erg verschroeid. Van zijn haar was niet veel meer over, zijn kleren waren gedeeltelijk verkoold.

Blijf..., kraakte hij nog een keer.

Een schot barstte. Het ging precies tussen de schouderbladen van de man.

Een tweede volgde onmiddellijk. Zijn lichaam trilde en viel toen roerloos op de grond.

De jonge vrouw staarde eerst met grote ogen naar de stervende man en toen naar de vlammende hel. Iemand had de man van achteren neergeschoten.

Er verscheen een tevreden glimlach op het gezicht van de jonge vrouw.

2

Toen we aankwamen op het adres Avenue Corot in Saint-Barthélemy aan de grens met Marseille, was het nog erg vroeg. Ik had mijn collega François Leroc op de bekende hoek opgepikt om samen met hem naar ons kantoorgebouw te rijden. Op het radionieuws hoorden we over de brand in het industriepark van Saint-Barthélemy, aan de rand van Marseille.

Bewoners in het gebied hadden blijkbaar instructies gekregen om ramen en deuren enkele uren gesloten te houden.

Toen kregen we een telefoontje van de directeur van Criminal Investigation Marteau met het