Commissaris Marquanteur en de wurger van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Drugsdealers worden in de Zuid-Franse stad Marseille op een bijna rituele manier gedood; ieder krijgt een strop om de nek, geknoopt van een springtouw. Een gevecht tussen twee drugsbendes? Daar lijkt het wel op, maar wie tegen wie? Want er zijn slachtoffers aan beide kanten? Is er een derde groep bij betrokken? Commissaire Marquanteur en de politie van Marseille staan voor een raadsel.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 22, 2023
• ISBN: 9783745232202

Book preview

Commissaris Marquanteur en de wurger van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

door Alfred Bekker

Drugsdealers worden in de Zuid-Franse stad Marseille op een bijna rituele manier gedood; ieder krijgt een strop om de nek, geknoopt van een springtouw. Een gevecht tussen twee drugsbendes? Daar lijkt het wel op, maar wie tegen wie? Want er zijn slachtoffers aan beide kanten? Is er een derde groep bij betrokken? Commissaire Marquanteur en de politie van Marseille staan voor een raadsel.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

1

Er waaide een tamelijk frisse wind over het havengebied van Marseille. François en ik aten een krabcroissant bij een kraampje.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris en werk samen met mijn collega François Leroc voor de Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri, een speciale eenheid tegen de georganiseerde misdaad in Marseille.

Hoe is je croissant? vroeg François.

Goed.

Ik denk dat er een beetje te veel crème fraiche op zit.

En niet genoeg krabben?

Ja.

Zoals altijd.

Het oude probleem.

Die gewoonte zul je niet kunnen breken met de krabcroissantmakers, François.

Ik weet het.

Dus het heeft geen zin om erover te klagen.

Maar je kunt het nog steeds zeggen, toch?

Tuurlijk.

Ik zag een touw.

Een springtouw, met handvatten aan de uiteinden.

Het lag in een plas.

Iemand had het hier achtergelaten.

Misschien spelende kinderen?

Het was echter al een tijdje geleden dat ik kinderen met een springtouw had zien spelen. Tegenwoordig zijn er smartphones en computerspelletjes. Wie had er nog een springtouw nodig? Maar misschien was ik gewoon niet bij de tijd - als alleenstaande zonder gezin.

Het moet zijn verloren door een jogger, zei mijn collega François Leroc, die het touw ook had gezien. Ren een afstand, doe dan een paar sessies met het springtouw en ren dan weer. Het schijnt veel goeds te doen.

Klinkt vermoeiend.

Onderdeel van een goede bokstraining.

En waar laat je het touw als je loopt?

Daar zijn heuptasjes voor, Pierre.

Gelukkig hoeven we niet te onderzoeken hoe dit touw hier terecht is gekomen, zei ik, terwijl ik het laatste deel van de krabcroissant in mijn mond propte. Het maakte niet uit wat François nu zei - mijn antwoord zou nog even op zich laten wachten. Momenten die ik nodig had om te kauwen.

Je kunt deze onderzoeksreflex niet uitschakelen, zei François.

Hmm, zei ik en slikte.

Dus het springtouw - ik denk de boksschool twee straten verderop, zei François.

En ik op spelende kinderen, antwoordde ik.

Luister, Pierre! antwoordde François hoofdschuddend.

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Wat is er?

In welke leeftijd zit je vast, Pierre?

Waarom?

Kinderen spelen niet meer met een springtouw.

Nee?

Al heel lang niet meer, Pierre. Misschien was het zo in je kindertijd, maar sindsdien is het een beetje veranderd.

Ken je überhaupt kinderen - ik bedoel persoonlijk en uit je omgeving?

François schudde zijn hoofd. Nee.

Hij was single, net als ik. En net als ik had hij een fulltime baan waardoor er weinig tijd overbleef voor zijn privéleven. Een gezinsleven paste daar niet echt bij.

Hoe ga je het dan zo radicaal uitsluiten, François?, vroeg ik hem terug.

Mijn collega keek me verbaasd aan.

*

Georges Rennie parkeerde zijn cabriolet aan de kant van de weg en stapte uit. Hij zette zijn zonnebril af en keek om zich heen. Een Rolex flitste om zijn pols. De donkere leren jas reikte tot aan de grond. De huizenrij in de straat zag er verlaten uit. Een vuilnisbak was omgestoten. De helft van de inhoud lag op de grond. Enkele voertuigen stonden langs de kant van de weg geparkeerd. Bij sommige ontbraken de banden.

Rennie wierp een blik op de klok.

Kom op, neem niet zoveel tijd, dacht hij.

Plotseling hoorde Rennie een kreun. Hij schrok meteen en legde zijn hand op het pistool dat hij in zijn broeksband droeg. Een man wankelde uit een van de ingangen van het gebouw. Zijn gezicht zat onder het bloed. Hij probeerde iets te zeggen, maar maakte alleen onverstaanbare geluiden en struikelde op de grond. Georges Rennie trok het pistool.

Van alle kanten verschenen plotseling gewapende in leer geklede figuren. Er waren automatische pistolen, honkbalknuppels, knokkels en zelfs marechaussees bij. Het ratelende geluid van een pompgeweer dat geladen werd deed Rennie omdraaien. Een man met krullend haar en een hoekig gezicht grijnsde scheef.

Wie niet wil horen, moet voelen, Georges!

Antoine! kreunde Rennie. Zijn ogen werden groot van schrik. Hij trok zijn pistool omhoog, maar voordat hij de trekker kon overhalen, had zijn tegenstander al geschoten. Rennie deed drie wankelende stappen achteruit en gleed op de vleugel van zijn cabriolet naar de grond.

2

Degenen in leer kwamen dichterbij.

Ik ben blij dat je me nog herkent, zei Antoine, zijn gezicht verwrongen.

Hij was ongetwijfeld de leider van de groep.

Rennie's rechterarm, waarmee hij het pistool vasthield, gehoorzaamde niet langer. Met zijn linker probeerde hij het bloeden op zijn schouder te stelpen. Maar het was hopeloos. Het liep rood aan tussen zijn vingers. Rennie ademde oppervlakkig. Zijn gezicht was een masker van pijn geworden.

Antoine nam het pistool van hem over.

Vijfenveertig kaliber - een veel te groot wapen voor een speeltje als jij!

Antoine, ik...

Hou je bek! Antoine stond op en gooide de .45 naar een van zijn mannen. Zet hem op zijn voeten! beval hij daarna.

Twee van zijn mannen pakten Georges Rennie ruw beet en trokken hem omhoog.

Antoine spuugde minachtend.

Toen raakte de loop van zijn pompgeweer Rennie's gewonde schouder, waardoor hij kreunde van de pijn. Antoine grijnsde.

Waarom ineens zo gevoelig, Georges? Hij klopte op Rennie's wang in spottende betutteling. Weet je, Georges, jij hebt mij ook pijn gedaan. Niet lichamelijk, maar ... Hij trok zijn hand terug, balde hem tot een vuist en drukte hem tegen zijn linkerborst. Hierbinnen, weet je? Ik dacht dat je mijn woord zou respecteren. Ik dacht dat je zou begrijpen dat je hier niets meer te zoeken hebt en dat we hier uitsluitend zaken doen. Maar je lijkt me niet serieus te nemen en dat doet me veel pijn.

Rennie slikte. Hij trilde lichtjes.

Antoine, we kunnen praten!

Antoine's vuist vloog recht in het gezicht van Georges Rennie. Hij moest tegengehouden worden om niet op de grond te glijden. Rennie's mond werd een bloederige spelonk waaruit een pijnlijke kreun ontsnapte. Antoine grijnsde cynisch.

Praten? Hij lachte schor. Je staat nauwelijks stil, Georges!

De anderen lachten schor.

3

Ondertussen hadden twee van Antoine's mannen ruw de schouders vastgepakt van de gewonde man die vanuit een van de ingangen van het gebouw naar Georges Rennie toe was gewankeld. De man droeg een parka met ADVENTURER op de borst en schouders. De inscriptie op borsthoogte was nauwelijks te lezen omdat de parka helemaal besmeurd was met bloed. Zijn gezicht was een enkele wond, zijn ogen zo gezwollen dat hij nauwelijks kon zien. Hij kon blijkbaar niet meer stappen met zijn rechterbeen en zijn linkerarm hing slap over zijn schouder. Hij trilde. De blauwe ogen flikkerden onrustig. Het was duidelijk dat hij extreem hard geslagen was.

Wat moeten we met deze man doen? vroeg een van de mannen die hem bij zijn armen vasthield.

Antoine grijnsde wrang.

Je kwam hier toch om je spullen te kopen? richtte hij zich tot de man in het avonturiersjasje. Die kon echter niets zeggen. Antoine wees naar Rennie. Fouilleer hem op dope - en stop het spul dan in de mond van zijn klant! De klant is tenslotte koning en moet krijgen wat hij wil!

Het gelach barstte los.

Antoine's mannen doorzochten Georges Rennie en vonden crack. De cocaïne, gekookt met bakpoeder, zat in kubusvormige stukjes die stenen werden genoemd. Rennie had er vijf in cellofaan verpakt. Hij had vier van zulke pakjes in zijn zakken. Naast hen doken een