Commissaire Marquanteur en de dode Mademoiselles: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker





Een seriemoordenaar vermoordt blonde vrouwen met krullend haar. Wanneer de FoPoCri de zaak overneemt, is de dader al enkele jaren actief en laat hij geen sporen na. Pas wanneer de laatste dode vrouw wordt gevonden, lijkt er beweging in de zaak te komen. Commissaire Marquanteur en zijn rechercheteam in Marseille moeten al hun vaardigheden inzetten om de moordenaar op te sporen.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 12, 2023
• ISBN: 9783745234077

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Romain door Auteur

COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

We waren op weg naar het Ètang de Berre. De grote stad Marseille komt steeds dichter bij dit grootste binnenmeer van Frankrijk, dat overigens ook een verbinding heeft met de Middellandse Zee. Daarom wordt dit meer ook wel een lagune genoemd. Het Étang de Berre voldeed in ieder geval aan alle criteria hiervoor.

Wij - dat waren Aurelie en ik in dit geval.

Ik had Aurelie een tijdje geleden ontmoet.

Voor iemand als ik is het niet zo gemakkelijk om een relatie te hebben. Dat komt door mijn beroep. Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris bij een speciale eenheid genaamd FoPoCri, die zich bezighoudt met het bestrijden van georganiseerde misdaad, seriematige daders en terroristische dreigingen. Drie gebieden van politiewerk die in meer dan een opzicht alles hebben. Ik kan alleen maar dromen van regelmatige werktijden. En natuurlijk zijn er nog een paar omstandigheden die moeilijk kunnen zijn voor een relatie.

Ik probeer het nog steeds af en toe.

Ook al moet ik toegeven dat de kans op succes niet bijzonder groot is.

Wat kan ik zeggen?

Ik ben van nature een optimist.

Er is waarschijnlijk niets anders te doen.

Aurelie en ik reisden in mijn sportwagen, die ik ook voor zaken gebruik.

Is er een gevaar dat je me verwart met je collega, Pierre? vroeg Aurelie nadat we een tijdje stil waren geweest. De schilderachtige achtergrond van het Étang de Berre spreidde zich voor ons uit. Het water was hemelsblauw. De zon scheen uit een bijna wolkenloze hemel en baadde de Ètang in een heel bijzonder licht.

Nee, er is geen gevaar, verzekerde ik.

Echt?

Mijn collega is veel charmanter dan jij. Hoe kan iemand jou verwarren?

Nu meen je het niet, Pierre!

Dat was leuk, Aurelie!

Het klonk voor mij alsof je het meende!

Het was leuk. Eerlijk waar.

Soms denk ik dat mijn beste dagen als rokkenjager net voorbij zijn. Maar hoe dan ook. Iemand moet tenslotte de dingen doen die ik doe. Iemand moet het doen en ervoor zorgen dat de georganiseerde misdaad niet uit de hand loopt. Het kan zijn dat je een beetje uitgeleerd bent als het op charmant flirten aankomt.

Waar heb je al die tijd aan gedacht? vroeg ze.

Niets.

Nee, dat is niet waar.

Kun je gedachten lezen?

Bij jou kan ik tenminste zien of je iets denkt.

Oh, ja?

Er zit je iets dwars. Ik wed dat het met je werk te maken heeft.

Hoe weet jij dat nou?

Ze haalde haar schouders op. Het is gewoon een gok van mijn kant, zei ze. De kans dat het gebeurt is erg groot, dus het is logisch dat het op die manier gebeurt - of zoiets.

Ik haalde diep adem.

Oké, je hebt gelijk, zei ik.

Ik wist het.

Ik geef me over aan je telepathische gaven, Aurelie.

Dat is overdreven. Heel normale minimale empathie. Meer is het niet.

Dus ik denk op dit moment eigenlijk over iets na. En het heeft te maken met de baan.

Vertel.

Enige tijd geleden werd hier in het Étang de Berrre een lichaam gevonden. Het werd gevonden door archeologen. Ze waren eigenlijk op zoek naar botten van mensen uit de steentijd, maar toen vonden ze een schedel met gekroonde tanden.

Dat betekent dat het een modern persoon was!

Ja.

En een moord!

Dat klopt.

Heb je de moordenaar?

Natuurlijk.

Waarom natuurlijk?

Omdat het ophelderingspercentage voor moord erg hoog is, Aurelie. Daarom is het natuurlijk.

Maar je krijgt ze ook niet allemaal.

Dat klopt. Deze hadden we ook bijna niet. De dode man werd gevonden tijdens opgravingen en als iemand niet goed had opgelet, zou de schedel met de kronen vandaag misschien in het museum te zien zijn.

Waarom denk je uitgerekend nu aan deze zaak?

Waarom uitgerekend?

Nou, van alle tijden om een goede dag te hebben.

Ik haalde mijn schouders op. Het Étang de Berre lijkt zo vredig. Zo ongerept. Een wonder der natuur.

De natuurbeschermers zeggen iets anders.

Ik weet het. Maar het ziet er zo uit. Zo vredig. Snap je wat ik bedoel?

Ik denk het wel.

We gaan er tenslotte niet voor niets heen.

Het is daar prachtig.

Precies.

Ja, ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.

Niemand vermoedt daar moord. Zelfs ik niet.

Doe me een plezier, Pierre.

Graag.

Probeer vandaag niet te denken aan moord of doodslag of georganiseerde misdaad of maffia's of iets anders dat met je werk te maken heeft.

Ik glimlachte.

Ik probeer het.

Echt?

Zelfs als het moeilijk is?

Ja, ook al is het moeilijk.

Goed. Meer vraag ik niet.

Maar soms gaan gedachten een eigen leven leiden.

Hou ze strak aan de lijn, Pierrre.

Ik zal het proberen.

Goed.

*

Een zekere Danny Berlois, die een autoservicestation en een winkel had, was die dag zelf aan het winkelen. En hij was in een winkel met restanten van alles wat op de een of andere manier verkocht kon worden. Dat heb ik nodig! zei hij hardop toen hij de stapel T-shirts zag. I AM DANNY stond erop geschreven. Het was perfect voor hem, toch? En voor zijn winkel en zijn restaurant. IK BEN DANJE. Deze moet ik hebben, zei hij en pakte de hele stapel.

Een leuke grap, dacht hij.

En een handelsmerk.

Hij wist toen nog niet dat hij binnenkort betrokken zou raken bij een moordonderzoek.

Maar wie kan er in de toekomst kijken?

Danny Berlois kon dat zeker niet.

En dat had hij waarschijnlijk gemeen met zowat alle andere mensen.

Iemand had ooit tegen hem gezegd dat het altijd het beste was om van elke dag te genieten alsof het de laatste was.

Danny Berlois had altijd gedacht dat dat eigenlijk een vrij verstandige levenshouding was.

De gebeurtenissen die zouden volgen, versterkten hem in deze houding.

*

Aurelie en ik hadden een heerlijke dag.

In een van deze kleine, pittoreske haventjes bij Étang de Berrre huurden we een boot en gingen we erop uit. Het was fantastisch. Omringd door een glinsterend blauw water is Marseille ver weg en het is moeilijk voor te stellen dat ik maandag weer aan het werk moet, dat ik mijn collega op de bekende hoek ophaal en hem naar ons operatiecentrum rijd.

Aurelie had gelijk gehad.

Dit was precies wat ik nu nodig had.

Onderbreking.

Een ervaring die niets te maken had met de dagelijkse sleur.

Het was prachtig, zei ze. En haar ogen glinsterden.

We hadden de boot teruggebracht naar de haven, onze spullen gepakt en waren aan land gegaan. Nu stonden we op de steiger. We kusten elkaar.

Toen gingen we verder.

En kuste ons nog een keer en stopte toen weer.

Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar blijkbaar blijft een politieagent in de eerste plaats een politieagent, zelfs als hij zoent. Hoe dan ook, ik zag een man met een zwarte baard en een kaal hoofd. Hij staarde recht in mijn richting. Hij fixeerde me echt met zijn blik en het volgende moment dacht ik: Wat is hij eigenlijk aan het doen? Als iets niet lijkt te horen waar het is, valt het iemand als mij op. Je ruikt altijd een samenzwering, een crimineel plan, een aanslag op de openbare veiligheid... Zoiets.

Meestal gebeurt er niets van dit alles.

Meestal is alle angst voor niets.

Maar deze keer was het anders.

Het volgende moment explodeerde de boot waarmee Aurelie en ik net op het Étang de Berre waren geweest. Ik wierp me naar beneden en sleepte Aureli met me mee. We landden vrij ruw op de steiger. De schokgolf spoelde over ons heen. Het was me duidelijk dat het kantje boord was geweest. We hadden geluk dat we nog leefden. Ik keek omhoog en zocht met mijn ogen naar de man met de zwarte baard en het kale hoofd. Maar hij was nergens te bekennen. Verdwenen als een spook.

*

Het duurde niet lang voordat de politie arriveerde. En een half uur later arriveerden ook de collega's van onze speciale afdeling.

Gelukkig was er niets met Aurelie gebeurd. En ze nam de hele zaak relatief rustig op.

Wat was dat? vroeg ze.

Als ik eens wist.

Heb je geen idee?

Ik weet zeker dat we erachter komen wie erachter zit, zei ik.

Mijn collega had er een duidelijke mening over. Hij nam me apart. Pierre, ik moet je even spreken. Onder vier ogen.

Oké...

We liepen een stukje. Onze mensen waren nu overal op zoek naar sporen.

"Pierre,