Commissaris Marquanteur laat zijn hart zakken: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



In Marseille worden drie moorden op gruwelijke wijze gepleegd en er lijkt geen verband te zijn. Het enige wat ze gemeen hebben is een jaren oud proces waarin de drie hadden getuigd - vals, zo blijkt nu. Maar de veroordeelde man is dood, net als de rest van zijn familie. Dus wie heeft er een vendetta?

Een nieuwe zaak voor Commissaire Marquanteur en zijn collega's uit Marseille.



Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Nov 16, 2023
• ISBN: 9783745235036

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Dit weekend was ik weer bij mijn ouders thuis. Zij wonen niet in Marseille, maar in een klein dorpje in de Provence, en het meest opvallende in dit dorp is het grote Romeinse aquaduct dat er naartoe leidt. Het is mogelijk dat dit dorp zijn beste dagen beleefde in de Romeinse tijd, maar zoals we allemaal weten is dat lang geleden.

Sindsdien is er niet veel gebeurd.

Het is dus geen wonder dat ik daar niet ben gebleven.

Op de lange duur word je daar levend begraven. Dat was tenminste mijn gevoel toen ik jong was en toen werd ik ergens anders naartoe getrokken.

Je doet gevaarlijk werk, zoon! zei mijn vader deze keer.

We wilden er niet over praten! probeerde Maman te voorkomen dat het gesprek die kant op zou gaan.

Maar het gesprek ging onvermijdelijk die kant op. We konden er niets aan doen. Op de een of andere manier ging het gewoon vanzelf en zelfs Mamans meest energieke interventies waren volkomen zinloos.

In elk geval leidden ze uiteindelijk tot niets.

Ja, gaf ik toe, mijn werk is absoluut gevaarlijk.

Je kunt neergeschoten worden.

Ik weet het.

Je moeder maakt zich er elke dag zorgen over. Besef je dat eigenlijk wel?

Pap! Iemand moet de orde handhaven! En ik zit bij de recherche. Daar heb je te maken met criminelen.

Gewoon slechte mensen.

Ik weet het

En met Algerijnen.

Ja, zelfs met Algerijnen.

Ze zijn bijzonder slecht.

Nee, ze zijn niet bijzonder slecht. Er zijn ook gangsters die niet Algerijns zijn.

Dat is nu in orde, kwam Maman tussenbeide. We zijn blij dat hij tijd heeft om ons te bezoeken, ook al heeft hij het altijd zo druk. En je moet ook niet vergeten dat hij iets heel belangrijks doet: hij handhaaft de openbare orde. Dat is belangrijk, zou ik zeggen.

Maar je bent bezorgd! besefte papa. Ik ook, trouwens! Als hij er niet meer is, zeg je altijd dat je hoopt dat hij niet wordt neergeschoten door je Algerijnse drugsdealer en dat we op een dag aan zijn graf staan nog voordat hij getrouwd is en kleinkinderen op de wereld heeft gezet! Want die bestaan ook nog niet.

En dat bracht ons bij het volgende onderwerp dat telkens ter sprake kwam als ik terugkeerde naar het dorp van mijn ouders. Het dorp waar ik was opgegroeid. Maar bijna niemand van mijn generatie was er nog. De meesten hadden geprobeerd om ergens anders iets te worden en hun weg te vinden. Dat was hier gewoon niet mogelijk. In geen enkel opzicht.

Maman zuchtte.

Ik hoop dat je op een dag de juiste vrouw vindt en dan een gezin sticht, zei ze.

Ze sprak deze woorden uit op een manier die duidelijk maakte hoe graag ze dit wilde.

Maar dat was op dit moment geen probleem voor mij.

Dat had ik hen al verschillende keren openlijk verteld. Op dit moment had ik me aan één taak gewijd. De strijd tegen de georganiseerde misdaad. En wat Maman in gedachten had, was daar gewoon moeilijk mee te verenigen.

Later zou dat op een gegeven moment misschien wel het juiste voor mij zijn geweest.

Maar niet op dit moment.

En papa en mama moesten dat accepteren.

We leven tenslotte niet om de wensen van onze ouders te vervullen.

Soms moeten we onze ouders teleurstellen. We kunnen niet anders. Want iedereen moet voor zichzelf de juiste weg vinden. We worden alleen begeleid bij de eerste stappen. Daarna staan we uiteindelijk op eigen benen.

Zorg ervoor dat ze je niet neerschieten, zei papa.

Dat zal ik doen, beloofde ik.

Je luistert toch niet naar wat mama en ik je vertellen. Maar dat is niet erg. Ik was ook zo toen ik jouw leeftijd had. Dit zijn dingen die waarschijnlijk nooit zullen veranderen.

Je hebt waarschijnlijk gelijk, gaf ik hem toe.

Gaat u binnenkort weer iemand arresteren?

Dat zijn we nu aan het voorbereiden.

Dus, wie is het?

Nu kwam Maman tussenbeide. Dat kan hij niet zeggen! Dat zou zeker illegaal zijn!

Precies, was ik het met Maman eens.

Mijn vader fronste zijn wenkbrauwen. Dan lees je er waarschijnlijk over in de krant?

Ik weet niet of uw krant ook het nieuws uit Marseille publiceert, zei ik.

Later, op de terugweg, reed ik langs de zee en later langs het Étang de Berre, het grootste binnenmeer van Frankrijk, dat overigens vroeger een baai was die op een gegeven moment gesloten werd. Ik opende het dak van mijn sportwagen en liet de wind rond mijn neus waaien. De lucht was onbewolkt en de zon scheen zo fel dat je zonder zonnebril behoorlijk verdwaald zou zijn.

Het silhouet van Marseille verscheen eindelijk in de verte.

Leuk dat jullie er zijn! zei Jean-Claude Marteau, terwijl hij ons verwelkomde. De anderen zaten al op ons te wachten in de vergaderzaal. We stonden op het punt om een gevaarlijke missie te plannen. Een operatie die een grote slag zou toebrengen aan de georganiseerde misdaad.

Op voorwaarde dat alles goed verliep en verliep zoals we hadden gepland.

Maar je hoopt altijd op het beste.

Mr Jean-Claude Marteau was het hoofd van onze speciale eenheid in Marseille. We noemen onszelf de Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri . Zelfs de meest obscure sektes hebben pakkendere namen, maar zo klinkt het officiële Frans nu eenmaal. U kunt er niets aan doen.

Onze afdeling houdt zich voornamelijk bezig met de strijd tegen de georganiseerde misdaad, maar er komen ook zaken op ons bureau die speciale middelen en vaardigheden vereisen. Seriemoorden, bijvoorbeeld.

Mijn naam is trouwens commissaris Pierre Marquanteur. Zoals gewoonlijk heb ik mijn collega, commissaris François Leroc, op een bekende hoek opgehaald. We vormen een carpool en helpen zo de fijnstofvervuiling in de niet zo stofvrije havenstad Marseille op een min of meer draaglijk niveau te houden.

Helaas werden we in de tussentijd opgehouden door een ongeluk. Als gevolg van dit ongeluk was er een vrachtwagen uit de weg geraakt en totdat deze uit de weg kon worden geruimd, moesten we gewoon wachten. Zelfs met blauwe lichten en sirenes konden we niet verder.

Verstopt was gewoon verstopt.

Het gevolg was dat François en ik veel te laat op het hoofdbureau van politie aankwamen.

Half zo wild, had je kunnen zeggen. De missie was nog vele uren verwijderd.

Dus in de verre toekomst.

Maar bij een missie als deze is planning alles.

Dit is bijna net zo belangrijk als de operatie zelf. En ook al vinden sommige mensen het moeilijk te geloven, het succes van zo'n operatie wordt vaak hier bepaald. Aan het bureau, vele uren voordat een lid van een speciale eenheid zelfs maar op weg is gegaan.

Ik hoorde over het ongeval, zei Mr. Marteau.

Helaas konden we het niet veranderen, zei François.

En ik wil erop wijzen dat de georganiseerde misdaad helaas geen rekening houdt met het feit dat de verkeersomstandigheden moeilijk zijn.

We hebben al wat voorwerk gedaan, zei onze collega Stéphane Caron. Hij was de plaatsvervanger van onze baas en had meestal de leiding over operaties zoals die waar we nu aan zouden beginnen. Ik neem aan dat Didier Borelly binnenkort geen crack meer kan verkopen!

Missie !

De stem van onze collega Stéphane Caron bereikte mijn oren via mijn headset. Ik greep de P 226 met beide handen vast en sprong uit mijn dekking.

Er piepte iets in mijn oor.

Een soort overdrive.

Dit valt onder technische problemen met een lage prioriteit.

François zat me op de hielen. Ongeveer dertig collega's waren bij deze operatie betrokken. Onze mensen naderden nu het huis van alle kanten, waar we Didier Borelly verdachten - een crackdealer die er sterk van verdacht werd een van onze undercoverrechercheurs te hebben vermoord. Didier Borelly was zwaar bewapend en berucht om zijn ongebreidelde agressie.

We droegen Kevlar vesten, maar ieder van ons besefte dat deze missie in een bloedige ramp kon eindigen. Een anonieme tipgever had ons verteld waar Borelly was en beweerde dat hij alleen was. Maar het was beter om daar niet op te vertrouwen.

François en ik bereikten de voordeur. Tot onze verbazing zagen we dat de deur niet op slot zat. Hij stond een vingerbreed open. Er was hier iets mis.

François en ik wisselden een snelle blik. Mijn werkpartner had duidelijk dezelfde gedachte.

Soms is het zo.

Gedachteoverdracht.

Het komt voor bij lang getrouwde stellen - en bij zakenpartners die al tijden samen in dezelfde bedrijfsauto zitten.

De voordeur is open , meldde ik via de headset aan de anderen.

Verdacht stil hier, zei mijn collega.