Commissaris Marquanteur en de bombrieven van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Iemand verstuurt bombrieven naar politieagenten in de Franse havenstad Marseille. Is het wraak voor een gebeurtenis uit het verleden, of heeft iemand een hekel aan politieagenten in het algemeen? Wie weet er zoveel over explosieven dat geen enkele politieagent zijn leven zeker is? Commissarissen Marquanteur en Leroc zoeken koortsachtig naar de briefbommenlegger, maar zonder motief tasten ze in het duister.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 6, 2023
• ISBN: 9783745231694

Book preview

Commissaris Marquanteur en de bombrieven van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

door Alfred Bekker

Iemand verstuurt bombrieven naar politieagenten in de Franse havenstad Marseille. Is het wraak voor een gebeurtenis uit het verleden, of heeft iemand een hekel aan politieagenten in het algemeen? Wie weet er zoveel over explosieven dat geen enkele politieagent zijn leven zeker is? Commissarissen Marquanteur en Leroc zoeken koortsachtig naar de briefbommenlegger, maar zonder motief tasten ze in het duister.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Dus dit is je nieuwe plek! was het commentaar van mijn collega François Leroc toen ik hem mijn nieuwe flat liet zien. "Een beetje krap, maar je hebt vrij uitzicht op zee en je kunt de grote schepen in de verte zien varen.

Waarom strak?, zei ik.

Nou...

"Ik ben hier toch bijna nooit. De douche en het bed - meer heb ik niet nodig. Zelfs de keuken is overbodig.

Ik weet wat je bedoelt, Pierre.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris in Marseille. Mijn collega François Leroc en ik werken op een speciale afdeling die zich bezighoudt met de bestrijding van de georganiseerde misdaad. Klinkt interessant, niet? Heeft ook een paar nadelen. En een van die nadelen was dat ik voor de derde keer in een paar maanden tijd van flat moest veranderen. Ons werk betekent dat je af en toe een paar hoge pieten uit de criminele netwerken moet pijnigen. En de plek die hen het meeste pijn doet is geld. Dus als je hun zaken op wat voor manier dan ook verpest, reageren ze soms boos.

Nou ja, en trouwens, in de gevangenis van Les Baumettes zitten nog steeds een of twee hoofdschurken die van niets liever dromen dan mij echt terug te pakken.

Na een paar vervelende incidenten onlangs, had ik mezelf laten overtuigen om op veilig te spelen.

Eigenlijk ben ik niet iemand die zomaar uit de weg gaat.

Maar mijn overste, Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, en mijn collega's op het departement hadden waarschijnlijk gelijk.

Het is beter om op veilig te spelen.

Ben je al een beetje gewend, Pierre?

Dat heb ik gedaan, François.

Ik denk dat je hier tenminste wat rustiger kunt slapen, zei François.

Maak je geen zorgen, ik slaap altijd goed.

Nou, dan.

Ik had die dag en de volgende dag vrij. Twee vrije dagen achter elkaar, dat was vrij zeldzaam voor me.

Hoe dan ook, ik kreeg een onaangename verrassing toen ik de post uit de brievenbus haalde die de postbode er net in had gedaan.

Normaal merk ik dat niet omdat ik dienst heb.

Iedereen die wel eens een herinnering heeft ontvangen, weet dat post niet altijd prettig is.

Maar de brief in mijn doos bevatte alles.

De inhoud van de nietszeggende envelop bestond uit een computeruitdraai met slechts één zin: WE WETEN WAAR JE LEEFT.

Nou, geweldig, dacht ik.

Maar deze brief was niets vergeleken met de brieven die François en ik een paar dagen later te verwerken zouden krijgen ...

*

Ga! zei François.

Met een machtige trap liet ik de deur van de flat openbarsten. Ik hield het handvat van mijn pistool in beide handen en liet mijn blik in luttele seconden door de kamer dwalen.

Niets.

Een ladekast met een telefoon erop, een kapstok met twee jassen eraan en een bevlekt tapijt waarop iemand ooit een halve fles rode wijn moet hebben gemorst.

Een deur leidde naar een aangrenzende kamer.

Het was half open.

Wees voorzichtig, mompelde mijn vriend en collega François Leroc. Ook hij hield het pistool in de aanslag.

Met één sprong stond ik naast de deur en drukte me tegen de muur. Op hetzelfde moment klonk er een schot in mijn richting.

Het was de enorme vuurkracht van een magnum revolver. De schutter schoot gewoon door de deur van de aangrenzende kamer. De kogel scheurde een gat ter grootte van een vuist in de deur en versplinterde daarna een spiegel aan de andere kant van de kamer.

Met lange passen stak François de kamer over en trok de deur naar de badkamer open.

Hij keek in mijn richting en schudde zijn hoofd.

Dit is FoPoCri! , riep ik luid. Dat is de naam van onze afdeling en staat voor Force spéciale de la police criminelle. Choraque , we weten dat je daar bent! Geef je over! Het huis is omsingeld! Je kunt hier niet weg!

Geen antwoord.

Aan de andere kant van de dichtgeschoten deur leek er geen beweging te zijn en de stilte die er heerste leek onwerkelijk.

Ik haalde diep adem.

François stond aan de andere kant van de deur.

We wisselden een snelle blik uit.

Onze tegenstander zat in de val - en dat wist hij. Hij had geen enkele kans om dit huis op een andere manier te verlaten dan met handboeien om.

Ieder ander zou het onder deze omstandigheden waarschijnlijk hebben opgegeven en liever vertrouwen op de kunst van de advocaten dan op hun eigen schietkunsten.

Maar Choraque was een heel speciaal geval ...

De man met wie we te maken hadden was een levende vechtmachine. Een man die perfect getraind was om te doden en moord als zijn beroep had gekozen.

In Toulon had hij een man gedood met een opgerold tijdschrift waarmee hij de adamsappel van zijn tegenstander had geplet. Choraque was een man om op zijn hoede te zijn - net als degenen die zich van zijn diensten hadden verzekerd.

Niemand wist hoeveel mensen er waren vermoord door deze man, die ooit was geboren onder de naam Gabriel Choraque en sindsdien tientallen identiteiten had gehad. Meest recentelijk had hij een baan als barman.

Een dekmantel, zowel voor zichzelf als voor de man wiens vuile werk Choraque vermoedelijk als laatste had gedaan: een zekere Mario Rossi.

Choraque was een soort mengeling tussen een kameleon en een bloedhond. Hij gedroeg zich als een kameleon tegenover ons - hij speelde de bloedhond voor zijn klanten.

Choraque had niets te verliezen.

En dat maakte hem onvoorspelbaar.

Hij zou letterlijk over lijken lopen. Twee jaar geleden had hij zich in Parijs een weg geschoten uit vier collega's die hem wilden arresteren. Hij hield geen rekening met zichzelf of met anderen.

Ik greep mijn pistool steviger vast toen ik een geluid hoorde aan de andere kant van de deur. Er werd iets geduwd.

Toen hoorde ik voetstappen ...

Ik keek naar François.

Mijn vriend knikte.

Nu, siste ik.

Een schop opende de deur. Ik haastte me naar voren. Seconden tussen leven en dood, waarin van alles kon gebeuren.

Een figuur klom door het raam.

Brede, vastberaden ogen keken me aan. Zijn haar viel laag op zijn voorhoofd. Hij ontblootte twee rijen onberispelijke tanden als een roofdier.

En in zijn rechterhand hield hij de enorme Magnum revolver, waarvan het kaliber 45 je halve hoofd eraf kon knallen.

Choraque was al halverwege het raam. Hij hing nog steeds aan de vensterbank met de achterkant van zijn rechterbeen.

Zijn spieren en pezen spanden zich aan. Hij wilde waarschijnlijk ontsnappen via de brandtrap.

Laat het geweer vallen, Choraque! , schreeuwde ik.

Een fractie van een seconde lang hing alles aan een zijden draadje.

Maar Choraque was in elk opzicht een professional.

Hij wist dat hij zijn wapen niet kon optillen en vuren voordat ik een fatale kogel in zijn romp schoot.

Hij wist het en dus ontspande de spanning in zijn armspieren een beetje. Zijn gezicht vertrok in een lelijke grijns.

En toen liet Choraque zijn pistool vallen. Het raakte de parketvloer met een hard geluid.

Tevreden? gromde hij.

Zijn gezichtsuitdrukking zag