Commissaire Marquanteur en de huurlingen van Saint-Jérôme: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Een nieuwe zaak voor commissaris Pierre Marquanteur en zijn collega's uit Marseille.

Wie probeert er voor veel geld een huurlingenmacht in te huren? De betrokkenen sterven allemaal door moord. Het lijkt erop dat de nationale veiligheid in gevaar is, wat het werk er voor Marquanteur en zijn collega Leroc niet gemakkelijker op maakt. De onderzoekers zijn op zoek naar getuigen, maar die zijn net zo onvindbaar als de dader(s).



Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Nov 29, 2023
• ISBN: 9783745235524

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Ik bezoek Louis van tijd tot tijd. Louis is mijn neef. Hij is schrijver en omdat hij een paar zeer succesvolle boeken heeft geschreven, kan hij het zich veroorloven om veel in cafés te zitten of naar het strand te gaan. Of hij vaart met zijn catamaran over het Étang de Berre, een voormalige baai die uiteindelijk dichtgroeide en het grootste binnenmeer van Frankrijk werd. Het Étang de Berre ligt maar een paar kilometer van Marseille.

Zoals ik al zei, bezoek ik hem van tijd tot tijd. Hij woont in een villa aan de rand van Marseille. Het uitzicht is geweldig. Vanaf zijn dakterras kun je de Middellandse Zee zien en heb je vrij zicht op de oude haven. Ontelbare masten van jachten reiken tot in de hemel.

Louis is precies zoals men zich een geniale dichter voorstelt.

Hij rookt Gauloises en het kan hem geen reet schelen dat het ongezond is.

Hij legt u de wereld uit met een groots gebaar.

Hij is nogal vol van zichzelf.

Maar zijn gedachten raken vaak een snaar met onze tijd.

En dat is waarschijnlijk waarom zijn boeken zo succesvol zijn.

Hij heeft het oog van de schrijver.

De röntgenvisie die tot in het diepst doordringt.

Ik ben gewoon een simpele flic.

Oké, eigenlijk ben ik een onderzoeker in een speciale eenheid tegen de georganiseerde misdaad.

Mijn naam is Pierrre Marquanteur.

Commissaris Marquanteur.

Commissaire' is mijn tweede naam, bij wijze van spreken.

Maar ik kan de wereld nog lang niet zo helder zien als Louis.

Louis zei: De wereld heeft de afgelopen jaren veel meegemaakt. De ene ramp volgt op de andere, die indruk krijg je echt.

Ik knikte.

Daar heb je een punt, Louis, moest ik toegeven.

Louis vervolgde: "Er was een pandemie die voorkomen had kunnen worden als we arbeidsmigranten in China zonder rechten redelijke toegang tot medische zorg hadden gegeven. Maar aangezien de situatie daar niet verbetert, zal de pandemie ook uit China komen. Dat is zeker. De vraag is niet of ze komt, maar wanneer.

Ik hoop niet te snel.

We hebben een oorlog in Europa. Rusland is Oekraïne binnengevallen. Dit is ook al een hele tijd aan de gang. De vijandige bedoelingen van Rusland zijn op zijn laatst sinds 2008 duidelijk. Toen vielen de Russen Georgië binnen. Daarna vielen ze in 2014 de Krim binnen en nu heel Oekraïne. Niemand wilde zien dat daar een kwaadaardige, fascistische, oorlogszuchtige macht was ontstaan. En er broeien nog twee andere oorlogen: In het Midden-Oosten en Taiwan. En dan kiezen de Amerikanen een idioot als president, die vervolgens weigert te erkennen dat hij weer weggestemd is en die nog steeds kans maakt om voor een tweede keer in het Witte Huis te komen, ook al lopen er verschillende strafzaken tegen hem.

Dat is het probleem met democratie, zei ik. Wat doe je als het volk dom is?

Inderdaad. Misschien hebben we binnenkort een fascistische president in Frankrijk.

Dat is precies wat ik bedoel.

Weet je, het erge is dat sommige rampen niet te stoppen zijn, zei Louis. Klimaatverandering, bijvoorbeeld.

Misschien is het het beste om je gewoon aan te passen aan hoe de dingen zijn, zei ik.

Je bent een pessimist, Pierre!

Nee, ik ben een realist, sprak ik tegen. Ik weet dat sommige dingen gewoon niet veranderd kunnen worden. Misdaad, bijvoorbeeld. Mijn afdeling probeert die dag in, dag uit uit te roeien. Slagen we daarin? Natuurlijk niet. Het beste wat we kunnen bereiken is dat we het redelijk onder controle houden.

Deprimerend, zei Louis. Misschien moeten we onszelf allemaal doodschieten.

Dat zou een mogelijkheid zijn die ik liever niet overweeg.

In mijn geval zou het de verkoop van mijn boeken zeker stimuleren, was Louis overtuigd."

Mogelijk.

Mijn nichtje is twintig. Ze wil zich laten steriliseren omdat de wereld zo verschrikkelijk is dat het beter is om geen kinderen te krijgen, zegt ze.

Oh...

Kinderen laten ook scheten en dragen zo bij aan klimaatverandering.

Ik laat ook wel eens scheten, Louis.

De volgende keer dat je dit overkomt, moet je aan onze planeet denken!

Misschien hebben mensen zoals uw nichtje gewoon geen echte problemen, zei ik.

Bedoel je zoals de mensen in Oekraïne?

Bijvoorbeeld.

Hm.

Als je echte problemen hebt, ben je beter in staat om onderscheid te maken tussen wat belangrijk is en wat niet.

Mijn nichtje zou zeggen dat je de echte problemen gewoon niet wilt erkennen, Pierre.

Weet je, we hadden onlangs een man op het politiebureau voor ondervraging. Hij zei hetzelfde en rechtvaardigde het door te zeggen dat het prima was om een moord te plegen.

Louis fronste op een manier die alleen schrijvers met een bepaalde intellectuele pretentie plegen te doen. Pardon?

Hij zei dat we in het geheim worden bestuurd door reptielachtigen die onder ons verborgen zijn. Slechts weinigen zouden ze kunnen herkennen.

Zoals die vent?

Precies. En daarom is het zijn taak om elke repiloïde die hij herkent neer te schieten. Want anders zou niemand het doen. Dan zouden we deze dreiging allemaal negeren.

Maar dat was een mafkees!

De psychiatrische beoordeling zag het ook zo.

Het verhaal dat ik wil vertellen speelt zich af een paar jaar voor het gesprek met mijn neef Louis, de schrijver. Het speelt zich ook een paar jaar voor de Russische invasie in Oekraïne af. Maar het heeft daar wel iets mee te maken.

En afgezien daarvan was het echt geen gewone zaak.

Bonjour, François, zei ik.

Bonjour, Pierre!

Mijn collega commissaris François Leroc stapte bij me in de auto. Zoals ik elke ochtend doe, pikte ik hem op een bekende hoek op en reed vervolgens met hem naar het hoofdbureau van politie in Marseille, waar we onze kantoren hebben.

François en ik hebben wat ze een carpool noemen. We doen het niet om de planeet te redden of om het fijnstofgehalte in Marseille te verminderen, maar puur uit praktische overwegingen. De spits in de hectische stad kan echt vervelend zijn. En samen is het niet zo saai in de file.

Is echt waar.

Het regende pijpenstelen.

François was behoorlijk doorweekt.

Typisch slecht weer in Marseille. De ruitenwissers konden het nauwelijks bijhouden.

Ik had vanmorgen echt een tweede douche kunnen missen, Pierre!

Nou, dan ben je tenminste brandschoon, François!

Heel grappig.

Precies zoals u van een politieagent zou verwachten.

En heb je geen zin om de douche in te halen, Pierre?

Niet per se, François.

Dat dacht ik al.

Oh kom op! Niemand kan het weer helpen!

Ik denk dat ik het al gezegd heb: mijn naam is commissaris Pierre Marquanteur. Samen met François Leroc maak ik deel uit van de zogenaamde Force spéciale de la police criminelle , afgekort FoPoCri . Wij zijn gevestigd in Marseille en behandelen de echt ernstige zaken. Vooral alles wat met georganiseerde misdaad te maken heeft, staat op onze lijst. Wij hebben gewoonweg betere middelen dan de normale politiebureaus, en daarom worden deze zware zaken vaak aan ons overgelaten.

François keek niet voor niets naar het horloge om zijn pols.

Aan de ene kant natuurlijk om te controleren of het überhaupt nog werkte. Met het oog op het huidige hemelwater was dat niet vanzelfsprekend. François zou het horloge immers niet hebben meegenomen onder de douche.

Aan de andere kant was het ook omdat we eigenlijk een beetje laat waren.

Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, wachtte ons op in zijn kantoor voor een vergadering. Hij was het hoofd van het onderzoeksteam, of eigenlijk van onze afdeling.

Een op handen zijnde inzet moest met de betrokken collega's worden besproken.

Een goede planning was het halve werk.

Dit werd keer op keer bewezen.

We zullen er op tijd zijn, zei ik.

Je bent een optimist, Pierre!

Wat nog meer, François? Wat nog meer?

De moordenaar zat nu op zijn knieën. Grind bedekte het hele platte dak van het tien verdiepingen tellende Olendio-gebouw , genoemd naar een vastgoedbedrijf dat eigenaar was. Het was precies de juiste hoogte voor de doelen van de moordenaar.

De moordenaar zette de sporttas neer. Daarna zette hij met precieze bewegingen het sluipschuttersgeweer in elkaar dat hij erin bewaarde. Tot zijn uitrusting behoorde ook een klein statief.

Daarna stelde hij hem rustig op. Er was immers niets vervelender dan een schot missen vanuit een veelbelovende positie, alleen maar omdat de schutter op het verkeerde moment beefde.

Zou kunnen gebeuren.

Maar dat mocht niet.

Nooit.

Tot slot plaatste de moordenaar de high-power richtkijker op het wapen. Hij was voorzichtig om geen laserdoelaanwinning te gebruiken. Hij wilde immers niet dat het slachtoffer gewaarschuwd zou worden door de laserstraal. De moordenaar legde een kussen op de grond zodat hij comfortabel kon knielen. Hij vernauwde zijn ogen. Zijn gezicht straalde vastberadenheid uit. In gedachten doorliep hij elke stap opnieuw. Elke beweging moest goed zijn. Hij kon zich geen fout veroorloven.

Toen richtte hij zijn vizier op zijn slachtoffer. Richten en afmaken, dacht