Commissaris Marquanteur komt recht in het vizier: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Mensen worden schijnbaar lukraak neergeschoten in Marseille - met een speciaal geweer dat zelfs op lange afstand nauwkeurig kan worden gebruikt. Dezelfde man wordt gezien op alle plaatsen delict. Hij kan nauwelijks de moordenaar zijn, maar heeft hij wel opdracht gegeven voor de moorden? Commissaris Marquanteur en zijn collega's moeten een complottheorie volgen om de moordenaar te vinden.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 17, 2023
• ISBN: 9783745234251

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Ik draaide de kraag van mijn jas omhoog.

Een strandwandeling, daar had ik veel te weinig tijd voor. Maar af en toe moest ik gewoon. Gewoon om mijn hoofd leeg te maken. Een vrachtschip was op weg naar de haven. Marseille was wat je een poort naar de wereld zou kunnen noemen. Een van de grootste havens van Frankrijk.

Er stak een frisse wind op en een paar meeuwen cirkelden in de lucht.

Ik hoopte maar dat ze niet op mijn hoofd zouden schijten. De beesten waren daar berucht om. En ze waren heel nauwkeurig.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris en maak deel uit van een speciale afdeling in Marseille met de ietwat omslachtige naam Force spéciale de la police criminelle , kortweg FoPoCri, die zich voornamelijk bezighoudt met georganiseerde misdaad, terrorisme en seriedaders.

De moeilijke gevallen, wel te verstaan.

Gevallen die extra middelen en vaardigheden vereisen.

Samen met mijn collega François Leroc doe ik mijn best om misdaden op te lossen en criminele netwerken te ontmantelen. Je kunt niet altijd winnen, zegt Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, vaak. Hij is het hoofd van onze Speciale Afdeling. En helaas heeft hij gelijk met deze uitspraak.

Marseille is een stad met vele gezichten. Aan de ene kant de prachtige stad met de haven, de kerken en de Middellandse Zee voor de deur. Een vriendelijke plek voor toeristen, maar aan de andere kant ook een stad met een ijzerharde, donkere kern. De politie bestrijdt al jaren de georganiseerde misdaad en drugshandel in het havengebied van Marseille. Tegelijkertijd is Marseille ook de thuishaven van talloze bedrijven en start-ups die zich de afgelopen jaren in de stad hebben gevestigd.

In dat opzicht is het logisch dat onze afdeling hier gevestigd is.

De Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri, is echter zeker actief in het hele land.

De politie valt eigenlijk onder de verantwoordelijkheid van de departementen.

En de gangsterclans houden zich niet aan administratieve grenzen.

Dus we zouden behoorlijk dom zijn als we dat deden.

*

De man met de donkere bos haar en het litteken op zijn kin had een erg geknepen gezicht. Wilde vastberadenheid flitste in zijn ogen. Hij keek door de richtkijker van het speciale geweer. Nu, dacht hij. Nu is het moment. In het vizier zag hij het gezicht van de premier van Frankrijk. De schutter hield het geweer zo dat het dradenkruis net boven zijn voorhoofd stond. Dat is goed, dacht hij. Daar hoort het, dat kruis. Op het voorhoofd van onze huidige regeringsleider.

Hij haalde de trekker over.

De kogel raakte precies tussen de ogen. Het hoofd barstte. Bloedrood drupte naar beneden.

Tevreden liet de schutter het wapen zakken en krabde toen op een nogal opvallende manier aan het litteken op zijn kin.

Hij verdiende het, de klootzak, mompelde hij.

Een goed schot, zei de andere man - lang, donkerharig en goed getraind. Onder zijn linkeroog zat een donkere vlek die je op het eerste gezicht zou kunnen verwarren met een moedervlek. Toen je beter keek, besefte je dat het een tatoeage was. Een traan.

De kale man grijnsde.

Goed wapen, zei hij. En daar gaat het om, zeg ik je. Op het wapen. En er is geen ander zoals deze. Je kunt me op mijn woord geloven.

Als u het zegt, Monsieur Cachot.

De kale man grijnsde breed.

Ik heb het ontworpen. Ik ken elk schroefje aan dat ding en ik zeg je, er is nooit een ander pistool gemaakt met vergelijkbare betrouwbaarheid. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Je kunt er iemands oog mee uitschieten op anderhalve kilometer afstand als je hand stabiel genoeg is.

Ik ben niet zo veeleisend.

Maar dat zou je wel moeten zijn... Wie weet tegen wie je je nog meer moet verdedigen! De overheid is net een octopus. Op een dag zal het iedereen te pakken krijgen. Je zult het ook zien. En uiteindelijk sta je er alleen voor als die klootzakken je proberen neer te halen met al hun trucjes.

Samen liepen ze de bijna vijfhonderd passen die tussen hun locatie en hun bestemming lagen. Ze bereikten een boom met zwaar overhangende takken. Aan een van deze takken hing een stuk touw.

De meloen die Cachot eraan had vastgemaakt was uit elkaar gespat door het schot. Ergens lag een computeruitdraai met een foto van het gezicht van de president van de Republiek. Op een andere stonden de premier en ministers van de regering.

U hebt een eigenaardig gevoel voor humor, Monsieur Cachot.

Waarom humor?

Nou, ik bedoel dat je foto's van beroemde mensen op de meloenen zet waar je op schiet. President, premier, ministers enzovoort - je weet wat ik bedoel ... Het spijt me, ik vind dat raar.

Ik vind het walgelijk hoe deze bende parasieten ons land uitbuit en zich laat sussen door al diegenen die het natuurlijke recht om wapens te dragen onderdrukken! Maar ik zeg altijd dat als ik mijn wapen niet in het openbaar mag dragen, dat al de eerste stap naar dictatuur is.

Cachot bukte zich en raapte het restant van de foto van de premier op. Zijn gezicht kreeg even een tevreden uitdrukking toen hij zag dat het schot met het speciale geweer precies tussen zijn ogen was terechtgekomen.

Zoals het hoort, dacht Cachot.

Ik neem het geweer, zei de andere man. Heb je er ook munitie voor?

Ja, dat heb ik. Het wapen is trouwens zo ontworpen dat je zonder problemen ook standaard munitie kunt gebruiken. En het ziet ernaar uit dat je dat binnenkort zult moeten doen, want ik kan niet garanderen dat je de speciale projectielen nog lang kunt nabestellen. Mijn voorraad raakt op - en ik bewaar er een paar voor mezelf. Ik wil immers voorbereid zijn als het zover is en alles instort.

De man met de traan onder zijn oog fronste.

De kleine aanpassingen die we hebben besproken - wanneer kun je die doen?

Over een paar dagen is alles klaar.

Dan kom ik dinsdag naar je boerderij.

Nee, niet dinsdag. Dinsdag ben ik in Marseille. Kom zondagavond of pas donderdag! En neem het bedrag contant mee. Ik vertrouw de overheid en het banksysteem niet. Ze houden in de gaten waar elke cent naartoe gaat, en uiteindelijk maken ze er een legale puinhoop van als ze het nodig hebben en je uit de weg willen hebben. Ik kan je daar verhalen over vertellen ... Je zult je geloof verliezen, zeg ik je.

2

Het was een dinsdag.

Een dinsdag die al slecht begon, want toen ik 's ochtends mijn collega François Leroc op de bekende hoek oppikte om samen met hem naar het hoofdbureau van politie te rijden, reed de onvoorzichtige bestuurder van een oude Ford ons in de rug. Gelukkig bleef de schade aan mijn sportwagen beperkt. Een beetje gedeukt plaatwerk, dat was alles. Het had erger kunnen zijn.

Omdat eerst het ongeluk moest worden afgehandeld en we er daarna in de motorpool voor moesten zorgen dat de reparatie werd uitgevoerd, bereikten we met enige vertraging het kantoor van onze baas.

Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police , hoofd van onze afdeling, stond voor het raam met zijn handen in de diepe zakken van een flanellen broek. De mouwen van zijn overhemd waren opgerold, zijn stropdas los.

Ik weet dat we een beetje laat zijn, baas, begon ik.

Maar Monsieur Marteau ging er helemaal niet op in.

Er is een dode gevallen in het Parc de Maison Blanche, opende hij. Rainier Lavalle, tweeënvijftig jaar oud, advocaat. Lavalle werkte tot voor kort bij het Openbaar Ministerie, waar hij gespecialiseerd was in zaken over witwassen en georganiseerde misdaad. Het zou dus niet onwaarschijnlijk zijn als er een verband was. Monsieur Marteau keek op het horloge