Moordchip: Thriller

By Henry Rohmer

door Henry Rohmer



De omvang van dit boek komt overeen met 140 paperback pagina's.


Mensen worden geïmplanteerd met explosieve microchips en dan misbruikt als levende bommen. Een nieuwe dimensie van terrorisme? Wie probeert New York angst aan te jagen en voert daarvoor een onmenselijke high-tech oorlog? De onderzoekers hebben niet veel tijd om de waanzin te stoppen...


HENRY ROHMER is het pseudoniem van ALFRED BEKKER, die bij een groot publiek vooral bekend werd door zijn fantasy-romans en jeugdboeken. Daarnaast schreef hij historische romans als Conny Walden en is hij co-auteur van bekende suspense-reeksen als Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair, Kommissar X en andere.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Mar 10, 2023
• ISBN: 9783745228830

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Henry Rohmer is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Moordchip: Thriller

door Henry Rohmer

De omvang van dit boek komt overeen met 140 paperback pagina's.

Mensen worden geïmplanteerd met explosieve microchips en dan misbruikt als levende bommen. Een nieuwe dimensie van terrorisme? Wie probeert New York angst aan te jagen en voert daarvoor een onmenselijke high-tech oorlog? De onderzoekers hebben niet veel tijd om de waanzin te stoppen...

HENRY ROHMER is het pseudoniem van ALFRED BEKKER, die bij een groot publiek vooral bekend werd door zijn fantasy-romans en jeugdboeken. Daarnaast schreef hij historische romans als Conny Walden en is hij co-auteur van bekende suspense-reeksen als Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair, Kommissar X en andere.

1

New York 2001

We droegen nachtkijkers en kogelvrije vesten.

Midden in de Ramble, het uitgestrekte bosgebied in Central Park, stonden enkele limousines met draaiende motor op een smal zandpad dat normaal alleen door joggers wordt gebruikt. Ongeveer een half dozijn mensen stonden eromheen. Mannen in donkere pakken en MPi's in de aanslag lieten nerveus hun ogen dwalen.

Een magere man met grijs haar en een kolos met veel overgewicht stonden tegenover elkaar. Elk had een van zijn gewapende bodyguards in de buurt. Onder de lijfwachten van de magere man was mijn vriend en collega Special Agent Milo Tucker.......

We hadden hem als undercoveragent geplaatst bij Jacko Swanson, een cocaïnehandelaar. Omdat enkele van Swanson's mensen onlangs waren gedood in de gangsteroorlogen die altijd oplaaiden, had Milo de kans om vrij snel een belangrijke positie te krijgen. Door de microfoons die Milo op zijn lichaam droeg, hoorden we elk woord dat gesproken werd.

We stonden op de rand van het beslissende moment.

De man die we eigenlijk wilden benaderen was de dikke.

Tony Pompetta, een van de meest agressieve gangsters uit Little Italy in die tijd. Hij had in korte tijd een deel van de cocaïnehandel in handen gekregen. We hadden reden om te geloven dat hij zelfs niet gestopt was met het vermoorden van familieleden in het proces. Een maffiosi die zich duidelijk niets aantrok van de regels van de ouden. Pompetta was 32 - als een vroege dood door obesitas geen roet in het eten gooide, had hij een briljante carrière in de onderwereld voor zich.

Maar we dachten er niet aan om hem verder te laten komen.

Pompetta had nu genoeg op zijn bord.

En die avond wilden we de tas sluiten.

Ergens tussen de struiken zat een van onze collega's met een videocamera. Er waren ook richtmicrofoons op het decor gericht. We hoefden dus niet alleen te vertrouwen op de microfoons die Milo gecamoufleerd op zijn lichaam droeg.

Je wist maar nooit... Het ergste wat ons kon overkomen was dat we voor de officier van justitie kwamen te staan zonder enig bewijs voor de rechtbank.

Deze klap tegen de georganiseerde misdaad moest goed aankomen.

Anders zouden we de komende jaren veel problemen krijgen.

Omdat er geen twijfel over bestaat dat de dikke man grote plannen had.

Eerst het geld! zei een van Pompetta's mensen.

We hoorden hem allemaal door onze koptelefoons. Ik hield het SIG Sauer P226 dienstpistool in beide handen, net als twee dozijn andere G-mannen klaar om elk moment uit de bosjes te komen en de actie te bekronen: Pompetta's arrestatie na op heterdaad betrapt te zijn in de deal van je leven.

Ieder van ons wachtte op Deputy Special Agent in Charge Clive Caravaggio om het bevel tot inzetten aan ons allen door te geven.

Tot dan was het noodzakelijk om onbeweeglijk te blijven.

Jacko Swanson zwaaide naar een van zijn mannen. Een gespierde man in een donker pak kwam met een koffer, opende hem zodat Tony Pompetta de inhoud kon zien.

Nu de goederen! eiste Jacko Swanson.

Een sigarenpeuk zat vast in de hoek van Tony Pompetta's mond.

Hij haalde het er met twee vingers uit, grimaste.

Het ding was duidelijk uitgevallen. In plaats van iets te zeggen, maakte hij een kort gebaar. Een van zijn mannen opende een laars. Pompetta wees daarheen. Hij spuugde iets uit, zwaaide Swanson toe en liep met hem naar de auto.

De bodyguards aan beide kanten werden een beetje nerveus toen Pompetta zijn vlezige poot op Jacko's schouder legde.

Ze bereikten de auto.

Er stonden te veel mensen omheen. Je kon niet zien wat er in de kofferbak lag. Maar als ons V-mensen netwerk geen complete fout had gemaakt, zat de kofferbak vol met zorgvuldig verpakte cocaïne van de hoogste zuiverheid.

Milo trok zich een beetje terug.

Hij wist dat het ging beginnen. Zijn blik dwaalde even over de omringende struiken.

Natuurlijk wilde hij zo ver mogelijk van de vuurlinie zijn als het begon.

Wij droegen Kevlar vesten, maar Milo niet.

Pompetta nam een plastic zakje uit de kofferbak. De inhoud was wit.

Hier, Jacko! Je hebt nog nooit zulk goed spul gehad...!

Verder dan dit kwam Pompetta niet.

Een enorme ontploffing verscheurde Jacko Swanson letterlijk en greep ook Pompetta, die slechts enkele centimeters van hem vandaan stond. Beiden werden omhuld door een vuurbal. De lijfwachten in de buurt werden als marionetten door de lucht geslingerd. Geschreeuw klonk door de nacht.

Verdomme, wat is er aan de hand?, hoorde ik mijn collega Fred LaRocca over mijn headset, die mij akoestisch verbond met de anderen.

Iemand was duidelijk sneller dan wij en had Pompetta op zijn manier uitgeschakeld.

Helaas zou niemand hem nu nog vragen kunnen stellen.

Maar misschien was dat ook de bedoeling van deze actie.

De drukgolf en de hitte waren tot bij ons voelbaar.

Wie er ook achter zat, hij wilde het veilig spelen.

Seconden later leek de ontmoetingsplaats in het midden van de Ramble op een slagveld. Verschrikkelijk verminkte, half verkoolde lijken en lichaamsdelen lagen overal.

De overlevenden kwamen overeind. Een van de jongens liet uit nervositeit zijn Uzi ratelen. Enkele takken kwamen uit de bomen naar beneden.

Inzetten! beval Clive Caravaggio over de headset aan iedereen.

Ook al was deze actie helemaal niet verlopen zoals we hadden gepland - we moesten hem nu zo afmaken dat tenminste de onderste partijen van de bende niet door onze vingers glipten. Ik keek rond voor Milo.

Hij droeg microfoons op zijn lichaam, zodat we konden horen wat er om hem heen werd gezegd. Maar een koptelefoon zou te riskant zijn geweest.

We haastten ons uit onze dekking met het geweer in de aanslag.

FBI! Laat je wapens vallen! klonk het over een megafoon.

Blijkbaar geloofde een van de jongens het niet, hij schoot erop met zijn Uzi. Ik gooide mezelf op de grond.

Sandra Mancino, een jonge agent vers uit Quantico, ving de schoof vol op. Haar lichaam schokte. De meeste projectielen raakten haar in de romp.

Daar, waar het Kevlar vest hen goed beschermde. Toch konden dergelijke treffers kneuzingen veroorzaken, soms zelfs gebroken ribben, omdat de energie van de projectielen door de ondoordringbaarheid van het vest slechts over een groter gebied werd verdeeld, zodat hun doordringend vermogen werd weggenomen. De impact bleef.

Ze schreeuwde het uit.

Een kogel raakte haar in het hoofd.

De Uzi man gaf ons geen andere keuze.

Slechts een fractie van een seconde later trilde ook zijn lichaam.

Verschillende van ons schoten op hem. Hij zakte op de grond, roerloos liggend.

Misschien had hij gewoon