Een sluipschutter: Thriller

By Neal Chadwick

Thriller van Neal Chadwick



De omvang van dit boek komt overeen met 224 paperback pagina's.


Een maffioso wordt neergeschoten door een professionele moordenaar, zijn playmate met grote borsten staat naast hem en heeft niets beters te doen dan te verdwijnen met zijn dure sportwagen. Maar dit is slechts de opmaat tot een sinistere reeks misdaden die in geen enkel patroon lijken te passen. Jesse Trevellian, de rechercheur uit New York, moet het heft in eigen handen nemen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 12, 2023
• ISBN: 9783745229813

Book preview

Neal Chadwick

Een sluipschutter: Thriller

UUID: a8b920a0-a63d-4f10-b41d-b3015881ab36

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Een sluipschutter: Thriller

Copyright

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Een sluipschutter: Thriller

Thriller van Neal Chadwick

De omvang van dit boek komt overeen met 224 paperback pagina's.

Een maffioso wordt neergeschoten door een professionele moordenaar, zijn playmate met grote borsten staat naast hem en heeft niets beters te doen dan te verdwijnen met zijn dure sportwagen. Maar dit is slechts de opmaat tot een sinistere reeks misdaden die in geen enkel patroon lijken te passen. Jesse Trevellian, de rechercheur uit New York, moet het heft in eigen handen nemen.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Neal Chadwick is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Hoofdstuk 1

Hé, moeten we nog steeds op de spooktrein, of is dat beneden Big Jimmy DiCarlo?

DiCarlo - een kleine, pezige man van rond de veertig met achterover gekamd zwart haar en een vooruitstekende kin grijnsde wrang. Neem je me in de maling of wat is dit nu weer?

De blonde met de grote borsten aan DiCarlo's zijde torende een half hoofd boven Big Jimmy uit.

Vijf breedgeschouderde mannen in donkere pakken zetten Big Jimmy DiCarlo van alle kanten vast.

Onder de jassen van de lijfwachten werden hun wapens naar buiten gedrukt.

Hé, wat is er, Jim? vroeg de blondine nu, terwijl ze haar armen in haar uitdagend gebogen heupen stak. Ik was serieus over de spooktrein!

Ze strekte haar arm uit en wees naar een knipperend neonbord. Very Loud Screams From Hell stond er te lezen. Op onregelmatige afstanden staken beenhanden uit de buitenmuur, die naar voorbijgangers leken te reiken en een groep tieners aan het gillen brachten. Jimmy DiCarlo trok geërgerd zijn gezicht en rolde met zijn ogen.

Francine, dit is kinderspel, klaagde hij.

Oh, Jimmy!

Ja, dat klopt!

Stiekem wist DiCarlo al dat hij verloren had. Hij kon Francine gewoon niets weigeren - zelfs als dat betekende dat zijn imago als keiharde kapitein in het Marini-syndicaat uit Little Italy er een beetje onder leed toen bekend werd dat hij zich vermaakte in een spooktrein.

Francine lachte uitdagend naar hem. Haar stem klonk donker en verleidelijk. Luister Jimmy, dit is Brooklyn, niemand kent jou!

Jimmy DiCarlo's blik werd afgeleid door haar diepe decolleté en hij dacht onwillekeurig: Ze heeft gewoon andere verdiensten dan een gecultiveerde manier van uitdrukken. Dat betekende dat ze niet bepaald het soort vrouw was waarmee hij indruk had kunnen maken tegenover zijn oom Harry Marini, het huidige hoofd van het familiebedrijf, maar zolang Jimmy DiCarlo zich alleen met Francine vermaakte en niet van plan was haar mee te nemen naar officiële familiefeesten of met haar te trouwen, was dat zelfs voor de clan-patriarch in orde.

Het is een schande, dacht Jimmy DiCarlo, terwijl hij krachtig zijn hoofd schudde, wist je dat Brooklyn in de jaren vijftig nog stevig in Italiaanse handen was?

Jimmy...

Is waar!

Je leidt alleen maar af, Big Jimmy.

Onzin!

Jij wel!

Vandaag maken Russen en Oekraïners de dienst uit in Brooklyn - behalve in de Heights. Maar dat zal ook komen, je zult zien!

Er was een flits in haar ogen.

Als je me alleen op de spooktrein laat stappen, vertel ik iedereen dat Big Jimmy DiCarlo bang is voor spoken.

DiCarlo fronste zijn gezicht.

Maak me niet boos, schat! gromde hij. Maar de manier waarop hij het zei, verraadde al dat het hem waarschijnlijk niet meer zou lukken om echt boos te worden. Je weet hoe boos ik kan worden! zei hij, terwijl hij zijn best deed om zijn mondhoeken ver genoeg naar beneden te houden.

Je weet dat ik het leuk vind als je boos wordt, Jimmy! antwoordde Francine lachend. Haar onberispelijke tanden flitsten daarbij. Haar haar viel ver over haar schouders. Met een onnavolgbaar gebaar veegde ze een lok uit haar gezicht. Jimmy DiCarlo hield van haar zoals ze dat deed.

Je hebt dit nog nooit meegemaakt, liefje...

Oh nee?

Nee!

Jimmy DiCarlo's uitdrukking veranderde abrupt op dat moment.

Zijn gelaatstrekken bevroren.

De ogen werden onnatuurlijk groot en kwamen uit hun kassen. In een fractie van een seconde verscheen een masker van bevroren afschuw. Hij hief zijn hand op als in een instinctieve verdedigingsbeweging.

Een kleine rode stip vormde zich in het midden van zijn voorhoofd en werd snel groter. Francine liet zijn arm los en slaakte een kreet van afschuw.

Jimmy DiCarlo zwaaide even voordat hij als een gevelde boom in de lengte viel en roerloos bleef liggen. Met een gedempt geluid raakte zijn levenloze lichaam het asfalt en bleef in een onnatuurlijk verkrampte houding liggen.

De lijfwachten beseften pas na een vertraging van een of twee seconden wat er was gebeurd.

Ze trokken hun wapens, bukten en staarden zoekend om zich heen. Twee van hen bogen zich beschermend over hun baas die op de grond lag.

Shit, man! riep de grootste van hen, gehurkt naast de man die roerloos lag.

Hij kon maar net DiCarlo's dood ontdekken voordat het hem zelf trof.

Een treffer in het bovenlichaam deed hem over zijn baas heen vallen. De kogel ging door zijn lichaam en scheurde een bloederig gat waar hij uitkwam. De kleinste van de twee bodyguards werd in het hoofd geraakt, waardoor hij op slag dood was.

Een aanval uit het niets - zonder ook maar een zweem van een verdedigingskans.

Francine stond enkele seconden met open mond aan de grond genageld. Ze leek volledig bevroren en durfde nauwelijks te ademen. De schok stond op haar hele gezicht te lezen.

Binnen enkele ogenblikken zakten ook de andere lijfwachten neer. Voordat ze goed en wel doorhadden uit welke richting er eigenlijk op hen werd geschoten, ging er een schok door hun lichamen - als marionetten die aan hun touwtjes uit het spel werden gehaald. Hun lichamen vielen toen levenloos op de grond. Geen enkel schot was uit hun wapens afgevuurd om deze aanval af te slaan.

Een volledig stille aanval.

Er was geen geluid van schoten te horen. Voorbijgangers stopten, beseften pas na een vertraging van enkele ogenblikken wat er was gebeurd en verspreidden zich toen in paniek.

Het geschreeuw weerklonk met een vertraging van nog een paar seconden en verspreidde zich door de menigte, als in een domino-effect.

Slechts enkele momenten later zwol dit geschreeuw aan tot zo'n oorverdovend lawaai dat zelfs de dreunende muziek uit de luidsprekers van de attracties erdoor verloren ging.

Daar is het! zei Milo, terwijl hij zijn hand uitstak.

We hadden haast.

Het was laat in de middag toen Milo en ik het Jamaica Bay Fun Park in West Brooklyn bereikten. Het lag op het terrein van een voormalig winkelcentrum dat zich niet had kunnen handhaven tegen de harde concurrentie. Of dat anders zou zijn voor de attracties die nu op het terrein van Spencer Drive klanten het hof maken, was hoogst twijfelachtig. De plaatselijke media hadden het park, dat waarschijnlijk vooral werd bezocht door gezinnen in West Brooklyn en de aangrenzende Long Island-gemeenschappen, al bespot als een Disneyland voor de armen.

Het was nauwelijks te verwachten dat iemand van buitenaf hier zou komen. De reuzenraden en achtbanen die hier te vinden waren, waren technisch gewoon niet vernieuwend genoeg.

Mijn collega Milo Tucker en ik moesten de sportwagen van de FBI in een zijstraat parkeren en de laatste vijf minuten naar de plaats delict lopen. Er heerste een onbeschrijfelijke chaos. Alle toegangswegen naar de parkeerplaats waren hopeloos verstopt.

De laatste meters zijn weer het ergst, zei ik.

Het gaat erom dat je je er doorheen vecht, Jesse! antwoordde mijn collega Milo Tucker.

Collega's van het New York Police Department probeerden de verwarring van paniekerige voorbijgangers die het gebied zo snel mogelijk wilden verlaten en de voertuigen van de politie en de hulpdiensten zo goed mogelijk te coördineren.

Er was ons al verteld wat het Jamaica Fun Park inhield.

Jimmy DiCarlo, een onderbaas van het Marini syndicaat, was vermoord met bijna een half dozijn bodyguards en we hadden reden om aan te nemen dat dit deel uitmaakte van een grotere confrontatie tussen verschillende georganiseerde misdaadgroepen. Witwassen van geld, drugs en wapens - dat waren gebieden waarop de Marini familie zaken deed, volgens onze bevindingen. En met groot succes, want Marini was snel opgeklommen in de hiërarchie van de New Yorkse onderwereld.

Maar de concurrentie sliep niet.

Drie andere onderbazen van het Marini syndicaat waren de afgelopen maanden vermoord. Niemand kon nog in toeval geloven, vooral omdat in alle drie de gevallen hetzelfde wapen was gebruikt.

Het leek erop dat Jimmy DiCarlo nummer vier was op de lijst van deze onbekende moordenaar die de onderwereld van New York opruimde.

De enige vraag was voor wie hij het deed. De hele zaak maakte waarschijnlijk deel uit van een veel bredere confrontatie tussen verschillende syndicaten die elkaar compromisloos en tot de dood bevochten om de concurrentie uit te schakelen.

De collega's van de stadspolitie hadden de eigenlijke plaats delict afgezet. Milo en ik werden tegengehouden.

Ik haalde mijn identiteitskaart tevoorschijn en hield die aan mijn collega voor.

Jesse Trevellian, FBI, stelde ik mezelf voor. Dit is mijn collega Milo Tucker. Kapitein Rick Donovan van het 102e district heeft ons gevraagd.

Ik ben blij dat je er bent. Er wordt reikhalzend naar u uitgekeken, zei de officier.

Ik ben bang dat we het niet eerder hebben gehaald!

Ik kan het me voorstellen. Op dit moment van de dag zijn de straten een gekkenhuis als je uit Manhattan komt.

Dat kun je wel zeggen!

De agent wees met zijn arm en zei: Ga links bij de hotdogkraam tot aan de spooktrein. Daar is het gebeurd.

Ik knikte. "Bedankt.

Even later bereikten we de eigenlijke plaats delict. Naast de geüniformeerde collega's waren er ongeveer een dozijn agenten van het 102nd Precinct. Daarnaast waren er de rechercheurs van de Scientific Research Division, de centrale herkenningsdienst van alle New Yorkse politie-eenheden, wier hulp ook vaak werd ingeroepen door de FBI.

Twee van de donkere busjes van de lijkschouwer waren er op een of andere manier in geslaagd om hier te komen. Waarschijnlijk zou er een derde busje gebeld moeten worden om alle lichamen weg te brengen.

We kregen een schrikbeeld te zien.

De doden waren al in lijkzakken gewikkeld en klaargemaakt voor transport naar de forensische afdeling, maar sporen van opgedroogd bloed over het hele asfalt toonden aan dat hier iets vreselijks was gebeurd. Krijtmarkeringen lieten zien waar ze hadden gelegen.

Kapitein Donovan was een roodharige, wat corpulente man. Ik kende hem enigszins. We hadden elkaar af en toe ontmoet toen hij nog luitenant was en plaatsvervangend hoofd van het tweede moordteam van het 12e Precinct in het centrum van Manhattan. Hij was nu kapitein en had de leiding van het 102e moordteam overgenomen nadat de vorige, kapitein Zach Gonella, bij een schietpartij was omgekomen.

Dat was ongeveer driekwart jaar geleden.

Hallo Jesse! zei hij en begroette ook Milo. Nadat we de identiteit van een van de slachtoffers hadden vastgesteld aan de hand van zijn papieren, was het ons meteen duidelijk dat dit een zaak voor jou was.

Dus?

DiCarlo maakt immers deel uit van het Marini syndicaat, dus een verband tussen deze moordzaak en de georganiseerde misdaad ligt meer dan voor de hand.

Ik knikte. Iemand lijkt systematisch Harry Marini's onderbazen één voor één uit te schakelen, merkte ik op.

Hij knikte. Gangsteroorlog. Dat is waar iedereen het momenteel over heeft.

Ja - en waarschijnlijk nog maar het begin, zei Milo.

De omstandigheden van de misdaad spreken voor een professionele moordenaar, zei Donovan. Hij moet snel achter elkaar hebben geschoten vanaf een verhoogde plek. Geen van de lijfwachten kon ontsnappen. Tot we het kaliber weten, zul je nog even geduld moeten hebben.

Ik wed dat het resultaat samenvalt met de feiten die we kennen van de andere zaken in deze serie, meende Milo.

Donovan krabde aan het kortgeknipte rode haar op zijn achterhoofd. Ik veronderstel dat je een soort ouverture hebt van een bloedbad.

Het enige wat me hierover verbaast is dat de reactie van Marini tot nu toe erg stil is, antwoordde mijn vriend en collega Milo Tucker. In ieder geval zijn we niet op de hoogte van een vergelijkbaar sterftecijfer onder de leden van de concurrerende syndicaten.

Donovan grijnsde wrang.

Marini wil misschien graag zijn imago van schone zakenman handhaven en niet geassocieerd worden met dit bloedige moeras - maar er komt een moment dat hij moet terugslaan als hij gezag wil behouden in zijn eigen gelederen.

Waar kwam de schietpartij vandaan?, vroeg ik. Even vroeg ik me af hoe goed Donovan op de hoogte was van Marini. Het meeste wat tot nu toe bekend was over Marini's organisatie was toegankelijk voor alle politie-eenheden via het NYSIS data netwerk systeem - inclusief de chef van een moordbrigade in Brooklyn. Immers, hoe goed de bestrijding van de georganiseerde misdaad ook was, het had geen zin als degenen die als eerste ter plaatse waren niet herkenden dat een moord verband hield met bepaalde gebieden van de georganiseerde misdaad. Herhaaldelijk hadden we bij de FBI kostbare tijd verloren omdat het explosieve karakter van een misdaad niet snel genoeg ter plaatse werd herkend.

Donovan kon echt nergens van beschuldigd worden.

Hij was meer dan alert en verrassend goed op de hoogte van de achtergrond.

Donovan strekte zijn arm uit en wees naar een gebouw van twintig verdiepingen, waarvan de ruwbouw klaar was en dat direct aan het Jamaica Bay Fun Park terrein grensde. We nemen aan dat er vanuit dat gebouw verderop is geschoten. Hoe dan ook, het moet die kant op zijn.

Ik keek om en vernauwde mijn ogen.

Moet wel een goed schot zijn geweest - van die afstand!, merkte ik op.

Dat is naar schatting vierhonderd meter - als er vanaf een van de hogere verdiepingen wordt geschoten, zelfs meer, merkte Milo op.

Als de man een sluipschuttersgeweer gebruikte, is dat een normale afstand, zei Donovan, en de moordenaar moet een sluipschutter zijn geweest. De schoten volgden elkaar zeer snel op, dat hij weinig tijd had om te richten. De moordenaar had maar één schot nodig om DiCarlo en zijn mannen te doden.

Dat past in het patroon, merkte ik op, terwijl ik een blik uitwisselde met Milo.

Bij eerdere moorden op leden van het Marini syndicaat was steeds hetzelfde wapen gebruikt. Een speciaal geweer van het type MK 32, dat slechts in relatief kleine aantallen was geproduceerd. De SWAT-commando's van sommige grote steden gebruikten dit wapen. Daarnaast werd de MK-23 korte tijd overwogen voor sluipschutters in speciale eenheden van het leger en de marine. Kwaadwillende tongen beweerden dat dit mislukt was vanwege de betere relaties van de concurrentie met het Pentagon.

In ieder geval durfde ik te wedden dat ook deze moord was gepleegd met dezelfde MK-23 die was gebruikt bij de eerdere moorden op ondergeschikten van het Marini syndicaat.

Natuurlijk konden we pas bevestiging hiervan verwachten nadat het ballistisch onderzoek was afgerond.

Jimmy DiCarlo was in het gezelschap van een jonge vrouw, volgens de verklaring van verschillende getuigen, meldde Donovan. Blond en met grote borsten. Een soort droom van een man. We hebben een schets gemaakt, Donovan zuchtte hoorbaar voordat hij verder ging. Ze is verdwenen.

"Laten we