3 Westerns in één bundel april 2023

By Neal Chadwick

Westerns in één deel.
Mannen in de strijd voor gerechtigheid en wraak. Spannende westerns in één bloemlezing!
Deze bundel bevat de volgende westerns:



Wraak van de gebroeders McCory (Neal Chadwick)

In het land van El Tigre (Neal Chadwick)

Brigade van de Desperados (Neal Chadwick)





Zijn naam was Jesse Connor, en hij was op doorreis. Het hield hem niet lang op één plek. De laatste maanden was hij eigenlijk constant onderweg. Jaren geleden had hij een ranch in Texas. Maar toen was de Burgeroorlog gekomen...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 20, 2023
• ISBN: 9783745229196

Book preview

3 Westerns in één bundel april 2023

Neal Chadwick

Westerns in één deel.

Mannen in de strijd voor gerechtigheid en wraak. Spannende westerns in één bloemlezing!

Deze bundel bevat de volgende westerns:

Wraak van de gebroeders McCory (Neal Chadwick)

In het land van El Tigre (Neal Chadwick)

Brigade van de Desperados (Neal Chadwick)

Zijn naam was Jesse Connor, en hij was op doorreis. Het hield hem niet lang op één plek. De laatste maanden was hij eigenlijk constant onderweg. Jaren geleden had hij een ranch in Texas. Maar toen was de Burgeroorlog gekomen...

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER EDWARD MARTIN

Neal Chadwick is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

​Wraak van de gebroeders McCory: Western

Neal Chadwick

Wraak van de gebroeders McCory: Westerns

door Neal Chadwick

De ex-sheriff van Little Valley, Steve Gallagher, heeft zich met vrouw en kind in de buurt van dit stadje gevestigd en een ranch opgebouwd. Zijn vroegere hulpsheriff en goede vriend Mike Potter werd zijn opvolger en handhaaft sindsdien de orde in Little Valley. Op een dag dalen de broers Roy en Phil McCory met een horde bandieten af in het stadje. Ze zaten vijftien jaar gevangen voor een postkoetsroof, en hun derde broer Joe werd opgehangen voor de moord op een van de koetsiers. Omdat het Gallagher en Potter waren die hen een halt toe riepen, willen ze nu wraak nemen op deze twee.

Alfred Bekker schreef deze aangrijpende romans die zich afspelen in pionierend Amerika en het Wilde Westen onder het pseudoniem Neal Chadwick. De bekende auteur van fantasieromans, jeugdboeken en misdaadromans begon zijn carrière als Neal Chadwick. Zijn romans over THE REALM OF THE ELVES, de GORIAN-trilogie en de DRAGON EARTH SAGA maakten hem bekend bij een groot publiek. Voor jonge lezers schreef hij de fantasy-cycli ELBENKINDER, DIE WILDEN ORKS, ZWERGENKINDER en ELVANY en historische avonturen zoals DE GEHEIME MANNEN, LEONARDO'S DRAGONS, TUTENCHAMUN EN DE VALSE MAMIE en andere. In zijn misdaadroman THE ELF WARRIOR PROFILE maakte hij Branagorn, de elfenkrijger, een hoofdpersoon in zijn fantasyromans, tot onderzoeker in een zeer aardse moordzaak.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur / COVER WERNER ÖCKL

Neal Chadwick is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

De jongen wilde heel graag met zijn vader en de mannen meerijden.

Het was nu laat in de middag en ze waren op weg terug naar de ranch.

De ranch van Steve Gallagher was niet groot, maar het voorzag hem, zijn gezin en drie cowboys in hun levensonderhoud. Het werk was vermoeiend en er was altijd meer dan genoeg te doen, maar Steve Gallagher was blij dat hij zijn eigen baas was. Dat was hem veel waard.

Een stukje aarde dat hem toebehoorde, een charmante vrouw en een welopgevoede twaalfjarige zoon - wat kon men nog meer van het leven verwachten?

Pap, jij was toch sheriff in Little Valley? vroeg kleine Tom terwijl ze in een rustig tempo naar huis reden.

Zowel paarden als mensen waren moe en uitgeput, alleen kleine Tom's energie leek nooit op te drogen.

Waarom ben je geen sheriff gebleven, pa? Het is goed om de orde te handhaven!

Steve glimlachte.

Ja, dat klopt, mijn jongen. Het is een goede zaak, maar niet zonder gevaar. En toen ik je moeder ontmoette en met haar een gezin wilde stichten, wist ik dat het niet samenging: Dagen of weken op jacht zijn naar gevaarlijke schurken en thuis een vrouw en kind hebben die niet weten of je levend terugkomt!

Maar je hoefde geen rekening met mij te houden, zei de jongen.

Steve lachte, reikte naar Tom en streelde zijn piekerige haardos.

Als je een gezin hebt, kun je niet leven alsof je alleen voor jezelf moet beslissen. Als je er klaar voor bent, zul je dat ook beseffen.

Wat is er dan anders? vroeg de jongen.

Je moet er redelijk zeker van zijn dat je de volgende dag nog leeft om voor je gezin te zorgen. Dat begrijp je toch wel?

Ja.

Toen waren ze allebei een tijdje stil. Brian, een van de cowboys, nam het woord.

De kleine man kan je vol gaten stoppen, nietwaar Steve?

Ze zagen nu in de verte de ranch opdoemen: Het eenvoudige maar gezellige woonhuis, de stallen en kribben, het onderkomen voor de cowboys...

Kijk, pap! Dat is ma daar!

En toen zag Steve haar ook. Zijn Betsy, die nu haar slanke arm ophief en naar hen zwaaide.

Ze waren snel naar boven gereden, uit de zadels gegleden en de paarden aangespannen. Steve Gallagher nam zijn jonge vrouw in zijn armen en streelde teder haar hoofd.

Heb je een zware dag gehad, Steve?

Oh, het was prima. En jij, nog problemen?

Nee. Ik heb eten gemaakt. Het is net klaar. Ik denk dat jij en de mannen zo hongerig zullen zijn als de pest!

Inderdaad, mevrouw! riep Brian, die net het zadel van zijn paard had gehaald.

Tom wilde het huis in rennen, maar de stem van zijn moeder hield hem tegen.

Hou vol, jongeman! riep ze hem na zonder zich los te maken uit de armen van haar man. Ze wees naar de drinkbak. Eerst wassen!

2

Ze gingen naast elkaar staan, klopten het stof van hun kleren en wasten hun handen en gezichten.

Plotseling zei de jongen: Ben je helemaal niet bang, pap?

Bang?

Steve ging rechtop staan en fronste lichtjes.

Waarvan? Hij kende zijn jongen en wist dat hij iets specifieks in gedachten moest hebben met zijn vraag.

Nou, toen je sheriff was, zorgde je er zeker voor dat veel criminelen achter de tralies werden gezet, nietwaar?

Ja, dat was mijn taak. Er waren enkele...

Ben je niet bang dat een van hen op een dag zal proberen je terug te pakken, pap?

Steve schudde zijn hoofd.

Nee, daar maak ik me niet echt zorgen over, zoon.

Geen domme gedachte van dat kind, hè? zei Brian, die ondertussen een handdoek had gepakt om zich wat af te drogen. Herinner je je de McCory broers, Steve?

Een lichte schaduw viel over het gezicht van Steve Gallagher.

Hij knikte kort.

Ja. Vervelende kerels waren het.

Man, ik weet nog dat het gevangenisbusje uit Tucson kwam om ze mee te nemen! Weet je dat nog, Steve? Ik kwam toevallig net van de drogist...

Ja, ik herinner me... Toen maakte Steve een wegwerpbeweging. Oh, er waren zoveel.... Little Valley was toen een wilde, ongetemde stad!

Brian spuugde uit en veegde zijn gezicht af met zijn mouw.

Er kunnen er veel geweest zijn, Steve! Maar zo waar als ik hier sta, heb ik nog nooit in mijn hele leven een man zulke vreselijke eden van wraak horen uitspreken! Hij trok een bedachtzaam gezicht en krabde achter zijn oor. Wie van hen was het ook alweer...? Roy! Het was Roy McCory!

Wat zei hij? vroeg Tom, zichtbaar geïnteresseerd.

Oh, slechte dingen, mijn jongen! Hij zou je vader overhoop schieten als hij de kans kreeg...

Hou op, Brian, onderbrak Steve abrupt. Dat is het verleden en we moeten het laten rusten...

Maar terwijl ze toen gingen eten, werkte het in Steve's hersenen. Hij rekende het uit. Hij meende zich te herinneren dat Roy McCory toen vijftien jaar had gekregen....

Vijftien jaar...

Ze waren voorbij!

Maar toen schudde hij de gedachten aan Roy McCory weg en verbande ze voorlopig uit zijn hoofd.

Er waren tientallen mensen met wie hij in de uitoefening van zijn functie wel eens botste.

En tot nu toe was geen van hen op zijn ranch verschenen om wraak op hem te nemen.

3

Hij was een lange man met een vooruitstekend profiel en een leerachtige, verweerde huid. Twee ijsgrijze, koude ogen lagen achter hoge jukbeenderen.

Toen de troep van bijna twee dozijn ruiters de top van de heuvel had bereikt, gaf hij de mannen een teken en liet zijn paard inrukken.

Zijn volgelingen deden hetzelfde en keken een beetje geïrriteerd naar hun leider.

Wat is er, Roy?

Roy McCory wendde zich niet tot zijn broer Phil, maar staarde naar de vallei waar Little Valley lag.

De stad lijkt wat gegroeid sinds de laatste keer dat we hier waren..., mompelde Roy duister.

Phil, zijn broer, was even groot als Roy, maar zijn huid was minder leerachtig en zijn gezicht zag er niet zo sinister en hatelijk uit.

Vijftien jaar is een lange tijd, zei Phil.

Ja, bevestigde Roy. En wat heb ik op dit moment gewacht! Zijn gezicht vertrok in een grimas. Nu zullen Gallagher en Potter boeten! En terwijl hij dit zei, balde hij grimmig zijn hand tot een vuist.

Phil knikte kortaf.

Ja, we zijn het verschuldigd aan onze dode broer Joe!

Nu draaide Roy zich eindelijk naar hem toe en keek hem met wijd opengesperde ogen aan, waaruit een onlesbare dorst naar wraak sprak.

We zijn het aan onszelf verplicht, Phil! siste hij.

Kan niet wachten om te zien of ze nog steeds de ster dragen in Little Valley!

Roy spuugde het uit.

Het zou echt stom zijn als een zwerver ons voor was geweest en we ze nu niet in de grond konden stoppen!

Hij liet zijn ogen langs de rij ruiters dwalen.

Roy McCory en zijn broer Phil waren naar Little Valley gekomen om wraak te nemen.

Het waren allemaal ruwe jongens, bekende bandieten en moordenaars, die maar één reden hadden om de McCory's te volgen: Het vooruitzicht van een vette buit.

Maar voor Roy deed dat er niet toe.

Eens de stad in hun handen was, zou er genoeg afvallen voor de hongerige wolven....

Kom op, mannen! riep Roy. Potter en Gallagher zijn al zo goed als dood!

Toen stormden ze de helling af naar de stad: een schietgrage bende moordenaars, ieder klaar om op elk moment een man te doden voor een halve fles whisky....

4

Roy merkte met tevredenheid op dat sommige voorbijgangers in de hoofdstraat van Little Valley zich de oude tijd nog herinnerden.

De McCorys zijn teruggekeerd! hoorde hij een man van middelbare leeftijd opgewonden roepen, die zich vervolgens snel naar het kantoor van de sheriff bewoog.

Laat hem maar rennen en de sterdragers uit hun rattenhol halen, dacht Roy cynisch. Dan hoefde hij ze niet te zoeken.

De mannen verdienen een drankje na hun lange rit, vind je niet? zei Phil.

Roy liet zijn ogen een paar tellen woordeloos afdwalen om de situatie in te schatten. Toen knikte hij uiteindelijk neerbuigend.

Nou, laten we eerst naar de saloon gaan voor een drankje.

Little Valley was geen grote stad en hoewel het in de loop der jaren wat gegroeid was, had het nog steeds maar één saloon, gerund door een kale, massieve man genaamd Paddy Karrow.

Het duurde slechts enkele ogenblikken voordat ze Paddy's winkel bereikten, die midden in de hoofdstraat lag.

Ze zetten hun paarden bij de anderen en volgden Roy door de klapdeuren.

Toen de McCorys de saloon binnenkwamen, viel er plotseling een stilte onder de aanwezigen.

Roy stopte eerst midden in de gelagkamer en leek zichtbaar te genieten van de sfeer van angst die hij verspreidde.

Toen liep hij met een afgemeten pas naar de bar en wendde zich tot Paddy.

Nou, leef jij ook nog, oud huis?

Paddy's uitdrukking bleef onbewogen. Hij leek helemaal niet blij met de reünie.

Wat wil je hier, Roy McCory? Vechten?

Gewoon een whisky om mee te beginnen, Paddy. Die kun je toch nog wel krijgen?

Als je ervoor betaalt, ja.

Ga door, giet. En mijn mannen ook. We hebben een lange rit achter de rug...

De barman zat duidelijk niet lekker in zijn vel. Zijn ronde gezicht was blozend en hij zweette. Hij had de McCorys meegemaakt, toen, vijftien jaar geleden....

En hij wist dat er met hen niet te spotten viel.

Is Steve Gallagher nog steeds sheriff in Little Valley? vroeg Roy toen.

Paddy keek op.

Nee, al lang niet meer.

Roy's gezicht werd boos, dikke groeven vormden zich op zijn voorhoofd.

Nou, spreek op, wat doet Gallagher nu?

Een paar jaar na..., Paddy slikte, ...na dat ding van toen, leverde hij de ster in, trouwde met zijn meisje en vestigde zich toen als kleine rancher.

Hier in de buurt?

Je wilt hem vermoorden, nietwaar, McCory?

In een flits greep Roy naar de revolver aan zijn zijde, spande de haan en zette het pistool tegen de dikke dubbele kin van de barman.

Een geroezemoes ging door de gelagkamer, de mannen hielden hun adem in, maar niemand voelde zich in staat om in te grijpen.

Roy grijnsde cynisch en bestudeerde enkele ogenblikken de angstige gezichten van de burgers.

Toen wendde hij zich weer tot de bevende Paddy en herhaalde zijn vraag.

Hier in de buurt?

Paddy hijgde.

Ja...

Roy knikte tevreden, maar liet het pistool niet weg bij de arme barman.

Wie is er nu sheriff in Little Valley?

Mike Potter...

Dat dacht ik al. Als Gallagher in functie was gebleven, was Potter waarschijnlijk voor altijd hulpsheriff gebleven!

Phil viel in een luid gelach, waar de andere mannen zich vervolgens aarzelend bij aansloten.

Niemand uit de stad lachte.

5

Op dat moment vlogen de deuren van de saloon uit elkaar.

De jongens aan de bartafel draaiden rond, terwijl Roy McCory bevroor in een zoutpilaar.

Doe het pistool weg! beval een kalme, nuchtere stem.

Roy grimaste cynisch en verroerde zich niet.

Nou, nou, dus we ontmoeten elkaar weer.... Mike Potter! perste hij er tussen smalle, bloedeloze lippen uit.

Potter wees naar de tinnen ster die hij op zijn borst droeg en trok een ernstig gezicht.

Ik vertegenwoordig de wet hier, McCory!

Net als toen!

Ja, net als toen! Het maakt niet uit wat je na al die jaren naar de Kleine Vallei heeft gedreven: Ik zal niet toestaan dat je hier problemen veroorzaakt!

Roy nam de Colt in een flits weg van Paddy's onderkin en schoot op een van de whiskyflessen die op de planken achter de saloonhouder stonden.

Toen draaide hij zich helemaal om naar Potter, met het pistool nog steeds in zijn hand.

De reden dat Phil en ik hier na al die jaren zijn teruggekeerd mag geen geheim zijn, Sheriff!

Nou?

Er zijn twee redenen en ze hebben allebei een naam: Gallagher en Potter!

Wil je wraak?

Jullie twee zetten onze broer Joe aan de galg - en ons in het gat voor vele jaren!

Het was onze plicht jullie te arresteren en voor de rechter te slepen, legde Potter uit. Jullie drieën hadden een postkoets beroofd en de passagiers mishandeld. En Joe schoot de koetsier neer - en vermoordde hem!

Als je denkt dat je onze wraak kunt ontlopen door je zielige gezeur, heb je het mis, Potter!

Ik weet het, beaamde Potter.

Zijn blik ging langs de rij jongens die tegenover hem aan de bar stonden.

In haar ogen las hij zijn dood.

Het oordeel over jou is allang geveld, Potter! sprak Phil nu. Zijn toon was ijzig. Het is alleen een kwestie van uitvoeren...

De handen van de mannen gingen naar hun revolvers en Potters rechterhand gleed ook naar zijn heup.

Roy McCory, die het pistool al in zijn hand had, vuurde als eerste.

Hij vuurde nog voordat de sheriff zijn ijzer volledig uit de holster had getrokken.

Mike Potters ogen bevroren toen de kogel zijn torso binnendrong. Maar voordat hij achteruit wankelde door de draaiende deuren en in de lengte in het stof van de straat belandde, werd hij letterlijk doorzeefd met een hagelbui van kogels.

Dat is klaar, mannen, mompelde Roy toen het schieten voorbij was. Hij zal niet meer opstaan... Toen wendde hij zich tot Paddy. Staar niet als een aap, vetzak! Dit is toch niet de eerste keer dat een caféhouder zoiets ziet! Geef de mannen wat te drinken in plaats van ze met grote ogen aan te kijken!

Ja, meneer... stamelde hij.

Zijn handen trilden zo erg dat hij de whiskyfles nauwelijks kon vasthouden.

Ondertussen was een van de mensen uit de stad opgestaan van zijn stoel.

Dat was onze sheriff! riep hij, compleet verbijsterd. Ze hebben onze sheriff vermoord!

Roy McCory draaide zich om en gaf hem een koele blik van duidelijke minachting.

De man droeg een bruin pak, al behoorlijk versleten, maar geen Colt om zijn heupen. Hij leek helemaal van slag en bewoog zich hoofdschuddend zijdelings naar de klapdeuren.

Hij nam zijn ogen geen seconde van Roy af. Hij staarde hem aan alsof de buitenlandse bendeleider een exotisch roofdier was.

Wat heb je gedaan... stamelde hij en sommige van de andere aanwezigen waren nu ook opgestaan van hun plaats.

Maar niet één van hen riskeerde een achteloos woord.

De man in het bruine pak reikte onder zijn jasje.

Roy McCory aarzelde geen seconde. In een flits trok hij het ijzer en vuurde.

Hij sloeg de man midden op het voorhoofd, die vervolgens ineen zakte en op de ruwe houten vloer sloeg.

Zijn ogen stonden wijd open.

Hij was gestorven zonder te weten waarom.

Roy stopte de Colt weg terwijl de andere salongasten verstijfd stonden. Geen van hen durfde te hard te ademen.

Met zijn voet draaide hij de dode man om.

De hand waarmee hij onder het jasje reikte hield een zakdoek vast....

Was dat echt nodig, Roy? Ik bedoel Potter, oké, maar zo nerveus meteen...

Hou je mond, Phil!

Roy zei dit op een manier waardoor het voor zijn broer beter leek om er bij te blijven en eigenlijk niets meer te zeggen.

Roy leek niet bezorgd. Tenminste voor het feit dat hij net twee mensen had neergeschoten.

Hij wendde een fonkelende blik naar Paddy, die leek te zijn vergeten zijn mond te sluiten nadat hij hem de vorige keer had geopend. Ik hoop dat je hier in de stad een doodgraver hebt die zoiets kan opruimen...

Roy sprak heel zachtjes en het klonk griezelig. Bijna als het gesis van een slang.

Wat is er aan de hand, Paddy, oude bangerik? Heb je er een of niet?

Ja.

Dat is goed, Paddy! Dat is goed...

Ik begrijp het niet...

Begrijp je het niet? We zullen vaker gebruik moeten maken van de diensten van de doodgraver, lijkt me...

Hij keek naar de rijen stedelingen die hier allemaal waren gekomen om rustig wat te drinken en die nu zo bang waren dat ze geen spier hadden durven vertrekken of een wenkbrauw hadden durven optrekken.

Heb je geen kamers, Paddy? mompelde hij toen, zonder de Wachter aan te kijken.

Paddy gaf geen antwoord.

En daar was een goede reden voor. Hij had niet het minste verlangen om ook maar één van de jongens tegemoet te komen.

Ik stelde je een vraag! barstte Roy plotseling uit, waardoor zijn zwaarlijvige tegenhanger ineenkromp.

Ja, ik heb kamers.

Stel ze dan op voor mij, mijn volk!

Ze zijn bezet! Er zijn gasten binnen!

Gooi ze eruit, Paddy. Wij hebben voorrang!

Maar...

Roy draaide zich naar zijn mannen en maakte een beweging met zijn hand.

Kom op jongens, we zijn hier niet voor de lol...

Ze dronken hun whisky op en liepen zwaar in de richting van de klapdeuren waar hun baas op hen wachtte.

Hé, hoe zit het met de betaling!

We betalen elke rekening! riep Roy. Hoorde je dat? Elke rekening! En we vergeten niets! Maar onze munt is geslagen in lood!

Toen haalde hij in een flits de Colt tevoorschijn en sloeg de grote spiegel kapot die Paddy achter de bartafel had geplaatst.

De barman werd bleek.

Je kunt er genoeg krijgen! siste Roy McCory grimmig.

6

Tegen de tijd dat de McCory's en hun gevolg buiten de saloon stapten, langs het lichaam van Mike Potter, stond er een menigte buiten.

Boze burgers waren samengekomen en heel wat van hen waren gewapend...

Moordenaar! riep iemand uit de menigte. Het was onmogelijk te zeggen van wie de stem was en vermoedelijk zou de eigenaar ervan anders zijn mond niet zo wijd open hebben durven doen.

Jaag ze de stad uit!

Yup!

Roy McCory trok zijn revolver en schoot een paar keer in het zand, vlak voor de voeten van de stedelingen, die toen een paar stappen achteruit deden.

Ik heb liever wat meer afstand, mompelde hij toen somber nadat hij het pistool weer in zijn zak had gestoken. Heeft iemand iets te zeggen? Laat hem dat dan nu doen. Er liggen hier al twee lijken en ik vind het niet erg om alle meningsverschillen te beslechten met een wasbeurt...

Niemand had iets te zeggen.

Roy meende te kunnen beoordelen