Besluit aan het Zoutmeer: Western

By Neal Chadwick

door Neal Chadwick




De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.


Joe Carey is op de vlucht en belandt in de hel van de grote zoutwoestijn van Utah. Na een overval door Indianen blijft hij zwaar gewond achter en wordt gevonden door Mormonen. Maar wanneer Carey verliefd wordt op een van hun vrouwen aan het Zoutmeer, is zijn ondergang voorbestemd...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Dec 29, 2022
• ISBN: 9783745226607

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER WERNER ÖCKL

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Besluit aan het Zoutmeer: Western

door Neal Chadwick

De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.

Joe Carey is op de vlucht en belandt in de hel van de grote zoutwoestijn van Utah. Na een overval door Indianen blijft hij zwaar gewond achter en wordt gevonden door Mormonen. Maar wanneer Carey verliefd wordt op een van hun vrouwen aan het Zoutmeer, is zijn ondergang voorbestemd...

1

Ik was op weg naar het zuiden. Dit jaar was ik er een beetje laat voor, maar er komt altijd wel iets tussen. Ik had de zomer doorgebracht in Montana om op een paar ranches te werken.

In de zomer is het er heerlijk wonen, maar wie er de winter doorbrengt is een dwaas - of heeft geen keus.

Maar ik had een andere keuze en dus ging ik op weg zonder precies te weten waar ik heen ging. Alleen de richting was duidelijk.

De ene dag ging voorbij als de andere en het weer werd met de dag slechter.

Ik weet niet precies hoe lang het duurde voordat ik het noordwesten van Utah bereikte. Het was in ieder geval geen geringe prestatie - en ik ben van alles gewend.

Tenslotte verdien ik mijn brood door in het zadel te zitten.

De winter was vroeg ingetreden dit jaar. Het eerste dunne laagje sneeuw was over de heuvels gevallen en het was vreselijk koud.

Het was laat in de middag toen ik de man zag bij het kampvuur dat hij had aangestoken in de beschutting van een groep bladerloze en kreupele bomen.

Het was zeker moeizaam geweest om een vuur te maken in deze vochtige wind.

Eerst was ik verbaasd.

Ik zag één man, maar vijf paarden.

Het gebied was van verre te overzien en het leek me dus onmogelijk dat er nog meer mannen zich ergens in de buurt zouden kunnen verbergen.

Ik kwam dichterbij en groette hem vriendelijk.

Als je iemand hier in de wildernis na dagen of zelfs weken weer tegenkomt, rijd je niet zomaar door zonder een woord te wisselen. Maar op hetzelfde moment dat ik met twee vingers van mijn rechterhand naar de rand van mijn hoed ging en naar hem knikte, greep mijn tegenhanger naar het Winchestergeweer dat hij binnen handbereik tegen zijn zadel had geleund.

Nu keek ik recht in de loop van een geweer, maar dat deerde me niet. Misschien had ik hetzelfde gedaan in zijn plaats. Hier moet je op je hoede zijn.

Helaas kun je aan het puntje van zijn neus niet zien of iemand een schurk of een fatsoenlijke vent is. Ik wuifde hem weg, maar terwijl ik dat deed, bewoog mijn rechterhand onmerkbaar naar mijn heup, waar het handvat van mijn revolver onder de zoom van mijn jasje vandaan kwam.

Rustig aan, meneer, ik wil u geen pijn doen!, hoorde ik mezelf zeggen.

Ik bestudeerde de gelaatstrekken van mijn tegenhanger, wiens gezicht gekenmerkt werd door een zwarte baard en alerte, intelligente ogen die een gehaaste indruk maakten.

Deze man was bang, zoveel was me duidelijk. Hij keek me een paar tellen aandachtig aan en leek besluiteloos. Toen ontspande hij zich een beetje.

Wat wil je van me?

Je bent de eerste persoon die ik in veertien dagen heb gezien. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Dus ik dacht ik zeg hallo. Nu ik dat gedaan heb, denk ik dat ik beter door kan rijden! Ik trok mijn paard aan de teugels en maakte me klaar om hem weg te laten draven.

Wacht even, meneer!

De man stond al achter me. Ik draaide me naar hem toe en bleef me bewust van het feit dat hij de loop van zijn Winchester de hele tijd geen millimeter had laten zakken.

Wat nog meer? Ik denk dat alles geregeld is tussen ons. Dus vaarwel, meneer!

Maakt u deel uit van de McCrane Ranch crew?

Nee.

Je werkt niet voor Noah McCrane? Ik schudde mijn hoofd.

Nee. Ik ken geen man met die naam.

Ik denk het niet!

Je kunt me geloven of niet. Het kan me niet echt schelen!

Hm...

Hij keek nu bedachtzamer dan voorheen en liet inderdaad de loop van zijn Winchester zakken.

Toen mompelde hij: Wilt u koffie, meneer...

Carey. Joe Carey is mijn naam, stelde ik mezelf voor. En ik accepteer graag uw uitnodiging. Ik liet mijn paard een paar stappen naderen en stapte toen uit het zadel.

Toen stonden we oog in oog terwijl de sneeuwvlokken op ons neer druppelden.

Ik stak mijn hand naar hem uit.

Met wie heb ik de eer?

Met Chip Barrows, kwam het terug.

Als ik op dat moment terug was gegaan naar mijn paard en dan een paar mijl tussen mij en deze man had gelegd in een snelle galop - had ik mezelf een hoop ellende kunnen besparen.

Maar op dat moment had ik geen idee van wat er nog ging gebeuren. Ik werd gelokt door de geur van de warme koffie die boven het vuur hing en het vooruitzicht om met iemand te kunnen praten.

En dus bleef ik.

Heb je een kopje? vroeg hij.

Ja.

Dat is goed, anders hadden we de mijne moeten delen. Ik bond mijn paard vast aan de anderen, nam het zadel van zijn rug en haalde de tinnen kom uit de zadeltas. Even later schaarde ik me rond het kampvuur