Genadeloze wolven en andere aardige mensen: Thriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Een moord in een flatgebouw leidt tot een aaneenschakeling van gekke gebeurtenissen. Michael Hellmer, die zijn geld verdient met het schrijven van westernromans, wordt verdacht. Hellmer heeft geen andere keuze dan de zaak tot op de bodem uit te zoeken en zelf op te lossen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 3, 2023
• ISBN: 9783745233728

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Genadeloze wolven en andere aardige mensen: Thriller

door Alfred Bekker

Een moord in een flatgebouw leidt tot een aaneenschakeling van gekke gebeurtenissen. Michael Hellmer, die zijn geld verdient met het schrijven van westernromans, wordt verdacht. Hellmer heeft geen andere keuze dan de zaak tot op de bodem uit te zoeken en zelf op te lossen.

1

Mijn vingers gleden als bij toverslag over het gladde computertoetsenbord. Er was een zacht klapperend geluid te horen dat zich mengde met het onophoudelijke gezoem van de ventilator die mijn computer koel hield. De cursor flitste, gleed over de gebruikersinterface en trok een spoor van schrijven achter zich aan.

Ik schreef:

Jake McCord vernauwde zijn ogen toen hij de drie ruiters zag naderen.

Dat moet Dickson zijn met zijn bloedhonden, schoot het door zijn hoofd.

Hij stond op van zijn kampeerplek en nam nog een diepe slok uit de tinnen beker met hete koffie.

Hij hield het kopje met zijn linker vast, zijn rechter gleed ondertussen opzij - naar de plek waar het handvat van zijn Colt 45 uit de diep ingesnoerde revolverholster stak.

Toen de drie ruiters dichterbij kwamen, kon hij duidelijk het bleke gezicht van Barry Dickson zien, omlijst door een dunne, zwarte baard.

Er komen problemen, dacht McCord.

Maar hij liet zich niet afschrikken en nam nog een slok koffie. Ondertussen waren de ruiters dichterbij gekomen. Op een afstand van nauwelijks meer dan een dozijn meter brachten ze hun paarden tot stilstand.

McCords ogen ontmoetten Dicksons koude blik.

Zei ik niet dat je beter uit het gebied kon gaan? siste Dickson toen zijn twee metgezellen hun handen naar hun revolvers lieten glijden.

McCord knikte. Dat is wat je had gezegd. Maar ik laat me niet zo snel intimideren!

Als je denkt dat ik zo'n zwerver als jij over me heen laat lopen, dan ben je gek, McCord!

De wet staat aan mijn kant, antwoordde McCord kalm. En dat weet je!

Dickson grimaste spottend. De wet? Ik ben hier de wet!

McCord liet zijn blik van de een naar de ander dwalen. In de ogen van deze mannen las hij de dood. Zijn dood. Hij zag de spanning in de gezichten van Dickson's mannen. Hun handen lagen op hun revolvers, klaar om ze elk moment te trekken. De mannen wachtten op een teken om toe te slaan.

En dat teken kwam eindelijk. Het was een nauwelijks waarneembare knik waarmee Barry Dickson de hel liet losbarsten.

De mannen trokken hun ijzers uit hun holsters. Ze waren snel maar schoten slecht. McCord trok ook razendsnel zijn revolver en vuurde.

De man rechts van Dickson schreeuwde het uit toen de kogel van McCord hem in de schouder raakte, hem naar achteren rukte en hij het pistool liet vallen.

McCord wierp zich op de grond toen de kogelregen van zijn tegenstanders over hem heen suisde. Nog steeds vallend vuurde hij een tweede keer, waardoor Barry Dickson uit het zadel werd geslagen. De voorman van de Morton Ranch viel zwaar op de grond en lag roerloos op zijn rug. In het midden van zijn voorhoofd had zich een klein rood gat gevormd, terwijl zijn ogen gefixeerd naar de hemel keken.

Vlak naast hem voelde Jake McCord hoe een kogel de grond raakte en het zand in een fonteintje schopte. Hij draaide zich om, trok toen de loop van de revolver omhoog en schoot een kogel recht in de borst van de derde man.'

Ik leunde achterover en was blij met mezelf. Ik had vandaag al twintig pagina's geschreven, waarvan de laatste tien in één keer.

Het was gewoon uit me gevloeid. Via mijn vingers in het toetsenbord van de computer.

Het werk zou ' Genadeloze Wolven' gaan heten. Vanochtend had ik niets anders gehad dan die titel. Genadeloze Wolven'! Ik vond dat goed klinken.

Als alles soepel zou verlopen, zou ik de 120 manuscriptpagina's binnen een week in het toetsenbord hebben gehackt.

Over ongeveer zes maanden kun je het waarschijnlijk als boekje in elke kiosk kopen. Met een opzichtige omslagfoto.

GRADELESS WOLVES' - ondertitel misschien: ' Ze kenden geen genade - een nieuwe, ongewoon fascinerende roman van MIKE HELL.

Maar daarvoor hadden de Here God en de redacteur wat zweetdruppels gebruikt. Pagina twintig. Vandaag was ik in goede vorm, en misschien zou ik later nog eens tien bladzijden schrijven.

Maar op dit moment had ik meer zin in een kopje koffie.

Ik wilde de tekst net opslaan toen het scherm plotseling donker werd.

Het licht was ook uitgegaan.

Kortsluiting! Ik vloekte binnensmonds. De laatste vijf pagina's waren niet opgeslagen en dus onherroepelijk verloren gegaan.

Het was waarschijnlijk weer de defecte haardroger van de man die in de flat een verdieping hoger woonde.

Het was altijd hetzelfde. De man gebruikte het apparaat en als ik pech had, ontplofte de hoofdzekering.

Het leidingnetwerk in dit huis was volledig verouderd. Het was ergens voor of kort na de oorlog gebouwd. Eigenlijk hadden alle leidingen eruit gesloopt en vervangen moeten worden. s Avonds, als de tv's één voor één aangingen, was het altijd bijzonder kritisch.

De beste tijd om te werken was tussen middernacht en het ontbijt. Dan was je relatief veilig voor de stroom die plotseling uitviel. Alleen maar omdat twee dozijn idioten plotseling al hun elektrische apparaten tegelijk aan moesten zetten. En zelfs de man met de kapotte haardroger droogde zijn haar toen minder vaak.

Ik was boos.

De stomme jongen boven me - ervan uitgaande dat mijn woede hem in dit geval goed raakte - had vijf pagina's voor me vernietigd.

De volgende keer moet ik hem aanklagen voor schadevergoeding, dacht ik.

Deze pagina's waren tenslotte cash voor mij!

Maar aan de andere kant was de man zelf duidelijk te gierig om eindelijk een nieuwe haardroger te kopen die beter compatibel was met de hoofdzekering!

Ik haalde diep adem. Zolang ik in dit huis woonde, zou ik deze omstandigheden moeten accepteren.

Ik heb het scherm en de centrale eenheid van de computer uitgeschakeld zodat - wanneer de zekering weer werd ingeschakeld - de stroom niet met volle kracht op de apparaten kwam te staan. Dat zou schadelijk moeten zijn.

Toen stond ik op en dacht even na over wat ik moest doen.

Er waren verschillende mogelijkheden.

Ik kon naar de kelder gaan om de zekering weer aan te zetten.

Maar ik kon ook wachten tot een van de andere bewoners van het huis naar de kelder ging om de zekering weer aan te zetten.

Ik keek op de klok. Precies 17.30 uur.

Dit betekende dat er al heel wat mensen thuis waren, voor de tv zaten, naar de radio luisterden enzovoort. Dus de kans dat ik mezelf niet hoefde open te stellen omdat iemand anders zich nog meer ergerde aan de energieloze toestand dan ik, was niet zo groot.

Ik ging naar de keuken.

Er zat nog koffie in de machine. Natuurlijk was er ook geen elektriciteit, dus het was duidelijk dat de koffie snel koud zou worden. Dus besloot ik eerst een kopje voor mezelf in te schenken en te wachten.

Buiten, vanaf het trappenhuis, hoorde ik geluiden en stemmen. Er was inderdaad iemand naar de kelder gegaan, precies zoals ik had vermoed.

Ik nipte aan mijn koffie en wachtte.

Toen was er plotseling weer stroom. Het licht ging aan, de waakvlam van het koffiezetapparaat brandde weer en de radio in de keuken, die ik vergeten was uit te zetten, murmelde in zichzelf.

Maar dat duurde nog geen twee seconden.

Toen was het alweer voorbij. De stroom was weer weg, wat alleen maar kon komen doordat de kortsluiting er nog steeds was.

Waarschijnlijk heeft deze idioot gewoon zijn haardroger weer aangezet en probeerde hij zichzelf verder te föhnen, dacht ik grimmig.

Hij was een onwetende.

Ik had hem al een keer gevraagd naar die verdomde haardroger, maar hij zei dat het door mijn computer kwam. Die trok te veel stroom en daarom kon het lichtnet zijn haardroger niet aan. Wat een onzin!

Ik hoef denk ik niet te benadrukken dat ik hem niet mag. Hoe kan het ook anders, aangezien hij min of meer regelmatig geld van me stal.

Nee, sorry, ' gestolen' is niet het juiste woord. Hij heeft het vernietigd. Hij heeft geld vernietigd - en stom, dat geld was van mij.

Naar de hel met hem! ', of zoiets, is wat Jake McCord uit GRADENLESS WOLVES, deze ongewoon spannende, maar nog steeds niet voltooide westernroman, in zo'n geval gezegd zou hebben! Naar de hel met hem ...' Als ik op dat moment had geweten dat hij er misschien al was ...

Maar het is nutteloos om over zulke dingen na te denken.

Opnieuw kwam er even elektriciteit door de leidingen, maar opnieuw droogde het onmiddellijk op. Dus iemand had het een tweede keer geprobeerd. En net zo vruchteloos.

Ik heb mijn koffie op.

Als ik vandaag nog een pagina in de toetsen wilde krijgen, zou ik er toch zelf voor moeten zorgen!

Verdomme, ik had me er zo in verdiept, en dan dit!

Jake McCords problemen werden opgelost op pagina 120, dat was vanaf het begin duidelijk. Ik moest mijn eigen problemen zelf de baas worden.

Geen enkele goddelijke auteur loste het voor mij op in gelukzaligheid en een happy end met een mooi meisje en het einde van alle schurken!

Ik ging naar de gang, opende de deur van mijn flat en stapte het trappenhuis in.

Ik hoorde stemmen van beneden.

Het waren vrouwenstemmen, en minstens twee.

Ze kwamen vanuit de kelder de trap op en hadden zich waarschijnlijk gerealiseerd dat het niet zo gemakkelijk was als ze hadden gedacht.

Ondertussen sloot ik zorgvuldig de deur achter me. Zelfs als je maar even uit de flat bent, moet je dat doen. Het is hier al gebeurd dat iemand alleen de vuilnisbak buiten zette zonder hem op slot te doen en vervolgens het familiezilver miste.

Ik wierp een blik op de vrouwen.

Maar er kwam ook iemand van boven. En dat was ook een vrouw, dat hoorde ik aan de schoenen.

Ik draaide me om en keek naar een fijngesneden gezicht omlijst door donkerbruin haar en groengrijze ogen. Ik schatte haar begin twintig.

Ze was mooi, maar dat was niet de belangrijkste reden waarom mijn blik op haar gericht bleef.

Heel even keken we elkaar aan.

Ze veegde een haarlok uit haar gezicht. Ze stopte even en stapte toen langs me heen. Ze leek op de een of andere manier gehaast, alsof iemand haar op de hielen zat. Maar een snelle blik op de trap vertelde me dat daar niemand was.

Hé!, riep ik haar na.

Ze stopte op haar hak, haalde diep adem en draaide zich toen naar me om. Het was duidelijk dat ze alleen afkomstig kon zijn uit de flat van de man wiens vervloekte haardroger er waarschijnlijk verantwoordelijk voor was dat ik nu hier in het trappenhuis stond in plaats van bij de toetsen te zitten!

Wat is er? riep ze, buiten adem.

Toen onze ogen elkaar ontmoetten, wist ik dat ze bang was. Het zweet stond op haar voorhoofd en met haar atletische figuur kon ik me gewoon niet voorstellen dat het veroorzaakt was door de paar stappen tot aan de hak.

En voor een hartpatiënt had ze gewoon nog niet de juiste leeftijd.

Ik wees met mijn duim omhoog naar de flat van mijn intieme vijand, die graag het geld van een arme romanschrijver vernielde.

Heeft hij zijn haar weer gewassen?

Wie?

Ze leek het echt niet te begrijpen. Haar ogen vernauwden zich een beetje.

Nou, de man die daar woont. Ik weet zijn naam niet, maar zijn haardroger...

Haardroger?

Het woord leek iets in haar los te maken. Ik begreep nog niet wat. Later zou het me duidelijker worden. Wat wil je eigenlijk? zei ze wat nors.

Ik wilde alleen weten of hij thuis was!, antwoordde ik toen. Als hij dat niet was, dan kon hij logischerwijs zijn haardroger niet hebben aangezet en dan moet de stroomstoring door iets anders zijn veroorzaakt.

Wat weet ik ... mompelde ze, waarna ze zich omdraaide en verder rende. Ze haastte zich de trap af alsof letterlijk de duivel achter haar aan zat.

Ik vertrok mijn gezicht.

De man met de haardroger - wiens naam ik me niet eens kon herinneren - was zeker een engerd. Wie zou verbaasd zijn als iemand van hem wegliep? Ik in ieder geval niet.

Een kwartier later zou niets me meer moeten verbazen!

2

Ondertussen kwamen de vrouwen van beneden naar me toe. Ze wierpen de haastige schoonheid een snelle, kritische blik toe.

Toen hadden ze mij bereikt.

Ik kende ze een beetje en wist dat ze in de flat onder mij woonden. Ze heetten allebei Meyer en waren moeder en dochter. Meyer met Ypsilon, zo stond het op de deur