4 Hamburgse misdaadromans in één deel April 2024

By Alfred Bekker, Chris Heller, Peter Haberl and Walter Appel

door Alfred Bekker, Chris Heller, Peter Haberl, Walter Appel
Dit deel bevat de volgende misdaadthrillers:


Burmester en de wintersportkiller (Walter Appel/Chris Heller)

Inspecteur Jörgensen en de man met het nieuwe gezicht (Chris Heller/Peter Haberl)

Inspecteur Jörgensen en de dode daders (Peter Haberl/Chris Heller)

Inspecteur Jörgensen en de dode man in de villa (Alfred Bekker )



Silvio Schönberg heeft een besluit genomen: hij moet zijn "zaak" in München zo snel mogelijk opgeven. Maar eerst moet hij schoon schip maken. Met opruimen bedoelt hij moord. Vier mensen sterven, waaronder een van zijn vertrouwelingen, die Schönbergs rol overneemt als het verkoolde slachtoffer van een ongeluk.

Hij krijgt een nieuw gezicht in Hamburg. Een voorwaarde om samen met een bevriende maffioso iets nieuws op te bouwen in de grote stad. Maar de recherche in Hamburg slaapt nooit. Rechercheurs Jörgensen en Müller hebben de onderwereldgrootheden in het vizier - en één gangster in het bijzonder ...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 1, 2024
• ISBN: 9783745237085

Book preview

Alfred Bekker, Chris Heller, Peter Haberl, Walter Appel

4 Hamburgse misdaadromans in één deel April 2024

UUID: 5a9890c2-b9ad-4409-9314-33dffc00fe3d

This ebook was created with StreetLib Write

https://writeapp.io

Table of contents

4 Hamburgse misdaadromans in één deel April 2024

Copyright

Burmester en de wintersportmoordenaar: misdaadroman

Inspecteur Jörgensen en de man met het nieuwe gezicht

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

Inspecteur Jörgensen en de dode daders

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

Inspecteur Jörgensen en de dode man in de villa

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

4 Hamburgse misdaadromans in één deel April 2024

door Alfred Bekker, Chris Heller, Peter Haberl, Walter Appel

Dit deel bevat de volgende misdaadthrillers:

Burmester en de wintersportkiller (Walter Appel/Chris Heller)

Inspecteur Jörgensen en de man met het nieuwe gezicht (Chris Heller/Peter Haberl)

Inspecteur Jörgensen en de dode daders (Peter Haberl/Chris Heller)

Inspecteur Jörgensen en de dode man in de villa (Alfred Bekker )

Silvio Schönberg heeft een besluit genomen: hij moet zijn zaak in München zo snel mogelijk opgeven. Maar eerst moet hij schoon schip maken. Met opruimen bedoelt hij moord. Vier mensen sterven, waaronder een van zijn vertrouwelingen, die Schönbergs rol overneemt als het verkoolde slachtoffer van een ongeluk.

Hij krijgt een nieuw gezicht in Hamburg. Een voorwaarde om samen met een bevriende maffioso iets nieuws op te bouwen in de grote stad. Maar de recherche in Hamburg slaapt nooit. Rechercheurs Jörgensen en Müller hebben de onderwereldgrootheden in het vizier - en één gangster in het bijzonder ...

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

Burmester en de wintersportmoordenaar: misdaadroman

Walter Appel & Chris Heller

Burmester en de wintersportmoordenaar: misdaadroman

Misdaadroman van Walter Appel & Chris Heller

Een nieuwe zaak voor Aldo Burmester, de bekende privédetective uit Hamburg. In zijn jeugd moest hij zijn ouders vergezellen op skivakanties. Dat komt in deze zaak goed van pas.

Cord Milzow, de grote favoriet in de afdaling, jaagt over de piste. Als Milzow zo doorgaat, zal hij zeker winnen. Hij zou zelfs een nieuw parcoursrecord vestigen. Maar plotseling verliest hij de controle, komt ten val en sterft. Wat een vreselijk ongeluk lijkt, is eigenlijk een koelbloedige moord. Om het op te lossen huurt de skivereniging de Hamburgse privédetective Aldo Burmester in. Wanneer Aldo in het wintersportoord aankomt, realiseert hij zich dat het niet alleen om een moord gaat, maar ook om een bende afpersers die zich hier heeft gevestigd. En de privédetective is een doorn in hun oog ...

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Aldo Burmester is een uitvinding van Alfred Bekker

Chris Heller is een pseudoniem van Alfred Bekker.

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

1.

Hamburg 1991...

Hoi, Jana!

Hallo, Aldo!

Aldo Burmester, de bekende Hamburgse privédetective, was net zijn kantoor binnengekomen, had zijn jas over zijn stoel gegooid en zijn stropdas losgemaakt. Zijn assistente Jana Marschmann was druk bezig een krant te lezen. Een roddelblad. Aldo Burmester grimaste lichtjes.

Interessante lectuur? wilde hij weten."

Ooit gehoord van Cord Milzow?

Niet dat ik weet.

Echt?

Ik denk in ieder geval niet dat we al iets met hem te maken hebben gehad.

Oh, Aldo!

Het spijt me, Jan, ik weet eerlijk gezegd niet echt waar je op doelt. Aldo liep naar het raam aan de voorkant van zijn kantoorverdieping, vanwaar hij een uitstekend uitzicht had over Hamburg. Je kon tot aan de Elbe kijken. Mist hing over de rivier. Schepen waren te zien als donkere silhouetten.

Maar het regende tenminste niet.

Het was dus geen typisch slecht weer in Hamburg.

Iedereen kent Cord Milzow echt, beweerde Jana.

Aldo Burmester haalde zijn schouders op. Nou, ik in ieder geval niet. Blijkbaar ben ik de uitzondering.

Dit is een beroemde skiër.

Daar ben ik helemaal niet bekend mee.

Ik wed dat elk kind in Oostenrijk hem kent.

Ik ben geen kind en ik kom niet uit een Alpenland.

Dus die Cord Milzow racet op dit moment van succes naar succes. en nu heeft iemand op hem geschoten tijdens de afdaling!

Cord fronste zijn wenkbrauwen. Geschoten? echode hij. Dat klinkt... nogal onsportief, zou ik zeggen.

Dat is niet ons geval, Aldo, maar het nieuws staat er momenteel bol van. Iedereen die toen nog niet wist wie Cord Milzow was, weet het nu wel, zou ik zeggen.

Aldo Burmester begon zich nu te interesseren. Hij had niets met skiën. Tenminste niet met de media-aspecten van deze sport. Hoe kon hij dat ook? Hamburg was niet bepaald een alpine bolwerk, om het zacht uit te drukken. Maar Aldo Burmester wist wel raad met moord. Dat was zijn beroep.

Wist je dat ik zelfs kan skiën? vroeg Aldo toen.

Jana keek hem verbaasd aan.

Echt?

Ja, toen ik klein was, moest ik met mijn ouders naar de bergen. Daar heb ik dat geleerd.

Dat had ik nooit gedacht.

Maar dat is het wel.

Nou, u komt ook uit een familie van chique Hamburgse Elbchaussee snobs, als ik dat goed heb.

Nou, sta me toe...

Is dat niet waar?

Dat heet goede middenklasse.

Maakt niet uit.

Hoe dan ook, ik kan skiën. Dat is alles wat ik eigenlijk wilde zeggen.

Jana Marschmann grijnsde raadselachtig. Ik werk eigenlijk al een tijdje voor u en uw bureau, maar...

Aldo Burmester trok zijn wenkbrauwen op.

Maar wat?

Ik leer nog steeds over jou.

Oh, ik hoop het.

Echt?

Nou, er moeten nog een paar geheimen overblijven. Vind je niet?

Ik weet het niet.

Wat zou de wereld zijn zonder geheimen?

In ieder geval zou je geen detectives nodig hebben.

Zie je wel!

Ze lachte. En Aldo stak een sigaret op. Hij blies de rook met plezier uit.

Garmisch-Partenkirchen.

Cord Milzow, de grote favoriet in de afdaling, raasde over de piste. De toeschouwers ter plaatse en thuis op hun schermen keken ademloos naar zijn run. Milzow ging als een witte flits de S-bocht van de Super-G in, zoals het bijzonder gevaarlijke deel van het drieduizend meter lange parcours wordt genoemd. De elektronische chronometer gaf slechts 1:05.23 aan - één minuut, vijf seconden en 23 honderdsten. De harde bevroren sneeuw kraakte onder de ski's van Milzow.

De kampioen schoot met een gemiddelde snelheid van bijna negentig kilometer per uur over het circuit. Hij ving de schokken veroorzaakt door de hobbels en chicanes op het geraffineerde en moeilijke circuit vakkundig op.

Als Milzow zo doorging, zou hij zeker winnen en zelfs een nieuw parcoursrecord vestigen.

Maar iemand had er iets op tegen. De moordenaar lag op de loer in de stutten van de skischans rechts van de afdaling, waar duizenden toeschouwers stonden. De donkere figuur in een thermisch wetsuit en moonboots hurkte onder de schans, onzichtbaar van buitenaf.

De moordenaar had een gunstige schietpositie gevonden. De grendel van zijn precisiegeweer met telescoopvizier was gespannen. De moordenaar hoefde er maar een klein tikje tegen te geven en het schot zou afgaan. Een geluiddemper op de loop van het geweer zou het schot met de high-speed 223 kogel nauwelijks hoorbaar maken. De moordenaar met de brede skibril had de capuchon van zijn skipak gesloten. Zijn gezicht was nauwelijks te herkennen.

Hij had Cord Milzow met de loop van zijn geweer gevolgd vanaf het moment dat de skiër er bij de start vandoor was gegaan met zijn gebogen skistokken en er razendsnel vandoor was gegaan. De moordenaar had het hoofd van Milzow met de valhelm en skibril in zijn vizier.

Hij wist dat hij maar één kans had. Toen was de gunstige gelegenheid voorbij. De moordenaar moest lang wachten op zijn volgende poging. Hij zou Milzow toch niet zo spectaculair vangen als tijdens zijn superrun.

Milzow kwam uit de super-G. Hij had de moeilijke passage briljant onder de knie zonder kostbare seconden te verliezen, zoals zijn concurrenten, de andere ski azen.

De moordenaar raakte de neersteker aan. Bang, het ging. Het schot werd volledig overstemd door het gejuich van de toeschouwers. Met een beginsnelheid van duizend meter per seconde schoot de kogel uit de loop, veel sneller dan een van de snelste skiërs ter wereld.

Milzow werd van zijn voeten getrokken. Hij rolde verschillende keren over de grond. Er vloog sneeuw. Milzow's skistokken en ski's vlogen eraf. De skiër lag roerloos voor een sneeuwbank. Aan de gedraaide houding die hij aannam, kon zelfs een leek op het eerste gezicht zien dat hij niet meer in leven was.

De toeschouwers hadden het uitgeschreeuwd bij de spectaculaire val. Nu viel er stilte over de piste. Paramedici en een dokter, gekleed in dikke winterkleding bij een temperatuur van min negen graden, spoedden zich naar de gevallen skiër. Iedereen geloofde nog steeds dat Milzow was gevallen door een ski-ongeluk, bijvoorbeeld doordat hij zijn bindingen had losgemaakt of een verkeerde beweging had gemaakt.

Toen hij crashte, was hij het gevaarlijke deel van de Super-G al voorbij. Maar hij had ook te roekeloos kunnen zijn, net op het punt waar hij geen gevaar meer vermoedde.

De moordenaar ontmantelde haastig zijn sluipschuttersgeweer. Dunne handschoenen beschermden zijn vingers tegen klam worden. Hij stopte de onderdelen van het geweer - het had een aluminium skeletkolf in plaats van een stevige kolf - in de draagtas op zijn rug.

Nog voordat de dokter en het ambulancepersoneel met de brancard bij de gevallen man op de piste waren, was de moordenaar al van de skischans naar beneden geklommen. Hij glipte behendig van stok naar stok, vijftig meter naar beneden.

Niemand lette op hem. Hij deed de lange draagtas op zijn rug, waarvan niemand de inhoud kon raden, en rende naar de huizen van Garmisch-Partenkirchen, het wintersportcentrum waar elk seizoen spectaculaire skiwedstrijden en kampioenschappen werden gehouden. De moordenaar verdween.

Aldo, ik heb net een telefoontje gehad, zei Jana Marschmann.

Waarom heb je het niet doorgegeven?

Er komt iemand langs van de Duitse Ski Vereniging. Misschien hebben we een klant.

De skivereniging?

De man aan de telefoon wilde niet precies zeggen waar het over ging.

Natuurlijk niet.

Maar op dit moment zou er maar één onderwerp moeten zijn in de Duitse Ski Vereniging.

De moordaanslag op Cord Milzow.

Precies.

Dan hebben we in de nabije toekomst misschien niet alleen een klant, maar ook een zaak.

Ik hoop dat het betalingsgedrag van de Duitse Ski Vereniging iets beter is dan bij onze laatste drie klanten.

Aldo Burmester haalde zijn schouders op. Hoop sterft het laatst, zou ik zeggen.

Ik heb nog nooit zoiets gezien, en ik hoop dat ik het nooit meer zal zien. De walrusdragende dokter Herbert Schneider dronk zijn whisky aan de bar van het Alpenhoch Hotel in Garmisch-Partenkirchen. Dat was twee dagen geleden. Maar ik zie het nog steeds voor mijn ogen. Als ik ze sluit, zie ik het hoofd van die arme duivel voor me. Die aanblik achtervolgt me nog steeds, zelfs in mijn dromen.

Het was echt vreselijk, zei het diep decolleté barmeisje achter de mahoniehouten toonbank. Ze toostte sympathiek op de dokter. Cord Milzow was neergeschoten?

Aldo Burmester duwde zich naar binnen. Jana Marschmann, die die dag met hem was aangekomen maar die hij officieel niet kende, zat aan de andere kant van de bar.

Ja, antwoordde de dokter op de vraag van het barmeisje, waarmee hij de nieuwsgierigheid van zijn talrijke toehoorders bevredigde. Stel je dat eens voor! Aan de ene kant, aan de rechterkant, had de helm van Milzow maar een heel klein gaatje. Het gat aan de andere kant was groot genoeg om er twee vuisten doorheen te steken. U kunt zich voorstellen wat de kogel met Milzow's schedel en hersenen deed.

Er klonk gemompel. Vrouwen beefden van walging toen ze dit hoorden. Aldo Burmester was van mening dat de dokter overdreef.

Eén ding was zeker: Cord Milzow was op slag dood.

Wie kan Cord vermoord hebben? vroeg het barmeisje, een brunette die zich voordeed als dubbelganger van Dallas-ster Priscilla Presley.

De politie doet onderzoek, antwoordde Doc. De recherche is er ook bij betrokken. Forensische specialisten zijn ingevlogen vanuit München.

Heeft de federale recherche de zaak niet overgenomen? vroeg een toehoorder.

Nee, verduidelijkte dokter Schneider. Dit is geen zaak van de federale recherche. Wisten we maar het motief waarom deze sluipschutter de jongen van de piste schoot, de meervoudige medaillewinnaar en beste skiër van de Duitse Ski Vereniging. Het moet een gek zijn geweest.

Aldo Burmester hoopte voor Dokter Schneider dat hij meer van zijn onderwerp begreep dan van criminalistiek. Een gek had Milzow zeker niet vermoord. Krankzinnige sluipschutters waren zeldzaam. Er waren meer types die op een gegeven moment gek werden omdat ze de normale waanzin van het dagelijkse leven in Duitsland niet meer aankonden, zich semi-automatische wapens aanschaften, die overal verkrijgbaar waren, en vervolgens een ravage aanrichtten.

Dit type dader liet het echter niet bij een gericht schot in het hoofd tijdens zijn rooftocht, maar vuurde totdat zijn munitie op was of hij zelf uitgeschakeld werd. Voor Aldo was de daad in Garmisch-Partenkirchen tijdens de afdaling duidelijk het werk van een koelbloedige moordenaar die ofwel in opdracht handelde ofwel een specifiek motief had.

Dat moest worden vastgesteld. De topdetective uit Hamburg was daarvoor met zijn assistente Jana Marschmann naar Garmisch-Partenkirchen gekomen. De Duitse Ski Vereniging had Aldo Burmester opdracht gegeven om de spectaculaire moord op Cord Milzow te onderzoeken, die had geleid tot de onmiddellijke afgelasting van de alpineskiwedstrijden in Garmisch-Partenkirchen. Dit was overigens geen pure amateursport, maar een hoogbetaalde wedstrijd.

De strijd om fracties van een seconde, uitgevochten in razend tempo op levensgevaarlijke hellingen, was ook erg populair in Duitsland. Het parcoursrecord stond op 1:20,19 op de drieduizend meter lange afdaling in Garmisch-Partenkirchen. Cord Milzow had de beste kans gehad om het te breken toen de dodelijke kogel hem uit koers gooide en zijn hersenen verbrijzelde.

Een lijnvlucht van Lufthansa had Aldo en Jana van Hamburg naar München gebracht. Daarvandaan reed Aldo in een huurauto de ongeveer vijftig kilometer naar Garmisch-Partenkirchen. Jana moest het doen met de trein.

De blondine was van plan om weer te gaan skiën en, niet in de laatste plaats, om haar baas actief te ondersteunen bij zijn onderzoeken. Ze zou gebruikt worden voor speciale opdrachten en zou minder aandacht trekken dan Aldo Burmester, waar snel bekend zou worden dat de bekende privédetective Aldo Burmester aan de moord op Milzow werkte.

Nog bijna niemand wist ervan, en Aldo was waarschijnlijk niet zo bekend in dit gebied als hij was in en rond Hamburg. Aldo luisterde niet langer naar de verhalen van dokter Schneider. Hij dronk zijn drankje op en verliet de bar, zonder zelfs maar naar Jana te kijken. De blondine in de chique apres-ski jurk verbleef in Garmisch-Partenkirchen onder de naam Ann Bond. Ze zou de zaak aanpakken met een minizender in haar compact, een Astra pistool in haar handtas en haar gebruikelijke parmantige mond.

Nu spitste Jana haar mooie oortjes al in de Alpenhoch. Een roodharige skileraar met sproetengezicht zat vlak bij haar en tuurde ongegeneerd in haar decolleté.

Ja, het is jammer van Cord, zei de gebruinde wintersporter, wiens sproeten toch herkenbaar waren. Ik kende hem nog van vroeger, toen we samen in de Olympische ploeg zaten. Dat is al een tijdje geleden. Toen raceten we nog als junioren.

Dan weet u misschien de reden waarom Cord Milzow in het hoofd werd geschoten? vroeg Jana aan de roodharige.

Mijn naam is Adrian Stiemer, de Red Ad, ooit de Red Flash genoemd. De raket op ski's. Stiemer knipoogde naar Jana. Hij leek niet meer helemaal nuchter te zijn. Hoe heet jij, schoonheid?

Ann Bond. Net als James Zero Zero Seven.

Een Bond girl, dan...

Nou...

Je zou bijna denken...

Zijn blik varieerde van waarderend tot begerig.

Laten we ons niet laten meeslepen, zei ze.

Prima, Ann. En waarom bent u geïnteresseerd in het motief voor de moord op Cord Milzow?

Iedereen is daarin geïnteresseerd.

U bent toevallig geen verslaggever?

Zie ik er zo uit?

Ik weet het niet.

Ik had niet gedacht dat ik zo intellectueel over zou komen.

Dat klinkt als een scheldwoord!

Ik ben dyslectisch, als je dat wilt weten. reageerde Jana op de nonchalante toon van Stiemer. Ik kan mijn eigen naam maar net correct spellen. Met al het andere heb ik problemen. Afgezien daarvan ben ik sportleraar op een sportschool in Hamburg en wil ik weer een paar dagen de piste op. - Genoeg vragen nu, meneer? Dan ben ik weer aan de beurt.

De kandidaat heeft zeven punten. Helaas kan ik u niet vertellen waarom die arme Cord in het stof moest bijten. Een barkruk naast Jana werd leeg. Stiemer schoof aan. Hij had geen vijand in deze wereld. Hij was een sportman zoals in het boek - altijd eerlijk, netjes, nooit betrokken bij affaires of schandalen. Zijn ziel was zo wit als de hellingen waar hij naar beneden skiede. Laten we drinken op zijn nagedachtenis!

Jana hief haar glas met een duizelingwekkende longdrink. Adrian Stiemer was een merk op zich.

Hij knipoogde naar haar.

Mijn hemel, onhandiger kan bijna niet, dacht Jana Marschmann.

Cord was van ver gekomen, mijmerde hij nadat hij zijn whisky op had.

Je zei dat je met hem in het Olympisch team zat, Adrian. Daarna ben je afgehaakt? Ik heb je naam in ieder geval nooit horen noemen als skikampioen.

Ik ben ook maar een plaatselijke grootheid, antwoordde Stiemer bescheiden. Het leven van een kampioen is te eentonig en zwaar voor me geweest. Altijd maar trainen, trainen, trainen. Zonder veel dingen doen en vroeg naar bed, alleen natuurlijk. Niet voor mij, Ann. Ik wil van het leven genieten. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn levensstijl en de opvattingen van de coach en het teammanagement gingen niet samen. Nadat ik de coach een blauw oog had geslagen omdat hij me in elkaar sloeg, werd ik uit het team gezet. De modeljongen Cord ... wilde zeggen, arme Cord bleef langer.

Vond je hem niet leuk?

"Zo zou ik het niet willen noemen. We waren heel verschillend.

Trouwens, Bond, Ann Bond, die naam staat op mijn lijst."

Waarvoor? vroeg Jana insinuerend.

Ten eerste als skileraar voor groep B, de gevorderdencursus, die morgen begint en die ik zal leiden. We kunnen vandaag in mijn kamer of in die van u beginnen met de droge afdalingen, wedeling en steelbochten, waarbij we uw niveau controleren.

Jana bloeide op in Garmisch-Partenkirchen. Ze was sowieso geen kind van verdriet. Ze wist hoe ze Stiemer moest aanpakken.

We kunnen beter niet de één-op-één oefeningen doen, zei ze. Als ik echt aan de gang ga, Adrian, moeten ze je morgen aan de planken vastbinden en een bezem op je rug binden om je rechtop te houden.

Ik denk het niet. De skileraar lachte. Ik ben gestaald door de goede lucht hier. Het seizoen is genadeloos. Ik moet elke week minstens twee dozijn skihaasjes aanpakken, plus ik drink als een varken en rook als een schoorsteen. Maar dat zou je niet zeggen als je naar me kijkt. Ik ski de afdaling van drieduizend meter met de super-G, de echt moeilijke afdaling, nog steeds in minder dan 1:45 minuten, zelfs als ik drie nachten niet heb geslapen. Stiemer haalde een digitale kalender uit zijn broekzak en keek ernaar. Als je vandaag de kans niet grijpt, Ann, heb ik pas volgende week weer tijd om seks met je te hebben - dus wat denk je ervan?

Heb je niets anders aan je hoofd dan seks, skiën en drinken? vroeg Jana aan de skileraar.

Wat zou er nog meer belangrijk moeten zijn in de wereld? vroeg Stiemer verbaasd. Als je het leven serieus neemt, is dat je eigen schuld. Snel leven en jong sterven zorgt voor een mooi lijk. - Kom op, schatje, laten we vrijen!

Vandaag niet, zei Jana, die niet van zulke botte benaderingen hield.

Stiemer nam er geen aanstoot aan. Hij haalde zijn schouders op, vroeg Jana om de volgende dag op tijd te zijn voor de skiles en flirtte hevig met een zwartharige vrouw. Zij was toegankelijker dan Jana, die heel goed wist dat de berglucht en de wintersport lustopwekkende middelen waren, met andere woorden liefdeslokkers. Ze kon niet boos zijn op Adrian Stiemer.

Hij was echter niet haar type man. Jana had twee andere aanbidders zodra Stiemer zijn aandacht op een andere schoonheid richtte. In Garmisch-Partenkirchen leek seks als vrijetijdsbesteding boven skiën te staan. Misschien omdat de kans op botbreuken kleiner was.

De mannen in de bar waren allemaal van mening dat een vrouw alleen een seksuele prooi was en op zoek naar een avontuur. Jana moest twee buitenmannen afweren die een flirttechniek hadden die anders alleen in het Oosten gebruikelijk was. Zodra ze haar begroetten, legden ze hun handen op haar knieën. Er volgden nog meer aanrakingen.

De bar van de Alpenhoch was een pure melee bar.

Adrian Stiemer was erg geïnteresseerd in zijn nieuwe flirtobject. De zwartharige vrouw had een super boezem die bijna door haar lurex blouse heen barstte en een licht zilveren blik.

Jana veegde met de sintels van haar sigaret over de hand van een al te vurige bewonderaar. De Beierse Casanova trok zijn flipper terug en mopperde beledigend in zijn Beierse dialect, dat Jana maar moeilijk kon verstaan.

Nu waaide er een koude bries de bar binnen. Jana keek om zich heen. De nooduitgang naast de dansvloer, waarboven lampen in verschillende kleuren flitsten en kunstmatige mist opdwarrelde, was geopend. Een figuur die qua angstaanjagende verschijning met het monster van Frankenstein kon wedijveren, drong naar binnen.

Deze kerel was zo lang als een boom, log gebouwd, zijn bewegingen onhandig. Hij had een wollen muts met ooggaten erin geknipt over zijn gezicht getrokken. Zijn ruwe handen zaten in handschoenen, zijn figuur in een stoffige grijze overall. De man droeg lompe skischoenen aan zijn voeten. Hij had een machinepistool in zijn handen. Hij stond daar, breedbenig en dreigend.

De gesprekken vielen stil. In plaats daarvan klonk er angstig geschreeuw. De logge figuur met de Uzi-MP straalde terreur uit. Jana zag nu ook dat er handgranaten aan haar riem hingen.

Een koude adem stroomde in de ijzige lucht door de kap van de twee meter lange gangstermond.

Leg alles neer! blafte hij.

Maar al te snel gehoorzaamden de gasten en het personeel in de bomvolle hotelbar. Zodra ze dekking hadden gezocht, ging het machinegeweer af.

Flessen en glazen versplinterden aan de bar. De spiegel erachter was doorzeefd met kogelgaten en barsten. De gloeilampen van koperen lampen die doorschoten waren, versplinterden. Schreeuwen van schrik klonken opnieuw van de verschrikte, bange mensen in de bar.

Jana opende haar handtas en haalde de 32 Astra eruit. De blondine kroop naar voren om de gangster in haar schootsveld te krijgen. De lompe gemaskerde man verwisselde het magazijn.

Opnieuw schoot hij in het rond van maniakaal gelach. De blauwe bonen floten over Jana heen. De blondine ging naast de bar staan, voor zover ze dat kon riskeren, om de MP-schutter met een paar schoten buiten gevecht te stellen.

Hij stopte weer met vuren. Jana schoot omhoog, de Astra in de aanslag. Deze keer wilde ze de gangster niet de kans geven om het magazijn te verwisselen en nog een vuurspreuk uit te spreken.

Maar dat lukte haar niet. De gemaskerde man had al een handgranaat van zijn riem gepakt en trok de ring eraf met zijn tanden, terwijl hij de MP met één hand afvuurde. Toen Jana opstond, gooide hij de granaat naar haar toe. Jana zag hem recht op haar af vliegen. De explosie zou haar zeker doden.

Aldo Burmester wandelde 's nachts door de straten van Garmisch-Partenkirchen. De wintersportplaats had ongeveer zevenentwintigduizend vaste inwoners. Tijdens het winterseizoen van december tot april verbleven er echter ongeveer vijfhonderdduizend mensen in Garmisch-Partenkirchen en omgeving.

Het gebied bood ideale omstandigheden voor wintersport. Skiliften leidden naar de besneeuwde hellingen en pistes. De omliggende bergen glinsterden wit in het maan- en sterrenlicht. De daken van de huizen in Garmisch-Partenkirchen droegen zware sneeuwlasten. Veel van de huizen waren van hout, rustiek en statig. Bijna elk huis had logeerkamers en bedden.

De grote hotels in het wintersportgebied boden alle comfort en hadden elk enkele honderden bedden, de grootste zelfs meer dan duizend. De bossen in het wintersportgebied van de Alpen, waar Garmisch-Partenkirchen midden in een breed bekken ligt, waren ook bedekt met diepe sneeuw. Weg van het dorp, op de berghellingen, schenen individuele lichtjes. De masten van de skiliften rezen als stalen skeletten tussen de donkere bossen die aan één kant van de skipistes stonden.

Een paar kilometer verderop ging de kabelbaan omhoog naar de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland en een populair uitkijkpunt. Aldo zag de masten van de kabelbaan die in Garmisch-Partenkirchen begon.

De sneeuw knisperde onder zijn schoenen. De straten in Garmisch-Partenkirchen waren bedekt met sneeuw en de trottoirs waren gestrooid. Om de rust in de regio te bevorderen, werd het autoverkeer streng beperkt. Alle auto's reden met sneeuwkettingen.

Er reden ook sneeuwscooters over de wegen en natuurlijk in de bergen. Overdag namen paardensleeën vakantiegangers ook mee op sightseeing- en amusementstochten.

Aldo was op weg naar het politiebureau, waarvan hij dacht dat het tijd was om het te bezoeken. Maar hij werd tegengehouden. Gedempte geluiden en gekreun kwamen uit een steegje.

Aldo rende zonder aarzelen het steegje in. Hij zag twee mannen een derde man slaan en bedreigen met een mes, een Bowieknife van volledige grootte. De geslagen man was slank en droeg dure winterkleren. Hij was zijn bontmuts kwijt. Zilvergrijs haar glinsterde in het licht van een lantaarn aan de andere kant van de steeg. De grijsharige man bood zwak verzet.

Hier zul je voor boeten, hoorde Aldo hem kreunen. Zeg dat maar tegen je baas...

De grijsharige man viel stil bij het zien van Aldo Burmester, die een dikke jas en een bontmuts droeg. De twee schurken draaiden zich om naar de privédetective. Aldo keek in brutale gezichten met boksersneuzen en bloemkooloren. Zulke schurken had hij op elk moment in Hamburg kunnen tegenkomen. Het Bowie-mes fonkelde.

Eruit! siste zijn baasje. Wat hier gebeurt gaat je niets aan.

Misschien wel. Aldo veinsde een vuistslag met zijn linkerhand. De boef sloeg met het bowiemes waar hij Aldo's vuist verwachtte. De rechterhand van de privédetective raakte hem op zijn kin. De gangster wankelde naar achteren, tegen de muur van het huis.

Zijn sidekick liet de grijsharige man, die met moeite overeind kwam, los en ging achter Aldo aan. Aldo Burmester hield zijn .38 automatisch in zijn schouderholster zolang niemand anders een vuurwapen trok.

De boef viel hem aan met wilde slagen. De hagel van slagen leek gevaarlijker dan het was. Aldo dekte zichzelf, deed een tegenaanval en haalde niet veel uit. Zijn tegenstander had aanzienlijke taker kwaliteiten.

Zijn maatje met het originele Bowie-mes, een gevechtsmes met een lemmet van maar liefst 35,6 centimeter lang en vijf centimeter breed, viel opnieuw aan. Zijn tanden ontbloot. In vroeger eeuwen hadden dappere jagers zelfs wilde zwijnen met het Bowiemes gedood.

Aldo wilde niet zo behandeld worden. Hij vuurde een karatetrap af waar Bruce Lee blij mee zou zijn geweest. De Bowieman liep er recht tegenaan.

De lucht siste uit hem als een lekke autoband. Aldo volgde onmiddellijk zijn voorbeeld - de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het hier mis was als hij in leven en ongedeerd wilde blijven.

De gangster liet het bowiemes vallen en ging er vlak naast liggen. In plaats daarvan greep zijn handlanger, die Aldo's flank had bereikt, de privédetective van achteren vast met zijn lange armen en wurgde hem.

Aldo reikte naar achteren, greep de boef en boog zich met een ruk voorover. De gespierde boef zeilde over zijn hoofd en knalde tegen de muur van het huis. Hij krabbelde meteen weer overeind en reikte onder zijn jas. Aldo pakte ook zijn pistool en was sneller dan de andere man om zijn vuurwapen te trekken.

Hij zou beide gangsters op afstand hebben gehouden. Maar de grijsharige man wankelde tegen hem aan en hield hem vast. Hierdoor kon de privédetective zijn wapen niet gebruiken.

Voordat Aldo zich uit zijn greep kon bevrijden, vluchtten de twee gangsters weg. De man met het pistool, dat hij nu in zijn gehandschoende vuist hield, trok zijn vriend overeind. Hij sleurde Aldo Burmester, die hard neergeslagen was, met zich mee. De twee verlieten het steegje zo snel mogelijk. Aldo Burmester had de grijsharige man eindelijk van zich afgeschud. Hij wilde de gangsters achtervolgen. Maar zijn tegenpool hield hem tegen.

Laat het rusten, mijnheer ... De zaak is gesloten.

Hoe bedoel je, de zaak is gesloten? vroeg de privédetective. De twee wilden u vermoorden.

Dat geloof ik niet. Je maakte maar een grapje met me.

Maar zo zag het er voor mij niet uit. Ze vielen me in ieder geval ernstig aan.

Omdat je ze bang hebt gemaakt. Je had je er niet mee moeten bemoeien. Ik zei toch dat het maar een grap was, wat ruw boerenplezier. Ik ken ze allebei en ik weet dat ik niet in groot gevaar was.

Maar ze hebben je slecht aangepakt.

De neus van de grijsharige man bloedde. Hij hield zijn lichaam en ribben vast waar hij door slagen en schoppen geraakt was.

Ik zei dat je je erbuiten moest houden! eiste de in elkaar geslagen man van Aldo Burmester. Ik weet waar ik het over heb. U bedoelde het goed, maar uw betrokkenheid was onnodig en had ernstige en schadelijke gevolgen kunnen hebben.

Oké, zei Aldo Burmester. Als ik zie dat je weer in elkaar geslagen wordt, laat ik de schurken hun gang gaan. Wie bent u eigenlijk?

Dat maakt niet uit.

Ik zie het verhaal niet zo eenvoudig. Aldo pakte het Bowieknife en legde het pistool weg. We gaan nu naar de politie en ik vertel ze wat er is gebeurd. Eens kijken wat hij ervan vindt.

Het is echt niet nodig om korpschef Gulden met zulke trivialiteiten lastig te vallen. Hij heeft andere taken.

Maar Aldo was niet voor rede vatbaar. Hij trok de grijsharige man mee het steegje uit, in de tegenovergestelde richting van die waarin de boeven waren ontsnapt. De twee gangsters achtervolgen had geen zin. Ze hadden genoeg tijd gehad om te verdwijnen.

Aldo was nog maar net op de hoofdweg met zijn metgezel toen hij het gedempte geratel van een machinegeweer hoorde. Het moet in een gesloten ruimte zijn afgevuurd. De privédetective was verrast. Het salvo klonk uit de richting van Hotel Alpenhoch, waar hij vandaan was gekomen. Aldo moest terug. Zonder verder omhaal doorzocht hij de zakken van de grijsharige man en omdat hij geen identificatie kon vinden, nam hij zijn portemonnee.

Hij haalde er haastig een creditcard uit en stopte die in zijn zak zonder er naar te kijken. Hij drukte de portefeuille terug in de hand van de grijsharige man.

U kunt de creditcard bij de politie ophalen.

Daarmee rende Aldo terug naar het hotel. Op de creditcard moest de naam van de eigenaar staan. Aldo besteedde verder geen aandacht aan de man, maar liet hem staan. De tweede schoof ratelde nu uit het hotel, een lange vuurstoot.

Tijdens de race vroeg Aldo zich af wat de volley had aangericht.

De handgranaat vloog in de richting van Jana Marschmann. De blondine liet de Astra vallen, ving hem in de lucht op en rende naar de nooduitgang. Jana probeerde wanhopig de deur op tijd te bereiken om de granaat naar buiten te gooien, waar hij hopelijk geen schade zou aanrichten.

Maar dat werkte niet. Een felle flits flitste, een miniatuurzon. Gloeiende hitte verbrandde Jana Marschmanns hand. In een reflex liet de jonge vrouw de granaat los. Jana kon niets meer zien. Haar netvlies was beschadigd.

Volledig in de war liep ze tegen een tafel aan en viel over de bargasten die zich op de grond hadden geworpen. Er waren nog twee flitsen, maar Jana kon ze niet horen. Toen klonken er half luide, gedempte explosies.

Een penetrante geur verspreidde zich. Grote hoeveelheden traangas trokken door de bar en maakten hem in een mum van tijd leeg. De klanten van de bar vluchtten stikkend, hoestend en met tranende ogen weg.

Toen klonk de stem van de gangster met de capuchon, die al buiten stond.

Dit is een waarschuwing voor Marina Barkron! Ze weet wat haar te doen staat.

De gangster had flashbangs en gasgranaten gegooid. Ze zagen eruit als handgranaten, maar gelukkig bevatten ze geen explosieve lading. Anders was er een bloedbad geweest. Jana kreeg tranen in haar ogen. Het gas benam haar de adem en brandde als een hel op haar slijmvliezen.

Iemand die er nog beter aan toe was dan zij, leidde hen de bar uit. Buiten voegden andere hotelgasten, personeel en bewoners zich bij de groep die ontsnapt was via de nooduitgang van de bar op de begane grond aan de westkant van het hotel. De persoon die alle chaos had veroorzaakt, was allang weg.

Aldo Burmester verscheen ter plaatse. Hij ontfermde zich over Jana, die één van de zwaargewonden was. Zelfs nu liet Aldo Burmester niet merken dat het zijn werknemer was, maar zorgde hij er alleen voor dat Jana niet ernstig gewond raakte. Daar leek het in ieder geval niet op.

Paramedici, twee artsen en twee ambulances doken op. Dokter Schneider, die zijn hoofdschotverhaal in de bar had verteld, was zelf één van de slachtoffers en kon niemand helpen. De politiechef arriveerde met zijn agenten per sneeuwscooter en bracht orde in de chaos, waarin vrouwen hysterisch gilden of jankten en mannen vloekten en schelden.

Korpschef Gulden liet de ernstiger slachtoffers met een gasaanval naar het ziekenhuis brengen. Jana, die ook brandwonden aan haar rechterhand had, was één van hen. Ze vertrok met de anderen in de ambulance. Degenen met lichte verwondingen werden naar het medisch centrum van het hotel gestuurd. Sommige bargasten herstelden alleen al van de frisse lucht.

Politiechef Gulden, een tachtigjarige, corpulente man met een snor, kreeg te horen wat er gebeurd was. Aldo, die meeluisterde, vernam welke rol Jana had gespeeld. Gulden, die een jas en bontmuts droeg vanwege de kou, liet de bar luchten. Het was nog steeds onmogelijk om zonder gasmasker naar binnen te gaan.

De nieuwsgierigen op de parkeerplaats van het hotel, waar de nooduitgang naartoe leidde, wachtten. Aldo wendde zich tot de politiechef.

Wie is Marina Barkron? vroeg hij.

Wat gaat jou dat aan? blafte Gulden, die net per mobiele telefoon instructies aan zijn kantoor had gegeven.

Aldo liet hem zijn ID zien en vertelde de politiechef dat hij van de Duitse Ski Vereniging de opdracht had gekregen om de moord op Cord Milzow te onderzoeken.

Waarom hebben we een privé-detective nodig, en dan ook nog uit Hamburg? vroeg de politiechef in Garmisch-Partenkirchen met een sombere toon. Ik denk dat dat helemaal niet nodig is.

Andere mensen zijn het daar niet mee eens, zei Aldo. Wilt u nu antwoord geven op mijn vraag?

Ik denk het wel. Bent u zo'n slimme rechercheur? antwoordde de politiechef. Hij vond zijn antwoord ontzettend grappig, want hij lachte bulderend. Het was hem in ieder geval gelukt om met een antwoord te komen. Mevrouw Barkron staat daar. Zij is de eigenaresse van het hotel.

Aldo Burmester zag hoe Jana Marschmann op een brancard werd afgevoerd. Bezorgd informeerde hij onmiddellijk bij de politiechef naar haar.

Kent u de jonge vrouw? wilde Gulden weten, die niet een van die mensen was die gemakkelijk antwoord gaven op vragen.

Vluchtig. We zijn samen aangekomen, antwoordde Aldo. Haar naam is Ann Bond.

Hij gaf Jana's alias. Politiechef Gulden vertelde hem dat ze niet ernstig gewond was. Ze had alleen gas ingeademd en haar hand verbrand aan een flash-bang granaat.

Hij hoorde wat er gebeurd was uit de gesprekken van de toeschouwers, die natuurlijk weer eens het politiewerk en de medische verzorging van de gewonden belemmerden.

Als korpschef Gulden hem niet hielp, zag Aldo Burmester niet in waarom hij hem zou moeten steunen. Dus had hij het niet over de aanval op de grijsharige heer die hij kort daarvoor had verijdeld. Aldo droeg het bowiemes dat hij van een van de twee schurken had afgepakt onder zijn gevoerde jas. Het korte zwaardachtige vechtmes hinderde hem. Hij kon het daar niet lang laten zitten.

Aldo Burmester liep naar Marina Barkron, een opwindend mooie vrouw met zwart haar. Ze kon net zo goed eind twintig zijn als begin veertig en had volledig ontwikkelde rondingen die opvielen ondanks het bontjasje en de broek.

Aldo stelde zich opnieuw voor als privédetective en vond de hoteleigenaar ontvankelijker dan de politiechef. Marina Barkron klaagde bij hem over een nieuwe aanval van die verdomde gangsters, zoals zij ze noemde.

Maar daarmee krijgen ze me niet klein, zelfs niet als ze met hun terreur het hele wintersportgebied van Garmisch-Partenkirchen in hun zak steken, beloofde ze. Aldo spitste zijn oren. Zijn er al eerder gangsteraanvallen geweest?

De hel breekt al een tijdje los in Garmisch-Partenkirchen, legde Marina Barkron hem uit. Maar natuurlijk hebben de toeristische managers en autoriteiten alles onder het tapijt geveegd om de wintersport niet te bederven. Wie wil er nou zijn skivakantie doorbrengen op een plek waar gangsters rondhangen? Er zijn andere wintersportplaatsen. We hebben te maken met zware concurrentie.

In Garmisch-Partenkirchen verdiende iedereen geld met wintersport. Tijdens het seizoen werd hier veel geld verdiend. De prijzen waren net zo hoog als in de omliggende bergen. Met de beste wil van de wereld kon Aldo geen medelijden hebben met de plaatselijke bevolking, maar hij verzweeg dit voor Marina Barkron.

De moord op Cord Milzow was de kers op de taart, betreurde de hotelmanager. Nu heeft de aanslag ook in mijn hotel plaatsgevonden. Het is een schandaal. Korpschef Gulden staat machteloos tegenover de terreur van de gangsters. Wat moet hier nog gebeuren voordat er drastische maatregelen worden genomen?

Aldo vroeg zich af wat ze waren. Het leger kon niet gestuurd worden. Het was geen zaak voor de federale recherche. De opdracht was om forensisch werk te verrichten en de daders van de misdaden te ontmaskeren en voor het gerecht te brengen.

Hij vroeg Marina Barkron naar het motief voor de gangsterstukken.

Chantage, zei ze. Een bende, een bende chanteurs en misdadigers, heeft zich verspreid in Garmisch-Partenkirchen. Of er zijn er zelfs twee of meer die om de heerschappij vechten. Ik weet het niet. Uiteindelijk zullen we hier zelfs de maffia hebben.

Dat klinkt niet goed.

Dat is het ook niet!

Dus er wordt beschermgeld en een aandeel in de inkomsten geëist van de lokale zakenmensen? vroeg Aldo.

Iedereen is hier bang.

Ik dacht al aan iets soortgelijks.

Marina Barkron keek hem aan. Ze was plotseling op haar hoede en keek om zich heen om te zien of er iemand meeluisterde. Niemand leek veel aandacht te besteden aan Aldo Burmester en haar.

Mevrouw Barkron knikte.

We moeten hier zo snel mogelijk even rustig met u over praten, stelde Aldo voor. Hij haalde de creditcard tevoorschijn die hij van de grijsharige man had afgepakt en las de naam. Kent u de naam Anton Bünger? vroeg hij aan mevrouw Barkron.

Natuurlijk. Wie kent hem hier niet? antwoordde de schoonheid. Bünger is de burgemeester van Garmisch-Partenkirchen en de manager van de plaatselijke skivereniging. Hij is ook hoofd of voorzitter van andere verenigingen en organisaties. Een manusje van alles. Je vraagt je af wanneer hij eigenlijk slaapt. Zelfs op zijn eigen begrafenis kan hij een grote entree maken en het zelf voor elkaar krijgen.

Aldo concludeerde terecht dat Marina Barkron de burgemeester van Garmisch-Partenkirchen niet mocht. Het leek erop dat hij onder druk was gezet door twee schurken. Hij had Aldo verteld dat het een willekeurige aanval van twee schurken was; een teken van hoe bang hij was.

Aldo sprak af met Marina Barkron, die in het hotel verbleef, om haar later te zien. Hij probeerde tevergeefs meer informatie te krijgen over de dikke gangster die de terreurdaad in de bar van het hotel had gepleegd. Omdat hij geen succes had, informeerde hij waar Anton Bünger te vinden was. Aldo Burmester vond de slimme grijsharige man in het Skicenter, een ander groot hotel met disco's, bars en restaurants, een schaatsbaan, zwembad, sauna en andere recreatiefaciliteiten. Natuurlijk waren er ook talloze winkels.

Bünger was met lokale hoogwaardigheidsbekleders bijeengekomen in een vergaderzaal voor een bliksemconferentie. Aldo Burmester stormde binnen. Hij toonde koel zijn rijbewijs en nodigde de burgemeester uit voor een kort gesprek onder vier ogen. Bünger, die niet wilde dat Aldo hem vertelde over de aanslag op hem, volgde hem naar de volgende kamer.

Dus, wat wil je? vroeg hij nors in het typbad, dat laat op de avond leeg was.

Aldo vertelde hem dat hij had gehoord over de schurken die in het skigebied kattenkwaad uithaalden.

Was het niet onverantwoord om de afdalingswedstrijden en Alpenkampioenschappen van Garmisch-Partenkirchen hier te organiseren? vroeg hij aan de burgemeester, die voor hem stond in een net pak met iriserende revers.

Ik zie niet in wat het één met het ander te maken heeft, antwoordde Bünger. Deze dingen worden gewoon opgeblazen en zijn marginale verschijnselen. We hebben een capabele politiechef en hebben de situatie onder controle.

Dat zag je vandaag in het Alpenhoch Hotel, zei Aldo. En de aanval op u. Kent u de daders?

Ik heb ze nog nooit gezien. Je moet niet ... eh, uitzonderlijke gevallen moet je niet overschatten.

Stop eindelijk met uw kleinerende tactieken! Ik besef dat u, omdat u waarschijnlijk ook voorzitter bent van de plaatselijke toeristenvereniging, de zaken niet wilt schaden. Maar daar zijn grenzen aan. Moord, terreur en chantage moeten bestraft worden.

Dat moet, haastte Bünger zich om hem te verzekeren. Maar discreet, als u het niet erg vindt. U hoeft niet alles meteen bekend te maken.

De gangster die de terreur in de hotelbar in scène zette, was ook niet discreet.

Aldo sprak met Bünger af dat de burgemeester en de gemeenteraad hem zouden steunen in zijn onderzoek. Bünger stelde Aldo onmiddellijk voor aan de zeven hoogwaardigheidsbekleders die hij inderhaast had verzameld. Aldo Burmester's aanwezigheid en zijn betrokkenheid bij de Milzow moordzaak werden over het algemeen verwelkomd. Maar mooie woorden waren niet genoeg.

Aldo Burmester kreeg geen praktische tips over waar hij kon beginnen. Zijn vraag aan de hoogwaardigheidsbekleders, allemaal zakenmensen uit de hotel- en toerismebranche en iemand van het skilift- en kabelbaanbedrijf, of zij beschermgeld betaalden, werd beantwoord met stilte. Geen antwoord was ook een antwoord.

Aldo wist hoe het zat. Geen van de vooraanstaande mannen en vrouwen in het wintersportgebied rond Garmisch-Partenkirchen wilde hun gezicht laten zien. Ze hadden Aldo immers een flinke bonus beloofd als hij hun problemen zo snel en discreet mogelijk zou oplossen. De slechte pers die Garmisch-Partenkirchen had gekregen door de moord op Milzow drukte zwaar op hun gemoed.

Ze verafschuwden verdere schandalen. Voor de buitenwereld presenteerden ze de moord op de topskiër Milzow als de daad van een psychopaat, om het niet in verband te hoeven brengen met eventuele wandaden in Garmisch-Partenkirchen en omgeving. De schietpartij en de aanval in de hotelbar verstoorden deze versie en waren daarom weerzinwekkend voor hen. Anton Bünger paste goed bij degenen die hij had verzameld. Aldo deed hem een plezier en noemde de aanslag op de burgemeester niet. Bünger had geen sporen op zijn gezicht van de klappen die hij had gekregen.

De mannen die hem hadden aangevallen waren professionals die wisten waar ze moesten toeslaan. Aldo wist nog steeds niet wat ze eigenlijk van Anton Bünger wilden. Hij had zijn creditcard teruggegeven aan de burgemeester.

Lichtelijk geïrriteerd door het