Drie Frankrijk-thrillers met commissaris Marquanteur september 2023

By Alfred Bekker

Drie Frankrijk-thrillers met commissaris Marquanteur september 2023
(399)
door Alfred Bekker:



Commissaris Marquanteur en de wraak

Commissaire Marquanteur zoekt Monsieur Caron: Frankrijk Misdaadverhaal

Commissaris Marquanteur op het strand





Er is een bendeoorlog in Marseille. Marquanteurs collega Caron wil een informant ontmoeten. De informant wordt ontdekt en is dood, Caron wordt ontvoerd. Omdat hij zijn badge kan weggooien, denken de ontvoerders dat hij een boef van de andere kant is. Commissaire Marquanteur en zijn collega's van de speciale FoPoCri eenheid hebben niet veel tijd om hem te bevrijden...


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: CassiopeiaPress
• Release date: Sep 27, 2023
• ISBN: 9783753210797

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

​Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

​Commissaris Marquanteur en de wraak

Alfred Bekker

Commissaris Marquanteur en de wraak: Frankrijk misdaadthriller

door Alfred Bekker

Clément Degresse is eigenlijk in het oude fabrieksgebouw om een illegale deal te sluiten. Maar hij realiseert zich al snel dat het een valstrik is. Iemand wil hem laten boeten voor een misdaad waar hij jaren geleden bij betrokken was. Commissaris Marquanteur van de criminele politie in Marseille moet een ijskoude vendetta stoppen, maar elk detail van deze bloedige wraak lijkt goed gepland.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

De fabriekshal bevond zich in het halfduister. Alleen door een hoge rij ramen viel een beetje licht naar binnen. De geur van afgewerkte olie hing in de lucht.

Het was cool.

Clément Degresse rilde in zijn dunne pak van Cool Wool.

Hij keek om zich heen. Met zijn linkerhand droeg hij een diplomatenbuidel, zijn rechter was altijd in de buurt van de Beretta die in zijn quick-draw holster zat.

Hé, Bouillot, waar ben je? riep hij.

Op een plek waar het licht scheen, zag hij een donkerrode vlek op de betonnen vloer. Vers bloed ...

Een zoemend geluid deed Degresse terugdeinzen. Hij haalde zijn pistool tevoorschijn. Iemand had een hijskraan geactiveerd.

Een bundel, alleen zichtbaar als een silhouet, hing aan de haak. Langzaam werd het naar beneden gelaten.

Toen het licht erop viel, bevroor Degresse's gezicht tot een masker.

Bouillot!

2

Het lichaam zat onder het bloed. Tientallen kogelgaten hadden Bouillots kleren gescheurd. Het gezicht was echter ongedeerd. Daarom had Degresse het meteen herkend.

Shit, fluisterde hij, terwijl hij een stap achteruit deed.

Leg het pistool neer! schreeuwde een stem van achteren.

Degresse draaide zich om, keek in de schaduwzone aan de andere kant van de hal. Paniek schoot in hem op. Degresse vuurde met zijn geweer, haalde de trekker telkens weer over. Hij vuurde blindelings en stopte in de schaduwzone bovenaan de balustrade.

Zijn pols klopte tot in zijn nek.

Een fractie van een seconde later werd hij van de andere kant beschoten.

Er was daar ook een zone die in de schaduw lag.

Een MPi ratelde af. De snuitflits flitste in de duisternis.

De kogels raakten de betonnen vloer dicht bij Degresse's rechter- en linkerkant en schoten kleine stukjes uit elkaar.

Degresse dacht er even aan om terug te rennen naar de toegangspoort. Maar zijn angst was te groot. Zo'n twintig meter lag er tussen hem en de poort. Twintig meter waar hij een gemakkelijk doelwit zou zijn.

Degresse liet het pistool vallen.

Niet schieten! schreeuwde hij.

Zet de koffer neer! instrueerde een andere stem hem. Een vrouwenstem.

Degresse slikte, liet zijn blik afdwalen en probeerde iets te zien in de donkere schaduwen.

Tevergeefs.

Je bent gebrand op het geld, hè? riep hij terwijl hij de koffer omhoog hield. Hier is het! Neem het! Ik heb er niets op tegen! Maar laat me ...

Nog een MP salvo werd afgevuurd. De projectielen suisden over Degresse's hoofd en doorboorden de deur van de hal. Degresse beefde. Hij zette de koffer op de grond en hief zijn handen op.

Een half miljoen euro, dat schoot door zijn hoofd. Als ik die klootzakken ooit te pakken krijg, zullen ze nergens om kunnen lachen!

Er was nu weer een zoemend geluid te horen. Een tweede hijskraan was geactiveerd. Hij bewoog over de rails die onder het plafond bevestigd waren en positioneerde zichzelf zo dat hij ongeveer boven Degresse's hoofd tot stilstand kwam. De haak werd neergelaten. Er hing iets aan. Degresse zag kort iets metaals fonkelen in het licht.

Handboeien!

De haak zakte tot ongeveer Degree's ooghoogte.

Pak de handboeien! kwam de instructie, dit keer weer van de mannenstem.

Degresse gehoorzaamde. Hij dacht aan Bouillot die dood aan de andere haak bungelde. Paniek verlamde hem.

Je maakt geen schijn van kans, flitste het door hem heen.

Hij peinsde erover op wie hij de laatste tijd zo vaak was ingetrapt dat hij zo'n wrede wraak had bedacht. Degresse liet de handboeien vastklikken.

De stemmen - heb je die eerder gehoord, vroeg Degresse zich af. Hij kon zich die van de vrouw niet herinneren, maar wel die van de man.

Verdomme, wist ik maar waar en in welke context het door hem heen flitste. Moet lang geleden zijn ...

De volgende instructie volgde. Weer van de mannenstem.

Doe ... het ... tussenstuk ... van de handboeien ... in de haak!

Degresse merkte de wispelturige manier van spreken op.

Verdomme, wat is dit? riep hij. Er zit een half miljoen in de koffer! Je mag het geld hebben!

De MP ratelde weer door. Degresse deinsde terug. De projectielen hadden hem op een haar na geraakt. Geen van de projectielen had hem echter geraakt.

Ze willen me duidelijk niet doden, dacht hij. Nog niet...

Hij gehoorzaamde, plaatste het tussenstuk van de handboeien in de haak. Met een zoemend geluid werd de haak omhoog getrokken.

Wat ben je aan het doen? Wat ben je van plan? riep hij.

Seconden later verloor hij zijn houvast en hing hij aan de haak met zijn handen aan elkaar geketend. Hij schreeuwde. De handboeien sneden in zijn armen. Het deed verschrikkelijk pijn.

Toen Degresse ongeveer twee meter boven de grond hing, stopte de kraan met omhoog bewegen.

Even gebeurde er niets.

Hé, je gaat me toch niet zo laten zitten, hè? krijste Degresse.

Geen antwoord. Hij hoorde voetstappen.

Een vrouw met witblond haar stapte uit de schaduwen. Ze naderde Degresse.

Haar voetstappen weerklonken op de kale betonnen vloer. Ze droeg een schraal leren jasje dat zowat alles van haar lange, welgevormde benen blootlegde. Met haar linkerhand hield ze een MP van het Uzi-type met een kort loopje vast.

Ze stapte in het licht zodat Clément Degresse haar heel duidelijk kon zien. Ze keek hem met een koude glimlach aan.

Herken je me niet? vroeg ze.

Zweetdruppels stonden op Degresse's voorhoofd.

Nee, ik weet niet wie je bent!

Ik ben Celine! Vertel me nu niet dat je me niet meer kent.

Verdomme, zet me hier neer! Mijn handen gaan dood!

Hebben ze je nooit verteld dat je naar het vagevuur gaat voor je zonden, Clément Degresse?

Hé, hoe weet je mijn naam?

Je bent al naar de hel, Clément!

Wat?

Je weet het alleen nog niet. Wat dat betreft ben ik je trouwens een beetje voor. Ik ben er al geweest.

Shit, waar heb je het over?

Uit de hel!

De vrouw, die zichzelf Celine had genoemd, trok haar MP op en vuurde.

Ze stopte in de richting van Degree.

Tientallen kogels deden zijn lichaam trillen en kronkelen. Zijn doodskreet stierf snel weg.

Celine's mooie gezicht werd een masker van haat. Ze vuurde tot de laatste kogel uit haar magazijn was geschoten.

Toen viel er een stilte.

Het lichaam van Clément Degresse bungelde lichtjes heen en weer.

3

François keek op de klok. Ik werd ook ongeduldig.

Clément Degresse lijkt van gedachten te zijn veranderd, zei mijn collega.

Ik haalde mijn schouders op en liet mijn ogen afdwalen.

We zaten in een straatcafé. Degresse had deze ontmoetingsplaats voorgesteld.

Hij was mede-eigenaar van de chique discotheek Dansant in Marseille. Ondanks zijn voornaam, die in veel Zuid-Franse oren Engels klinkt, was Degresse Frans van geboorte. Afgezien daarvan was de naam Clément vrij bekend in Noord-Duitsland. Zijn moeder kwam echter uit Puerto Rico en zijn vader uit Duitsland, wiens vader ook Duits van geboorte was; zijn moeder kwam echter uit Argentinië.

We waren ons bewust geworden van de Dansant in de loop van de onderzoeken tegen enkele bazen van de georganiseerde misdaad die de glitterwinkel blijkbaar liever gebruikten voor het witwassen van geld. Daarnaast diende de discotheek als overslagplaats voor drugs. Naast de onvermijdelijke cocaïne waren er vooral zogenaamde designerdrugs. Kunstmatig geproduceerde stoffen, chemisch aangepast aan de gebruiker, waarvan de meeste illegaal waren.

De rechterlijke macht loopt echter aanzienlijk achter met het verbieden van dergelijke stoffen, omdat er voortdurend nieuwe chemische stoffen op de groeiende markt worden gegooid. Meestal worden ze verkocht in de vorm van tabletten. Ecstasy is het bekendste voorbeeld.

Heel weinig mensen weten welke bijwerkingen ze kunnen krijgen bij het gebruik van deze drugs. Permanente hersenbeschadiging, verlies van realiteitszin of persoonlijkheidsveranderingen zijn niet ongewoon.

Helaas wisten we niet wie de grote leverancier was die de Dansant en enkele tientallen andere disco's van de gevaarlijke pillen voorzag.

Naar verluidt kende Clément Degresse alleen de kleine dealers, maar niet de mensen erachter. Maar hij had ermee ingestemd om als undercoveragent voor ons op te treden. Hij hoopte waarschijnlijk dat justitie hem de vrije hand zou geven in zijn witwaspraktijken. Maar hij hoopte te veel. Dan waren er nog Eric Perlot en Paul Honier, zijn partners. Volgens Degresse zaten ze allebei tot hun nek in de drugshandel. Blijkbaar wilde Degresse zijn partners liever vroeger dan later uit de weg ruimen en hoopte hij op de hulp van de FoPoCri.

Tot nu toe was Degresse altijd betrouwbaar geweest tijdens onze samenwerking. Vandaag was hij echter al een kwartier te laat.

François heeft zijn latte op.

Misschien is Degresse van gedachten veranderd.

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

De enige vraag is wie hem omgepraat heeft!

Ik begrijp het niet...

Hij zou niet de eerste zijn die plotseling koude voeten krijgt.

De ober naderde plotseling onze tafel.

Je wilde Monsieur Degresse ontmoeten? vroeg hij.

Dat klopt, knikte ik.

We hebben net een telefoontje ontvangen. Ze moeten naar het metrostation op de volgende hoek.

De ober wees met zijn hand. Het metrobord was duidelijk zichtbaar.

Mr Degresse wacht op u bij perron twee.

Mijn collega François Leroc en ik wisselden een snelle blik.

Ik ben commissaris Pierre Marquanteur. François en ik werken voor de Force spéciale de la police criminelle, kortweg FoPoCri, in Marseille.

Het lijkt me dat Degresse nu helemaal gek wordt, zei François.

Je moet wel opschieten, legde de ober uit. Monsieur Degresse vertelde me dat hij de trein van 13.57 uur wilde nemen richting het centrum van Marseille. Hij wacht nu op het perron.

We hadden geen vijf minuten. Ik betaalde onze rekening. We liepen de paar stappen naar het metrostation. We namen altijd meerdere stappen in één keer, terwijl we ons tussen de voorbijgangers door duwden.

Even later bereikten we perron 2. Honderden mensen stonden te wachten om naar het centrum van Marseille te worden gebracht.

We keken om ons heen.

Het zou een prestatie zijn om hem hier in deze menigte te vinden, riep ik naar François.

Er was iets vreemds aan de hand. Ik had het gevoel dat dat het geval was.

De trein reed binnen. Mensen verdrongen zich voor de schuifdeuren van de wagons.

Ik wierp een blik op de klok. De trein zou precies één minuut en dertig seconden stoppen op het station voordat hij volgens schema verder zou rijden.

Pierre, iemand heeft ons bedrogen, fluisterde François tegen me.

Mijn oog viel op een lange, breedgeschouderde man met een krant. Hij hield de krant zo vast dat je zijn rechterhand niet kon zien. Zijn ogen werden bedekt door een zonnebril met spiegelende glazen. Het haar was grijs en kort geknipt. Het gespierde bodybuilderfiguur dreigde bijna uit het dure pak te barsten.

De grijsharige man keek even opzij. Er was een tweede man, zwartharig, met een dun snorretje en een donkere huidskleur. Een schouderholster schilderde zich onder de nauwsluitende jas.

De man met de snor knikte naar de grijsharige man. Beide mannen vielen al op doordat ze zo'n beetje de enigen op het platform waren, behalve wij, die niet met de stroom mee zwommen in de richting van de wagons.

Een oudere heer met een dikke bril botste per ongeluk tegen de grijsharige man op. Een fractie van een seconde zag ik iets donkers en metaals onder de krant vandaan komen.

De loop van een pistool of een geluiddemper ...

Kijk uit François! riep ik, terwijl ik onder mijn jas reikte en het SIG Sauer P 226 dienstpistool tevoorschijn haalde.

De grijsharige man liet de krant opzij glijden, richtte een automatisch pistool met een opgeschroefde geluiddemper op mij en vuurde. Het geluid van het schot was niet te horen.

François en ik doken weg. De eerste kogel suisde vlak over onze hoofden en verbrijzelde een van de kunstglazen ruiten van het treinstel. Voorbijgangers slaakten geschrokken kreten.

Ik had nog maar een fractie van een seconde om te overwegen of ik terug zou schieten. Normaal gesproken was het gebruik van vuurwapens onder deze omstandigheden verboden. We waren immers omringd door veel te veel voorbijgangers. Aan de andere kant hield deze moordenaar daar geen rekening mee. Als hij een tweede of zelfs een derde keer zou schieten, was het gevaar voor de voorbijgangers misschien wel veel groter.

Ik schoot.

Mijn kogel raakte de grijsharige man in zijn torso, waardoor hij naar achteren werd geslingerd. Het wapen van mijn tegenstander werd daardoor omhoog getrokken. Zijn hand klemde zich vast. Een schot ging af, maar ver boven de hoofden van de voorbijgangers. Het scorebord werd geraakt.

Een sissend geluid deed veel van de passagiers verrast opkijken. Blijkbaar veroorzaakte deze klap kortsluiting. Een deel van de verlichting viel uit.

De grijsharige moordenaar viel achterover op de grond. Ik snelde achter hem aan.

De deuren van de wagons sloten ondertussen automatisch. De trein vertrok.

François richtte zijn pistool op de man met de snor, die een Beretta uit zijn schouderholster had getrokken.

Aan de kant, FoPoCri! riep François.

Voorbijgangers verspreidden zich.

François loste een waarschuwingsschot.

De man met de snor rende weg. Hij duwde voorbijgangers meedogenloos opzij en liep naar de straat.

François volgde.

Leg het pistool neer!, zei ik ondertussen tegen de grijsharige man.

Hij lag op zijn rug, zijn borst was rood. Een hijgend geluid ontsnapte aan zijn lippen. Zijn rechterhand hield nog steeds de automatische geluiddemper vast. Zijn arm trilde. Blijkbaar had hij nog steeds niet opgegeven.

Ik schopte het pistool uit zijn hand. Het gleed over de vloer. De loop van mijn SIG was op zijn gezicht gericht. Met mijn vrije hand greep ik naar mijn mobiele telefoon. De grijsharige moordenaar had dringend een ambulance nodig.

François haastte zich ondertussen achter de medeplichtige aan, zich een weg duwend door de voorbijgangers die de uitgang blokkeerden. De man met de snor sprintte in de richting van het straatcafé waar we op Degresse hadden gewacht. François volgde hem. Veertig, vijftig meter lag tussen hen in. De moordenaar had een gsm aan zijn oor, liet de telefoon nu zakken. Hij draaide zich om en merkte François op.

De moordenaar schoot onmiddellijk. François dook achter een geparkeerd voertuig. Terugschieten was onmogelijk. Minstens dertig mensen hadden plaatsgenomen in het straatcafé en op deze afstand was het niet zo eenvoudig om een tegenstander met een precieze treffer uit te schakelen.

Een metallic Opel stopte vlakbij. De moordenaar sprintte naar deze auto toe. Even later was hij er. Hij rukte het rechter achterportier open en stormde letterlijk de auto in. Met gierende banden reed de Opel weg.

François was nog steeds in een spurt. Toen hij even een vrij schootsveld had, richtte hij de SIG op de banden. Zijn schot sloeg een gat in de bumper. De auto piepte de volgende oprit op.

Verdomme!, mompelde François tegen zichzelf.

De man was als eerste door zijn vingers geglipt.

4

We stonden nog steeds op het perron. Ondertussen waren de politiecollega's gearriveerd en hadden het hele gebied afgezet. Het doel was om eventuele sporen veilig te stellen. Bijvoorbeeld afgevuurde projectielen en de bijbehorende patroonhulzen.

De officieren van de herkenningsdienst waren onderweg. Zij zouden het fijne werk moeten doen. François had het nummer onthouden van de auto waarin de tweede moordenaar was gevlucht. Helaas bleek even later bij navraag bij de eigenaar dat de nummerplaat duidelijk fout was. De ambulance bracht de grijsharige man naar het ziekenhuis een paar straten verderop. Het was echter te laat om hem nog te helpen. Pas een half uur later kregen we het nieuws dat hij tijdens de spoedoperatie was overleden.

Ik had hem duidelijk te goed geraakt.

Aan de andere kant was ik in de situatie gedwongen om de grijsharige man effectief uit te schakelen met slechts één schot.

We hadden immers de mobiele telefoon van hem kunnen afpakken op de plaats van het misdrijf. Voordat de collega's van de forensische dienst, de centrale identificatiedienst van alle politie-eenheden in Marseille, het ding in detail zouden behandelen, nam ik het eerst bij mezelf. Natuurlijk heb ik daarvoor latex handschoenen aangetrokken.

Ik zocht in het menu naar bekende nummers in de bellijsten. Een eenvoudige maar zeer effectieve zoekmethode. Ik vond ook wat ik zocht.

Bingo! zei ik tegen François.

Wat heb je opgegraven?

De grijsharige moordenaar kreeg ongeveer tien minuten voordat de schietpartij hier begon een telefoontje van een nummer dat ik herken. Ik haalde mijn eigen mobieltje tevoorschijn, tikte er een beetje op met mijn duim. En zie, mijn geheugen had me niet bedrogen. Het is het nummer van Dansant, François!

We kunnen daar maar beter zo snel mogelijk langsgaan, stelde François voor. Die Degresse kan in de problemen komen als we hem te pakken krijgen.

Bedoel je dat hij die twee moordenaars achter ons aan stuurde?

Waarom niet?

En waarom?

Misschien werd het te heet voor hem om met ons samen te werken.

Ik schudde mijn hoofd.

Dit heeft allemaal geen zin.

En wat denk jij?

Ik haalde mijn schouders op.

Misschien was Degresse niet voorzichtig genoeg en kwam iemand erachter dat hij voor ons werkte als informant.

In dat geval moeten we zo snel mogelijk kijken of Monsieur Degresse nog leeft.

5

Ongeveer een uur later kwamen we aan bij de Dansant. Ik parkeerde de sportwagen van de motorpool een paar meter van de ingang van de discotheek.

Het was vroeg in de middag.

Dit betekende dat er hier op dit tijdstip van de dag geen zaken waren. Ik hoopte echter toch iemand te ontmoeten. In het beste geval Degresse zelf, of anders een van zijn partners met wie hij de Dansant runde.

Naast de deur hing een bel met een intercom. Nog voor ik op de knop had gedrukt, hoorden we een nogal gedempte schreeuw van binnen. François en ik wisselden een snelle blik.

Heb je dat ook gehoord?, vroeg ik.

Ik hoop dat iemand gewoon een video bekijkt.

Er volgde nog een schreeuw. Die werd grotendeels opgeslokt door de dikke isolerende lagen van de muren. Een seconde later zette iemand de muziekinstallatie binnen aan. Buiten was er niet veel meer dan een doffe trilling van de bas.

Vooruit, stap in!, eiste ik.

François en ik hadden dezelfde gedachte. Iemand werd daar waarschijnlijk ruw gegrild en de achtergrondmuziek was om te voorkomen dat iemand buiten het Dansant het zou merken.

François rukte aan de deur.

Hij zat op slot.

Het was niet mogelijk om naar binnen te gaan omdat, net als alle buitendeuren in gebouwen die toegankelijk zijn voor het publiek, de deur om brandbeveiligingsredenen naar buiten moest worden geopend.

Ik trok het SIG Sauer P 226 dienstpistool uit het holster aan mijn riem en opende het slot met een welgemikt schot.

Met een schokkerige beweging rukte ik hem open. We haastten ons naar voren in een halfdonkere vestibule, waar normaal waarschijnlijk een uitsmijter stond. Op dit moment was er niemand. De ingang van de eigenlijke discotheek stond half open. In profiel konden we zien dat deze tweede deur geïsoleerd was met dikke lagen piepschuim.

Als het gesloten was geweest, hadden we het geschreeuw buiten waarschijnlijk niet gehoord.

De muziek dreunde in een monotoon ritme. Het was oorverdovend. Zelfs ons schot was waarschijnlijk afgeluisterd in dit achtergrondlawaai.

Ik haastte me als eerste de danszaal in, de SIG in een tweehandige greep.

Het laserlicht flikkerde.

De eigenlijke dansvloer lag op een soort platform. Er stonden een paar tafels voor en aan de linkerkant was een bar. Op een van de tafels lag een man. Ik herkende hem van foto's die onze collega's hadden genomen. Het was Paul Honier, een van de partners met wie Clément Degresse de Dansant runde. Hij werd met armen en benen vastgehouden door vier mannen. Een vijfde hield een verdovingsgeweer in zijn hand. De beul draaide zijn volledig haarloze hoofd in onze richting. In het midden van zijn schedel had hij een tatoeage in de vorm van een bliksemschicht.

FoPoCri! Handen omhoog en wapens neer! schreeuwde ik in een poging de dreunende muziek te overstemmen.

Met mijn linkerhand hield ik de FoPoCri badge omhoog.

De gangsters merkten me op.

Draaide rond.

Ze lieten Paul Honier los en pakten meteen hun wapens.

Een lange blonde man liet zijn hand glijden naar de greep van het Uzi-type MP dat over zijn schouder hing. Hij vuurde vanuit de heup. François raakte hem met een kogel in de schouder. De blonde man wankelde achteruit naar de grond en sleepte een paar stoelen met zich mee. Al die tijd vuurde hij wild. De spiegels die een deel van het plafond sierden vielen in scherven naar beneden.

De anderen trokken hun wapens, meestal automatische pistolen. Ze schoten ook wild om zich heen en zochten dekking.

François bestookte me met vuur vanuit de deur. Ik haastte me naar de vloer en stootte een van de tafels om.

Het grootste deel van de inventaris van de Dansant had een soort metalen uiterlijk. Maar als beschermend schild tegen massief continu vuur was het tafelblad niet goed.

Verschillende projectielen boorden zich er doorheen en sloegen gaten zo groot als ogen.

Ik dook naar buiten, vuurde terug.

Ik raakte een van de jongens. Hij zakte schreeuwend op de grond.

De anderen waren op de vlucht.

Paul Honier was ondertussen van de tafel afgesprongen, hurkte op de grond en maakte zich zo klein mogelijk. Hij lag dicht bij de laagste trede die naar de dansvloer leidde op een verhoging. Zo had hij wat dekking. Hij verborg zijn hoofd onder zijn armen terwijl er een regen van scherven over hem heen viel.

Een ware kogelregen kwam onze kant op.

Een paar seconden lang konden François en ik ons niet buiten wagen.

Ik heb het één keer geprobeerd, maar deinsde meteen terug.

De kale man met de bliksemschicht tatoeage schoot in Paul Honier's richting en raakte hem in de rug. De getatoeëerde man rende vervolgens verder in de richting van een zijuitgang.

Ik kwam uit mijn dekking en stuurde een kogel achter de man met de bliksemtatoeage aan.

Het flikkerende licht ging plotseling uit. De dreunende muziek ook.

Een van de gangsters had er blijkbaar voor gezorgd dat de stroom in grote delen van de Dansant uitviel met zijn schietpartij. Het was nu halfdonker.

De gangsters vluchtten via een zijuitgang. Alleen de Uzi-schutter was nog in de kamer. Hij was weer overeind gekomen ondanks de klap die hij had gekregen en wankelde achter zijn handlangers aan, terwijl hij als een bezetene schoot tot zijn magazijn leeg was.

Steeds weer lekte de flits bloedrood uit de korte MP loop. De kogels suisden over me heen. Toen ging het "clack!

Het magazijn van de MP was leeg.

Sta stil!, riep ik.

De man zwaaide. Even aarzelde hij. Schoten klonken vanuit de zijuitgang. De MP-schutter zakte geraakt op de grond. Zijn twee handlangers hadden hem in koelen bloede vastgepind om te voorkomen dat hij hen zou verraden.

Ik bereikte Paul Honier en knielde naast hem neer. François stond achter me. Hij had de mobiele telefoon al aan zijn oor om versterking te bellen. Voorzichtig draaide ik Honier om. Zelfs in het halfduister was te zien dat zijn hele rug bebloed was.

Hij maakte een stijf geluid.

Honier leeft nog!, riep ik. Maar hij heeft dringend een dokter nodig!

Al onderweg!, meldde François.

Ik stond op en rende naar de zijuitgang waardoor de gangsters waren gevlucht.

De stroom viel ook uit in de aangrenzende gang. Een van die schietgrage kerels had duidelijk een schot in de roos gescoord.