Commissaris Marquanteur en de Clochard: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Bendeleden uit het dealermilieu in Marseille worden vermoord nadat ze een dreigbrief hebben ontvangen. Eén man valt op, een dakloze clochard met een speciale missie. Niets aan hem is echt, behalve de gedachte aan wraak die hem voortdrijft.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Sep 7, 2023
• ISBN: 9783745232974

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Neem hier een koffie van, zei mijn collega François Leroc. Hij gaf de dakloze clochard een briefje. Heel genereus, dacht ik. Er zat meer in dan alleen een koffie.

Dank u! zei de man. Je bent een goed mens!

Alsjeblieft!

Dank je wel! Heel erg bedankt!

Ja, graag!

Ik dacht dat er geen goede mensen meer waren!

Graag gedaan!

De man duwde zich even tegen François aan.

We moeten doorgaan, zei ik.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris bij een speciale afdeling tegen de georganiseerde misdaad. Iemand aan de top heeft het glorieuze idee gehad om ons een bijna onuitspreekbare naam te geven: Force spéciale de la police criminelle , kortweg FoPoCri . Sceptici zeggen dat het voor camouflage is. Maar alle gekheid op een stokje. We doen ons werk en doen het zo goed mogelijk.

We baanden ons een weg door de menigte.

De dakloze man was al lang verdwenen.

Mijn collega greep plotseling naar zijn borst. Toen doorzocht hij zijn zakken.

Wat is er mis?, vroeg ik.

Mijn portemonnee!

Wat is ermee?

Het is weg.

Oh!

Het was die man!

Degene aan wie je het kaartje gaf?

Ja, natuurlijk! Wie nog meer?

Ik keek om me heen.

De man was al lang in de menigte verdwenen.

We kunnen hem niet meer krijgen, zei ik.

Wat een klootzak!

Ja, en vooral heel ondankbaar, François!

Nu kan ik ervoor zorgen dat ik mijn creditcard zo snel mogelijk blokkeer!

Absoluut.

François Leroc schudde zijn hoofd. Dat uitgerekend mij zoiets overkomt...

Het had erger gekund, François.

Erger?

Stel je voor dat hij je dienstwapen had gestolen! Dan zouden er nu echte problemen zijn.

Jij ziet altijd het halfvolle glas, Pierre - niet het halflege.

Ik raad je aan hetzelfde te doen, adviseerde ik mijn collega.

We keken nog eens rond. Maar de man bleef vermist.

Merde!, schold François opnieuw.

Mijn gsm liet van zich horen. Het was Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, hoofd van onze afdeling.

Blijkbaar was er werk voor ons dat dringend gedaan moest worden.

*

Shit, de politie! Ze hebben het hele blok omsingeld!

Niet schreeuwen, Fabien! De akoestiek in dit verdomde pakhuis is als in een kerk!

De twee jongemannen luisterden kort naar de megafoonstem die hen moest doen opgeven. Paniek straalde in de ogen van Fabien Renoir. Zweetdruppels stonden op zijn voorhoofd. In zijn linkerhand hield hij een onopvallende plastic zak. Daarin zat twee kilo pure cocaïne. Zijn handlanger was een kop groter. Hij gebaarde met de automaat in zijn linkerhand naar een cluster metalen vaten.

Daar laten we de dope!

Jonas!

Zonder de sneeuw kunnen ze ons niets doen!

Fabien was besluiteloos. Jonas griste de tas uit zijn hand. Hij sprintte naar de vaten. Het waren er honderden. Sommige verroest, sommige omvergeworpen en duidelijk leeg. Tekenen van doodshoofden en gekruiste botten gaven aan dat de inhoud giftig moest zijn geweest. Jonas probeerde het deksel van het eerste vat te openen. Het zat vast. Dus ging hij naar de volgende. Het deksel viel kletterend op de grond. Jonas keek naar binnen. En hij bloosde. Mijn God, het flitste door hem heen. Menselijke botten!

2

Politiesirenes schalden. De megafoonstem kondigde zich opnieuw aan. Je kon de indruk krijgen dat honderd politieagenten op het punt stonden om het braakliggende terrein van Husmane Chimie SARL aan de oever van het Canal de Marseille te bestormen.

Ze wachtten op ons, dacht Fabien. Er is geen andere manier om al deze onzin uit te leggen.

Fabien, Jonas en een paar andere leden van de JEUNES CANNIBALES hadden in een hal afgesproken met leden van de Russische maffia om de wekelijkse cocaïnelevering over te nemen. Toen sloegen de politieagenten toe.

De JEUNES CANNIBALES domineerden de crackhandel in een paar straten. En van een kilo cocaïne was het gemakkelijk om honderd keer de hoeveelheid crack te koken met veel bakpoeder of bloem.

Fabien haalde zijn handlanger hijgend in. Hij was geen atletisch type en gebruikte vaak zijn eigen spullen. Maar alleen pure sneeuw, nooit crack.

Wat is er aan de hand? Moeten we ons hier vestigen?

Jonas opende zijn mond half. Hij was niet in staat om ook maar één geluid te maken.

Een seconde later zag Fabien de botten ook.

Shit, wat is dat?

Er was een viezerik aan het werk!

Een nauwelijks te verdragen penetrante geur steeg op naar Fabiens neus. Hij trok zijn gezicht op.

Maak dat je wegkomt, Jonas!

Jonas draaide zich om en keek zijn handlanger aan met zijn gezicht als een masker.

Ze vermoorden ons, Fabien! Verdomme, we eindigen met deze botten vastgepind aan onze benen! We eindigen levenslang in de gevangenis!

Niet lullen!

Ja, dat is precies wat er gaat gebeuren! Ze ... bedriegen ... ons.

Fabien hapte naar adem. Zijn neusslijmvliezen waren opgezwollen. Ze waren extreem gevoelig door de regelmatige cocaïneconsumptie. Er stoomde iets bijtends uit het vat met de botten.

Ik word misselijk, mompelde Fabien.

Jonas' gevoelloosheid loste op.

Ze haastten zich verder.

Ze verstopten de spullen in een stapel oude autobanden aan het einde van het magazijn. Toen bereikten ze een van die uitgangen die alleen voor het personeel bedoeld waren. Ze zouden de grote hekken niet hebben kunnen openen. Alles was al jaren aan het wegroesten en de hekken konden geen centimeter worden bewogen.

Maar deze deur wel.

Een krachtige trap van Jonas was genoeg, ze sprong naar buiten. Fabien rende vooruit, terwijl hij een automatisch pistool onder zijn leren jack vandaan rukte.

Jonas stond achter hem.

De twee keken naar een geasfalteerd gebied. Daar stonden roestende containers. Het opschrift HUSMANE CHIMIE in grote rode letters was er al afgebladderd. Ook een paar vrachtwagentrekkers hadden hier hun handtekening gevonden. Gekannibaliseerd tot op het skelet.

Banden, ruiten, bekleding - zelfs de carrosserie was nog niet compleet.

Voorbij het asfalt volgden meer magazijnen en een vijf verdiepingen tellende kubus die ooit kantoren en laboratoria had gehuisvest. Nu was er nauwelijks nog een ruit heel op de onderste verdiepingen.

De politiesirenes loeiden nog steeds op de achtergrond. De megafoonstem was stil gevallen. Blijkbaar vonden de politiediensten nu dat er genoeg was gezegd.

Verdomme, ik vraag me af wat er met de Russen is gebeurd, merkte Fabien op.

De klootzakken zullen onze namen door en door zwart maken als de politie ze te pakken heeft. Daar kun je je leven om verwedden!

Ik denk dat je gelijk hebt!

Ze vervolgden hun weg, wapens in de aanslag.

De verdomde politie kan onmogelijk het hele blok overhoop halen. Als we geluk hebben, vinden ze onze spullen nooit, mompelde Jonas.

Heb je enig idee!

Fabien, geloof me, ik...

Hou je mond!

Ze zochten dekking achter een van de containers. Uiteindelijk stormden ze verder, in de richting van het kantoor- en laboratoriumgebouw. Het terrein van HUSMANE CHIMIE was aan drie kanten omgeven door brede straten. Alleen in noordelijke richting kwam er direct een aangrenzend terrein bij, waar de lege loodsen van een import- en exportbedrijf stonden weg te rotten. Als er een kans was om te ontsnappen, dan was het in deze richting.

Plotseling schreeuwde Jonas het uit.

Fabien draaide zich om en zag dat Jonas' rechterbeen helemaal rood was geworden. Een vreselijke wond gapte aan de dij.

Iets heeft me geraakt! riep Jonas.

Er was geen schoten gehoord. De schutter had blijkbaar een wapen met een geluidsdemper gebruikt.

Een fractie van een seconde later zag Fabien de rode straal van een laserpointer door de lucht dansen. Fabien wierp zich op de grond. Er suisde iets vlak langs hem