Commissaire Marquanteur en de duistere broers van Marseille: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Een satanisch ritueel dat het leven kost aan de dochter van een Russische maffiagodfather wordt de katalysator voor een brutale wraakactie. Fernand Malvassov wil degenen die verantwoordelijk zijn voor de dood van de jonge vrouw, en hij kent geen grenzen. Desondanks kunnen commissaris Marquanteur en zijn collega Leroc hem in eerste instantie niet arresteren , omdat Malvassov zijn handen niet vuil wil maken.. .


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jenny Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Jack Raymond, Brian Carisi, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 11, 2024
• ISBN: 9783745237214

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

In Frankrijk zijn de mensen katholiek, maar niet per se vroom en godvruchtig, zei mijn oom altijd. Oom Henri. Hij ging in zijn leven precies vier keer naar de kerk. Voor zijn doopsel, zijn vormsel, zijn huwelijk en zijn begrafenis. De eerste keer kun je niet echt meetellen, want oom Henri kon zelf nog niet beslissen of hij naar de kerk wilde gaan. En de laatste keer?

Nou ...

Als jongen vroeg ik hem eens: Waarom heb je de kerk dan niet verlaten?

Nah, dat is niets, zei hij.

Zijn houding was dus niet echt consequent.

Mijn naam is trouwens Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris. Samen met mijn collega commissaris François Leroc werk ik in de FoPoCri, een speciale onderzoeksgroep van de Sûreté, die hier in Marseille gevestigd is en zich voornamelijk bezighoudt met de grotere zaken.

Georganiseerde misdaad, bijvoorbeeld.

En met sommige dingen die je hier meemaakt, word je vanzelf een gelovige.

Het is ook niet waar dat steeds meer mensen helemaal niet naar de kerk gaan.

Sommige mensen gaan er bijvoorbeeld heen om een reden die als niet echt gepast kan worden omschreven.

Dus in dit geval.

Het wordt tenslotte niet voor niets een dienst van God genoemd - en geen dienst van Satan.

Maar eerst dit.

2

Het was middernacht. Het flikkerende licht van de omringende neonreclames filterde af en toe door de ramen van L'Eglise de Saint-Luc. Voor de rest verlichtten een dertigtal kaarsen het gebied rond het altaar. Een groep van ongeveer twintig donkere figuren gekleed in monnikskledij vormde een halve cirkel. Hun kappen waren laag over hun gezichten getrokken. Ze mompelden Latijnse zinnen tegen zichzelf in een soort gezang. Eén van de gekapte figuren stapte voor het altaar. Hij strekte zijn armen uit. Zijn kap gleed een beetje naar achteren, zodat een deel van zijn gezicht, verminkt door littekens en zweren, voor korte tijd zichtbaar werd.

Dit is broeder Maleficius die spreekt namens de schare van uw toegewijde dienaren, O Heer van het Kwaad!

Amen! antwoordde het koor van rokkendragers.

Vanaf nu is deze plaats aan u gewijd, Satan! vervolgde de man die zichzelf broeder Maleficius had genoemd. Hij greep het laken dat over het altaar was uitgespreid en scheurde het met een ruk, waardoor de Bijbel en het houten kruis op de grond vielen.

Het gezang van de mannen met de kappen zwol aan. Het nam steeds meer toe totdat broeder Maleficius met de wijsvinger van zijn linkerhand een pentagram in de lucht tekende. Van de ene seconde op de andere viel er stilte. Broeder Maleficius ging voor het altaar staan en knielde neer.

Vandaag willen we een nieuwe zuster verwelkomen in de gelederen van uw volgelingen, O Heer van Kwaad en Verdoemenis! riep de dwaze man. Zijn woorden weerklonken tussen de hoge kerkmuren.

Uw wil geschiede, Satan, antwoordde het koor van gehoofddoekte mannen. Zoals in de hel, zo ook op aarde.

Broeder Maleficius stond weer op en draaide zich om.

Stap naar voren, zuster van schaamte! riep hij.

Een relatief tengere figuur onder de rokkendragers deed een stap naar voren.

Laat jezelf zien! eiste broeder Maleficius. De kap gleed naar achteren. Een bos bruin haar werd zichtbaar. Het kaarslicht verlichtte het fijngesneden gezicht van een jonge vrouw. Ze liet de kap over haar schouders glijden. Daaronder droeg ze niets. Haar welgevormde lichaam was beschilderd met magische symbolen. Een van de andere koveldragers overhandigde de jonge vrouw een koperkleurige kelk.

Drink! eiste broeder Maleficius. Drink, zodat je het rijk van Satan binnen kunt gaan en terug kunt keren als zijn dienaar!

De jonge vrouw dronk de inhoud van de bokaal leeg. Plotseling viel de beker uit haar hand. Haar lichaam verloor zijn greep. Ze zakte in elkaar. Broeder Maleficius ving haar op. Hij reikte onder haar armen. Een van de andere gehoofddoekte mannen kwam naar haar toe en greep haar onder de knieën.

Het werd op het altaar getild en daar neergezet.

Haar lichtgekleurde huid glinsterde in het flikkerende licht van de kaarsen. De discipelen van Satan, die in een halve cirkel stonden, begonnen weer te zingen. Ze baden magische formules tot zichzelf.

Dominus Satanicum! riep broeder Maleficius luid. Hij ging voor het altaar staan, spreidde zijn armen en herhaalde deze oproep in totaal zes keer.

Toen nam Maleficius een klein zilverkleurig doosje van onder zijn gewaad. Hij maakte het open. Het bevatte een lichtgevend, fluorescerend poeder.

Je bent afgedaald naar het rijk van de dood. Neem nu het zout van het leven en keer terug uit de onderwereld als ZIJN dienaar voor de eeuwigheid!

Maleficius nam een snufje van het fluorescerende poeder, opende haar lippen met zijn andere hand en spoot het in haar. Hij stopte het blikje in de wijde mouwen van zijn gewaad.

Hij pakte met zijn rechterhand de buik van de jonge vrouw vast. Aan haar middelvinger zat een brede ring. Er zat een rode steen aan de binnenkant van haar hand. Ernaast stak een nauwelijks zichtbare injectienaald uit.

Maleficius kneep.

De prik was nauwelijks zichtbaar toen hij de naaldring terugtrok.

Word wakker, dochter van het kwaad! schreeuwde hij.

Er heerste absolute stilte.

Je had op dat moment een speld kunnen horen vallen.

Maleficius herhaalde zijn oproep: Ontwaak, dochter van het kwaad!

Maar de jonge vrouw bewoog niet. Haar ogen bleven gefixeerd als die van een dode vrouw.

Een van de andere discipelen van Satan haastte zich. Hij greep de jonge vrouw bij haar schouders. Donata! riep hij. Toen voelde hij naar haar pols.

Hij nam zijn kap van zijn hoofd. Het gezicht van een jongeman met donkere krullen en een dun snorretje werd onthuld. Angst straalde in zijn ogen.

Shit, man, ze is dood! schreeuwde hij. Zijn gezicht werd zo wit als een laken. Hij draaide zich naar Maleficius. Weet je wie je vermoord hebt, mafkees?

Blijf kalm, Baptiste! antwoordde de dwaas. xx

3

Ik werd getroffen door een vieze geur toen ik uit de sportwagen stapte. Honderden krijsende meeuwen cirkelden boven de vuilnisbelt. Ongeveer een dozijn hulpverleningsvoertuigen van de politie en FoPoCri stonden geparkeerd tussen de hopen afval. Daar stonden ook de auto van de forensisch patholoog en verschillende specialisten van het onderzoeksteam.

Commissarissen Stéphane Caron en Fred Lacroix waren in gesprek met het hoofd van de afdeling moordzaken. Onze collega Ndonga stond een paar meter verderop en bekeek een pakketje verpakt in blauwe plastic folie dat ongeveer zo groot was als een menselijk lichaam.

Ik hoop dat we hier niet te lang hoeven te doen, fluisterde mijn vriend en collega François Leroc tegen me. Hij fronste zijn neus. Er kan hier tenminste een frisse wind waaien!

Je overleeft het wel, antwoordde ik.

Niemand heeft me voor deze opdracht iets over een gasmasker verteld.

Hoort dat niet bij de standaarduitrusting - net als het Kevlar vest?

Haha, ik heb zelden zo hard gelachen!

Eigenlijk zouden we ze altijd in de kofferbak moeten hebben.

We bereikten Stéphane.

De collega begroette ons kortaf en wees toen naar de man naast hem. Dit is commissaris Rittons van Moordzaken. Hij heeft ons gebeld.

Ik gaf Rittons een vriendelijk knikje.

Ze zeiden dat er hier op de stortplaats een lichaam was gevonden.

Commissaris Rittons knikte.

Maar als het gewoon een dode was, hadden we u niet ingelicht, legde hij uit.

Wie is het? vroeg ik.

"Over Donata Malvassov, de dochter van de man die algemeen bekend staat als de Rus. Die naam zegt me vast wel iets. Hij wordt beschouwd als een grijze eminentie in de cocaïnehandel. Drie dagen geleden ontvingen we een aangifte van vermissing. En nu vinden we Donata hier naakt en in plastic gewikkeld op de vuilnisbelt."

Wanneer is ze gevonden? vroeg Stéphane.

Anderhalf uur geleden. Een van de medewerkers merkte het pakje op. De plastic hoes was beschadigd. Er stak een hand uit.

Ik begrijp het, mompelde Stéphane. De commissaris veegde snel zijn gezicht af. De hitte en de geur hadden ons allemaal te pakken.

Hoe kon u Donata Malvassov zo snel identificeren? vroeg ik.

"De