Commissaire Marquanteur en het stof des doods: Frankrijk Misdaad Thriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker


Een nieuwe zaak voor commissaris Marquanteur en zijn collega's uit Marseille aan de Franse Middellandse Zeekust.

Wie doodt verslaafden met pure heroïne? De sterfgevallen stapelen zich op omdat de verslaafden zich niet realiseren dat ze de dood door hun neus halen. Rechercheurs Marquanteur en Leroc moeten samenwerken met een collega die bezeten lijkt te zijn. Het blijkt dat de drug uit de bewijskamer komt. Heeft iemand een vendetta?


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Dec 21, 2023
• ISBN: 9783745235883

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Dit weekend heb ik tante Inés bezocht. Om eerlijk te zijn, heb ik tante Inés alleen bezocht omdat mijn ouders dat vroegen. Tante Inés is de zus van mijn vader. Ze is kinderloos gebleven, nooit getrouwd geweest en heeft nu de leeftijd bereikt waarop sommige vrouwen een beetje vreemd worden. Ze gaan naar de sjamaan in plaats van naar de dokter. In plaats van met normale mensen praten ze met engelen. Soms beginnen ze ook hele extreme eetgewoonten te ontwikkelen of extreem medeleven te tonen voor het lijden van dieren. Je kunt soms de indruk krijgen dat naarmate hun gevoeligheid voor dierenleed toeneemt, hun gevoeligheid voor medemensen afneemt. Ze beseffen niet eens dat ze gewoon op de zenuwen van andere mensen beginnen te werken.

Mijn ouders wonen in een klein dorpje in de Provence, terwijl ik in Marseille werk. Hoe dan ook, toen ik voor het laatst in het dorp was waar ik ben opgegroeid en dat waarschijnlijk hun thuis zal blijven, waren papa en mama behoorlijk bezorgd over tante Inés. Een dorp waarvan het meest opvallende kenmerk een Romeins aquaduct is dat af en toe een paar toeristen trekt. Soms zelfs een paar geleerde archeologen. Maar dat laatste komt minder vaak voor.

Wat dan ook. Tante Inés woont in Marseille, net als ik. Ze was altijd al een stadsmeisje. Maar ik heb nooit veel contact met haar gehad. Ze is de zus van mijn vader. Een veel jongere zus. Ze was een laatkomer. En van zulke kinderen wordt gezegd dat ze egocentrisch en in zichzelf gekeerd zijn. Dat is begrijpelijk. De ouders van zulke laatkomers zijn zo blij dat er een kind is gekomen dat ze misschien niet verwacht hadden, dat ze vergeten om dit kind op te voeden. Ze laten hen met alles wegkomen. Na een tijdje manipuleren deze laatkomers hun ouders op alle mogelijke manieren. Maar dat is voor niemand goed.

Hoe dan ook, de laatste keer dat tante Inés mijn ouders bezocht, moet ze diep depressief zijn geweest en zei ze een aantal vreemd klinkende dingen. Ze had contact met engelen en nam deel aan seminars waar je met engelen leert praten. Om een lang verhaal kort te maken: Mijn ouders waren bang dat tante Inés gek zou worden en zichzelf misschien iets aan zou doen. En daarnaast had ze ook nog eens ruzie met mijn vader.

Ik moet haar controleren.

Ze woonde in een prachtige flat aan de rand van Marseille. De flat was niet groot, maar het uitzicht was onbetaalbaar. Je had een helder, onbelemmerd uitzicht op de Middellandse Zee. Het water glinsterde in het zonlicht. Ik snap niet hoe je hier depressief kunt worden. Ik zal het waarschijnlijk nooit worden.

Salut! zei tante Inés terwijl ze de deur voor me opende.

Zoals altijd droeg ze sieraden die rammelden. Ze was vroeger erg mooi. Dat zei tenminste iedereen die haar toen kende. Maar op een gegeven moment, als mooiere vrouwen opgroeien, krijgen zulke vrouwen een zure, bittere streep om hun mondhoeken. Dit begint bijna onmerkbaar in hun twintiger jaren. Deze groeven van ontevredenheid in het gezicht worden met de jaren dieper en dieper, en op een gegeven moment moeten ze lawaai maken en sieraden dragen die lawaai maken om genoeg aandacht te krijgen.

Sommigen beginnen dan ook heel hard te lachen.

Tante Inés deed hetzelfde.

Misschien had ik haar daarom als kind niet zo aardig gevonden. Om nog maar te zwijgen over de slijmkusjes die ze altijd gaf. Gelukkig had ze me dat vandaag bespaard. Misschien was het omdat ik me niet geschoren had.

Saluut, zei ik. "Ik dacht, ik kijk even bij je.

Kom binnen!

Ze bood me een drankje aan. Ik vertelde haar dat mijn ouders het over haar hadden gehad.

Ja, je vader en ik hadden een beetje ruzie, zei ze, en ik was misschien ook een beetje in een... slechte bui.

Hoe komt dat?

Dat was een kortstondige fase.

En dat is nu voorbij?

Ik heb goed nieuws ontvangen.

Wat is dit voor nieuws?

Weet je, we zijn omringd door goede geesten. Door engelen. We zien ze niet. Maar ze zijn er wel. En soms geven ze commentaar op wat er in de wereld gebeurt of op uw huidige gemoedstoestand.

Ik ben niet zo religieus, zei ik.

Hoe dan ook, het gaat momenteel goed met me. Ik zeg altijd dat je gewoon de juiste kruiden moet nemen en dan heb je een goed humeur.

Ja, in mijn werk heb ik soms met dat soort mensen te maken, zei ik. Ik kon mezelf er niet van weerhouden om die opmerking te maken.

Je zit bij de politie. Je ziet alleen de slechte en negatieve kanten. Maar je moet ook het licht zien. Het licht dat ons omringt en waarin de engelen schijnen.

Nou, iedereen moet zijn eigen weg vinden, zei ik.

Ze rammelde met haar sieraden terwijl ze haar glas leeggoot. Ik had de indruk dat dit echt geoefende bewegingen waren. Het is niet zo gemakkelijk om met sieraden te rammelen en zoveel geluid te maken dat mensen het merken. Maar zij kon het. Ze was er een meester in. Rammelen hoort bij het vak, zeiden ze. Ik weet niet eens waar dat gezegde vandaan komt. Zeiden de prostituees in de Middeleeuwen dat? Ik weet het niet. Misschien doet het er niet echt toe.

Leuk dat je langskomt, Pierre. Het is een tijdje geleden dat we elkaar gezien hebben.

Dat is waar, moest ik toegeven.

Volgens mij was dat toen je nog bij je ouders woonde!

Ja, dat zou goed kunnen zijn.

Ik heb alleen maar over jou gehoord. Uit de verhalen die mensen over je vertellen. Ik denk dat veel mensen in het dorp waar je ouders wonen echt trots zijn op wat je hebt bereikt en wat je van jezelf hebt gemaakt.

Ik ben best gelukkig, zei ik.

Pierre, waarom vertel je ons er niet wat over? Hoe is het als je op criminelen en moordenaars jaagt?

Het is vooral veel werk, zei ik. En je moet lang genoeg volhouden. Sterker nog, je moet volhouden tot je je doel bereikt hebt.

Moet je dat niet overal doen?

Waarschijnlijk.

Ben je gelukkig, Pierre?

Ik keek haar een beetje geïrriteerd aan.

Geïrriteerd en verbaasd.

Wat bedoel je?

Precies zoals ik zei, antwoordde ze. Wat is er zo moeilijk te begrijpen? Of wil je me geen antwoord geven? Oké, dat zou ik wel begrijpen. Ik denk dat iedereen recht heeft op privacy en dat moet zeker gerespecteerd worden.

Ik denk dat het momenteel heel goed met me gaat, zei ik.

Wat doe je precies?

Ik zit in een speciale afdeling?

Ik heb zoiets gehoord. Wat is dat voor een speciale afdeling?

We houden ons bezig met georganiseerde misdaad, seriemoordenaars en terrorismebestrijding.

Dat klinkt... als een moeilijke klus.

Het is een moeilijke baan.

Maar lukt het je?

Ja.

Dat is het belangrijkste.

Ja.

En nu wil ik dat je op je grillige tante past, zodat ze geen onzin uitkraamt.

Ik moest glimlachen.

En ze glimlachte ook.

Ja, voor het eerst sinds ze me begroette, glimlachte ze echt ontspannen.

Weet je, Pierre, je kunt er zeker van zijn dat er engelen zijn om je te beschermen. Ze hebben mij beschermd. Ze zullen jou ook beschermen. En ik denk bijna dat jij hun bescherming iets meer nodig hebt dan ik.

Ik geloof niet in engelen, zei ik."

Dat is jammer, zei ze.

Ik geloof dat mensen zelf iets goeds moeten doen als ze willen dat er iets goeds gebeurt, zei ik. Je kunt het niet aan de engelen overlaten.

Daar verschillen we van mening, zei ze, maar dat is alleen omdat je ze nog niet gezien hebt. En je hoort ze ook niet.

Dat klopt, ik hoor ze niet.

Dat is jammer. Maar misschien vind je ooit een weg naar hen.

Ik denk het niet, zei ik.

Ze keek me aan. Het lijkt me dat we uit verschillende werelden komen, Pierre.

Ja, dat lijkt het geval te zijn.

Het is moeilijk te geloven dat we familie zijn!

Moeilijk te geloven.

Maar bijna niemand kan geloven dat jouw vader mijn oudere broer is!

Nogmaals, dat kan ik me heel goed voorstellen.

We praatten nog wat meer. Ze probeerde me vragen te stellen. Het bleek dat ze alleen oppervlakkig geïnteresseerd was in mijn werk. Ze wilde niet echt details weten over wat ik deed.

Zulke dingen bleven haar