Bedrogen door een Vervalsing (Een Lacey Doyle Cozy Mystery—Boek 8)

By Fiona Grace

“Zeer vermakelijk. Ik kan dit boek zeker aanbevelen voor de permanente bibliotheek van elke lezer die een goed geschreven mysterie kan waarderen, met een aantal onverwachte wendingen en een intelligent plot. Je zult niet teleurgesteld worden. Een uitstekende manier om een koud weekend door te brengen!”
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos (over Moord in het Landhuis)

BEDROGEN DOOR EEN VERVALSING (EEN LACEY DOYLE COZY MYSTERY—BOEK 8) is boek acht in een charmante nieuwe cozy mystery serie die begint met MOORD IN HET LANDHUIS (Boek #1), een #1 Bestseller met meer dan 100 vijfsterren recensies—en een gratis download!

Lacey Doyle, 39 jaar oud en net gescheiden, heeft een drastische stap genomen: ze heeft haar snelle leven in New York City achter zich gelaten en zich gevestigd in het schilderachtige kuststadje Wilfordshire.

November brengt koel weer, bedrijvigheid en de belofte van feestdagen met zich mee, en Lacey is dolblij wanneer ze de kans krijgt om een zeldzame, waardevolle brief te veilen. Maar nadat ze de brief aan een enthousiaste klant heeft verkocht, komt ze erachter dat het toch te mooi was om waar te zijn – de brief blijkt vervalst en de koper wil zijn geld terug.

Maar degene die haar de brief verkocht is nu dood.

Is er een verband tussen de vervalsing en de moord?

Samen met haar geliefde hond moet Lacey de moord oplossen en de vervalser zien te vinden, voordat ze zelf beschuldigd wordt en haar zaak haar wordt afgenomen.

Boek #9—CATASTROFE IN EEN KLOOSTER—is ook beschikbaar als pre-order!

• Language: Nederlands
• Publisher: Fiona Grace
• Release date: Feb 1, 2022
• ISBN: 9781094354460

Book preview

cover.jpg

BEDROGEN DOOR EEN VERVALSING

(Een Lacey Doyle Cozy Mystery—Boek Acht)

FIONA GRACE

Fiona Grace

Debutant Fiona Grace is de auteur van de LACEY DOYLE COZY MYSTERY serie, die nu bestaat uit negen boeken; van de TOSCAANSE WIJNGAARD COZY MYSTERY serie, die nu bestaat uit zeven boeken; van de DUBIEUZE HEKS COZY MYSTERY serie, die nu bestaat uit drie boeken; en van de BAKKERIJ AAN ZEE COZY MYSTERY serie, die nu bestaat uit zes boeken.

Fiona hoort graag van je, dus ga naar www.fionagraceauthor.com om gratis e-books te ontvangen en op de hoogte te blijven van het laatste nieuws.

img1.png

Copyright © 2021 door Fiona Grace. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de V.S. Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie worden gereproduceerd, gedistribueerd of overgedragen worden, in wat voor vorm dan ook, of worden opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder de voorafgaande toestemming van de auteur. Dit ebook is uitsluitend voor jou persoonlijk bedoeld. Dit ebook mag niet doorverkocht worden of weggeven worden aan andere mensen. Als je dit boek met iemand anders wil delen, schaf dan alsjeblieft een extra exemplaar aan voor elke ontvanger. Als je dit boek leest en je hebt het niet aangeschaft, of het is niet voor jouw gebruik aangeschaft, geef het dan terug en schaf je eigen exemplaar aan. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur.Dit is een werk van fictie. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn een product van de fantasie van de auteur of zijn fictief gebruikt. Enige overeenkomst met echte personen, levend of dood, is geheel toevallig. Omslagafbeelding Copyright Helen Hotson, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN DOOR FIONA GRACE

EEN KATTEN EN HONDEN-COZY MYSTERY

EEN VILLA OP SICILIË: OLIJFOLIE EN MOORD (boek 1)

LACEY DOYLE COZY MYSTERY

MOORD IN HET LANDHUIS (boek 1)

DOOD EN EEN HOND (boek 2)

MISDAAD IN HET DONKER (boek 3)

EEN VERSTOORD BEZOEK (boek 4)

GEDOOD DOOR EEN KUS (boek 5)

BEZWEKEN AAN EEN SCHILDERIJ (boek 6)

TOT ZWIJGEN GEBRACHT DOOR EEN SPREUK (boek 7)

BEDROGEN DOOR EEN VERVALSING (boek 8)

INHOUD

PROLOOG

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

EPILOOG

PROLOOG

Daar ben je, zei Frank.

Lacey haalde diep adem terwijl ze naar hem staarde. Naar haar vader, die in de deuropening van het kleine, vervallen huisje stond.

Woorden schoten haar te kort. Want gedurende een paar seconden was ze ervan overtuigd dat ze een fout had gemaakt. Deze man was zo oud. Gerimpeld. Zijn neus was veel groter en schever dan de neus van de vader in haar herinneringen. Zijn gestalte was veel minder imposant. En de dikke, donkere bos krullen, die Lacey van hem geërfd had, was volledig verdwenen; zijn hoofd was kaal.

Maar toen zag Lacey het. Die glinstering in zijn donkere ogen. Dat kuiltje in zijn linkerwang. Die moedervlek naast zijn rechterwenkbrauw. Dit was zeker weten haar vader.

Hallo, pap, bracht ze uit.

Lacey’s zintuigen werden scherper en de vage geur van koeienmest werd ineens doordringender. Het prikte in haar neusgaten. Haar geduldige Engelse shepherd Chester duwde zijn neus in haar handpalm om haar gerust te stellen, zoals hij altijd deed als hij voelde dat ze gestrest was.

Je bent gegroeid, grapte Frank.

Gelukkig maar, antwoordde Lacey met een voorzichtige glimlach. Het zou vreemd zijn als ik nog even groot was als toen ik zeven was…

Ze dwaalde af. Het onuitgesproken gewicht van haar woorden hing tussen hen in.

Haar vader verplaatste ongemakkelijk zijn gewicht van de ene voet naar de andere. Het deed Lacey aan een dier in een dierentuin denken. In een hoek gedreven. Was dat hoe hij zich voelde bij het feit dat ze onverwacht voor zijn deur stond? Alsof hij gevangen zat?

Sorry dat ik zo onaangekondigd kom opdagen, flapte ze eruit.

De uitdrukking van haar vader werd zachter. Dat geeft helemaal niet. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik hoopte al dat je zou komen.

Lacey liet de spanning in haar spieren een beetje los. Hoewel deze ontmoeting in niets leek op waar ze jaren over gefantaseerd had, was ze blij om te weten dat ze geen onwelkome bezoeker was.

Wil je misschien binnenkomen? vroeg haar vader schuchter. Jij en… Zijn blik viel op de hond die braaf naast haar zat.

…Chester, zei Lacey. Ze aaide haar trouwe viervoeter over zijn kop.

Chester, antwoordde Frank met een glimlach. Ik heb geen hondenkoekjes in huis, maar misschien mag hij een biscuit?

Biscuit, herhaalde Lacey in gedachten. Ineens was ze zich ervan bewust dat de ruim dertig jaar die haar vader in Engeland had gewoond hem drastisch veranderd moesten hebben. Niet alleen wat betreft zijn taalgebruik, maar ook op andere, subtielere manieren. Hij was nu eigenlijk gewoon een vreemde voor haar.

J…ja, dat mag hij wel, stamelde ze. I…ik bedoel, als het voor jou geen probleem is?"

De staccato zinnen. Het gestotter. Ze twijfelde aan elk woord dat uit haar mond kwam. Het was allemaal ongelofelijk ongemakkelijk en een deel van Lacey wilde niets liever dan terugrennen door de modderige velden die haar naar deze afgelegen, troosteloze plek hadden gebracht, in haar champagnekleurige Volvo springen en terugrijden naar haar vertrouwde Wilfordshire. Maar een ander deel van haar, een dominanter deel, vertelde haar dat ze moest blijven.

Zeker niet, antwoordde Frank. Hij deed een stap opzij zodat ze binnen kon komen.

Na een kortstondig moment van aarzeling stapte Lacey haar vaders huisje binnen.

Het eerste dat haar opviel waren de overeenkomsten met haar eigen huis. De lage plafonds. De donkere houten balken. De naar binnen bollende wanden van een constructie die gebouwd was in een tijd dat er nog geen waterpassen bestonden. Maar er waren ook opvallende verschillen. Waar Lacey’s huisje bruiste van leven, mede door Chester, Tom en de dagelijkse bezoekjes van Gina, leek dat van haar vader klein, eenzaam en stil. Het enige geluid dat ze hoorde was het geloei van de koeien in een nabijgelegen weiland.

Chester perste zich achter haar aan door de donkere, smalle gang. Frank reikte ongemakkelijk langs hen heen om de deur weer dicht te doen. Hij kwam dichtbij genoeg voor Lacey om hem te kunnen ruiken en ze kon niet helpen dat haar opviel dat zijn geur haar compleet onbekend was. Geuren en herinneringen waren zo nauw met elkaar verbonden. In het verleden kon Lacey helemaal van slag raken als ze een zweem van zijn cologne rook bij een of andere willekeurige zakenman in de metro; nu was ze teleurgesteld dat dat moment van nostalgie haar was afgenomen.

Haar vader liep door de gang en Lacey en Chester liepen achter hem aan.

Dit is mooi, zei ze, kijkend naar de ingelijste stillevens van waterverf die aan de wanden hingen.

Geen familiefoto’s, kon ze alleen maar denken.

Meer heb ik niet nodig, antwoordde Frank.

De gang kwam uit in een kleine keuken die Lacey qua esthetiek deed denken aan een camper. De keukenkastjes waren gedateerd, gemaakt van hetzelfde vreemde plastic spul als caravans. De boiler hing in het zicht. De oven was roestig en oud. Het was een simpele, eenvoudige ruimte.

Drink je thee? vroeg Frank terwijl hij naar de ketel liep.

Lacey wist een glimlach te produceren. Het was typisch Engels om voor elke gelegenheid een kop thee te zetten; goed, slecht, ongemakkelijk, of in dit geval… ondoorgrondelijk monumentaal.

Ja, zei ze. Ik heb inmiddels lang genoeg in Engeland gewoond om ervan te gaan houden.

Dus je woont hier? vroeg haar vader. Hij had zijn rug naar haar toe terwijl hij naar de kraan liep en de ketel vol liet lopen.

Ja, zei ze. Ik woon in Wilfordshire.

Met de ketel in zijn hand draaide Frank zich om en trok zijn borstelige grijze op. Oh ja, dat klopt. Je woont in Wilfordshire. Grappig dat je daar terecht bent gekomen. Weet je dat we daar een keer op vakantie zijn geweest?

Lacey knikte. Ja, dat herinner ik me nog heel goed, zei ze. Ze vertelde hem niet dat die vakantie de reden was dat ze daar in de eerste plaats naartoe was gegaan. Het waren de laatste gelukkige herinneringen die ze aan haar vader had. Inderdaad, de herinneringen die in Wilfordshire naar boven waren kwamen drijven waren wat haar ertoe hadden gebracht om na dertig jaar weer naar hem op zoek te gaan, ondanks haar tegenstrijdige gevoelens over het zoeken naar een man wiens verlating een jarenlang trauma had veroorzaakt.

Gedurende de jaren na zijn verdwijning had ze veel interessante aanwijzingen gevonden over haar vader connectie met Wilfordshire. Ze wilde dat hij daar uitleg over gaf, dat hij alle lege ruimtes in zijn decennialange afwezigheid voor haar invulde. Wie was de vrouw in de antiekwinkel die ze zich herinnerde van al die jaren geleden? Wat was de connectie tussen haar vader en Iris Archer, de rijke eigenaresse van Penrose Manor, die ze samen met hem op een foto had gezien? En het belangrijkste: waarom? Waarom was hij vertrokken? Waarom had hij alle contact verbroken? Waarom had hij in al die jaren niet één keer iets laten horen? Waarom? Waarom? Waarom?

Maar Lacey zei niets. Ze wist niet eens waar ze moest beginnen met vragen stellen en ze wilde niet te snel over zulke zware onderwerpen beginnen.

Ga zitten, zei Frank. Hij gebaarde naar een picknicktafel in de stijl van de jaren zeventig, met een blauw vinyl tafelblad en metalen poten, waar twee witte plastic tuinstoelen onder waren geschoven.

Lacey ging zitten. De tafel wiebelde toen ze haar armen erop liet rusten. Ze haalde ze weer weg en legde ze in haar schoot. Chester ging bij haar voeten liggen en slaakte een diepe, slaperige zucht.

Terwijl Frank verder ging met de thee, keek Lacey om zich heen naar de plek waar hij zijn thuis van had gemaakt. Ze voelde zich alsof ze veel te diep het water in was gelopen. Ze voelde zich klein en kinderlijk. Ze had als kind altijd het gevoel gehad dat ze tekortschoot en dat kwam nu weer terug. Emoties die ze niet had gevoeld sinds ze een klein meisje was dat zich afvroeg waar haar vader heen was gegaan en of hij ooit nog thuiskwam…

Het gerinkel van porselein bracht haar terug naar het heden. Frank zette een dienblad met een theepot en theekopjes op tafel. Lacey herkende meteen de Le Creuset set en de opvallende gele kleur.

Oh! riep ze verrast. De Elysees Yellow collectie die ze niet meer maken! Ik heb die ook.

Er verscheen een verrukte grijns op Franks gezicht. Echt waar?

Ja! Lacey knikte enthousiast, opgewonden dat ze een veilige, gemeenschappelijk raakvlak hadden gevonden om het ijs te breken. Ik ben dol op servies. Ik verzamel vintage en zeldzame theekopjes.

Je hebt oog voor antiek, zei Frank. Hij klonk onder de indruk.

Ik heb een winkel, zei Lacey tegen hem. Het is mijn beroep.

Franks wenkbrauwen schoten omhoog. Een antiekwinkel? In Wilfordshire?

Er zat een beladen toon in zijn stem en Lacey kreeg het gevoel dat hun moment van lichtzinnig respijt ineens een gespannen randje had gekregen. Ze kon alleen maar raden naar de reden; het opmerkelijke toeval dat vader en dochter allebei antiekwinkels hadden geopend, de waarschijnlijkheid dat het een antiekhandelaar in Wilfordshire was geweest die hem destijds van zijn familie had weggelokt. De mogelijkheden waren eindeloos, maar Frank ging er niet op in.

Dat klopt, zei ze, nu wat terughoudender. En jij woont op een boerderij, voegde ze eraan toe in een poging van onderwerp te veranderen.

Ja, ik en nog wat andere kluizenaars, zei Frank grinnikend. De boer laat ons hier gratis wonen in ruil voor het bemannen van de boerderijwinkel. We hebben een moestuin, kweken samen groenten en koken om de beurt. Oh, bijna vergeten. Ik had Chester een koekje beloofd.

Hij ging staan, zijn leeftijd verraden door zijn stijve bewegingen, en liep naar een klein kastje aan de zijkant van de keuken. Hij haalde een gedeukt blik tevoorschijn, maakte hem open en haalde er een gewoon, zelfgemaakt uitziend koekje uit.

Chester, jongen, zei hij. Wil je een koekje?

Chesters oren gingen omhoog. Hij stond op en haastte zich naar hem toe om het koekje aan te nemen. Zijn nagels tikten op het versleten vinyl. De liefdevolle manier waarop haar vader naar haar hond glimlachte was Lacey niet ontgaan, en ze probeerde zich te herinneren of hij altijd al een dierenvriend was geweest, of dat het deel uitmaakte van zijn nieuwe persoonlijkheid.

Lacey? zei Frank.

Ze schrok. Haar eigen naam klonk ineens heel vreemd. Wat?

Haar vader hield het koekblik voor haar open. Wil je er eentje? Ze zijn zelfgemaakt.

Oh, nee, ik hoef niet. Bedankt, antwoordde Lacey. Ze ademde langzaam uit. Mijn verloofde is banketbakker. De koekjes komen mijn oren uit.

Verloofde? herhaalde Frank. Hij liep terug naar de tafel. Deze keer hield hij zichzelf bezig door met de thee in de pot te rommelen.

Eh, ja, Tom, zei Lacey. Haar vingers speelden nerveus met het plastic tafelkleed. Je hebt de uitnodiging voor de bruiloft ontvangen, toch?

Ze wist niet waarom ze het gevoel had dat ze een bom had laten vallen. Natuurlijk had haar vader de uitnodiging ontvangen. Dat wist ze zeker, want zijn RSVP was een merkwaardige lege envelop geweest, waar alleen maar een vaag, met potlood geschreven adres achterop had gestaan. Dat was hoe ze hem hier gevonden had.

Ik heb de uitnodiging gekregen, zei Frank met een knikje. Ik was verrast. Ik was er altijd vanuit gegaan dat je jaren geleden al in het huwelijksbootje gestapt was, toen je in de twintig was.

Er zat een onmiskenbare zwaarmoedigheid in zijn stem, een toon van diepe spijt. Lacey vroeg zich af of hij net zo veel had nagedacht over hoe haar leven eruitzag, als zij over het zijne.

Dat heb ik ook gedaan, zei Lacey tegen hem. Toen ik in de twintig was. Het was een fout. We zijn een jaar geleden gescheiden.

Oh. Dat spijt me, zei Frank.

Het maakt niet uit, antwoordde Lacey.

Het deed er ook niet toe. Haar huwelijk met David was gekomen en gegaan zonder de aanwezigheid van haar vader. Daar was ze eigenlijk wel blij mee. Toen ze Davids echtgenote was geweest, was ze niet de persoon die ze nu was. Ze was niet al te dol op haar oude zelf. De gedachte dat Frank niets hoefde te weten over de persoon die ze in New York was geweest, was een opluchting voor haar.

Ik ben nu veel gelukkiger, vervolgde ze. Tom is gewoon geweldig. Ze stond op het punt om hem te vragen of hij iemand in zijn leven had, maar besloot het niet te doen. Ze wilde het eigenlijk niet weten. Bovendien leek Frank zich wat ongemakkelijk te voelen. Misschien waren romantische partners een gevoelig onderwerp.

Toen bedacht Lacey zich dat Franks sombere blik misschien wel kwam door het feit dat ze ooit was getrouwd zonder dat hij erbij was. Dat ze toen ze in de twintig was nooit geprobeerd had om hem te vinden zodat hij haar naar het altaar kon begeleiden. Dat ze pas nu, bij haar tweede keer, had besloten om contact te zoeken. Dat ze al die jaren nodig had gehad om de pijn van zijn verlating te boven te komen.

Kom je? vroeg Lacey, nu op een zachtaardige toon. Naar de bruiloft, bedoel ik.

Frank kreeg een verraste blik in zijn ogen. Lacey twijfelde. Misschien had ze zijn manier van doen verkeerd geïnterpreteerd. Misschien had ze te snel te veel van hem gevraagd.

Ik… begon hij.

Alleen als je je daar prettig bij voelt, voegde ze haastig toe, in de hoop dat dat de druk die ze blijkbaar had gecreëerd zou verlichten.

Ik zou het geweldig vinden, ik weet alleen niet… Hij kreeg een klein stemmetje. Ik begrijp niet waarom je me erbij wil hebben, na alles wat ik je heb aangedaan.

Lacey’s hart maakte een sprongetje. De olifant in de kamer was eindelijk geadresseerd, en nu wilde ze ineens dat het niet zo was. Verontrust beet ze op haar lip. Ze had zoveel te zeggen en zoveel te vragen, maar het belangrijkste was dat haar vader bij haar huwelijk zou zijn om haar naar het altaar te begeleiden.

Ze reikte over de tafel en legde haar hand op die van hem. Ik weet dat we veel te bespreken hebben, zei ze zachtjes. Maar kunnen we dat ene ding misschien eerst doen? Kunnen we het allemaal gewoon even op pauze zetten tot nadat we samen naar het altaar zijn gelopen?

Frank leek met stomheid geslagen. Zijn blik ging van Lacey’s hand op de zijne naar haar ogen. Hij was duidelijk geraakt en de tranen sprongen in zijn ogen.

Ik zou me vereerd voelen, zei hij met een emotionele stem.

Lacey glimlachte naar hem, liefdevol en warm. Dit was het meest onwerkelijke moment van haar leven. Haar vader was in haar gedachten altijd zo’n grote man geweest, zo sterk. Een man die zelf bepaalde of hij haar in haar leven wilde, een man die haar zonder waarschuwing in de steek kon laten. Ze had nooit verwacht dat het ook andersom kon zijn; dat zíj degene was die hém ervan moest overtuigen dat hij geliefd en gewenst was. Dat ze hem nodig had. Al haar gedachten over haar vader die de zonsondergang tegemoet ging met een of andere bekakte Engelse antiekhandelaar verbrijzelden toen het tot haar doordrong dat er veel meer achter Franks verdwijning moest zitten dan ze ooit gedacht had. Dingen waar ze hem op een dag naar zou vragen, maar voor nu bereid