Liefde en niets anders: Avonturen in Nooitgedachtland, #1

By Marsha Casper Cook

"Het leven is kort, en het is aan jou om het zoet te maken."

~Sarah Louise Delany

It's All About Love is een lief en ontroerend verhaal over hoe liefde kan gebeuren wanneer je het het minst verwacht.

Nadat hij de liefde van zijn leven had verloren, had Leo Tucker nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn om weer verliefd te worden. Maar toen ontmoette hij Gracie Maxwell, en geluk leek meer dan een mogelijkheid, het werd werkelijkheid.

Gracie Maxwell was al zo vaak gekwetst en nam een definitieve conclusie: ze zou nooit meer voor een man vallen of zelfs maar dichtbij laten komen. Maar toen ontmoette ze Leo.

Leo was aardig en attent en Gracie vond hem geweldig, zo anders dan iedereen die ze ooit had ontmoet. Dus daar waren ze, verliefd op elkaar. Zouden ze voor elkaar kiezen of afzien van de tweede kans waar ze allebei bang voor waren?

De schoonheid van dit liefdesverhaal zal je aan het lachen maken, huilen en alles daartussenin terwijl je ziet hoe ze over hun lot beslissen. Zullen ze het juiste pad naar elkaars hart vinden?

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Aug 31, 2023
• ISBN: 9781667462288

Marsha Casper Cook

Marsha is a Chicago author as well as a screenwriter and radio show personality on Blog Talk Radio. She has been doing radio shows for the last ten years and she now produces all of the shows on Michigan Avenue Media. Inc. Marsha's group discussions are about writing and publishing. She also does special shows on many current issues but her passion has always been to help authors and screenwriters finish their projects.Marsha's Children's Books:The Busy Bus - also Audio BookNo Clues No Shoes - also AudioThe Magical Leaping Lizard - also AudioSnack Attack -also AudioI Wish I Was A Brownie- also AudioNon Fiction:To LifeFiction :Love ChangesGuilty PleasuresVirginia Templeton StoriesRomantic Comedies :It's Never Too late For LoveGrand Central Station

Book preview

Liefde en niets anders

Marsha Casper Cook

Toewijding

Aan mijn familie en vrienden, dankjewel om altijd voor me klaar te staan.

Zoals altijd, een heel speciale dankjewel aan Robin Surface, Fideli Publishing en Jeff Fleischer, mijn uitgever, die me geholpen heeft succesvol te zijn als auteur bij al mijn projecten.

Proloog

Leo Tucker groeide op met veel bijgeloof, aan hem doorgegeven door zijn grootmoeder, die het op haar beurt doorkreeg van haar grootmoeder, en die van haar grootmoeder enzovoort en zo verder. Er was echter één bijgeloof waarin Leo uitzonderlijk sterk geloofde- niet dat hij niet echt geloofde in honderden andere, maar deze stak er boven uit. Elke keer als hij zich in de buurt van een fontein bevond, wierp hij alle munten die hij in zijn zak had, erin.

Het verhaal dat hem verteld was, was dat er geesten in de fonteinen leefden, en als een persoon voorbij een fontein wandelde zonder er een munt in te gooien, zou hij of zij zeker en vast achtervolgd worden door ongeluk. Niet echt het verhaal dat een bijgelovig iemand graag wil horen.

Dus wanneer Leo voor de tweede keer in zijn leven door de straten van Parijs slenterde, hoopte hij geïnspireerd te mogen worden door al de romantische verhalen die hij in het verleden al had geschreven. Daar was hij dan, een succesvol auteur die zijn weg hoopt terug te vinden na het verlies van zijn vrouw Ellie, na haar gevecht met kanker. Hij deed het niet erg goed, ook al deed hij erg zijn best.

Kort voordat hij Parijs zou verlaten en terugkeren naar Chicago, wandelde hij voorbij één van de vele populaire fonteinen in Parijs, La Fontaine des Mers. Het was zo mooi dat hij amper kon spreken. Het was alles wat hij zich had voorgesteld toen hij schreef over Parijs.

Hij gooide elk muntstuk dat hij had in de fontein, sloot zijn ogen en deed een wens. Daar was ze. Ellie, gekleed in het wit, zo mooi als een engel. Glimlachend keek ze naar hem terwijl ze in het water stond. Hij lachte terug en zei, ‘Ik hou van je, Ellie. Voor altijd.’

Tegen die tijd had er zich een menigte rond hem gevormd. Er waren er te veel om te tellen, maar hij hoorde hen hem aanmoedigen, applaudisseren en roepen, ‘Bonne chance, monsieur.’

Dan, op de meest normale manier, gooide iedereen munten in de fontein en het enige dat Leo kon horen was het geluid van munten die in het water vielen. Het was opwindend. Vele van de kijklustigen waren koppels, die elkaar kusten na hun worpen. Leo voelde zich beter en lachte naar elk van hen. ‘Merci beaucoup.’

Minuten later kon een jonge, mooie, blonde vrouw, Gracie Maxwell, het niet nalaten zich af te vragen wat er aan de hand was. Ze was gefascineerd door de hoeveelheid volk die daar stonden, applaudisserend en duidelijk genietend van iets wat zij niet kon zien.

Ze sprong op, in een poging te kunnen zien wat er gebeurde, maar het leek erop dat er geen plaats was voor haar om zich een weg te banen doorheen de menigte.

Uiteindelijk, wanneer de menigte uit elkaar viel, kreeg ze een beter zicht op een man die bij een struik zat dicht bij de fontein. Ze wist niet wat ze moest doen, dus tikte ze hem op de schouder. ‘Is alles in orde, meneer?’

Hij gaf nooit een antwoord en zij heeft nooit een goede blik op zijn gezicht kunnen werpen. Hij vertrok zonder een blik of een woord. Ze volgde hem enkele minuten, gewoon om zeker te zijn dat hij in orde was, maar hij keerde zich nooit om.

Ze wandelde terug naar de fontein, waar ze ontdekte dat de menigte zich verspreid had. Wanneer ze naar haar horloge keek, wist ze dat ze te laat ging zijn voor haar vlucht naar huis als ze niet hier en nu in een taxi zou springen. Ze hield er één staande en vertrok.

Tegen de tijd dat Leo zich omdraaide en terug wandelde naar de fontein om de vrouw te bedanken die gevraagd had of hij in orde was, zag hij alleen dat ze net in een taxi stapte. Hij herkende haar aan haar hoed. Het was wit met zwart versiersel; van nature een auteur, herinnerde Leo zich details.

Hoofdstuk 1

Het etentje bij de Warringtons was, op z’n zachtst uitgedrukt, een uitdaging. Dat was nog meer waar, telkens iets belangrijks bediscussieerd moest worden. Verschillende maanden nadat Gracie van de hogeschool afstudeerde, vermeden zij en haar vader nog steeds het onvermijdelijke onderwerp: Hoe ging de rest van haar leven eruit zien?

Het eerste teken aan de wand die avond was dat haar moeder Francine de kamer verliet. Zij werd op de hielen gevolgd door hun geliefde huishoudster, Ava, die onmiddellijk stopte met serveren telkens er een serieuze discussie ging plaatsvinden, wetende dat ze gewoonlijk niet goed eindigden. En bij elk voorteken van een op stapel zijnde confrontatie, verliet ook Georgia, een schattige Labradoodle met grote ogen en een wollig gouden lichaam, de kamer of verborg ze zich onder de tafel.

Georgia was intelligent, stil en heel loyaal aan iedereen in de familie, zonder een favoriet te hebben. Als puppy werd ze onmiddellijk een lid van hun gezin nadat Samuel Warrington – het hoofd van dat gezin, al is hij de enige die dat denkt – haar mee naar huis bracht in een kleine kartonnen doos. Hij klaagde de hele tijd tijdens de lange rit naar huis op de expresweg tijdens een sneeuwstorm, maar hij had zijn dochters een lieve kleine hond beloofd voor Kerstmis en hij was een man van zijn woord.

De vrouwen van het gezin runden het huishouden. Samuel wist dat hij in de minderheid was, maar dat was in orde. Hij was CEO van een grote uitgeverij en hield zijn waardigheid daar hoog. Eerst vader, daarna magnaat.

Vanavond speelde hij beide onderdelen uit. Het was tijd voor het antwoord op de vraag dat hij al maanden wilde horen en normaal gezien was hij geen geduldig man. Het was tijd om de boot te schudden.

Net wanneer Gracie van plan was op te staan van de eettafel, stond Samuel op. ‘Niet deze keer, liefje. We moeten praten, ga dus maar zitten. Dit zal niet lang duren -maar als dat wel zo is, ik heb de ganse avond.’

‘Goed,’ zei ze en ging zitten met een zucht. ‘Oké, je hebt mijn volle aandacht.’

‘Gracie, laten we dit regelen. Het is tijd om te praten over jouw toekomst bij Warrington Media. Je blijft het uitstellen.’

‘Ik ben gewoon niet zeker,’ antwoordde ze, zich perfect realiserend dat het de stroom van vragen niet ging tegenhouden.

‘Wat houd je tegen?’

‘Wel, om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je gaat leuk vinden wat ik heb besloten.’

‘Laat maar horen.’ Samuels gezicht werd al een beetje roder, hij begon al kwaad te worden. ‘Laat ons dit bespreken als twee volwassenen.’

‘Klinkt eerlijk. Maar ik weet wat jij wil en we zitten niet bepaald op dezelfde golflengte. Zelfs niet een beetje.’

‘Bedoelend?

‘Ik wil nog steeds meer levenservaring voordat ik mezelf vastpin op één plaats. Ik heb het gevoel dat je me dwingt.’

‘Houd ik een wapen tegen je hoofd? Wees redelijk.’

‘Ik zeg maar hoe ik me voel.’

‘Jij zou een geweldige aanwinst zijn voor onze uitgeverij. Ik dacht dat dat jouw doel was. Je hebt met Nicholas samen gewerkt en hij vertelde me dat je er klaar voor bent.’

‘Hij vertelt je wat jij wilt horen. Misschien meent hij het wel niet.’

‘Je bent slim en heel capabel. En je bent mijn dochter. Of je het nu leuk vindt of niet, dit zou geweldig kunnen uitwerken voor jou. Ik ga hier niet voor eeuwig blijven rondlopen.’

‘Wat dan met Julianna? Zij is toch ook jouw dochter?’

‘Dat weet ik, maar jij bent degene die dit altijd al wou.’

‘Mensen veranderen.’

‘Misschien drong ik te hard aan, maar ik weet dat dit goed voor jou zou kunnen zijn.’

Gracie schudde haar hoofd. ‘Jij snapt het gewoon niet. Ik wil mijn eigen leven uitbouwen. Kan je me dat kwalijk nemen?’

‘Ja, dat kan ik. Waarom van nul beginnen? Ik wilde dat ik iemand zoals mij aan mijn kant had toen ik opgroeide.’

‘Ik denk niet dat ik een keus had. Ik deed wat jij wilde dat ik deed, of ik het nu leuk vond of niet.’

Samuel zag er erg ongelukkig uit. ‘Het spijt me dat je er zo over voelt. Dat wist ik niet.’

‘Dat is het nou net. Jij hebt me nog nooit serieus genomen.’

‘Weet jouw moeder hoe jij jou voelt?’

‘Ongeveer. Maar jullie hebben het allebei heel druk gehad. Mama doet haar ding en jij doet het jouwe. Julianna doet haar eigen ding en niemand zegt ooit iets tegen haar. En dan ben ik er.’

Samuel riep zijn vrouw erbij. ‘Francine, waar ben je in godsnaam? Ik wil dat je met onze dochter praat.’

Francine, een mooie blonde vrouw, sexy voor haar leeftijd, kwam terug aan tafel. Ook al was het etentje thuis, toch was ze gekleed alsof ze op restaurant gingen, in een zwart aansluitend Chanel pakje en parels. Ongeacht waar ze was, ze was altijd de meest elegante vrouw in de kamer – nooit de vurigste van het feest, maar altijd het meest stijlvol.

‘Samuel, ik vertelde je reeds dat het niet ging gebeuren zoals jij dit wilde. Ik waarschuwde je jaren geleden al dat Gracie haar eigen gedacht had, maar jij wilde niet luisteren.’

‘Blijkbaar niet. Wist jij hiervan?’

Francine ging aan de tafel zitten. ‘Wat bedoel je?’

‘Dat ze een avontuur wil.’

‘Zoals altijd, wanneer jij iets in je hoofd hebt, luister je niet. Het is haar leven. Ik heb dit al keer op keer gezegd.’

‘Oh, dus dit is een hinderlaag?’

‘Papa, er is geen hinderlaag,’ kwam Gracie tussen. ‘Ik wil gewoon nu niet hier blijven. Ik wil reizen en mijn eigen leven leiden. Avonturen. Dingen doen die zinvol zijn voor mij. Dingen leren, nieuwe mensen leren kennen.’

‘Wel dan, excuseer mij. Kijk eens rond. Je woont in een tien-slaapkamer huis, met een zwembad en een filmzaal beneden. Is dit dan zo’n slecht leven? Je hebt alles. Wat wil je nog meer?’

‘Ik wil plekken bezoeken, dingen zien. Ik vertrek naar Parijs.’

‘En jij kan niet alles wat het leven te bieden heeft, ontdekken in Chicago? Of ten minste in de Verenigde Staten?’

‘Ik denk het niet. Ik word gewoon zo hard beschermd. Ik moet er even tussenuit.’

‘Niemand moet naar Parijs gaan. Je kan je hele leven leiden zonder ooit één keer naar Parijs geweest te zijn en toch overleven. Vele mensen leven eigenlijk lange, gelukkige levens zonder ooit te reizen.’

‘Jij hebt naar zoveel plaatsen gereisd. En kijk naar mama; zij is overal geweest.’

‘Je kan reizen. Maar om gewoon zo te vertrekken, zonder een plan –‘

‘Ik heb een plan.’

Samuel keek naar zijn vrouw. ‘Francine, als jij dit wist, waarom gaf je me dan geen waarschuwing?’

‘Omdat ik wist dat jij zo ging reageren. Jullie twee zijn meer gelijkend dan jullie zelf realiseren.’

‘Misschien,’ zei Samuel. ‘Goed. Ik pas me aan. Misschien zal ik Nicholas vragen om meer te doen. Hij is agressief en wil een grotere rol.’

Gracie ging hiermee akkoord. Nicholas was een klimmer, wil altijd meer en meer. Het kon hem niet schelen over wie hij heen stapte. Ze wist exact hoe hij was maar ze had geen zin daarover