Verhalen uit Vreemde Oorden

By David Ipenburg

Een verhalenbundel om bij weg te dromen, eventjes ergens anders te zijn. Ze gaan over de liefde, fantasie, waarheid, wijsheid en het dagelijks bestaan: simpel, bevreemdend, gelaagd en allegorisch.

• Language: Nederlands
• Publisher: David Ipenburg
• Release date: Dec 3, 2021
• ISBN: 9789083179810

Book preview

Monsterlijke Liefde

De gevaarlijke moordenaar was op zoek. Hij leek een toonbeeld van respect en vriendelijkheid, maar vanbinnen was het een monster. Niemand die het zag. Iedereen groette hem beleefd. Zelfs de politie, waar hij goede contacten mee had, knikte hartelijk alsof hij de burgermeester was.

Hij wou de leegte opvullen met iets. Het enige wat hem scheen te helpen, was pijn. Het gevoel van zelfkastijding, het lijden van anderen, de morele weerstand die hij voelde als anderen hun eigen wetten overtraden.

Vroeger, toen hij klein was, had hij geleerd dat hij de enige was die hiermee leefde. In zijn jeugd was hij gewend dat iedereen hem haatte. Sommigen keken hem aan en maakten het teken van de duivel. Zachtaardige mensen renden voor hem weg omdat hij iets uitstraalde wat gevaarlijk leek.

Zijn ouders gaven hem eten en een slaapplaats, maar zeiden verder weinig tegen hem.

Toen hij nog een kind was, dacht hij dat het normaal was om leegte te voelen. Zijn blik, altijd vertrokken in een grimas van pijn en lijden, in combinatie met een wrede sneer om zijn mond, zorgde dat niemand medelijden met hem had. In zijn vanzelfsprekende eenzaamheid, had hij nog nooit een vriendelijk woord gehoord. Hij miste het niet omdat hij niet wist wat het was.

Op een dag liep hij door een pad in het bos en zag een blinde man op een bankje zitten. De man hoorde hem voorbijlopen en zei: Zo kleine jongen, zou je mijn waterfles kunnen vullen in de beek? Dan krijg je van mij deze snoepjes..

Dit was de eerste keer in zijn leven dat iemand op een aardige manier iets tegen hem zei. Geschrokken keek hij om zich heen. Er was niemand, alleen de blinde man en de snoepjes.

Hij griste de snoepjes weg en rende zo hard hij kon het bos in.

De blinde man voelde dat het jongetje zijn snoepjes stal en riep hem schelden en vloekend na, maar de jongen was zo in de war dat hij het niet hoorde.

Hij rende naar zijn geheime plek en keek naar zijn buit. Wat was er gebeurd? Vroeg hij zich af. Waarom sprak die man mij zo toe? : vroeg hij aan een boom die daar onverschillig stond te kijken.

De herinnering was glashelder. Elk woord, elke intonatie. Het gaf hem een gevoel dat hij niet zo goed kon plaatsen. Een trilling ging door zijn lichaam. Wat was dit?

Hij at alle snoepjes op en verstopte de verpakkingen onder een grote steen.

Thuisgekomen, waar hij de deur opendeed van zijn huis, keken zijn ouders even op en gingen door met hun bezigheden. Alles was als normaal. Toch voelde de jongen een soort onbevredigd gevoel. Bedachtzaam ging hij de trap op naar zijn kamer waar zijn ouders eten voor hem klaar hadden gezet.

In zijn kledingkast was een kleine spiegel. Voor het eerst realiseerde hij hoe hij eruitzag. Hij herinnerde zich ook ineens hoe de leraren met andere kinderen omgingen en hoe hijzelf werd behandeld.

Nooit had hij erbij stil gestaan waarom. Hij vond het normaal omdat hij niks anders kende. Door de blinde man in het bos, begreep hij ineens dat het ook anders kon.

Kijkend in de spiegel probeerde hij zijn lippen in een ander vorm te krijgen, zijn tanden te laten zien, dezelfde uitdrukking te krijgen als de blinde man: echt een verschil kon hij niet ontdekken.

Diep in gedachten verzonken, zonder dat hij honger had, at hij zijn avondeten op en ging meteen erna naar bed.

Vroeg in de ochtend, het was net licht, keek hij vol hoop weer in de spiegel. Niks. Hij probeerde andere gezichten te trekken, het leek niet op het gevoel dat hij gisteren had door de ontmoeting met de blinde man.

Stilletjes deed hij de spiegel in zijn schooltas, kleedde zich aan, sloop naar buiten en ging naar het huis van een klasgenootje.

Daar waren ze net wakker. Hij gluurde door het raam vanuit de bosjes en zag dat ze met z’n allen aan tafel in pyjama zaten te ontbijten.

De vader zat grapjes te maken en het klasgenootje maakte bewegingen met zijn mond. De jongen volgde de gezichtsuitdrukkingen minutieus. Daarna keek hij in zijn spiegeltje en probeerde het na te doen.

De moeder en het zusje hadden dezelfde uitdrukking. Ook die probeerde hij in zijn gezicht te krijgen.

Langzaam, af en toe naar zichzelf kijkend en oefenend, ging hij naar school. Daar zag hij zijn leraar die boos op hem afkwam.

Snel imiteerde hij de gezichtsuitdrukking van zijn klasgenootje. De leraar keek even heel verbaasd.

In plaats van dat hij boos werd zoals normaal zei hij met zachte stem: Jij bent vroeg, wil je alvast naar binnen?.

De leraar keek op een manier die leek op de uitdrukking van de vader van zijn klasgenootje.

Het jongetje antwoordde met een dof: Ja.

De uitdrukking van de leraar betrok: ga naar je bankje en blijf daar tot de les begint.

Het jongetje was even vergeten om te antwoorden met dezelfde gezichtsuitdrukking. Hij keek de leraar opnieuw aan, geïnteresseerd in wat er zou gebeuren. Twijfelend wist hij niet wat hij kon zeggen, maar hij herinnerde een woord dat hij vaker had gehoord.

Met moeite probeerde hij het op dezelfde manier als zijn klasgenootje: dankjewel.

Weer kwam die gezichtsuitdrukking van de leraar terug. Er was een andere toon in de stem te bespeuren: Je mag een spelletje pakken van het rek tot de andere kindjes er zijn.

Het jongetje had weer hetzelfde gevoel. Een heel vreemd gevoel. Hij kon het niet plaatsen maar hij vond het