Verloren Hart

By Babette Bloem

Nadat er bedrog aan het licht kwam, vertrok Hannelore vier weken geleden halsoverkop naar het vakantiehuis van haar familie in Frankrijk.
Daar probeert ze rust te vinden en hoopt ze duidelijkheid te krijgen over haar toekomst.
Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan met een ex die haar blijft contacteren in de hoop met haar te kunnen praten over wat er is gebeurd.

• Language: Nederlands
• Publisher: Blooming Butterfly Press
• Release date: Oct 1, 2020
• ISBN: 9781005549626

Babette Bloem

Laat ik me even voorstellen ... mijn naam is Babette Bloem. Dat is niet mijn echte naam, maar omdat mijn echte naam te veel voorkomt en ook reeds verbonden is aan andere projecten (en ik dit graag gescheiden hou), besloot ik onder een pseudoniem te schrijven. De avatar is misschien artificieel, maar ikzelf ben dat zeker en vast niet!Verhalen en novelles zijn mijn ding, dus je zal niet snel een hele roman van mij vinden (lees: eigenlijk nooit)Ieder verhaal heeft zijn eigen unieke karakter, maar ze hebben allemaal 1 ding gemeen: alle verhalen gaan over vrouwen sterke vrouwen die iets meemaken, maar daar meestal NOG sterker uitkomen, een beetje zoals mijn levensverhaal,Heb je vragen? Aarzel niet om me te contacteren.Heb je een verhaal gelezen en vond je het goed? Laat dan zeker een review achter. Niks is beter dan een like of een review voor een beginnend schrijver.Alvast bedankt!

Book preview

Verloren Hart

Door Babette Bloem

Copyright 2020 Babette Bloem

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Vier weken was het nu geleden dat ik naar het vakantiehuisje van mijn ouders was gevlucht, vier weken waarin ik alle gevoelens had gevoeld die een mens kon voelen in zijn leven, alleen waren ze er bij mij meestal allemaal tegelijkertijd. Het had me uitgeput, ik had amper energie. Maar toch besloot ik vandaag een wandeling langs het strand te maken, iets wat ik me iedere dag weer verplichtte te doen: buiten komen. Ik ademde diep in en rook een mengeling van natte bosgrond en zout. Gisteren was ik de bossen in getrokken en had ik nog gedacht aan hoe deze plek exact hetzelfde was als mijn gevoelens op dit moment, een tweestrijd, twee andere werelden bij elkaar. Aan de voorkant van het huisje zag ik uit op een gigantisch bos, waar je uren in kon rondlopen zonder iemand tegen te komen. Aan de achterkant van het huisje had ik zeezicht. Aan de ene kant kon ik verdwijnen tussen de takken en de bladeren, aan de andere kant was ik de hele tijd zichtbaar door de weidse vlakte die zich uitstrekte. Afhankelijk van hoe ik me die dag voelde, koos ik voor verdwijnen of voor zichtbaarheid.

Aan het huisje hingen veel herinneringen vast. Ik kan me niet anders herinneren dan dat we hier als gezin naartoe kwamen tijdens de grote vakantie. Eerst samen met mijn grootouders, ze hadden het huis gekocht nadat ze een grote geldsom hadden gewonnen met de loterij, en met mijn ouders. Later erfde mijn moeder het huis en kwam ik enkel met haar en mijn zussen, mijn vader had ons ondertussen verlaten voor een veel jongere vrouw en had een nieuw leven opgebouwd en een nieuw gezin gecreëerd, zonder ons. Hij was gevlucht van problemen met mijn moeder. En nu, nu was ik hier alleen en had ik dus hetzelfde als hem gedaan. Ik was gevlucht van mijn problemen met Andries. Hadden we toch iets gemeen, had ik al meermaals cynisch bedacht. Want verder dan vluchten voor problemen hadden we niks gemeen. Ik kon me niks positiefs herinneren aan mijn vader en vond het dus niet erg toen hij was vertrokken. Het was eerder zelfs een opluchting.

Terwijl de wind over het strand raasde, wind was er in dit deel van het land bijna altijd, vroeg ik me wel nog steeds af of ik de juiste beslissing had genomen om halsoverkop bij Andries te vertrekken en om alles wat me dierbaar was en al het vertrouwde achter te laten. Had ik niet eerst wat moeten nadenken? Had ik niet moeten vechten voor wat ik allemaal had opgebouwd? En ook belangrijk, had ik niet ook rekening moeten houden met hoe Andries zich in deze hele situatie zou voelen?

Want als ik eerlijk was met mezelf, was Andries niet de enige schuldige in deze situatie, maar hij was wel degene die me het diepst had geraakt, omdat hij de persoon was die ik het liefste zag en waarvan ik dacht dat hij me onvoorwaardelijk lief had. Lucy, die heel de situatie had bekokstoofd om zo haar zin te krijgen, lag aan de basis en