Onvangbare dromen

By Laiyna I. Allaya

Dit is het derde boek uit reeks 1. Elise kampt met relatieproblemen die roet strooien in het eten. Werk en gezin combineren valt haar ook zwaar. Bovendien kampt ze nog steeds met mentale problemen. Ze had eveneens zo graag Amina geholpen, maar niet alles loopt altijd zoals je zou willen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Laiyna I. Allaya
• Release date: Jul 30, 2022
• ISBN: 9781005271480

Laiyna I. Allaya

Laiyna (schuilnaam) groeide op in een onstabiel gezin waar ze zich leerde verschuilen in fantasie. Ondanks zij een geweldige zorgzame moeder had, bezorgde haar narcistische vader voor een kindertijd met een duistere verborgen zijde door verschillende vormen misbruik. Traumatische ervaringen die ze jaren lang angstvallig verborgen hield achter een gordijn van stilte. Langs de andere kant zorgde dit ervoor dat ze vaak in tal van vreemde situaties terecht kwam die mee helpen om zich dieper in te leven in allerhande uiteenlopende personages.Al van in de lagere school schreef Laiyna verhalen en gedichten vooral als vlucht uit de vaak harde realiteit. Verder werd ze geïnspireerd door spiritualiteit en psychologie die een leidraad vormt in haar leven. Deze passies vind je zeker terug in haar waaier aan originele verhalen.Ondanks ze echte uit de hand gelopen fantasie gebruikt, blijft de basis van haar verhalen steeds verbazend realistisch.Aangezien het voor Laiyna slechts een uit de hand gelopen hobby is, blijven eveneens de prijzen van de ebooks bewust eerder te laag. Hopelijk vinden haar lezers het daardoor niet zo erg dat je af en toe een klein schrijffoutje kan vinden.Kan je wel beloven dat elk verhaal met evenveel zorg is uitgedacht en je aandacht moet hebben voor de subtiele verborgen tips en hints die soms pas enkele verhalen later duidelijk worden.Je kan Laiyna.l.allaya trouwens ook volgen op instagram.

Book preview

Onvangbare dromen

Deel 3 uit reeks 1 ‘In de schaduw van de regenboog’

Geschreven door Laiyna L. Allaya

Copyright 2022 Laiyna L. Allaya

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author

Aan mijn onvervangbare collega's

Lindsey, bedankt voor alle eerlijke feedback en toevallige ideeën die je me gaf voor en tijdens het proeflezen.

Els, bedankt voor de tijd die je stak in het aanleren van gigantisch veel spellingsregels en het delen van je noodzakelijke ervaring om dit script te voltooien.

Dankzij jullie is dit boek nog beter dan ik had durven dromen.

Elise

Precies wanneer de eerste bel ging bereikte ik met mijn kinderen de schoolpoort. Heb het gelukkig gehaald. De grote stormloop van de ochtend. Weet niet hoe mijn jongens het telkens voor elkaar krijgen om altijd om de beurt op het laatste ogenblik nog een grote boodschap te moeten precies wanneer we klaar staan aan de deur. Net als dat ik nooit begrijp dat ik ze toch ten alle tijden op tijd aan de ingang krijg. De hectische race tegen de klok. Ongeacht op welk uur ik ze wek, telkens opnieuw geeft dit hetzelfde resultaat. Een zeurende mama die elke dag wel iets anders lijkt te vergeten. Vraag me vaak af of de andere moeders ook gewoon doen alsof ze alle touwtjes in handen hebben, net als ik doe. De illusie hoog houden en doen alsof het allemaal zo simpel gaat.

'Tot straks mama. Ben je vanavond thuis?' Strijk Noah nog gauw door zijn haren en knik.

'Vandaag wel schattebout. Ik heb alleen maar een vergadering op het werk.' Hij knikt begrijpend. Na een knuffel van mijn twee lieve jongens en een kus aan hun kleine zusje, lopen ze hand in hand de schoolpoort binnen.

Wat worden ze snel groot…

Alhoewel ik nog steeds twijfel aan mijn moederlijke vaardigheden weet ik heel zeker dan mijn kinderen een goed hart hebben. Noah is altijd erg beschermend over zijn broer en kleine zusje. Hij neemt zijn taak als grote broer behoorlijk serieus. Daarom hebben ze iets wat ik nooit gekend heb. Iemand om hun ganse leven op terug te vallen. Althans, dat hoop ik toch. Moet zeggen dat de tijd vliegt. Gisteren zat ik nog op de schoolbanken en vandaag ben ik al mama met drie kinderen. Ondanks ik al vijf jaar aan deze vervelende schoolpoort sta, ken ik nog steeds amper iemand. Buiten een beleefd knikje lijkt het wel alsof iedereen bang van me is of me angstvallig ontwijkt. Waarschijnlijk ben ik daar zelf de oorzaak van. Het is ook niet dat ik iemand interessant genoeg vind om een deftig gesprek te beginnen. Kan kiezen tussen de roddel club, de helikopter mama's, de mijn kind is het beste groepje, de chichi thuisblijfmoeders, de loedermoeders, de zielige aandachtstrekker moeders en nog een heleboel anderen waar ik me totaal niet toe aangetrokken voel. Dan ben ik liever de asociale moeder, om het zo te stellen.

Nee…

Het is niet dat ik echt asociaal ben, eerder gereserveerd…

Ben beslist in hun vreemde visies niet interessant genoeg. Ga mijn afwijkende meningen dan ook niet aan anderen opdringen.

De eeuwige loner.

Trouwens als ik echt over mezelf zou beginnen vertellen gelooft toch niemand me. Daarom hou ik de gesprekken die ik toch zelden heb zo sec mogelijk. Meestal laat ik anderen vooral vertellen. Ben natuurlijk afgestudeerd als psychologe waardoor ik getraind ben om vooral info los te krijgen die men eigenlijk niet wil of durft delen. Toch lijk ik mezelf nog steeds niet te kunnen doorgronden. Wie weet vernoemen ze ooit nog een stoornis naar mij.

Gelukkig heb ik op het werk nog steeds Nora en Truus om het leven boeiend te houden. Vreemd genoeg een plek waar ik toch mijn plaatsje lijk gevonden te hebben. Ze zorgen er vaak voor dat ik me niet overal een vreemde alien voel die nergens lijkt thuis te horen. Naast mijn uren in de verpleging, oefen ik er eveneens een deel van mijn uren uit om gerichte psychologische begeleiding te verlenen. Dit maakt dat mijn uren nu meer ritme en regelmaat hebben. Wat beslist handig is met kleine kinderen in huis.

Begrijp nog steeds niet dat onze verantwoordelijke mij deze functie toevertrouwde. Ze weet best dat ikzelf alles behalve de touwtjes van mijn eigen leven in handen heb. Alhoewel dat ik wel heb bewezen werk en privé gescheiden te kunnen houden. Zal bijvoorbeeld nooit de verbaasde blikken van mijn collega's vergeten wanneer ik intussen bijna acht jaar geleden mijn trouw uitnodiging ging afgeven een half uurtje voor hun Team Meeting. Mijn toen bolle buikje maakte de rede van ons overhaaste huwelijk meteen duidelijk. Vele collega's waren halvelings in shock geweest. Was namelijk al een hele tijd doodziek thuis en had het nog steeds niet aangedurfd iemand te vertellen dat ik zwanger was. Vooral omdat ik volgens hun idee nog steeds vrijgezel was. Het hielp me op dat moment niet vooruit.

'Nou jij laat er heus geen gras over groeien.' Had Truus uitgeproest.

'Madam ,er is niets tussen ons, heeft hem duidelijk toch niet kunnen weerstaan.' Had mijn blik beschaamd neergeslagen.

'Maak je niet druk liefje, je hebt die knapperd lang genoeg voor jou laten kruipen. Hij is het echt wel waard hoor.' Was Nora intussen gekomen. Daarop had ze mij hartelijk omhelst en gefeliciteerd. Waarop Truus onmiddellijk door moest draven om het mij nog wat moeilijker te maken.

'Is het dus toch die knappe kerel geworden waarover je een dik half jaar geleden nog zweerde bij hoog en bij laag dat er echt niets tussen jullie was.' Had Truus uitgeproest. Was geïrriteerd opgestaan en naar de deur gelopen. Nee, ik was niet klaar voor die relatie. Ze hoefde het er niet zo dik in te wrijven dat het ongepland was. Had immers nooit gedacht dat het mogelijk was ooit nog van iemand te kunnen houden. Toch gebeurde het en ik schaamde mij zo diep dat ik hem niet had weerstaan. Precies op dat ogenblik liep ik tegen mijn verantwoordelijke aan. Ze glimlachte hartelijk.

'Ik neem aan dat je collega's het nu wel gaan weten.' Ze liet haar blik op mijn buik vallen. Kon alleen nog knikken. Gaf haar dan ook maar een uitnodiging voor de trouw terwijl mijn wangen nog steeds vuurrood kleurden.

Nora had me in haar armen getrokken en me beloofd dat ik zeker wel de juiste keuze had gemaakt. Het moest gewoon zo zijn had ze mij op het hart gedrukt. Pas na jaren durfde ik hen bekennen dat ik hem bij onze eerste kus meteen hongerig in mijn bed had getrokken om hem vervolgens te verslinden… met alle gevolgen vandien.

Geen enkele van onze drie kinderen was in feite gepland. Het gebeurde gewoon elke keer ik ergens toevallig een pilletje vergat in te nemen en de misselijkheid stak telkens de kop op nog voor ik zelfs kon testen.

Na de geboorte van Noah, zeven jaar geleden, waren we al gauw de stad ontvlucht. Ik kocht een gezellig huisje op het platteland, enkele dorpen van de plek waar ik oorspronkelijk opgroeide en verkocht het huis in de stad een heel eind hoger dan de prijs ik het oorspronkelijk had gekocht. Wat beslist een leuke meevaller was.

Imran lacht er telkens mee dat hij eigenlijk geen keuze kreeg aangezien we trouwde met scheiding van goederen. Als ik besluit een ander huis te kopen en het oude te verkopen, kon hij niet anders dan gewoon mee verhuizen. Eerst vond hij het maar niets. Hij zweerde dat in de stad blijven beter was. Maar na verloop van jaren merk ik op dat hij toch ook niet meer wenst terug te keren. Imran is beslist een goede man en een super vader.

'Zijn ziel is puur,' drukt Martijn me iedere keer op het hart. Hij is de enige waartegen ik mijn twijfels durf benoemen. Zie Martijn beslist minder vaak, vooral omdat ik meestal tijdens de schooluren naar Heather rijdt. De drukte van het gezin maakt dat mijn wekelijks bezoek, ook eerder maandelijks is geworden. Ergens tussen mijn huishouden en het werk door. De dingen waarover we praten zijn ook vaak niet voor kinderoren. De relatie met Heather is dan ook helemaal anders dan die vroeger was. We zitten op het niveau dat we als volwassenen met elkaar kunnen praten. Dat zelfs zij aan mij wel eens raad vraagt. Ga ervan uit dat ze mij dus echt wel vertrouwt. Als ik het zo mag benoemen.

Ondanks de lovende woorden van Martijn voel ik de spanning tussen Imran en mij nochtans al maanden vergroten. Het vreselijke gevoel dat zijn aandacht niet meer op mij is gericht. Dat raakt me gewoon diep. Nora en Truus zeggen dat het normaal is dat er dipjes zijn in een huwelijk. Dat ik gewoon even vertrouwen moet hebben dat alles gebeurt met een goede reden. Na een mindere periode komt een betere.

'Vooral de goedmaakseks nadien is meestal topkwaliteit. Nou eerlijk toegegeven... Daar zou ik iedere keer met plezier eerst wat strubbelingen voor creëren.' Een typische uitspraak van Truus die het gesprek telkens weer op vreemde seksueel getinte wendingen brengt. Eerlijk weet ik het momenteel echt niet. Ik mis de tijd dat het nog mijn favoriete sport was om hem gewoon dag in