Niets te verliezen

By Laiyna I. Allaya

Wat betekend het om niets te verliezen te hebben? Nu Valentina eindelijk haar leven wat heeft opgebouwd, zorgt een goed bedoelde fout voor een domino effect aan moeilijkheden. De gevolgen blijven telkens maar vergroten. Het vormt langzaamaan een gevaar voor iedereen die ze lief heeft. Grotere offers en pijnlijke beslissingen bouwen zich steeds weer op... Tot ze niets meer te verliezen heeft...

• Language: Nederlands
• Publisher: Laiyna I. Allaya
• Release date: Jul 29, 2023
• ISBN: 9798215108604

Laiyna I. Allaya

Laiyna (schuilnaam) groeide op in een onstabiel gezin waar ze zich leerde verschuilen in fantasie. Ondanks zij een geweldige zorgzame moeder had, bezorgde haar narcistische vader voor een kindertijd met een duistere verborgen zijde door verschillende vormen misbruik. Traumatische ervaringen die ze jaren lang angstvallig verborgen hield achter een gordijn van stilte. Langs de andere kant zorgde dit ervoor dat ze vaak in tal van vreemde situaties terecht kwam die mee helpen om zich dieper in te leven in allerhande uiteenlopende personages.Al van in de lagere school schreef Laiyna verhalen en gedichten vooral als vlucht uit de vaak harde realiteit. Verder werd ze geïnspireerd door spiritualiteit en psychologie die een leidraad vormt in haar leven. Deze passies vind je zeker terug in haar waaier aan originele verhalen.Ondanks ze echte uit de hand gelopen fantasie gebruikt, blijft de basis van haar verhalen steeds verbazend realistisch.Aangezien het voor Laiyna slechts een uit de hand gelopen hobby is, blijven eveneens de prijzen van de ebooks bewust eerder te laag. Hopelijk vinden haar lezers het daardoor niet zo erg dat je af en toe een klein schrijffoutje kan vinden.Kan je wel beloven dat elk verhaal met evenveel zorg is uitgedacht en je aandacht moet hebben voor de subtiele verborgen tips en hints die soms pas enkele verhalen later duidelijk worden.Je kan Laiyna.l.allaya trouwens ook volgen op instagram.

Book preview

Niets te verliezen

Deel 6 uit reeks 2 ‘onrechtstreeks verbonden’

Geschreven door Laiyna L. Allaya

Copyright 2023 Laiyna L. Allaya

Smashwords Edition, License Notes

This eBook is licensed for your personal enjoyment only. This eBook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Valentina

Opnieuw zie ik haar in de verte, al voor de derde keer deze week. Kap ver over het hoofd getrokken waardoor haar gezicht volledig verborgen blijft, duidelijk diep in gedachten verzonken. Zou haar bijna onzichtbare verschijning nooit opgemerkt hebben als het niet was om haar oplichtende regenboog aura. Het lijkt me haast te roepen, alsof mijn gedachten gedwongen worden haar aan te klampen. Toch zijn het slechts mijn ogen die haar bewegingen volgen. Zou haast kunnen zeggen dat ik haar al eens heb ontmoet, in een droom ofzo. Het conflict van twijfel houdt mij aan de grond genageld.

‘Ben je er klaar voor of wil jij jezelf alsnog bedenken?’ Schrik op uit mijn gedachten. Ilias trekt me wat plagend tegen zich aan en grijnst. Deze actie katapulteert mij opnieuw naar mijn wereld. De aantrekkingskracht van Ilias is vast bovennatuurlijk. Met zijn meest ondeugende fonkelende blik staart hij diep in mijn ogen. Hoewel hij onweerstaanbaar blijft, weet hij al te best dat ik hem openbaar kussen, steeds probeer te vermijden. Zijn ogen blijven me telkens weer uitdagen om die grens te overschrijden. Toch, met nog steeds dezelfde heerlijke onschuld in zijn blik die verweven is met zijn prachtige ziel. Er is werkelijk niets kwaadaardig in hem te vinden. Vaak vraag ik mij af. Hoe kan iemand zo puur zijn?

‘Laten we proberen net zoals iedereen, normaal te leven.’ Druk een vluchtige zoen op zijn snoet waardoor zijn ogen even feller oplichten. De fonkeling in zijn blik toont zijn overwinning. Wat me geamuseerd doet glimlachen voordat ik me weer terugdraai op zoek naar het meisje met de regenboog aura. Toch blijkt ze in het niets te zijn opgegaan. Ze is alweer verdwenen. Iets in mijn hoofd smeekt me haar te gaan zoeken. Maar de zalige aandacht van mijn partner, dwingt me het benauwde gevoel voor nu te negeren.

Samen trekken we door de drukke winkelstraten. Nolan kijkt opgewonden zijn ogen uit, in de kinderwagen. Hij geniet zichtbaar van onze uitstap. Geef toe dat we dit te weinig doen. Niet dat we niet proberen. Al te vaak stuur ik Ilias alleen met Nolan op pad. Lijk zelf maar niet te kunnen wennen aan de extreme aandacht. Ondanks ik het tevergeefs probeer te negeren. Vind het nochtans heerlijk hoe Ilias steeds weer subtiele manieren vindt, die zijn overdreven liefde voor mij benadrukken. Hij is werkelijk onweerstaanbaar… Nog steeds. De enige man op aarde die ooit mijn aandacht kreeg. Alsof we altijd al waren voorbestemd…

Ook is het nu al duidelijk, dat Nolan met absolute zekerheid zijn natuurlijke charme heeft geërfd. Waarschijnlijk zijn alle mensen die vertederd naar Nolan glimlachen de grote oorzaak, van zijn overdreven vrolijkheid. Er zijn er maar weinigen die ons niet achterna gapen. Het went niet.

Hoopte dat de aandacht een bevlieging zou zijn maar blijkbaar houdt de massa het wel erg lang uit. Dat we constant in de media komen werkt dat natuurlijk ook weer in de hand. Alles wat we ondernemen lijkt wereldnieuws, zo voelt het althans. Voor onze nieuwe vzw tekenden we samen met Alexia en Christian een speciaal multifunctioneel gebouw uit. Daar starten we met ons nieuwe project en de gigantische bouwgrond die de burgemeester onze vzw ter beschikking stelde, bevindt zich op amper 500 meter van ons project.

De talrijke cursussen die we ondertussen geven van handwerk tot babymassage en de lezingen over opvoeding en allerhande gerelateerde thema's zijn telkens onmiddellijk volgeboekt.

Geef toe dat het leven best boeiend blijft op deze manier. Allicht blijft er weinig tijd over om te dubben over futiliteiten.

Intussen werd ik ook al meerdere malen uitgenodigd in allerhande praatshows. In principe kan je het haast zo gek niet bedenken. De media blijkt intussen iets te zijn waar ik niet meer omheen kan. Moet er gewoon het beste van proberen te maken.

De documentaire over de ziekte van Celeste werd eveneens erg possitief onthaald. Het gaf ook een stukje weer wat we zoal doen achter de muren. Dat we echt wel heel wat meer doen dan er alleen maar wonen. Ook de extreme kwetsbaarheid van onze jonge meisjes werd perfect naar voor gebracht, met door ons zorgvuldig geselecteerde echte beelden. Eveneens met regelmatig een heerlijk vleugje humor.

Ik mis Celeste nog elke dag…

Soms vraag ik mij af of ik Jacob destijds niet gewoon had moeten laten schieten... Wou zo vaak een weg uit dit leven en toch nam ik het niet. Denk dat Nolan me destijds beschermde voor mezelf. Ben sinds die gebeurtenis werkelijk een gevangene van mijn onverdiende succes. Dacht dat ik klaar was met het verleden af te rekenen. De rust die ik wou, zal ik nooit mogen vinden. Alles wat ik zeg en doe blijkt wereldnieuws. Geef toe dat populariteit behoorlijk vermoeiend is en het niet bepaald helpt om mezelf te vinden, laat staan deze te aanvaarden. Vaak loop ik hopeloos verloren in mijn hoofd. Niemand lijkt te begrijpen dat ik het mis om simpelweg niemand te zijn.

Openbaar vloeken kan ik me niet meer permitteren. Elke foute beweging wordt opgemerkt. Zou zo graag ooit vrij kunnen zijn en rust vinden in mijn warrige gedachten. Blijkbaar een gevoel dat ik nooit zal mogen ervaren.

Na het kiezen van de noodzakelijke nieuwe kleding voor Nolan dwingt Ilias me mee een koffiehuisje in. Vind trouwens dat we beslist al genoeg hebben gekocht. De rest koop ik wel online. Terwijl Amber als baby altijd de maat van haar leeftijd bleef volgen slaagt Nolan erin op zijn tien maanden maatje 86 te halen. Dat is voor anderhalf jaar dus. Geef toe dat het veel te snel gaat. Bij Amber leek me dat ook veel minder te storen.

‘Waar gaan we zitten?’ Ilias plukt Nolan uit de buggy en kijkt hem vragend aan. Nolan brabbelt wat vragende tonen terug. Papa knikt alsof hij hem werkelijk begrijpt waardoor ik instant in de lach schiet. Vind het grappig hoe zowel Ilias als Noah die kuren van Christian ook blijken te doen. Drie totaal verschillende types en toch zo gelijkaardig. Liefdevol strijkt zijn vertrouwde hand langs mijn wang. Alsof ik eventjes verdrink in zijn blik. Voel de tintelingen over mijn rug lopen bij zijn heerlijk zachte aanraking.

‘Wat denk jij lieverd? Wens je rust, dan kruipen we vanachter. Maar wil je deze zaak een financiële mega boost geven. Dan zetten we ons aan het raam waardoor iedereen hier plots ook koffie wil drinken.’

Staar even door de ruimte. Er zitten hooguit drie klanten binnen en zelfs het terras is leeg. Zonder nadenken zet ik me dan toch maar aan het raam. Op dat exacte ogenblik zie ik het meisje opnieuw voorbij slenteren. Een vreemd gevoel gaat door mij heen. Vraag me af of ze niet op school hoort te zijn? Ze draagt immers wel een boekentas op haar rug. De woorden van Heather herhalen zich dwingerig in mijn hoofd.

Als je ooit regenboog aura ziet ben je voorbestemd om te helpen.

Dit is niet echt het moment om weer buiten te lopen. Toch blijft het idee haar achterna te gaan behoorlijk aan mijn geweten knagen, tot het weer eens te laat is. Besluit de volgende keer ik haar zie, haar beslist aan te spreken. Wat is het toch dat mij tegenhield?

Ilias had alvast gelijk. Zijn woorden zijn nog niet koud, als in een mum van tijd het koffiehuisje lijkt vol te lopen. Iedereen heeft in het bijzonder aandacht voor Nolan die zichzelf genietend tot achter zijn oren besmeurd met wat stukjes van een heerlijke appelcake.

‘Hij heeft er duidelijk smaak van,’ proest een wat oudere dame uit.

‘Wacht maar... Straks weer een foto op de voorpagina’s, dat het schandalig is dat we onze zoon openbaar ongezonde voeding geven,’ beantwoordt Ilias op cynische toon. Zijn sarcastische blik zetten zijn woorden alleen maar kracht bij. Haal mijn schouders nonchalant op terwijl ik er meteen een schepje bovenop werp.

‘Dat werkt met kwetsbare jongeren en baby's en zijn zelfs te lui om hun zoon te wassen,’ ga ik er vervolgens onnozel op door. Een heel deel klanten lachen met ons mee. Daardoor merk je meteen dat we ook hier weer eens het centrum van alle aandacht zijn.

‘Schrik ervan dat jullie nog onbezonnen buiten durven komen.’ De vrouw kijkt ons respectvol aan.

‘Geef toe dat het niet went hoor. Alles wat je zegt en doet wordt uit de context getrokken. Zeventig procent van wat je leest is klaarrechte onzin.’ Ilias legt zijn hand op de mijne.

‘Dit keer kom ik er vast onderuit als onderdanige mega sloef, omdat ik met jou geen enkele dure boetiek ben ingelopen.’ Intussen gooit hij me een overdreven grote knipoog. Grinnik en rol overdreven met mijn ogen alvorens erover door te gaan.

‘Vermoedelijk met de nodige gissingen die veronderstellen dat we intussen eindelijk bankroet zijn,’ vul ik aan met een even grote knipoog. De toon van het gesprek is hierbij gezet.

Pas wanneer Nolan het laatste stuk cake in zijn mond heeft geduwd, was ik de snoet van onze zoon met een nat washandje en vervolgens zijn plakkerige onwillige handjes. Hij laat duidelijk blijken, dat hij dit veel minder prettig vindt, door zijn fel luidruchtige protest. Daarna staar ik Ilias plagend aan.

‘De luier moet meneer de sloef maar verschonen. Zie het als een liefdevolle gunst, de fantastische verhalen over jouw onwerkelijke perfectie, wat kracht bij te zetten.’ Hij fronst grinnikend zijn wenkbrauwen.

‘De verschoningstafel staat op de vrouwentoiletten,’ probeert hij er onderuit te komen. Kan mijn ondeugende grijns niet verbergen.

‘Weet ik… Dat stoort mij niet hoor, misschien kunnen de aanwezige dames wat tips van je overnemen. Wees een voorbeeld voor al die preutse mannen die te laf zijn.’ Zijn stralende glimlach doet me deugd. Toch blijft hij nog even met zijn wenkbrauwen gefronst naar mij staren. Weet best dat bijna iedereen ons gehoord heeft, aangezien Nolan met zijn onwillig gekrijs alle aandacht compleet naar ons heeft getrokken. De grote uitdagende grijns op mijn gelaat verraadt mijn amusement.

We hadden het er laatst nog over met Noah dat het eigenlijk schandalig is dat een verschoningstafel blijkbaar wordt gezien als een vrouwending. Vooral de vreemde blikken van sommige dames wanneer je als man met je kind de toiletten ingaat. De opmerking van Christian om je dochter niet het icoontje te leren lezen, maakte het gesprek toen af. Aangezien Tess dan steeds luid op papa roept vanuit de vrouwen wc omdat ze klaar is en hij dus alsnog daarbinnen moet. Vind dit beslist een thema om in de media te brengen. Dat er ook veel vaders zijn die hun verantwoordelijkheid nemen net als de moeders.

‘Goed dan… jij mag winnen deze keer. Ik zal Nolan verschonen bij de vrouwen en dan mag jij alvast afrekenen als een echte man. Dat geeft de roddels vast die extra boost aangezien ik zogezegd blut ben toch.’ Hij gooit me een speelse knipoog en stopt tijdens die woorden zijn creditkaart in mijn handen.

Niet wat ik in gedachten had. Aangezien ik betalen eveneens vreselijk vind. Zelfs met zijn kaart. Wil eigenlijk gewoon nooit weten hoeveel we moeten betalen. Staar even perplex naar zijn bankkaart.

‘Laat me raden. Jij hekelt betalen net zoveel, als hij het vreselijk vindt een vrouwentoilet in te lopen?’ De opmerking van de dame naast ons is best raak. Kan mijn verontwaardiging niet verbergen. Dus knik maar bevestigend. Dit is weer een groot schaakmat moment. Vrees dat ik nooit tegen hem op zal kunnen. Niet dat ik dat echt erg vind.

‘Oog om oog zeggen ze dan zeker.’ Meer zeg ik niet voordat ik ga afrekenen. De dame aan de kassa schuift tijdens het betalen een handgeschreven nota onder mijn neus.

Bedankt om aan het raam te zitten.

Glimlach breed door haar geste. Begrijp meteen wat ze bedoeld.

‘Het zijn de kleine dingen die een wereld van verschil maken toch. Tot ziens.’

Tijdens het wachten op Ilias rijden er behoorlijk wat dienstvoertuigen met sirenes door de winkelstraat. Zowel Ambulances als politievoertuigen. Iets dat mijn antennes steeds weer op hoge paraatheid zet. Ilias wenkt me licht dwingend door te gaan. Hij weet al te best dat in beweging zijn mijn adrenaline weer doet dalen. Hij leest mijn gevoelens als een boek.

‘Is het okee als ik hier nog even snel binnenloop?’ Vraagt hij wanneer we er bijna weer zijn. Knik bevestigend en druk een zoen op zijn wang. Een parfumerie is de laatste plek waar ik binnen wil. Dat beseft hij ook. Heb geen idee wat de prijzen zijn en kan dat beslist beter zo houden. Ga ervan uit dat de flesjes die hij voor mij koopt beslist prijzig zijn maar als ik weet hoeveel durf ik ze waarschijnlijk niet eens meer gebruiken.

‘Voor mij waren het genoeg winkels. Ik loop al even door richting de parking als dat goed is.’

Na een begrijpend knikje, drukt hij ongegeneerd de meest tedere zoen op mijn lippen, terwijl hij me dicht tegen zich aantrekt. Hap kort naar adem het ogenblik hij mijn ogen daarna vangt. Iedereen die ons nu ziet weet vast met volle zekerheid, dat ik zin heb hem ter plaatse te verslinden. Kan het onmogelijk verbergen. Vraag me af hoe hij dit steeds met me doet? Zweer dat ik zonder bekendheid niet zou geaarzeld hebben hem instant hongerig tegen de muur te drukken. Voel zijn warme adem langs mijn oor. Mijn hemel wat geurt hij telkens zo heerlijk. Intussen schermt hij zijn lippen af met zijn hand.

‘Je bent werkelijk om op te eten wanneer je me wil.’ Nog voor ik kan reageren, voel ik zijn verlangende lippen kort tegen de mijne strelen.

‘Ik vind je wel,’ mompelt hij en loopt vervolgens met Nolan de winkel in. Ben in elk geval weer afgeleid. Wat vermoedelijk ook zijn bedoeling was. Vervolgens steek ik de straat over en besluit een korte omweg te nemen om zo de tijd te doden.

Blijkbaar staan alle hulpdiensten rond het hoge flatgebouw, naast de parking waar onze wagen staat. Iedereen staart paniekerig met open monden naar boven, alsof ze naar een spannende horrorfilm kijken. Nieuwsgierig richt ik mijn blik de lucht in.

Ik schrik. Het voelt alsof mijn maag zich omkeert. Hou even geschokt mijn adem in. Tot mijn verbazing zie ik haar plots weer. Met haar kap nog steeds over haar hoofd getrokken, ziet ze er nog steeds onherkenbaar uit. Bovenop de smalle richel op het hoge flatgebouw zit ze met haar benen roekeloos over de rand. Alsof mijn hart instant stilvalt.

Haar regenboog aura schijnt nu behoorlijk fel. Alsof ze schreeuwt met haar stralen in alle mogelijke richtingen, klaar om uit haar vel te springen. Misschien in dit geval eerder om naar beneden te springen.

De zon schijnt verblindend in mijn ogen terwijl ik naar boven tuur ondanks het een winderige dag is. Neem mijn zonnebril en zet deze op. Voel mijn hartslag steeds meer versnellen. Had haar daarstraks beslist al achterna moeten gaan. Mijn buikgevoel had me thans verwittigd dat er iets niet klopte. Vraag me af wat mij bezielde om haar al die tijd te negeren?

Weet zeker als ik nu niet achternaga, dat ze wel degelijk springt. Dit keer ga ik mijn plicht uit oefenen. De drang haar te redden neemt het instant van mij over. Ik moet en zal naar haar toegaan. Hopend dat het nog niet te laat is...

Met een snelle pas loop ik in de richting van het gebouw en staar ongerust naar boven. Hoor mijn naam meerdere malen fluisteren op de achtergrond. Besluit alles te negeren en loop standvastig het gebouw in. Heb geen tijd te verliezen. Alsof mijn voeten me dwingen, vermengd met de angst mijn grootste verantwoordelijkheid te hebben gefaald.

‘Het spijt me maar we mogen momenteel niemand in het gebouw laten,’ klinkt het streng. Zet mijn zonnebril af en kijk de agente diep ongelovig aan. Dit is vast de eerste keer dat ik mijn bekendheid ga misbruiken. Toch heb ik weinig andere ideeën tot succes. Geen sprake van dat ik me ga laten hinderen. Niet deze keer. In het slechtste geval kan ik nog steeds een plaatselijke windvlaag gebruiken om te krijgen wat ik wil. Besluit toch maar te vertrouwen op mijn communicatieve vaardigheden.

‘Hoe lang voordat er iemand van plan is met haar te gaan praten?’ Waarschijnlijk klink ik even streng als haar. Weet best wel dat ze