Fatale Achteruitgang en andere verhalen

By Aglaia Bouma

'De lelie', 'Zelfportret', 'Als goden in Frankrijk' en 7 fantastische verhalen als bonus!

Over een oude man die een kind heeft gedood, een eenzame zwerver die probeert de stad te ontvluchten, de wrede schoonheid van de natuur, en nog veel meer.

• Language: Nederlands
• Publisher: Aglaia Bouma
• Release date: Jun 29, 2012
• ISBN: 9781476289663

Aglaia Bouma

English:In addition to being an author, Aglaia Bouma (1970) is an entrepreneur, empathic misanthrope, emotional rationalist, light-hearted pessimist and a social einzelgänger.Her latest Dutch novel 'Niets te verbergen' was released in April 2015.Her Dutch novel ‘De Dwaling’ was reviewed positively and her short stories often win in contests. The Dutch versions of ‘Self-portrait’ and 'Unleashed' were published in literary journals. Several other stories have been published in anthologies.Nederlands:Aglaia Bouma (1970) is behalve schrijver emotioneel rationalist, luchthartig pessimist, sociale einzelgänger, empathisch misantroop, ondernemer en een vat vol.In april 2015 verscheen haar roman 'Niets te verbergen'. Dit boek speelt in het Nederland van de nabije toekomst, wanneer overheid en bedrijfsleven alle persoonlijke data van individuen opslaan in een Elektronisch Burgerdossier. Prostituee Maud zit daar niet zo mee. Ze heeft niets te verbergen, dus ook niets te vrezen. Of toch wel?Haar roman ‘De dwaling’ heeft positieve recensies mogen ontvangen en de korte verhalen van haar hand gooien regelmatig hoge ogen bij wedstrijden. ‘Zelfportret’ en 'Kort aangebonden' werden gepubliceerd in literaire tijdschriften. Verscheidene andere verhalen zijn opgenomen in bundels.

Book preview

De zwaarzoete geur van de lelie verdrijft de ziekenhuislucht, neemt bezit van het quasisteriele rieken en jaagt de wolken weg die jou in het bed verhullen. Mijn lieve dochter. Zo stil lig je daar, onschuldig en sereen, je niet bewust van de misselijkmakende verbrijzeling van de ledematen die de deken hadden moeten laten opbollen. Veel bloed verloren, zei de dokter, alsof dat logischerwijze verklaart waarom je niet wakker wilt worden, terwijl je mooie hoofdje duidelijk ongeschonden is.

Ik heb de lelie geplukt op de dag dat jij op kamers ging, als vervliegend substituut voor het prikkelende parfum van je lichaamsgeur. Je had me altijd al aan lelies doen denken. Die ochtend zeker, toen ik de bloem uitkoos, vol in de knop, de punten van de romige blaadjes heel licht naar buiten gekruld, alsof je voorzichtig om het hoekje wilde kijken of je het aandurfde. Zo ver weg ging je niet eens wonen. Een kwartiertje met de auto. Het was nou eenmaal tijd om op eigen benen te gaan staan, je los te maken van je moeder, de voedende bodem waaruit je gegroeid was.

Ik dep je bleke gezichtje met een vochtige doek, praat tegen jou, tegen de lelie en snij haar steel nog eens schuin af om zeker te zijn dat ze voldoende voeding kan opnemen. Palliatieve zorg uit ongerichte machteloosheid.

De eerste paar dagen belde je iedere avond. Volgens mij niet omdat je daar zelf zo’n behoefte aan had, maar om mij een plezier te doen. De lelie in de gang, op het tafeltje naast de telefoon, ondersteunde je woorden met beeld en geur. Terwijl je vertelde dat je het heel goed kon vinden met je nieuwe klasgenoten, begonnen de blaadjes zich net te openen, maagdelijk, met een licht prikkelend aroma dat je terloopse toevoeging vooral met één jongen begeleidde. En toen je ineens een avond niet belde en ik zag hoe die prachtige bloem zich volledig overgaf aan de wereld, smachtend, wellustig, warmzoet geurend, wist ik hoe laat het was. En ik glimlachte erom. Mijn kleine meisje was volwassen geworden.

*

Toen ik een paar dagen later thuiskwam en de giftige geur uit een vrachtwagenuitlaat langs me heen door de openstaande deur naar binnen kringelde, voelde ik dat er iets in de lucht hing. Het gas verkilde de aangename atmosfeer in de gang met een dodelijke, longverterende stank. Ik weet nog dat ik me walgend naar de keuken haastte en in het voorbijgaan tegen de lelie schuurde, waardoor loszittend stuifmeel op mijn blouse terechtkwam. Het zit er nog steeds. Onuitwasbaar, als het bloed in je opengeknipte kleren.

Het was een vreemde impuls de bloem mee te nemen naar het ziekenhuis. In al mijn paniekerige ongeloof vergat ik mijn tas, maar de lelie griste ik mee. Zonder vaas, dat wel, maar een aardige verpleegster heeft me er één gegeven. Hij is te wijd, maar dat geeft niet. De bloem zal het toch niet lang meer maken. Ze kan de combinatie van dit onwelriekende ziekenhuis en, ja, ik ruik het echt, de zachte stank van verrotting die uit je bed komt nauwelijks meer tegenhouden. Ze laat haar hoofd al een beetje hangen en haar blaadjes beginnen bruinig en slap te worden, willoos overgeleverd aan de zwaartekracht. Ik kan haar niet helpen. En jou ook niet. Je ligt daar maar. Weet je dat ik hier bij je ben? Hoor je me zachtjes tegen je liegen dat het allemaal goed komt, lieverd? Droom je? Af en toe bewegen je oogleden. Zie je dan voor je hoe die enorme vrachtwagen je twintig meter meesleurt, voor je als een hoop halfgekauwd en uitgespuugd vlees op straat blijft liggen? Voel je pijn? Ruik je het laatste restje aroma dat de lelie voor je verspreidt?

*

Je kreeg plotseling geen lucht meer, hield zomaar op met ademen. Stilletjes, stiekem bijna en zonder waarschuwing. Ik kon niets doen. Je hart weigerde en die afschuwelijke piep vulde de ruimte. Omgeven door een wolk ziekenhuissteriel renden mensen in witte jassen binnen. Ze duwden me opzij en keurden me verder geen blik waardig, alsof ik lucht was. De lelie, volkomen geurloos nu, liet één van haar bruine blaadjes vallen.

Thuis plukte ik een nieuwe, in de waanhoop je nog heel even bij me te kunnen houden, maar deze bloem was anders, kon jou niet vertegenwoordigen. Toch heb ik haar op de kist gelegd, levend wit op het zwart van de dood, een subtiele geur in een bitterharde wereld, die je zou begeleiden op je tocht naar het allesverterende vuur.

*

Ik schrok toen ik het onopvallende zijberichtje in de krant las: ‘Flat volledig uitgebrand, jonge vrouw omgekomen.’

Natuurlijk kon die tweede lelie jou niet vertegenwoordigen - dat was een ander! Het schuldbesef over de dood die ik zo onnadenkend op mijn geweten had geladen, sloeg