De dood en andere ongezellige zaken

By Marjolein Meijering

Witte rozen. Een mok die tegen de muur versplintert. Liefde in post-its. De dood of een draak. In deze verhalenbundel komt het allemaal samen. En allemaal in hetzelfde thema: de dood. Soms grappig, soms dramatisch, soms klein.

• Language: Nederlands
• Publisher: Marjolein Meijering
• Release date: May 30, 2019
• ISBN: 9780463446270

Marjolein Meijering

Marjolein Meijering is auteur van fantasy, thriller, chicklit en historische romans. Ze woont in Zoetermeer met haar twee kinderen, haar man en een kat.

Book preview

Voorwoord

Ik schrijf al sinds ik heel klein ben. En toen ik mijn collectie korte verhalen door de jaren heen eens bekeek, kwam ik erachter dat er wel heel vaak over de dood en allerlei ongezellige zaken schreef. Dat leek me eigenlijk best een goede titel voor een verhalenbundel. Dus ik heb alle verhalen gebundeld en het resultaat heb jij nu in handen.

Zo tref je in deze bundel een verhaal aan over Cassandra van Troje ('Ik zie, ik zie wat jij niet ziet'), een verhaal dat alleen uit dialoog bestaat ('Artikel 287') en een verhaal dat volledig uit post-its, smsjes en andere kattebelletjes bestaat ('In memo'). Maar ook een fantasyverhaal ('Het driedeurenprobleem') en een verhaal over twee zussen ('Scherven').

Ik wens je veel leesplezier!

Marjolein Meijering

Zoetermeer, mei 2019

Gezocht: Projectmedewerker Charon BV

Het is een fascinerend schouwspel, echt waar. Kijk me niet zo aan.

Het is een fascinerend schouwspel omdat het eigenlijk altijd weer een ander tafereel is. Ik ben nog nooit twee keer dezelfde situatie tegengekomen. Gisteren was ik bij een gezin waar de vader van overleden was. Auto-ongeluk. Ze hadden me er een beetje laat bijgeroepen, dus de familie had nog lang de hoop gehad dat hij het zou halen. Twee dagen in coma, dan ga je toch hopen, hè? Hartverscheurend. Kinderen in tranen. Weduwe wist het allemaal niet meer. Bleek dat de man ook nog eens zijn overlijdensrisicoverzekering had opgezegd. Kredietcrisis. Werd te duur. Ja, daar zit je dan, als weduwe met drie kinderen en geen geld.

Het is een keihard beroep af en toe, hoor. Je kunt ze niet helpen, dat is je taak niet. Maar vorige week, toen ik een mevrouw van 96 kwam halen – alleenwonend met kat – was er niemand om verdrietig te zijn. Iedereen was al veel eerder dood gegaan. En de kat vond het niet erg; het asiel was weer eens wat anders dan een muf appartement op vierhoog in Amsterdam (ja, echt, ze woonde op vierhoog), ingericht met bloemetjesfauteuils en andere wansmaak. Dat is ook wel een keertje lekker. Geen hysterisch verdrietige familie. Geen smeekbeden. Lekker rustig.

Je komt toch steeds weer andere dingen tegen. Sommige families beginnen al met het verdelen van de erfenis als pa of ma nog niet eens dood is. Soms kunnen ze het horen, wist je dat? Dat verhaal over in coma liggen en dingen wel kunnen horen klopt gewoon. Eén van weinig waarheden uit de medische wetenschap. Maar goed, soms horen ze het dus.

Zoonlief die zichzelf de Friese staartklok toebedeelt die ze helemaal niet voor hem hadden bedoeld, want hij zou ‘m toch alleen maar aan de hoogste bieder verkopen en het was al een erfstuk. Maar hun dochter is te lief om daar ruzie over te maken. Ze wil wel honderd dingen zeggen, maar ze zegt ze niet.

Financiële problemen, helemaal geen problemen, familieproblemen… de leukste categorie heb ik niet eens gehad. De categorie van de onverwachte dood, die eigenlijk wel goed uitkomt. De vrouw die al jaren vreemdgaat. En dan gaat haar man ineens dood. En dan heeft ze wel geld en geen man meer. Het komt haar niet eens zo heel slecht uit. En ze is niet de boeman – boevrouw, maar dat vind ik zo’n lelijk woord - als ze uiteindelijk een nieuwe liefde vindt. Dat heeft ze dan ‘verdiend’.

Ik weet wel beter, maar ik zeg er nooit wat van. Dat is niet mijn taak.

Het punt is gewoon een beetje dat ik er zelf wel genoeg van heb. Je weet het op een gegeven moment wel. Al dat gebid en gesmeek. Je voelt je toch een beetje machteloos. Ik wil toch iets meer invloed kunnen uitoefenen. Vandaar dat ik intern doorgeschoven ben naar beleid. En we zoeken ook een beetje nieuw bloed. Ik doe het nou al zoveel