Het meisje van toen

By Edward Hendriks

Sommige meisjes uit je verleden kun je maar beter nooit meer zien.

"Thuis zat mijn Brenda, acht maanden zwanger, en op de barkruk naast me zat Lieve, roodharig met sproeten, en vanaf het eerste moment dat mijn ogen de groene van haar vonden, wist ik dat ik de fout van mijn leven zou begaan.
Ze was betoverend. Ik gebruik het woord niet vaak, maar zij was het in de ware zin des woords.
‘Hou m’n kruk vrij,’ zei ze op een gegeven moment, analoog aan Hazes en zijn stompzinnige lied. Die komt dus nooit meer terug, dacht ik.
Maar dit verhaal ging niet als in de teksten van de volkszanger. Ze was echt alleen even naar de wc geweest en een paar minuten later was Lieve - want zo noemde ze zich - er weer.
Ze vroeg me of ik haar naar huis wilde brengen. Ik kon nauwelijks geloven dat het echt gebeurde. Ze was te jong, ik te oud en vooral te getrouwd. En bovendien zou ik binnen een paar weken vader worden.
Natuurlijk had ik haar moeten bedanken voor haar gezelschap en aan moeten bieden een taxi voor haar te bellen. Drie kussen op de wang en dat was dan dat.
Zo had het moeten gaan.
Maar zo ging het niet."

Twintig jaar geleden bedroog Paul Meertens de vrouw met wie hij pas getrouwd was. Nu, terwijl hij een goede baan bij een IT-bedrijf heeft, staat hij oog in oog met zijn onenightstand van toen, Lieve Breevoort. Ze solliciteert naar de functie van managementassistente. Paul is van slag, maar herpakt zich. Hij besluit een afwijzingsbrief te sturen en het hele voorval zo snel mogelijk te vergeten. Maar zo makkelijk laat Lieve zich deze keer echter niet aan de kant schuiven. Weldra ziet hij haar terug als danslerares van zijn jongste dochter, als de nieuwe squashpartner van zijn vrouw en als de invalster op school. Hij begint haar werkelijk overal te zien. Wordt hij gek? Nee, het is erger dan dat. Ze is uit op wraak en ze heeft verdomd lang de tijd gehad om die voor te bereiden...

"Wat een boek!! Superspannend tot de laatste blz. Af en toe een beetje gruwelijk, zelfs zo erg dat mijn maag af en toe een beetje raar voelde en je de pijn bijna zelf kon ervaren, maar dit heeft mij totaal niet gestoord.
Doordat het verhaal niet heel lang is en de spanning voortdurend opgebouwd wordt heb je dit boek in een recordtempo uit.
Dit was mijn eerste kennismaking met Edward Hendriks, maar zal zeker de laatste niet zijn. Top boek!!" - recensie op Hebban.nl

"Door het hoge tempo wordt de lezer al meegesleept, maar ook de vele ontwikkelingen die zich razendsnel na elkaar opvolgen zorgen ervoor dat de aandacht behouden blijft." - Passie voor Boeken

"Het meisje van toen is in een paar uur uitgelezen. Niet alleen omdat het een novelle is, maar ook doordat het simpelweg niet weg te leggen is. Ideaal dus om je even te verliezen in een spannende thriller waar wraak een bizarre wending neemt." - Woorden van Meij

"Het meisje van toen is een spannende thriller die de vaart er constant in houdt. Eén die je niet meer loslaat tot aan het zinderende slot." - recensie op bol.com

"Het meisje van toen kent een goede opbouw: van een rustig begin waarin we Paul leren kennen, naar het best wel spannende einde. Een sterke maag is bij het lezen van deze novelle overigens aanbevolen." - ThrillZone

"Wat een heerlijk verhaal is dit! Ik kan niet anders zeggen. Het is spannend vanaf het begin tot het einde met een goede opbouw en een leuke twist aan het einde. Het is altijd knap als een schrijver in een kort verhaal alles kan vertellen met een goed kloppend einde." - Connies Boekkies

Een snoeiharde wraakthriller van Apple Books Bestselling Author Edward Hendriks. Lees ook mijn gratis e-books.

• Language: Nederlands
• Publisher: Edward Hendriks
• Release date: Jan 31, 2019
• ISBN: 9780463094167

Edward Hendriks

In het dagelijks leven ben ik copywriter van beroep. Eerst in dienst van verschillende reclamebureaus, sinds een jaar of tien als freelancer. Ik was dus altijd al veel met teksten en ideeën bezig. Toch bleef de gedachte aan een ‘echt boek’ maar lokken. Geen boek in opdracht, maar iets wat ik helemaal zelf zou kunnen verzinnen.Toen ik in het voorjaar van 2009 een maand in Napels doorbracht om er de Italiaanse taal te leren, kwamen de ideeën voor een boek bovendrijven. Het zou nog tot juni 2012 duren voor de maffiathriller ‘Bloedgeld’ in de boekwinkels lag.Daarna wilde ik wel verder met schrijven. Wat volgde, was een nieuw verhaal dat zich wat dichter bij huis afspeelt. ‘Gezworen vrienden’ lag vanaf april 2014 in de boekhandel. Eind mei 2017 was het tijd voor thriller nummer drie: ‘Geen weg terug’. Begin 2019 verscheen de thrillernovelle ‘Het meisje van toen’. En eind 2019 breng ik mijn eerste jeugdthriller uit: ‘De heks van de Bergweg’.Ik sta open voor interessante samenwerkingen, interviews en andere projecten. Natuurlijk kun je me ook altijd inhuren als copywriter of ghostblogger.Ik heb drie dochters, een vrouw en een grote voorliefde voor Italië.

Book preview

Het meisje van toen

Een wraakthriller door Edward Hendriks

Het meisje van toen

Door Edward Hendriks

Copyright © 2019 Edward Hendriks

Alle rechten voorbehouden

Smashwords Edition

www.edwardhendriks.nl

Dit is een thriller. Alle beschreven karakters, plaatsen en gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de auteur. Eventuele overeenkomsten met de werkelijkheid berusten op louter toeval.

Proloog

Thuis zat mijn Brenda, acht maanden zwanger, en op de barkruk naast me zat Lieve, roodharig met sproeten, en vanaf het eerste moment dat mijn ogen de groene van haar vonden, wist ik dat ik de fout van mijn leven zou begaan.

Ze was betoverend. Ik gebruik het woord niet vaak, maar zij was het in de ware zin des woords.

'Hou m'n kruk vrij,' zei ze op een gegeven moment, analoog aan Hazes en zijn stompzinnige lied. Die komt dus nooit meer terug, dacht ik.

Maar dit verhaal ging niet als in de teksten van de volkszanger. Ze was echt alleen even naar de wc geweest en een paar minuten later was Lieve - want zo noemde ze zich - er weer.

Ze vroeg me of ik haar naar huis wilde brengen. Ik kon nauwelijks geloven dat het echt gebeurde. Ze was te jong, ik te oud en vooral te getrouwd. En bovendien zou ik binnen een paar weken vader worden.

Natuurlijk had ik haar moeten bedanken voor haar gezelschap en aan moeten bieden een taxi voor haar te bellen. Drie kussen op de wang en dat was dan dat.

Zo had het moeten gaan.

Maar zo ging het niet.

Wat was het? De geilheid? De angst voor mijn nieuwe bestaan als vader? Of toch puur de betovering van haar groene ogen? Was het de ruzie die ik enkele uren daarvoor met Brenda had gehad? Was het iets banaals als de overtolligheid aan drank van die avond?

Ik heb me het vaak afgevraagd, maar een antwoord vond ik nooit.

In plaats van afscheid te nemen, trokken we onze jassen aan en vergezelde ik haar naar een groezelige studentenkamer aan de rand van de stad.

Hoofdstuk 1

Maandagmiddag

Ik was altijd al een echte benenman. Ook bij de achtste sollicitante van die dag liet ik mijn blik van haar schoenen (donkerblauwe pumps met flinke hakken) over haar lange benen omhuld door goudkleurige panty's glijden, naar boven, totdat ik bij het beige rokje van haar mantelpakje was. Daarna schoten mijn ogen verder omhoog, naar haar gezicht. Op het moment dat ik in haar groene ogen keek, bevroor ik. Mijn feilloze geheugen had me de status bezorgd die ik nu had. En datzelfde geheugen putte nu binnen milliseconden uit een bijna twintig jaar oude krocht.

Ze was het, onmiskenbaar. Deze roodharige sollicitante met sproeten was toen nog maar een meisje op een kruk in het café geweest. En nu stond ze hier voor me - minstens even lang als ikzelf - en stak ze glimlachend haar rechterhand naar me uit. Ik pakte hem aan. Warm en stevig.

'Breevoort. Linda Breevoort,' zei ze.

'Paul Meertens,' antwoordde ik mechanisch. En ik deed alsof mijn neus bloedde, terwijl ik wees naar de stoel voor mijn bureau.

'Ga zitten.' Alle vezels in mijn lijf trilden, maar ik moest niets laten merken. Ze herkent me niet, hield ik mezelf voor. Ze herkent me godverdomme niet!

Ik zeeg neer in de bureaustoel en pakte het cv van het eikenhouten blad. Bovenaan het bovenste vel prijkte de naam, die me zo-even, bij het doornemen van de kwaliteiten van de volgende sollicitant, niet was opgevallen.

Linda Breevoort.

41 jaar.

Uit Amersfoort.

Linda? Ik kon me wel een voornaam beginnend met een L herinneren, maar deze naam deed me geen belletje rinkelen. Misschien logisch, het was tenslotte een onenightstand geweest. Mogelijk had ze niet eens haar echte naam genoemd. Of ik had er niet eens naar gevraagd. Ik meende me te herinneren dat ik zelf ook niet mijn echte naam had opgegeven, bang als ik was dat ik als pasgetrouwde man de volgende dag een telefoontje zou krijgen van iemand die ik het liefst net zo snel uit mijn leven zag verdwijnen als ze erin was gekomen.

'Is alles in orde?' klonk het bezorgd.

Met moeite rukte ik me los van het papier en richtte ik mijn blik weer op Linda. Ze leek me oprecht bezorgd aan te kijken.

Bestond er een kans dat ze van niks wist? Eenentwintig was ze nog maar geweest. Een kind nog, in feite. En nu, bijna twintig hele jaren later, zag ze er nog net zo betoverend uit als toen.

'Ja,' haastte ik me te zeggen, 'jazeker. Ik, eh, heb er een lange dag op zitten.' Ik wreef met beide handen door mijn gezicht om me een houding te geven. 'Je bent de achtste sollicitant voor de vacature.'

'Oei. Hopelijk maak ik nog wel een kans?' Ze grijnsde.

Ik nam wat meer tijd om haar gezicht te bestuderen. Haar rode haren zaten bijeengebonden in een dikke paardenstaart. Ze had lichte make-up op, die haar ogen nog wat groener liet lijken en die haar zachtroze lippen nog wat zachter deed overkomen. Ze leek jonger dan ze volgens haar cv moest zijn.

Maar het was haar. Ik was er vrijwel zeker van.

Ik glimlachte terug en vouwde mijn handen in elkaar. 'Natuurlijk, anders had ik je niet laten komen. Vertel eens, Linda, mag ik Linda zeggen?'

'Zeker.'

'Vertel me maar eens waarom je hier zo graag wilt werken?'

Hoofdstuk 2

Maandagavond

In de auto onderweg naar huis leek het alsof ik voor de eerste keer sinds Linda over de drempel van mijn kantoor stapte weer ademhaalde.

Het was een prima gesprek. Ze had zich goed voorbereid - beter dan alle andere sollicitanten en zeker beter dan ik - en ze had alle vereiste kwalificaties en diploma's. Hoewel ze zichtbaar niet het type was om mantelpakjes te dragen, gedroeg ze zich uitermate professioneel en was ze absoluut representatief te noemen.

Het meest gênante was nog wel dat ik gedurende bijna het hele gesprek een erectie had. Toen het gesprek ten einde was, durfde ik niet eens op te staan om haar een hand te geven en mijn kantoor uit te laten.

Ik liet de auto uitrollen op het vak voor linksaf en trapte bij de stopstreep op de rem. Het spitsverkeer raasde over de kruising. Ik zette de ruitenwissers aan omdat het zachtjes begon te regenen en het rode schijnsel van de verkeerslichten schitterde in de waterdruppels op de autoruit.

Ze was mooi en ze was goed. En ze had absoluut indruk gemaakt. Normaal gesproken zou ik me niet hoeven te bedenken en zou ze het zijn geworden. Maar ik kon deze Linda Breevoort natuurlijk nooit aannemen als mijn nieuwe managementassistente. Ook al wist ze niet meer wie ik was (daar had het alle schijn van), vroeg of laat zou het uitkomen wat er in een ver verleden was gebeurd.

Ja, ik zag het zelfs nog wel gebeuren dat ik nogmaals de fout in zou gaan met haar. Ze had nog altijd dat betoverende dat ze als eenentwintigjarige ook al had gehad.

Ik beet op de binnenkant van mijn wangen, terwijl ik het bloed weer naar mijn kruis voelde stromen. Hou je kop erbij, zei ik tegen mezelf. Volgend jaar, maximaal over twee jaar, ben jij de baas van het bedrijf, als die oude Pier ermee ophoudt. Als je je kop er verdomme maar bij houdt.

Ik kneep mijn knokkels wit aan het stuur. Je hebt twee schitterende dochters en een goed huwelijk met een geweldige vrouw. Die ook nog eens de beste moeder van de wereld is. Je hebt alles, en je laat je door niets en niemand van de wijs brengen. Zeker niet door een geest uit het verleden.

Ik werd van mijn gedachten losgerukt door agressief getoeter achter me. Ik wierp een blik in de binnenspiegel en zag een gozer met een pet in een busje driftig gebaren. De rode schittering in de druppels op de voorruit was inmiddels veranderd in een groene schittering. Ik gaf een dot gas en stoof de kruising over, net iets te snel, zodat ik bij de bocht naar links bijna op de stoep belandde.

Afwijzen en uit je hoofd zetten.

Afwijzen en uit je hoofd zetten.

Afwijzen en uit je hoofd zetten.

Dat hield ik mezelf als een soort mantra voor, de rest van de rit naar huis en naar mijn gezin.

Maar Linda Breevoort zou niet zomaar uit mijn hoofd gaan. O nee, verre van dat. Het zou nog veel erger worden.

Poes verwelkomde me al bij de deur. Ik bukte me om haar een aai te geven en ze krulde zich direct om mijn been. Toen ik bij het binnenkomen van de keuken de stamppot boerenkool rook, was ik Linda even bijna weer vergeten. Ik kuste mijn vrouw en Anna en Nina, die al ongeduldig aan tafel zaten.

Ik deed mijn jasje uit en hing het over mijn stoel. Ik trok mijn das los en ging op mijn vaste plek aan de keukentafel zitten.

'Hoe was je dag?' vroeg Brenda, terwijl ze de spekjes door de boerenkool stampte, met haar rug naar me toe.

'Zwaar,' zuchtte ik. 'Er waren acht sollicitanten voor de functie van managementassistente.' Ik klapte de laptop open en wachtte tot het scherm opgloeide.

'Dan zat er vast wel een goeie bij.'

Ik knikte en dacht weer aan Linda. 'Jazeker.'

Brenda draaide zich om met de pan en zette die op tafel, om vervolgens te beginnen met het verdelen van de stamppot over de borden.

Ik hoorde het geluid van binnenkomende e-mail en zag de onderwerpregels daarna op het scherm binnenstromen. Mijn aandacht was onmiddellijk getrokken door die ene naam, te midden van al die andere.

Linda Breevoort.

Onderwerp: Bedankt!

Ik aarzelde even, maar kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik klikte op de mail. Het bloed pompte zwaar door mijn hals.

Hoi Paul,

Dank je wel voor het fijne gesprek van vanmiddag. Bedankt dat ik mijn verhaal mocht doen, ook al had je er al een lange dag op zitten. Als ik nog iets toe kan voegen, waardoor de keuze makkelijker voor je wordt, dan hoor ik het graag.

Hartelijke groet,

Linda

Vliegensvlug klapte ik de laptop dicht en schoof ik

Reviews for Het meisje van toen

[Gratis boek · Rating: 5 out of 5 stars]

If you can read Dutch, this is a great read! Short, sharp and with a terrific twist. Highly recommended. Maybe there will also be an English version in a short time.