Ga Door en Leef!

By Babette Bloem

Nadat de liefde van haar leven plots weg is, besluit Jasmijn dat het tijd is om haar droom na te jagen, ook al weet ze dat ze daardoor haar familie zal verliezen, een familie waar ze nooit haar plekje had gevonden. Dat had ze wel bij Maarten, maar die verdween plots. Aan de start van haar nieuwe leven ontmoet ze meteen Cedric, maar is ze klaar om ook daar een nieuwe stap te zetten?

• Language: Nederlands
• Publisher: Blooming Butterfly Press
• Release date: Mar 11, 2021
• ISBN: 9781005977566

Babette Bloem

Laat ik me even voorstellen ... mijn naam is Babette Bloem. Dat is niet mijn echte naam, maar omdat mijn echte naam te veel voorkomt en ook reeds verbonden is aan andere projecten (en ik dit graag gescheiden hou), besloot ik onder een pseudoniem te schrijven. De avatar is misschien artificieel, maar ikzelf ben dat zeker en vast niet!Verhalen en novelles zijn mijn ding, dus je zal niet snel een hele roman van mij vinden (lees: eigenlijk nooit)Ieder verhaal heeft zijn eigen unieke karakter, maar ze hebben allemaal 1 ding gemeen: alle verhalen gaan over vrouwen sterke vrouwen die iets meemaken, maar daar meestal NOG sterker uitkomen, een beetje zoals mijn levensverhaal,Heb je vragen? Aarzel niet om me te contacteren.Heb je een verhaal gelezen en vond je het goed? Laat dan zeker een review achter. Niks is beter dan een like of een review voor een beginnend schrijver.Alvast bedankt!

Book preview

Ga door en Leef!

Deel 1 van ‘De Aster Vallei’

Door Babette Bloem

Copyright 2021 Babette Bloem

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Ik heb een boerderij gekocht.

Het was de zin die de toon had gezet op de jaarlijkse familiebarbecue. Ik had spijt zodra ik de woorden had uitgesproken. Hoe trots ik eerst was, hoe ellendig ik me meteen voelde. Hoe kwam ik er in godsnaam bij om op de familiebarbecue zoiets te vertellen, wetende dat mijn familie me vierkant zou uitlachen. Ze hadden me altijd wat raar gevonden en elke familiegelegenheid was voor hen het uitgelezen moment om de spot te drijven met mij. Ik was raar, ik was anders, ik praatte over dingen waar normale mensen niet over praten, met andere woorden ik was abnormaal. Ik paste er gewoonweg niet bij. Maar ik was zo trots op wat ik had gedaan en had het in mijn hoofd gehaald dat na heel de ellende met Maarten, de mensen misschien toch wel begrip zouden kunnen hebben voor mijn beslissing. Ik dacht dat ze wel wat milder zouden zijn nu. Maar helaas …. Ik was weer mijn naïeve zelve geweest. Dom als ik was, maar ik wilde het delen met iemand. En aangezien ik niemand anders had dan mijn familie, had ik het briljante idee gehad om dit bommetje te droppen. Ik had beter moeten weten. Het had op die paar uren veel teweeg gebracht. Verbazing en gelach bij mijn familie, tranen bij mij. Het voelde voor mij dat dit de doodsteek voor mijn band met de familie was, er leek plots iets geknakt in mij. Misschien was dit voor mij ook meteen het moment om na te denken of ik wel met hen verder wilde gaan. Want als ze mij zo behandelden na wat ik allemaal had meegemaakt, waren ze mijn energie dan wel waard? Want mijn plannen waren wat ze waren. Het was iets waar ik jaren van had gedroomd en het liefst van al had ik het gedaan samen met Maarten, de liefde van mijn leven, maar helaas ging dat niet meer lukken. Maar ondanks dat, had ik besloten het avontuur toch aan te gaan. Dat mijn familie er twijfelachtig tegenover zou staan, dat had ik dus wel verwacht, maar dat het zo erg zou zijn, ze wisten dat het ook een droom van Maarten was, had ik niet gedacht. Ze gaven me gewoon geen kans om het deftig uit te leggen! Nee, meteen lachen, gieren, brullen en terug beginnen zuipen, alsof ik de nar van de familie was die een grap was komen vertellen en die dan terug naar zijn kamertje mocht gaan, tot bij het volgende feest. Maar het was geen grap, het was pure ernst. Het was iets wat ze nooit hadden begrepen toen Maarten en ik onze plannen voor het eerste met hun hadden besproken. Dat ik, afgestudeerd als huisarts, de boerenstiel wou leren, deed hen met hun ogen rollen. Ik, die van rijke afkomst was en die alles kon hebben wat haar hartje begeerde. Ik ging ploeteren in de modder en ging elke dag opstaan voor dag en dauw. Ik ging hard werken voor weinig geld, terwijl ik als arts veel geld kon verdienen voor relatief weinig te doen. Maar het was iets wat ik altijd al had willen doen. Dokter worden, was iets wat opgelegd was door mijn ouders. Het moest iets zijn van hun standing. Want het kon niet dat de dochter van een hartchirurg en topadvocate bij een multinational iets gewoons zou doen. Nee, ik moest ook advocaat of dokter worden. Ik was gek op dieren en wilde heel graag dierenarts worden, maar dat was niet goed genoeg qua arts zijn. Nee, dierenarts was een vies beroep dat minder klasse had dan een echte dokter, zoals mijn ouders het verwoordden. Al was ik het daar niet mee eens. Dierenarts was een beroep met veel variatie en zo’n arts deed uiteindelijk hetzelfde als een gewone arts. Levens redden, nieuwe levens op de wereld helpen, je moest echt alles kunnen. Maar mijn ouders zagen het dus echt niet zo en bleven hun been stijf houden. Arts of advocaat, die twee opties had ik. Ik koos dan maar om voor huisarts te gaan, de meest gemakkelijke oplossing en ook de meest interessante in mijn ogen. Ook al wilde ik dat dus niet echt en wilde ik mijn leven leiden zoals ik dat wilde, dat was hetgene dat mij toch het meeste aantrok, of eigenlijk het minste afstootte. Al de rest was veel te specifiek en zonder al te veel variatie en bovendien duurde de opleiding langer.

Ik was jong en naïef en zat onder het juk van mijn ouders, en dan vooral van mijn moeder. Haar wil was wet. Was ik het er niet mee eens? Dan kon ik beschikken, maar dan was het definitief voorbij en moest ik nooit meer komen aankloppen. Ik vond dat zo’n griezelige gedachte. Het gevoel om alleen te zijn, gaf me een beklemmend gevoel, dus bleef ik naar haar pijpen dansen en bleef ik studeren. Hoe sneller ik was afgestudeerd, hoe sneller ik mijn eigen leven kon gaan leiden. Want dat was het plan. Eventjes geld verdienen, zodat ik thuis weg kon en dan toch mijn eigen ding doen, wat dat ook zou zijn. Dat was mijn motivatie geworden, ook al strookte dat niet met mijn waarden en normen, het moest zodat ik zou kunnen overleven en nadien zou kunnen beginnen leven.

Vond ik het studeren erg? Nee, verre van zelfs. En ik vond het op zich ook leuk om stage te lopen bij heel verschillende artsen, maar het was nooit een passie. Ik stond nooit even gepassioneerd in een operatiezaal mee te kijken, zoals