Bliksem in mijn hoofd

By Felix Sperans and Myriam Sperans

Felix Sperans is al bijna vijftig jaar zenuwziek. Om niet helemaal gek te worden schrijft en schildert hij, ook wel wat om zijn Filipijnse schoonfamilie aan een iets of wat menswaardig bestaan te helpen.
Myriam Sperans, de Filipijnse vrouw van Felix, doceerde twaalf jaar lang Engelse literatuur aan een Hogeschool in Manila voor ze, dertig jaar geleden, naar Leuven afzakte om er met Felix te trouwen en voor hem te zorgen. Wat zij te zeggen heeft over haar leven op de Filipijnen en over het samenleven met de psychiatrische patiënt Felix, onthult ze onomwonden in dit opzienbarende boek. Een echte aanrader!

Felix Sperans is o.a. de coauteur van de bestseller ‘Bij de psychiater,’ dat hij schreef, samen met professor dr. Marc De Hert, hoofdgeneesheer van de Universitaire Psychiatrische Kliniek van Kortenberg. Dat boek werd zelfs in het Engels en het Japans vertaald en uitgegeven.
Sindsdien schreef  Felix Sperans wel meerdere ophefmakende boeken, waarvan de bekendste ongetwijfeld zijn: ‘Psychiatrie verkeerdt’, ‘Psychiater vermoord’, ‘Gesprekken met gekken’, ‘Leuven spreekt’, en wel meer van dat fraais. Toch overtreft hij zichzelf in ‘Bliksem in mijn hoofd,’ mede dank zij de samenwerking met zijn Filipijnse vrouw Myriam, die de helft van dit boek voor haar rekening nam, en dat zonder er doekjes om te winden.

• Language: Nederlands
• Publisher: vzw de Scriptomanen
• Release date: Dec 2, 2014
• ISBN: 9781502216489

Book preview

MET EEN VOORWOORD VAN MIEKE CRAEYMEERSCH, DIRECTEUR VAN SIMILES

Bliksem in mijn hoofd

©2014 Felix & Myriam Sperans

Beeld verwerkt in cover: Felix Sperans

Deze ebook uitgave van www.scriptomanen.org wordt op de markt gebracht met een licentie van Uitgeverij Partizaan – www.partizaan.be

NUR 402

––––––––

Dit boek dragen wij op aan allen die ons lief zijn, Moeder Aarde en Vader Zon voorop, maar ook aan alle anderen, speciaal aan Paul, Mark, Katrien, Sandra, Sven en Vince.

Uit respect voor een privacy, hebben wij sommige namen in dit boek veranderd.

Met dank aan onze goede vriend Ludo, voor zijn zeer gewaardeerde hulp.

Voorwoord

Felix en zijn partner Myriam zijn in vele opzichten een bijzonder koppel. Hij gaat gebukt onder een ernstig psychisch lijden, zij is een optimist van natuur. Voor hem is zijn wereld niet veel groter dan zijn bed en huis, terwijl zij een werelddeel verwijderd is van haar geboorteland, de Filippijnen. Hij is een denker die de last van zijn leven en dat van anderen op zijn schouders torst, zij is een vrouw die graag onder de mensen is en openstaat voor nieuwe dingen. En toch leven ze samen en delen ze lief en leed.

Als je me dan vraagt of dit boek het verhaal is van een doorsnee koppel waarvan één van beide partners psychisch lijdt, dan antwoord ik nee. Het leven van Felix en Myriam is uniek en het pad dat ze samen bewandelen zal voor de meeste koppels die ik binnen Similes ontmoet op het eerste gezicht niet zo herkenbaar zijn, vermoed ik.

Maar in een tweede reactie moet ik bekennen dat ik hier en daar toch puzzelstukjes bespeur van datgene waar partners mee te maken hebben.

Felix geeft zijn partner ruimte, ook al is het niet met de volle ‘goesting’. Er wordt met elkaar gepraat. Er is een sfeer van geven en nemen, wat een gezonde basis is voor een relatie. Er worden grenzen verlegd – men doet dingen waarvan men nooit gedacht had ze te doen – maar niemand ondervindt schade en men blijft er zich min of meer goed bij voelen.

Er zijn ook puzzelstukjes waar ik me vragen bij stel, zoals de vraag of dit wel om liefde gaat? Leven zij niet als broer en zus samen? Is haar zelfopoffering wel gezond? Gaat zij niet te ver? Er zijn blijkbaar ook geen financiële zorgen en er zijn geen kleine kinderen die nog opgevoed moeten worden, waardoor ze als koppel belangrijke verantwoordelijkheden niet hoeven te dragen.

Maar wat doet dat ertoe? Ze leven samen en voor beiden is het goed genoeg. De ene berokkent de ander geen schade en er zijn geen diepe kwetsuren tussen hen beiden. Er is ruimte en begrip.

Het getuigenis van Felix en zijn partner mag dan misschien wel niet helemaal representatief zijn voor het samenleven van partners waarvan één van beiden ernstig psychisch lijdt, het is bijzonder waardevol dat ze het aandurven om een inkijk te geven in hun relatie. De erg complexe thematiek van deze partners is niet algemeen gekend en heel wat partners lijden in stilte. Ze vechten om hun relatie en gezin overeind te houden. Vaak alleen. Tot ze eronderdoor gaan en hen niks anders meer rest dan te scheiden. En dan merken ze dat ze ook als ex-partner het lijden niet kunnen ontlopen en de confrontatie met frustratie, machteloosheid en verdriet niet of niet snel verdwijnt.

Maar het verhaal van partners loont de moeite om te beluisteren, niet enkel om hun lijden te leren kennen, maar om vooral de veerkracht te ontdekken waarmee deze partners zorgzaam, creatief en volhardend, steeds opnieuw en opnieuw er tegenaan gaan. En hoe ze vechten als leeuwen om hun gezin gaande te houden.

Ook Felix en zijn partner leveren die strijd.

Mieke Craeymeersch,

Directeur Similes

Familievereniging geestelijke gezondheid

De grote stap van Myriam

Het lijkt wel gisteren, maar toch is het intussen al meer dan dertig jaar geleden dat Myriam haar leuke baan als docente Engelse literatuur in Manila opgaf en haar vaderland verliet om hier in Leuven voor een zenuwzieke man te komen zorgen. Die man ben ik.

Myriam was toen vierendertig jaar oud en had in de Filipijnen jarenlang tevergeefs naar een degelijke en welwillende echtgenoot gezocht. Het was haar droom om met een passende man te kunnen trouwen, om samen met hem een gezin te stichten en gelukkig te zijn, te meer omdat al haar vriendinnen trouwden en zij niet als oude vrijster in een hoekje wilde blijven treuren. Maar dat draaide wel even anders uit.

Een na een lieten de mannen met wie ze kennis kreeg, haar in de steek. Niemand wilde zich met haar voor het altaar verbinden en daar was het Myriam precies om te doen en daar heeft ze letterlijk alles voor geprobeerd, misschien zelfs wat te gedreven. Als je Myriam nu vraagt waarom die mannen, een tiental in totaal, haar eerder vroeg dan laat langs de kant lieten staan, dan weet ze daar slechts één enkele uitleg voor te verzinnen, en dat is dat zij toen nog te veeleisend was en te veel verwachtte van haar toekomstige man. De meeste van die kandidaten zullen allicht vlug gevoeld hebben dat zij niet aan de te hoge eisen van Myriam konden voldoen en haakten daarop dus af.

De reden waarom Myriam zo gedreven was bij haar zoektocht, was dat ze zo vlug mogelijk van haar thuis weg wilde. Ze was het beu om nog langer onder het bewind van haar dominante vader thuis te blijven. Trouwen en wegwezen dus, haar eigen leven leiden, zelf haar beslissingen mogen nemen, maar dan liefst van al toch met een man naar wie ze kon naar opkijken en met wie ze haar leven lang zou kunnen samenwonen, om lief en leed gezamenlijk te dragen, tot de dood hen zou scheiden.

Maar dat liep niet van een leien dakje. Het moet gezegd dat Myriam niet altijd het geluk aan haar zijde had bij haar zoektocht naar de ware Jacob. Op enkelen van hen viel niets aan te merken, met anderen had ze het slechter getroffen.

Zo had ze ooit kennis met een seminarist die proefondervindelijk wilde uitmaken of hij nu celibatair zou blijven, dan wel of hij zou trouwen. Tijdens de week verbleef hij in het seminarie en tijdens de weekends maakte hij Myriam het hof. Na verloop van tijd besloot hij toch maar voor het priesterschap te kiezen. Myriam bracht daar begrip voor op en trok zich terug, op zoek naar een man die vrij en ongebonden was. Groot was dan ook haar ontgoocheling en verdriet toen ze een paar jaar later vernam dat haar seminarist intussen wel met een andere Filippina getrouwd was. Myriam vroeg zich vertwijfeld af wat die andere vrouw had, dat zij niet had en voelde zich gekrenkt in haar eigenwaarde.

Toen Myriam later weer door een andere van haar landgenoten in de steek werd gelaten, bleek dat haar vermeende geliefde een ander meisje in verwachting had gemaakt, terwijl hij op het punt stond zich met Myriam te verloven.

Ooit had Myriam zelfs een tijd lang een verhouding met een getrouwde man, zonder dat zij daarvan wist. Wie zich daardoor niet ontgoocheld en misbruikt voelt, is van steen. En dat is Myriam nu net niet. En dus treurde ze weer, zonder echter van opgeven te willen weten. Op naar de volgende dus. Die verhouding liep goed, in zoverre zelfs dat Myriam hem aan haar ouders ging voorstellen. Dat had ze beter niet gedaan. Haar vader, die advocaat was en kolonel in het leger, had bij die gelegenheid zijn toekomstige schoonzoon even terzijde genomen en hem op het hart gedrukt wat hij allemaal van hem verwachtte, en hoe hij zich te gedragen had tegen zijn oudste dochter en haar ouders. Die jongen was door die preek zo aangeslagen, dat hij er een minderwaardigheidscomplex aan overhield. Ineens ging hij beseffen dat hij nooit in staat zou zijn zich als een waardige schoonzoon te gedragen, laat staan als gerespecteerde echtgenoot. Als een geslagen hond ging hij heen en Myriam heeft nooit meer iets over hem gehoord.

Maar Myriam gaf niet op en had tijdens haar twintigerjaren wel kennis met een tiental verschillende mannen. Maar om een of andere reden draaide dat telkens op een sisser uit. Myriam werd er hopeloos van en viel elke nacht wenend in slaap.

Op een dag kreeg Myriam de ingeving van haar leven, de oplossing voor haar levensgroot probleem. Als de Filippino’s mij niet goed genoeg vinden om met mij te trouwen, dan trek ik maar naar het buitenland, besloot ze en ze trok meteen al op zoek naar een buitenlander. Ze wou aantonen dat ze wel degelijk in staat was om voor een man te zorgen en hem gelukkig te maken, al was het maar om zichzelf te bewijzen en om aan te tonen dat die Filippino’s die haar gedumpt hadden, het bij het verkeerde eind hadden. Daar wou Myriam haar levenswerk van maken.

Vanaf die dag keek Myriam de kranten in en vond daar al vlug een advertentie van Belgische mannen die op zoek waren naar een Filipijnse vrouw. Ik was een van hen. Dat kwam zo.

Nadat Katja, mijn eerste vrouw, mij de deur had gewezen, trok ik meteen op zoek naar een andere vrouw, in hoofdzaak omdat ik toen nog niet tegen het alleen zijn kon. Ik zette contactadvertenties in alle mogelijk kranten en reclameblaadjes. In een tijdspanne van drie jaar ontving ik in mijn appartement zowat honderd verschillende vrouwen. Nee, echt, geloof me, ik was geen vrouwenloper geworden, maar ik was intens op zoek naar een soul mate. Die vond ik niet, op een paar uitzonderingen na. Maar die lieten mij na verloop van tijd dan weer in de steek. Om hoorndol van te worden. Het kwam zover dat ik geen vrouw meer wilde zien.

En dan gebeurde het dat ik toevallig, voor zover toeval al bestaat, in contact kwam met een vroegere kennis van mij, ook een verzekeringsinspecteur, in dezelfde streek als ik trouwens, maar dan wel voor een andere maatschappij, een Franse als ik me niet vergis.

Firmin, zo heette die vroegere collega, was ook gescheiden en had ook een paar jaar tevergeefs naar een geschikte vrouw in België gezocht. Maar in plaats van een boek te schrijven over zijn ontgoochelingen, zoals ik dat gedaan had, was hij naar Manila getrokken en had zich daar een lieve schoonheid gezocht en was ermee getrouwd.

Firmin was zo gelukkig met zijn Filipijnse dat vele van zijn vrienden en kennissen hem vroegen of hij hen ook niet aan zo’n lieftallige diva kon helpen. Firmin was nogal dienstvaardig ingesteld en liet daarop een advertentie zetten in een krant in Manila. Zijn schoonfamilie hielp hem daarbij natuurlijk en in de contactadvertentie stond te lezen dat er in België nogal wat mannen geïnteresseerd waren om met een Filippina te trouwen. Hij kreeg daar zoveel reacties van Filipijnse vrouwen op dat hij al zijn vrienden en kennissen die daarom vroegen, gemakkelijk uit de nood kon helpen, ja, hij kon hen zelfs laten kiezen.

En zo kwam het dat Firmin mij voorstelde om het ook eens met een Filipijnse te proberen. Schoorvoetend stemde ik in.

Reviews for Bliksem in mijn hoofd

[uitgeverijpartizaan · Rating: 4 out of 5 stars]

Een aanrader voor wie wil weten hoe het is om samen te leven met een psychiatrisch patiënt.